Η Μελαγχολια Της Αντιστασης

Σε μια εποχη που ολα τρεχουν, η βραδυτητα τεινει να εξακοντιστει ως ξεπερασμενη και ασχετη με την καθημερινοτητα που κυλαει με ρυθμους εξοντωτικους.
Το προβλημα ειναι πως συνηθως βραδυπορουμε εκει που θα θελαμε τα πραγματα να τρεχουν και καταληγουμε να βιαζομαστε να προσπερασουμε καταστασεις, ανθρωπους, συζητησεις, θεαματα, τοπια, που οχι μονο απαιτουν την προσοχη μας αλλα μας ανταμοιβουν γενναιοδωρα εαν τους αφιερωσουμε το χρονο που που τοσο τσιγγουνικα δινουμε.

Ειμαι ενας απο τους πολλους ανυπομονους ανθρωπους, το οποιο μειονεκτημα συνειδητα προσπαθω να βελτιωσω, διοτι μεγαλωνοντας διαπιστωσα πως η βιασυνη μονο εξι ποδια κατω απο το εδαφος θα με στειλει, συντομοτερα του αναμενομενου.
Στην αλλαγη αυτη μεγιστο ρολο επαιξε ο κινηματογραφος ως φιλοσοφια και σταση ζωης, οχι ως καταναλωση πεντακιλου ποπκορν και διλιτρης κοκακολας.

Οπως σε ολα τα πραγματα, η δυνατοτητα ενος να διακρινει λεπτες αποχρωσεις, να εκτιμησει λεπτομερειες που ειναι δυσευρετες, και να δει το συνδυασμο εικονας και λογου με αλλο ματι αυξανεται κατακορυφα αναλογα με το ερεθισμα στο οποιο εκτιθεται, και φυσικα απολυτως αναλογα της ευαισθησιας του δεκτη.
Εαν ειναι ο αλλος γουρουνι, και διαμαντια να του πεταξουν θα τα φαει και θα τα χεσει.
(Επομενως, οχι πια διαμαντια στα γουρουνια, καντε κρατει!)

Ο προλογος εχει να κανει με την ταινια που ξαναειδα για πολλοστη φορα εχθες, "Οι Αρμονιες του Βερκμαιστερ" του μαγυαρου Μπελα Ταρρ, οντας σε αναμονη του "Σαταν τανγκο" (Sátántangó) που περιμενω απο στιγμη σε στιγμη αφου επιτελους βγηκε σε DVD (μεγαλη ιστορια).

Οι Αρμονιες ειναι ενα αριστουργημα με ολη τη σημασια της λεξης...
Ο Ταρρ - που παρεπιπτοντως γεννηθηκε και ζει ενιοτε στην πολη που σπουδασα, το Pécs- δεν αποκαλειται τυχαια ενας απο τους μεγαλυτερους σκηνοθετες παγκοσμιως. Η φημη του στηριζεται ισως στο πιο αντικειμενικο σημαδι της αξιας του, την απο στομα σε στομα αναγνωριση του και καταξιωση επι χρονια, βρισκομενος εντελως εκτος συστηματος, και προερχομενος απο μικρη χωρα με δυσκολη γλωσσα και εικονα που ακριβως απαιτει τον αρραβωνα του θεατη με το εργο.

Για να σας προλαβω, καμια απολυτως σχεση με Αγγελοπουλο, και επισης η εικονα του Ταρρ σε καθηλωνει και σε υπνωτιζει με μια δυναμη που εμενα με φοβιζει...
Νιωθεις οτι εχεις να κανεις με ενα σχεδον θαυματοποιο και μια "μεταφραση" της εικονας σε γλωσσα που σου μιλαει σε ενα μερος του εαυτου σου που εχεις βαθια κρυμμενο, πρεπει να ξεντυσεις τον εαυτο σου και να αφεθεις χωρις βαριδια.

Η βραδυτητα του Ταρρ ειναι ευλογια μαζι και πλανη.
Σε εχει παγιδευσει με το φαινομενικα αργο πλανο μιας και η εικονα αποκτα τοση λεπτομερεια και λεπτη αποχρωση που η ορμη της τελικα αποτυπωνεται μεσα σου ανεξιτηλα...

Η εναρκτηρια σκηνη του "Werckmeister Harmoniak" ειναι κατ εμε ισως η πιο ομορφη που εχω δει στη ζωη μου στον κινηματογραφο, δεν υπαρχει αλλη σαν αυτην.
Η σκηνη ειναι one-take, ειναι ολο χορογραφημενο και σκηνοθετημενο στην εντελεια, χωρις κανενα cut! Στην ταβερνα της μικρης κωμοπολης λιγο πριν κλεισει, η καμερα παρακολουθει τους μεθυσμενους επισκεπτες που με τη βοηθεια του ουτοπιστη αταιριαστου Βαλουσκα γινονται πλανητες σε ενα χορο ενος κοσμου που κρεμεται απο μια κλωστη.
Η κινηση των μεθυσμενων ως πλανητες, η εκλειψη ηλιου και ο μονολογος του Βαλουσκα ειναι συγκλονιστικο θεαμα.
Η καρδια μου παει να σπασει καθε φορα που τη βλεπω, και περιττο να πω οτι την πρωτη φορα ειχα μεινει αναυδος, δεν το χωρουσε ο νους μου πως συνελαβε το ολο σκηνικο...

Η σκηνη αυτη διαρκει 10 λεπτα και 20 δευτερολεπτα κι αυτο διοτι το φιλμ της Κοντακ εχει μηκος 300 μετρα που μεταφραζεται σε 11 λεπτα διαρκειας!!!
Ο Ταρρ στις συνεντευξεις αστειευεται λεγοντας οτι αυτη ειναι η μοναδικη λογοκρισια που εχει να υποστει...
Το φιλμ διαρκει 2 ωρες και 20 λεπτα και περιλαμβανει μονο 39 πλανα (takes), το ενα εντυπωσιακοτερο του αλλου οδηγωντας την κωμοπολη στο χαος...

Για τον Ταρρ θα μπορουσα να γραφω επι ωρες, αποτελει μοναδικη περιπτωση δημιουργου, με τα εργα του να ανηκουν στην παγκοσμια ανθρωπινη κληρονομια, επομενως θα επανελθω διοτι ειναι και ο αγαπημενος μου.

Μετα το θανατο του παραγωγου του το 2005, η ταινια που ετοιμαζε επι χρονια: The man from London, βασισμενη στο βιβλιο του Georges Simenon αντιμετωπιζει τεραστιες δυσκολιες που δειχνει ταυτοχρονα και ποσο σαπιο ειναι το συστημα στηριξης τοσο σημαντικων ανθρωπων οταν γυριζονται τοσα σκουπιδια...
Στην διεθνη ενωση κριτικων θα βρειτε και ενα μηνυμα συμπαραστασης στον Ταρρ που ειναι συγκινητικο: Declaration of Solidarity for Béla Tarr .
Tελικα μετα απο ασυλληπτες αναποδιες και καθοδο στην κολαση, "Ο Ανθρωπος απο το Λονδινο" θα παρουσιαστει καλως εχοντων των πραγματων στις Καννες το '07.

Και εδω μερικες συνεντευξεις των τελευταιων χρονων...
1
2

Ανακαλυψτε τον και αφεθειτε στη βραδυτητα του. Η ορμη της θα σας αλλαξει.