Οι πιο ενδιαφερουσες ταινιες του ΄06

Τελευταιο κειμενο του χρονου, και θα ηθελα να κλεισει με θεμα τον κινηματογραφο εφοσον αποτελει παθος.
Ακολουθει προταση με τις πιο ενδιαφερουσες ταινιες της χρονιας που μας περασε. Αποφασισα να βαλω μονο ταινιες που προβληθηκαν το ΄06 αν και οι περισσοτερες που παρακολουθησα φετος ηταν περασμενων χρονων. Αυτο γινεται μονο απο πρακτικης αποψεως, διοτι εχει και ομορφη ημερα εξω, ας μην περασω ωρες σημειωνοντας ταινιες.

Επισης, ειναι φυσικο η προταση να ειναι ατελης. Δεν εχω δει ολες τις ταινιες που προβληθηκαν, αλoιμονο, και συν τοις αλλοις υπαρχουν διαφορες στη διανομη ευρωπης αμερικης.
Παρ ολ αυτα, προκειμενου να καταναλωσετε αλλου το χρονο σας αφιερωστε 2 ωρες της προσοχης σας μιας και πιστευω οτι οι κατωθι ταινιες ειναι διαμαντια, αποτελουν δημιουργιες ξεχωριστες και νιωθεις παντοτε λιγο πλουσιοτερος μετα απο τους τιτλους τελους.
Η σειρα των ταινιων ειναι τυχαια. Τελος, καποιες απο αυτες τελειωσαν το ΄05 αλλα προβληθηκαν το ΄06.


The Departed - (Martin Scorsese) http://thedeparted.warnerbros.com

13 Tzameti - (Gela Babluani) http://www.13themovie.com/

Le Petit Lieutenant - (Xavier Beauvois) http://www.cinemaguild.com/lepetitlieutenant/

The Fountain - (Daren Aronofsky) http://thefountainmovie.warnerbros.com/

Caché - (Michael Haneke) http://www.sonyclassics.com/cache/

Matchpoint - (Woody Allen) http://www.matchpoint.dreamworks.com/main.html

La moustache - (Emmanuel Carrere) http://www.cinemaguild.com/lamoustache/index.html

The Queen - (Stephen Frears) http://www.thequeen-movie.com/

United 93 - (Paul Greengrass) http://www.united93movie.com

Half Nelson - (Ryan Fleck) http://www.halfnelsonthefilm.com

Das Leben Der Anderen (Florian Henckel von Donnersmarck) http://www.sonyclassics.com/thelivesofothers/

Last King of Scotland (Kevin McDonald) http://www.foxsearchlight.com/lastkingofscotland

Πορτοκαλαδα?

Μετα από εξι συνεχομενα ξενυχτια στη μαμα ελλαδα φυσικο είναι ο οργανισμος να δηλωσει την αντιδραση του με ένα ακομα συναχι. Δεν μπορω να καταλαβω πως εχω γινει τοσο φιλασθενος φετος εκτος κι αν παιρνω σβαρνα τους διαφορετικους ιους σε κάθε μηκος και πλατος του δυτικου ημισφαιριου! Βεβαιως σιγονταρουν και οι καιρικες συνθηκες…

Η παρουσια μου στο σπιτι εκτος από την εκπληξη των δικων μου με εκανε να ανοιξω και το χαζοκουτι. Προτου δεχθω την οποια απογοητευση για τον ξεπεσμο μου, να παρατηρησω ότι μελετησα το προγραμμα της τηλεορασης και επελεξα να δω την εκπομπη που παρουσιαζε τον Πορτοκαλογλου που μιλουσε για την πορεια και τις εμπειριες του των τελευταιων τριαντα χρονων. Αν και τον θεωρουσα παντοτε σοβαρο, ομολογω πως η συνεντευξη του με εκανε να τον εκτιμησω ακομη περισσοτερο. Που το καινουριο σε όλα αυτά;

Πουθενα, απλως διαπιστωνει κανεις μια αλλη παθογενεια αυτου του τοπου να μηδενιζει τους παντες. Η αλαζονεια μας διακατεχει παντου. ¨Ελα μωρε, τι εχει να μας πει κι αυτος;¨, ¨παει, τα εφαγε τα ψωμια του¨ κλπ. Κι όμως εν γνωση μου ότι δεν παρακολουθω προγραμμα για τον Wittgenstein, ο Πορτοκαλογλου με τη σεμνοτητα του, τις ανησυχιες και τη σκεψη του ειχε να συνεισφερει σε ένα νοητο διαλογο με αυτόν που τον παρακολουθει απεναντι από το γυαλι (και με ελαχιστες διακοπες για διαφημισεις). Πολλες φορες επιασα τον εαυτο μου να συμμετεχει σε μια σκεψη του η να χαιρεται με τον τροπο που εκφραστηκε για ένα θεμα που μας απασχολει ολους .

Νομιζω πως τελικα καθενας κερδιζει από μια τετοια εκπομπη αν βεβαιως ¨κουραστει¨ μελετωντας το προγραμμα για 5 λεπτα και αποφευγει τη σωρο σκουπιδιων ωσαν μαθημενος Ελλην!
Άλλο η κριτικη και άλλο η απορριπτικη ματια, καμια φορα εάν σκασουμε και ακουσουμε τον αλλον χωρις να βιαστουμε να εκφερουμε γνωμη για να αυτοεπιβεβαιωθουμε πανω απ ολα, μονο να κερδισουμε εχουμε, εστω και κατι που ειναι εκ πρωτης οψεως ασημαντο!
Το σχολιο φυσικα εμπεριεχει και τον γραφοντα που εξυπνακιζει πολλακις οποτε ζητω συγνωμη εκ των προτερων…

Καλες γιορτες

Τις θερμοτερες ευχες μου σε ολους τους ωραιους bloggers!
Οι ευχες ειναι τετριμμενες αλλα απαραιτητες αφου ειναι ειλικρινεις.
Ελπιζω ολοι μας να καταφερουμε να πραγματοποιησουμε τουλαχιστον καποια απο τα ονειρα μας!
Φιλικοτατα :) :) :)
IC

Faraway, so close

Δεν ξερω κατα ποσο συνειδητοποιουμε ποσο δεσμιοι της ψυχολογιας μας ειμαστε.

Περασμενες επισκεψεις μου στην Αθηνα με χαροποιουσαν ως μια ευκαιρια να δω τους αγαπημενους μου ανθρωπους και τους φιλους μου αλλα τωρα ειναι ισως η πρωτη φορα μετα απο χρονια που κατεβηκα στην Αθηνα γιατι ηθελα να ειμαι στο σπιτι μου, να αισθανθω - εστω και παραγνωριζοντας οτι στην πραγματικοτητα ουτε εδω ειναι σπιτι μου - οτι ανηκω καπου.

Ακομα θυμαμαι τη φραση που μου ειπε η Eszter στη Βουδαπεστη τον Σεπτεμβρη. 'Σε κοιταω στα ματια και νιωθω οτι εισαι χαμενος, δεν ξερεις που πατας'. Με τρομαξε το γεγονος οτι με διαβασε τοσο ευκολα και εστρεψα τα ματια μου κατω. Μετα ηπιαμε πολυ, μαλλον το αλκοολ μας θολωσε το βλεμμα, να μην βλεπουμε πια τα πραγματα που μας τρομαζουν...

Το περασμενο βραδυ συνειδητοποιησα ξανα ποσο σημαντικο ειναι να βρισκομαι κοντα σ αυτους που με αγαπανε. Μονο ετσι επιβεβαιωνουμε το λογο υπαρξης μας. Διπλα σε κεινους που ΜΑΣ αγαπανε. Ολα τα αλλα ειναι αερολογιες.

Βολτα στην Αθηνα. Παρακολουθησα το '2' και εφυγα με αναμεικτα συναισθηματα. Πολυ καλες ιδεες. Ο μηχανισμος της συγχησης του ανδρα σημερα, η δυσκολια (σχεδον αδυνατο) της επικοινωνιας μεσα μας και με τον αλλο. Η ελλειψη παραδοχης οτι πουλαμε τα ονειρα μας. Ολα βγηκαν πολυ ομορφα οπτικα και καλαισθητα, ομως περιμενα περισσοτερη κινηση, περισσοτερο χορο, το γεγονος οτι κραταει μια σκηνη για μεγαλο διαστημα δεν με κανει να σκεφτω περισσοτερο! Η δυναμη της εικονας ειναι τοσο μεγαλη και νομιζω αυτες οι 'παυσεις' (για αναλογισμο;) μαλλον το αντιθετο αποτελεσμα ειχαν σε μενα! Το μηνυμα του ηταν καθαρο, δεν χρειαζοταν να περιμενω 10 λεπτα να το καταλαβω.

Μεσα δεν επεφτε ουτε καρφιτσα. Αρχιζει στις 9.2ο και οχι στις 9 (γιατι λενε 9 τοτε;), και μου αρεσε το γεγονος οτι ειχε πολυ , μα παρα πολυ νεο κοσμο μεσα. Ασχετα εαν η παρασταση αυτη εκπληρωσε τις προσδοκιες ειναι αναμφιβολα πολυ ομορφο θεαμα και σε κανει να σκεφτεσαι, η ματια του ειναι αιχμηρη, επομενως καποιος που ειναι εκει μονο κερδισμενος μπορει να φυγει...

Μετα απο Βουκουρεστιου (μα τι πανεμορφο εγινε το τετραγωνο αυτο;) στην Κηφισια για το παρτυ της καλης μου φιλης. Να που το τζετ λαγκ βοηθησε! Επειδη στην αμερικη τα δικα μας μεσανυχτα ειναι μεσημερι ημουν μια χαρα, φρεσκος με μαγουλακι ροδαλο, πολλα απο τα παιδια της καλης αυτης παρεας με κανουν αισιοδοξο, ο τροπος που σκεφτονται και με αυτα που ασχολουνται μου δημιουργουν ενα ομορφο συναισθημα, αυτο που ακριβως εχω αναγκη...

Μπροστα απο αναμενο τζακι, με βουνισια θεα, σαβατο μεσημερι μετα απο ψαρακι, λευκο κρασι και μελομακαρονο. Τι χαλια που ειναι η ζωη, ε;

1046 km/hr

Τη μελωμενη διπλα που λιωνει στο στομα τη λιγουρευομουν μερες τωρα. Επιτελους σπιτικο φαγητο, ένα πιο γιορτινο περιβαλλον από το αστολιστο σπιτι μου στην άλλη ακρη. Οι γονεις μου σαν μικρα παιδια. Αντιστροφη ρολων, χαιρονται σαν παιδια, κι ο γιος τους αντιμετωπιζει στοργικα… Η αποσταση πολλες φορες δημιουργει αυτόν τον προσκαιρο ιδεαλισμο στις σχεσεις…

Η πτηση μαραθωνια, μου φαινεται ότι κάθε φορα διαρκει περισσοτερο. Ισως να εχω κουραστει και από τον υπεργκο αριθμο πτησεων φετος, περισσοτερες από ποτε, 42 τον αριθμο χωρις να εχω καμια σχεση με επιχειρησεις…
Σαν την αδικη καταρα… Δεν μπορουσα να παραμεινω στο σπιτι μου ηρεμος καθολου. Μονιμως ενιωθα αβολα και οι τασεις φυγης μου εντονες. Θελω αυτές οι τασεις φυγης να παψουν να με καταδιωκουν.

Η χιονοθυελα του Ντενβερ ηταν πολύ μακρια και η πτηση για Νεα Υορκη χωρις προβληματα. Εχοντας χρονο στο αεροδρομιο αποφασιζω να παω για μασαζ μηπως με ηρεμησει και με βοηθησει να κοιμηθω στην πτηση. Θυμαμαι στις πρωτες υπερατλαντικες πτησεις μου κοιμομουν σαν πουλακι…δεν με αγγιζε τιποτε, ουτε αλλαλαζον μωρο διπλα. Ξυπνουσα στον προορισμο μου, κυριος και χαμογελαστος. Αλλα με την παροδο του χρονου ολο και πιο αβολα αισθανομουν ωσπου πλεον είναι αδυνατον να με επισκεφτει ο φιλος υπνος.

Το μασαζ ηταν μαρτυριο! Δεν θυμαμαι την τελευταια φορα που ειχα να πονεσω ετσι. Ισως όταν με πατησε αυτοκινητο… Αφου πρεπει καμια στιγμη να μου κυλησε και ένα δακρυ μιας και ενιωθα πληρως διαλυμενος. Σηκωθηκα σαν να ειχα φαει γερο ξυλο, πληρωσα και εδωσα και φιλοδωρημα μιας και τετοια περιποιηση πρεπει να αμοιβεται σωστα… Πραγματι όμως όταν καθησα στην καρεκλα μπροστα από την πυλη με πηρε ο υπνος, ουτε οι ελληναρες με ενοχλουσαν διπλα μου, ουτε τα μωρα που κλαινε… ουτε τα εκνευριστικα ηλεκτρικα αυτοκινητα με το συνεχες μπιπμπιπ που μεταφερουν τους παπουδες…

Με το που επιβιβαστηκα όμως, το ματι παρεμεινε γαριδα σε ολη την πτηση όπως και αλλοτε με εκατονταδες βλακωδεις σκεψεις και σπανιως κατι πιο εξυπνο να με απασχολει. Επομενως δεν είναι να απορει κανεις ποσο χημηλης ποιοτητας είναι το ποστ σημερα. Η εγκεφαλικη μου λειτουργια τελει υπο καταρρευση. Παω πριν χτυπησει το κεφαλι μου στο πληκτρολογιο και όχι τιποτε άλλο αλλα θα προτιμουσα τα σαλια να μην καταστρεψουν το λαπτοπ…

Παρισια της αποτυχιας

Μου ειναι δυσκολο να καταλαβω ποια αναγκη οδηγησε τους πρωτους κατοικους να ονομασουν τον νεο τοπο τους Παρισι.
Ειμαι σιγουρος πως δεν συνειδητοποιησαν ουτε λεπτο την ειρωνεια της πραξης τους ποσο μαλλον που επαναληφθηκε πολλακις χωρις ντροπη κατατασσοντας το εγχειρημα ακομα πιο τραγελαφικο και γελοιο.
Η απολυτη αντιφαση. Η ανθρωπινη ματαιοδοξια που τεμνει την ασχετοσυνη. Η απουσια αυτογνωσιας. Μηπως η ελπιδα? Εδω ειναι η αβασταχτη ελαφροτητα του ειναι, που αναφερει ο Kundera.

Ο σουρεαλισμος του να διασχιζεις απεραντη πεδιαδα καλαμποκιου, σε κωμοπολη της συμφορας, καταθλιπτικης απαισιας αισθητικης και να αντικριζεις την ταμπελα: Paris,... Missouri. Στη μονη -ευτυχως- που εχω περασει με αυτοκινητο, μια διαχυτη θλιψη, ο φοβος να πατησω το γκαζι τερμα με τον σεριφη καουμποι να παραμονευει.
Ολες αυτες οι πολεις ειναι στη μεση του πουθενα, ξεχασμενες απο το θεο και τον ανθρωπο μαζι. Το κακο ανεκδοτο των πολλων Αλεξανδρειων, το αμερικανικο ανεκδοτο-εν αγνοια του- "τι Λωζανη τι Κοζανη".

Οριστε.
Ο μηνας του μελιτος της πρωην σας αγαπης.
Ο τοπος εξοριας του κοσμοπολιτη φιλου σας.
Η φτηνη διαμονη χωρις εκμαθηση της γαλλικης.

Paris, Arkansas
Paris, Idaho
Paris, Illinois
Paris, Wisconsin
Paris, Kentucky
Paris, Maine
Paris, Michigan
Paris, Missouri
Paris, New York
Paris, Pennsylvania
Paris, Tennessee
Paris, Ontario
Paris, Yukon
και τελευταιο και καλυτερο,
Paris, Texas.

Σε απογευματινο ιατρειο, ασθενης εμφανιζεται στο ραντεβου της.
Ενθουσιασμενος και εκπληκτος μεσα στην αφελεια του την ρωτα.
-"Βλεπω ειστε απο το Παρις, Τεξας, την εχετε ακουστα την ταινια?" (κρατηθηκε να πει "την εχετε δει?").
-"Ποια ταινια?"
-"Μα το Παρισι-Τεξας, του Βεντερς!"
-"Τι ειναι αυτο?" με παγωμενη αδιαφορη ματια η γυναικα αυτου του τοπου της ληθης τον επαναφερει στην πραγματικοτητα της αγνοιας, της πληρους αδιαφοριας.
Δεν ειπε τιποτε, σκεφτηκε να της κανει δακτυλικη για την ειδεχθη σταση της αλλα μετα χαμογελασε, ειναι μαλλον η απαντηση που οφειλε να περιμενει...Συνεχισε σαν να μην συνεβει τιποτε. Στο μυαλο του ηρθε η γυμνη πλατη της Κινσκι. Τωρα πες μου οτι θες.


ΥΓ. Η ταινια ειναι ενα ποιημα. Μετα το τελος της θυμαμαι ενιωσα ζηλια απο το ποσο αριστουργηματικα ειπε μια ιστορια απλη, πως δημιουργησε μια τετοια αλληλουχια εικονων που κυλουσαν τοσο φυσικα αλλα με μια μοναδικοτητα και ευαισθησια που σε διαπερνουσε.

Αλλιως

Ειναι μερες που ολα πανε καλα.
Δουλευεις απο τα ξημερωματα παρολο που ειναι σαβατο αλλα εχεις επιτελους την ικανοποιηση oτι εκανες μια αρχη με το project που ασχολεισαι καιρο τωρα,
τακτοποιεις την απεραντη ακαταστασια στο σπιτι σου που μοιαζει πιο ανθρωπινο,
παιζεις το σκακι σου και τα λες με φιλο μεχρι αργα οπως θα ηθελες,
γνωριζεις ενδιαφερον ανθρωπο γυρω σου που για αλλαγη δεν σε κανει να βαριεσαι και να βλαστημας την ωρα και τη στιγμη που βγηκες,
ξυπνας με τηλεφωνημα απο αλλη παρεα μαζεμενη που σε καλει για βασιλικο πρωινο σε ομορφο εργενικο διαμερισμα...
παρατηρεις απο αποσταση, απλετο φως, ολα μυριζουν ωραια, τα προσωπα κεφατα, η κινηση τους ειναι σαν να χορευουν,
σερβιρεσαι και μεσω ιντερνετ ακους Bestραδιο ταυτοχρονα με τους φιλους σου στην αλλη ακρη του πλανητη (ακομα μου φαινεται ασυλληπτο οταν το συλλογιζομαι),
συζητας περι ανεμων και υδατων
ωσπου παιζει το L'Appuntamento της Ornella Vanoni,
η φωνη γλυκια να σε λιωνει και καθαρη σαν κρυσταλλο,
γεμιζει ο χωρος με μουσικη και καθε κουβεντα σταματαει,
ειναι η σπανια στιγμη που αισθανεσαι πληρης παρολες τις ατελειες, τις ελλειψεις και τα προβληματα,
που δεν μπορεις να ανασανεις για λιγα δευτερολεπτα προτου επιστρεψεις στα εγκοσμια. Ειναι η στιγμη που θα επρεπε να συμβαινει πιο συχνα.

dont you hear that horrible screaming all around you?
That screaming men call silence? Λεει ο Herzog.
Εχθες ηταν ομως αλλιως!

3 & 1

Knekkebrød

Αυτη ηταν η πρωτη λεξη που εμαθα στα νορβηγικα. Οχι οτι εμαθα πολλες. Θυμαμαι ειχα αγορασει και βιβλιο, πρεπει να ειχα φτασει στο 5ο μαθημα.
Ειναι περιεργο που τωρα τελευταια μου ερχονται στο μυαλο τοσα πραγματα απο ενα σχετικα μακρινο παρελθον. Οι προστατευτικοι αμυντικοι μηχανισμοι εχουν ριξει σε μια μαυρη τρυπα το πιο προσφατο κομματι της ζωης μου, κατι που ποναει ακομα, εχει ανοιξει η γη και το καταπιε προς το παρον. Ο εγκεφαλος εγινε πιο ευαισθητος σε ερεθισματα που ξυπνανε πιο παλιες μνημες, να αντισταθμισει τις απωλειες!

Ετσι λοιπον. Στη γειτονια, ευτυχως βρισκεται κοντα μου ενα πολυ χαριτωμενο σουπερ μαρκετ -κι ομως!- που ειναι η χαρα του Delicatessen. (--> Παρεπιπτοντως, η πρωτη αριστουργηματικη ταινια των Jeunet & Caro, που την ειχα παρακολουθησει θυμαμαι στο σινεμα Αβανα, και βγηκα εκστασιασμενος. Εχουν περασει ηδη 15 χρονια! Ε, οχι!). Οταν εχθες κατευθυνθηκα εκει μετα τη δουλεια να αγορασω ενα δυο πραγματακια μιας και το ψυγειο μου ειναι σχεδον παντα αδειο, επεσε το ματι μου στο νορβηγικο τυρι, το Geitost που εχω να το βαλω στο οπτικο πεδιο - ποσο μαλλον στο στομα μου- πολλα χρονια.

Η νορβηγιδα κοπελα μου τοτε, απο τα πρωτα που μου ειχε μαθει ηταν η ιεροτελεστια τους να κοβουν αυτο το νοστιμοτατο γλυκιζον τυρι με μια ειδικη σπατουλα (την εχω ακομη!) και να το βαζουν μονο πανω στο σκανδιναβικο κρακερακι τους της Wasa που το ονομαζουν Knekkebrød. Προαιρετικα εμπαινε και μαρμελαδα μεταξυ των δυο με το αποτελεσμα να ειναι τελειο. Η λεξη αυτη εγινε η αγαπημενη μου για καιρο και το σνακ τους αποτελεσε μερος της καθημερινοτητας μου, μεχρι που αρχισα να το κουβαλαω και ελλαδα! Οι γονεις μου με κοιτουσαν με δυσπιστια και περιεργεια που εφερνα νορβηγικο τυρι και κρακερς απο το εξωτερικο! Τα λατρευα.
Δεν θυμαμαι πως η συνηθεια αυτη αρχισε να φθινει με τον καιρο. Ισως επειδη ειχα καταναλωσει υπερογκες ποσοτητες και δεν αντεχα αλλο, δεν ξερω, μαλλον επειδη ηθελα να αποφυγω τους συσχετισμους οταν πια εβγαινα με αλλη κοπελα αλλα καπου μεσα μου κατι με τσιμπουσε.
Η ξεχασμενη αυτη συνηθεια επανανακαλυφθηκε ολως τυχαιως εχθες. Αγορασα το geitost, τα Knekkebrød (ωραιοι! αφου ειχαν το ενα, ειχαν και το αλλο!) και λιγα λεπτα αργοτερα με τη γαλλικη μαρμελαδα σφηνα και τη γευση απολυτως ομοια, με τον εγκεφαλο να εκκρινει ενδορφινες δινοντας μου το οκ, δημιουργησα την τελεια μηχανη του χρονου που με ταξιδεψε πισω, και παρολο που κοιτουσα τα γραμματα της σελιδας μπροστα μου, το μυαλο μου βρισκοταν χιλιαδες μιλια μακρυα...
Jeg elsker deg.

Πρωτες χρονιες

Η πρωτοχρονια αποτελει αλλη μια αφορμη γιορτης. Για ποιο λογο, αληθεια, δεν ξερω. Δεν ειμαι πνευμα αντιλογιας, εχω περασει ομορφες πρωτοχρονιες, απλως θυμαμαι ελαχιστες απο αυτες. Προφανως αλλες ιδαιτερες στιγμες χωρις εκ των προτερων σχεδιο να γιορτασω αφησαν στη μνημη μου πιο εντονα σημαδια. Νομιζω παντως οτι καταφερα ως τωρα να μην περασω την αλλαγη του χρονου μεσα στο νοσοκομειο, φαντασμα στους αδειους διαδρομους, τα χερια στην ποδια και την καρδια στα ποδια.

Αλλος αγαπημενος φιλος ακολουθει παραδοξες παραδοσεις.

Σαν την μπαλιτσα του φλιππερ κι αυτος εξφενδονιζεται απο τοπο σε τοπο καθε λιγα χρονια, αλλα πιο αφοσιωμενος και συγκρατημενος, με μια προσαρμοστικοτητα που χαθηκε απο μενα καπου στο δρομο. Τιλτ.

Βεβαια ακολουθει κι αυτος τις δικες του εκκεντρικοτητες, επαναληπτικη εικονα με φοντο ουρανοξυστες και βεγγαλικα.

Σε μεγαλη παραποταμια πολη στον κρυο Βορρα, εφημερια μες στην αλλαγη του χρονου σε κεντρικο νοσοκομειο αναμεσα σε βικτωριανα κτιρια, στον δεκατο οροφο, μονος να στεκεται μπροστα σε μεγαλη τζαμαρια, με το ειδωλο του να καθρεφτιζει βλοσυρο και το ολογραμμα του Yoda να τον συντροφευει κρατωντας του το χερι. Το σφυριγμα απο τα βεγγαλικα να ακουγεται μεσα απο τα τζαμια, το σωμα του να εχει παρει ελαφρα κλιση μαλλον απο το βαρυ βιβλιο στην παραφουσκωμενη αριστερη τσεπη, το τζαμι να θολωνει βαζοντας τελος σε αλλη μια χρονια.

Σε μεγαλη πολη στο ζεστο Νοτο-ενδοχωρα-, εφημερια μες στην αλλαγη του χρονου σε κεντρικο νοσοκομειο, αναμεσα σε τεραστιους δαιδαλωδεις αυτοκινητοδρομους, στον ενδεκατο οροφο, μονος να στεκεται μπροστα σε μεγαλυτερη τζαμαρια (ολα ειναι μεγαλυτερα στο νοτο) , με το ειδωλο του να καθρεφτιζει χαμογελωντας του ειρωνικα κι ο Yoda παντα εκει παρεα να τον κοιταει συμπονετικα, ακουμπωντας τον στον ωμο. Τα φωτα απο τα βεγγαλικα γεμιζουν τον ουρανο, η κλιση στο σωμα του εχει να κανει με τη θεα που του δινουν τα θεορατα κτιρια της διασπαρτης πολης, στο βαθος φωτισμενα.

Σε μεγαλη παραθαλασσια πολη στην υγρη βορειοανατολη, εφημερια μες στην αλλαγη του χρονου σε κεντρικο νοσοκομειο, μεγαθηριο αναμεσα σε υποβαθμισμενες γειτονιες, στον δωδεκατο οροφο, μονος να στεκεται μπροστα σε διπλο τζαμι, με το ειδωλο του διπλο και μεθυσμενο να τον κοιταει μπερδεμενο, κι ο Υοda να φοραει κι αυτος λευκη ποδια για συμπαρασταση, να του γνεφει να μην ανησυχει. Η θαλασσα φαινεται στο βαθος και τα βεγγαλικα δηλωνουν παρουσια εις διπλουν με αντανακλαση θολη κι ασυμμετρη, το σωμα του στηριζεται στις μυτες των ποδιων του.

Την επομενη χρονια του υποσχομαι θα παμε πισω μαζι παρεα. Ποσο μαλλον που ο Yoda δεν χρειαζεται εισητηριο.

Η φωτογραφια

Ευτυχως που η ρουτινα της καθημερινοτητας διακοπτεται απο διαφορα ευτραπελα γεγονοτα που μας κανουν προς στιγμην να ξεχνιομαστε.

Τυχαινει να βρισκομαι με αλλον ενα ελληνα συναδελφο στη δουλεια, παιδι μαλαμα, αξιεπαινος, μεγαλωμενος σε μικρο χωριο της βορειου ελλαδας στα συνορα οπου χωρις κανενα ιδιαιτερο οικογενειακο υποβαθρο καταφερε να ξεχωρισει και να αξιοποιησει τις ικανοτητες του, εκανε γερες σπουδες στην Αγγλια και στην Αμερικη και ετοιμαζεται παραυτα να συνεχισει τη σταδιοδρομια του στον Καναδα.
Ηξερα οτι ταλαιπωρουνταν κοντα δυο μηνες τωρα με την ελληνικη πρεσβεια σχετικα με την απαραιτητη ανανεωση του διαβατηριου. Ο Φ. περασε δυσκολες ωρες με το θεμα αφου τον πιεζει ο χρονος, χρειαζεται να ταξιδεψει και αρχικα του απορριψανε την αιτηση - τους πηρε μερικες βδομαδες να τον ειδοποιησουνε - μιας κι η φωτογραφια δεν τηρουσε τις προδιαγραφες.

Σημερα τον ειδα μες στην καλη χαρα! Χαμογελο ως τ' αυτια! "Το πηρα επιτελους" μου λεει, αλλα εκει σκοτεινιασε και με ρωτησε με αγωνια. "Ρε συ ετσι ειναι και το δικο σου για κοιτα". Και μου δειχνει τη φωτογραφια στην τελευταια σελιδα που για καποιο λογο ειναι ασπρομαυρη (αν και την ειχε βγαλει εγχρωμη) και πολυ σκοτεινη με μαυρες σκιες κατω απο τα ματια του, και γενικα τελειως παραμορφωμενος.
Με επιασαν νευρικα γελια διοτι μου ηρθε στο μυαλο αμεσως ο ...Νοσφερατου!





Ειλικρινα, η φωτογραφια ειναι οχι μονο απαραδεκτη (απορω πως θα την δεχτουν στα συνορα, εκτος του οτι θα τρομαξουν), αλλα αποτελει και καλλιτεχνικη παρεμβαση ως tribute στην ομωνυμη βουβη ταινια του 1922! Ομολογω πως ο Φ. δεν εκτιμησε τη σταση μου, ηλπιζε να τον καθησυχαζα αλλα εγω το χαβα μου, να τον λεω Νοσφερατου και να γελαω, στον κοσμο μου...

Γυριζοντας σπιτι πηγα να την πληρωσω ασχημα για τη συμπεριφορα μου. Η θερμοκρασια στους μειον δεκα, ο δρομος γυαλι, σαν πειραμα φυσικης στο λυκειο με τριβη μηδεν να περναω κοκκινο φαναρι σε κεντρικη διασταυρωση κυριος - χαιρετωντας τους διπλα (πως σταματησαν?)- με φρενα και τετρακινηση να αποτελουν αχρηστες λεπτομερειες...
Ετσι σου παγωνει το χαμογελο! Με τις υγειες μας!

Υπαρχουν και ορια!

Δεν νομιζω υπαρχει κανονας για τον αριθμο ευκαιριων που δινουμε σε καποιον η σε κατι. Οσες αισθανεται κανεις! Τα νουμερα ειναι αυθαιρετα!
Σημερα παντως χτυπησε το καμπανακι για τον Peter Greenaway...Τριτωσε το κακο που λενε.

Το '95 στη διαρκεια του πρωτου χρονου στο Pecs, χειμωνας ξανα και παρεα τεσσαρων παμε απροετοιμαστοι, ανυποψιαστα γελαστα παλικαρια και κοπελες να δουμε ταινια σε πολιτιστικο κεντρo της πολης...The Cook, the Thief, His Wife & Her Lover. Ηξερα πιο πολλα για τον Nyman και τις μουσικες του και λιγοτερα για τον Greenaway, το ποσο ανορθοδοξος ειναι. Αντεξα μονο 30 λεπτα του "θεαματος" που μου προσεφερε. Ενταξει δεν γινεται να μας αρεσουν ολα και καλως. Παντως τα 30 λεπτα που ειδα ηταν απογοητευτικα. Αναρωτιομουν. Τι σκατα γινεται τοσος ντορος για εναν pretentious μαλακα?

Τελος παντων το περιστατικο μονο γελιο μου προκαλουσε ωσπου εναμισυ χρονο αργοτερα οταν ειχε βγει το Pillow Book, πριν απο βραδυνη εξοδο λεμε να παμε να το δουμε, επαιζε κι ο Ewan McGregor ζεστος απο το Traisnpotting, ισως τη φορα αυτη να ειχαμε κοινο κωδικα επικοινωνιας... Μαλιστα ο τριτος της παρεας ηταν φιλος που οχι μονο δεν ηταν σινεφιλ αλλα δεν ειχε καν διπλωματικες σχεσεις με τον κινηματογραφο! Καθησαμε σε ολην την ταινια, μαλλον επειδη θελαμε να δουμε τα ορια του τριτου φιλου μας που εβλεπε την ταινια παγωμενος. Περιττο να πω πως το φιλμ ηταν απαραδεκτο κι ο φιλος καθησε σε ολην την διαρκεια μαλλον εξαιτιας της ανατροφης που ειχε λαβει αν και στο τελος μας ελουσε αισχρα με λεξιλογιο νταλικερη και ποτε ξανα δεν ηρθε παρεα για σινεμα! "Μετα αν θελετε σας βρισκω!"

Μετα απο μια δεκαετια και αφελως οδηγουμενος στο συμπερασμα πως εχει εκλεπτιστει η αντιληψη μου κυριως σε κινηματογραφικα θεματα, ισως ειμαι πιο ωριμος να δω, να νιωσω και να επεξεργαστω ταινιες που ειτε δεν ηξερα αρκετα ειτε δεν ειχα την υπομονη να δω μικροτερος, αποφασισα σημερα - μακαρι να ξυπνουσα τις παλιες μου μνημες - να δω το Prospero's Books μιας και ηταν η τελευταια ταινια στον κυκλο των φιλμ seminars πριν τις γιορτες. Φυσικα για να παρω κι αλλον στο λαιμο μου πηγα μαζι με τον Φ. απο την ομορφη Βουδαπεστη για να κανω και την ουγγρικη συνδεση (κυκλους κανουμε).

Ειλικρινεστατα, απο τα 150+ φιλμς που εχω δει φετος {100+ DVDs, 50+ στον κινηματογραφο, λιγα αριστουργηματα (θα ακολουθησει μπλογκ με αυτα), πολλες δυνατες-καλες ταινιες αξιες προσοχης και -φυσικα- οι αναμενομενες πατατες, παρολο που μαθαινεις να κανεις απαραιτητο filtering...} αμφιβαλω εαν ειδα μεγαλυτερη μπουρδα γεματη επιτηδευση απο εναν καθαρα υπερτιμημενο μεγαλομανη. Αντεξαμε 35 λεπτα αυτης της οπτικης γελοιοτητας...και αποχωρησαμε. Φοβαμαι ο Φ. θα με εκδικηθει και θα μου γνωρισει μπουρουχες στο παρτυ της παρασκευης...

Φανταστειτε πως οι ανθρωποι εχουν τοσο σιχαθει και εξαγριωθει με τις μαλακιες του Greenaway που μια ωρα αργοτερα, λιγα μετρα παρακατω -εμεις πιναμε τη μπυρα μας και μιλαγαμε για το αγαπημενο Βερολινο- εγινε μεγαλος χαμος και σκοτωμος, 7 σφαιρες και 2 νεκροι...(24 περιπολικα σε 3 λεπτα! το ασθενοφορο καθυστερησε) Ε, μα τι δειχνουν τετοιες ταινιες!
Υπαρχουν και ορια!

Ο Σκληρος Δεκεμβρης

Ο Δεκεμβρης με το παχυ χιονι - βαρυ κι οχι αφρατο - , το τσουχτερο κρυο, τη σχεδον συνεχη νυχτα, προσπερνωντας ανθρωπους διχως προσωπα ακουγοντας μονο την ηχω απο τακουνια...

Και ταυτοχρονα τα λαμπιονια και τα στολιδια στους δρομους, οι διασπαρτες τσιριδες, η υγρασια που κανει ατμο στα παραθυρα, τα φωτα στα μαγαζια καθως φεγγουν αλλα προσωπα με προσμονη, με μπερδευουν.

Κανω κι εγω τον απολογισμο μου, αρνητικο το ταμειο για το 06 παρα τις αλλοπροσαλλες καλες στιγμες του, σε ακυβερνητο πλοιο βιδωμενος ακομα, κανω κι εγω τις τοπ φαιβ λιστες μου με αυτοσαρκασμο οπως ο ηρωας του Ηigh Fidelity μονο που λειπει η αναλογη μουσικη υποκρουση. Η ανθρωπινη επαφη ανοητη οταν δεν ειναι αυτη που θες, αντικαθισταται ατελως απο ηχους φωνων και γραμματοσειρες. Ο Δεκεμβρης ειναι σκληρος μηνας. Ποιος μιλησε για τον Απριλιο?

The fountain

Ειμαι σιγουρος απο οσους δουν το φιλμ, αλλοι θα το απορριψουν ως ακατανοητο και οι υπολοιποι θα το αγαπησουν παραφορα γιατι θα τους μιλησει στη γλωσσα αυτη που η λογικη δεν εχει μεγαλη σημασια. Εκανα καλα να μη διαβασω αναλυτικες κριτικες πριν το δω, μονο σχολια ακουσα και αυτα δεν με προετοιμαζαν για αυτο που ειδα και ενιωσα. Με τον Aronofsky δεν εχω ιδιαιτερες σχεσεις για να τον ωραιοποιησω, το Π το βρηκα πολυ ενδιαφερον μεσα στην παρανοια του, το Requiem for a dream δεν το εχω δει ακομα...
Παντως ο Α. δεν εχει κανει mainstream ταινιες ως τωρα και η ταινια (που εκανε 7 χρονια να γυριστει) απευθυνεται στο ιδιο κοινο με τα προηγουμενα, οποτε θσ αποτυχει εμπορικα παρα το μεγαλο budget του.
Το Fountain ειναι μοναδικο αισθητικα και νομιζω αυτο που θελει να πει ειναι απλο τελικα οπως ολες οι βασικες αληθειες στη ζωη παρα την περιπλοκη στροφη που δινουν στα πραγματα οι ανθρωποι... Αποδοχη του Τελους σε οποιο επιπεδο κι αν ειναι αυτο και συμβιβασμος με την ιδεα του περατου...

Το soundtrack απο Clint Mansell/Kronos Quartet/Mogwai θα μεινει στην ιστορια, ειναι αριστουργηματικο, και ειναι ενα με την ταινια. Divine...

Marie-Josée Croze

Εκμεταλλευομενος το sick leave απο δουλεια και σκεπασμενος με την ωραια μπερτα μου παρακολουθησα πολυ καλη νεο νουαρ ταινια Des chiens dans la neige
οπου το γυναικειο ingenuity ξεδιπλωνεται σε ολο του το μεγαλειο.

Γενικα τρεφω σεβας προς τις Québécois ταινιες... και η Marie-Josée Croze (επαιξε και στο Les invasions Barbares, κερδισε τον τιτλο καλυτερης ηθοποιου, στις Καννες) ειναι εξαιρετικη και θεσπεσια...
Γυναικα με γαμμα κεφαλαιο, μπορει να ανηκει στους ελαχιστους ανθρωπους που ξεφευγουν απο τη σφαιρα και τη φθορα της υποκειμενικοτητας, η παρουσια τους και μονο ειναι καταλυτικη με την εντονη προσωπικοτητα τους να διακρινεται ασχετως με το ρολο τους...

Μου θυμισε εντονα ομως μια αλλη μουσα, τη Charlotte Gainsbourg. Ο τροπος που τιναζουν το μαλλια τους, οπως στρεφουν το λαιμο τους, η σταση που παιρνει το σωμα τους οταν τελειωνουν καποιες σκεψεις, ο τονισμος ορισμενων λεξεων, ενα προτεταμενο πηγουνι οταν εκνευριζονται, δημιουργουν και καθιερωνουν την αναφορα της μιας στην αλλη...

Φυσιογνωμικα δεν μοιαζουν καθολου εκτος του οτι ειναι και οι δυο ψηλες, μελαχρινες στα mid-30s, francoanglaises (καναδεζα-φρανκοφον, αγγλο-γαλλιδα).
Ομως αν τις δεις σε διαφορες ταινιες θα νομισεις οτι αυτες οι δυο ειναι αδερφες παρολη την προφανη φυσιογνωμικη διαφορα τους. Αυτο με κανει να αναλογιζομαι οτι τελικα τις περισσοτερες φορες εκεινο που μου ξυπναει μια μνημη ειναι οχι μια εικονα, ενα εξωτερικο παρουσιαστικο, ενα ρουχο, αλλα μια ανεπαισθητη χροια στη φωνη, μια κινηση, ενα βλεμμα, ενας περιπλοκος μηχανισμος που κανει καποιον να
εκφραστει με ενα συγκεκριμενο τροπο, ορμητικο νερο που σπαει το φραγμα της ληθης...