O συγκατοικος μου ο Ερικ Χονεκερ

Η διηγηση του 24ωρου στο Παρισι εχει μπει στη λιστα αναμονης.

Προεχει να δωσω μια εικονα απο τις τελευταιες 24 ωρες εδω στη Χαιδελβεργη, καθως η διαθεση μου ετσι με προσταζει.

Βρισκομαι στο ζεστο Römerkreis Cafe, με το ασυρματο νετ, στην ωραια αυτη πολη να εξιστορησω τα καθεκαστα...

Η ιδεα να ερθω στη Χαιδελβεργη για ενα μηνα πρακτικης στην επεμβατικη πνευμονολογια και ειδικα στον ενδοβρογχικο υπερηχο υπεβοσκε το τελευταιο εξαμηνο. Μ' ενδιαφερει το θεμα ουτως η αλλως ομως το εναυσμα μου το εδωσε ο αδερφος μου στην Βαλτιμορη μ' ενα βραδινο τηλεφωνημα στο Μπαφαλο λεγοντας μου ποσο ωραια θα ηταν να πηγαιναμε ενα μηνα παρεα στην Ευρωπη να καναμε πρακτικη καθεις στον τομεα του και να ζησουμε ξανα για λιγο στην ηπειρο που ανηκουμε... Φυσικα, ο δυσκινητος δυσκοιλιος αδερφος τελικα εμεινε πισω, κι εγω με μια απλη αλληλογραφια με τον διευθυντη της Thorax Klinik (χωρις να τον γνωριζω) τακτοποιησα να γεμισω το προγραμμα μου μεχρι τα τελη του χρονου στην κουκλιστικη αυτη πολη της γερμανιας μαθαινοντας κατι πολυ νεο κι ενδιαφερον στην επιστημη μου την οποια τα τελευταια χρονια την εχω τοποθετησει σε δευτερη μοιρα μιας και συνηθως ονειρευομαι οτι ειμαι ενας κινηματογραφιστης σε αναμονη...

Το TGV αναχωρησε απο το Paris-Est στις 11.24 το πρωι της Κυριακης. Απεργιες τελος. Ακριβως 3 ωρες αργοτερα (560 km σε 3 ωρες!!!) κατεβαινα το σκαλοπατι του τρενου στην Καρλσρουη με την χειραποσκευη μου (ταξιδευω παντα λαιτ, μονο με χειραποσκευες κι ας μενω καπου για καιρο, η ιδεα να βρεθουν τα πραγματα μου στην Σιγκαπουρη δεν μ'ενθουσιαζει εκτος κι αν με πηγαιναν και μενα μαζι) . Με μια συντομη 20 λεπτη ανταποκριση βρεθηκα στην Χαιδελβεργη.

Στοιχειο-tip ασχετο με την ιστορια αλλα χρησιμο: Η πρωτη μου κινηση ηταν να αγορασω μια μηνιαια καρτα απεριοριστων διαδρομων, το θεμα ειναι να ελαχιστοποιησει κανεις την ταλαιπωρια με εισητηρια κλπ και να μην ξοδεψει και μια περιουσια. Για ενα μηνα η καρτα κοστιζει 50 ευρω, για μετακινησεις στην περιοχη του Rhein-Neckar. Εξυπηρετικοτατοι, με γερμανικα "Μπευκου" εγω...

Ομως, τα πραγματα πηραν μια αλλη τροπη οταν εφτασα στο δωματιο που θα νοικιαζα...
Η Χαιδελβεργη ειναι ακριβη πολη, και το ευρω με ποναει. Αρχικα ειχα βρει ενα δωματιο στα βορεια της πολης αλλα τελικα μιας κι η κλινικη βρισκεται εκδιαμετρου αντιθετα, η Κ με συμβουλεψε να μεινω πιο κοντα, μην ξοδευω ασκοπο χρονο σε μετακινησεις. Ομως το δευτερο δωματιο που βρηκα θα ειναι διαθεσιμο απο την παρασκευη, οποτε μεχρι τοτε κανονισα να μεινω σε δωματια που διεθετε η κλινικη για φοιτητες απεναντι απο το νοσοκομειο. Οποιο λαθος!!!

Μιας κι υπηρχαν διαφορες τιμες, προτιμησα την πιο φθηνη επιλογη, για 5 ημερες δεν ηθελα να δωσω οσα και για το υπολοιπο διαστημα και με το δολλαριο να εχει φαει τετοια βουτια που ο μισθος μου στην αμερικη αντιστοιχει πλεον σ’ αυτον του γερμανου συλλεκτη απορριματων, ο οποιος μου κλεινει το ματι χαρρωπος, προτιμησα μια σπαρτιατικη επιλογη, μιας κι εχουμε χορτασει στο βουτυρακι τελευταιως...

Φτανοντας μπροστα στο κτιριο-κολλεγιο αντικρυζω την μετα-κομμουνιστικη αρχιτεκτονικη στο μεγαλειο της. Ενα πραγματικο τερατουργημα, πονανε τα ματια μονο που πεφτουν πανω σε τετοια ασχημια. Η πανδημια των αρχιτεκτονων του ’70 σε μεγα-δοσεις προζακ μας αφησε μια ακατανικητης ασχημιας κληρονομια που κι ο πιο ευτυχισμενος ανθρωπος να εισαι, η επαφη σου με μια τετοια κατασκευη σου φερνει ενα κομπο στο λαιμο, μια θλιψη γι αυτη τη ματαιη ζωη, μια σκεψη αυτοκτονιας, εναν Καρυωτακη. Μιας κι ειμαι στα χαϊ μου το διαστημα αυτο, λεω δεν πειραζει, θα το προσπερασω, βγαζοντας φοτο για το αρχειο μου των αποτυχημενων κτηριων στα οποια εχω πατησει ποδι (να αναμενετε εκθεση!). Το γεγονος οτι απεναντι βρισκεται ενα πρωτοποριακο υπερσυγχρονο νοσοκομειο μιας διαφορετικης αισθητικης, κανει το κοντραστ ακομα πιο αστειο.

Μπαινοντας μετα βασανων στον προθαλαμο μ' ενα αρρωστο φως οπου καθε σωστος πρακτορας της Σταζι θα αισθανοταν υπερηφανος για το συναισθημα της συντριβης και της επερχομενης καταστροφης που προκαλει στον κρατουμενο του, πραγματικα σχεδον γυρισα επιτοπου, μια ορμη να τρεξω προς τα εξω αλαλαζοντας, με την σκεψη να κοιμηθω στο σταθμο του τρενου σχεδον λυτρωτικη!

Συγκεντρωθηκα, κρατηθηκα και παρατηρησα τον μακρυ αντιαισθητικο διαδρομο, σαν κρατητηριο με τα κελια του, αθελητα (θελημενα!) σου προκαλει ενα αισθημα φοβου! Μπαινοντας στο δωματιο ενιωσα οτι καποιος μου εκανε πλακα, σαν να ειμουν σε ενα theme-park, σε λιγο θα εμπαινε μεσα ο Ερικ Χονεκερ να με προυπαντισει στο φτωχικο του, να μου ανοιξει τα ματια για την προσφορα του κομμουνισμου στην προοδο του ανθρωπινου γεννους και μετα να με ανακρινει υπομονετικα για τις αμαρτιες μου των τελευταιων χρονων. Μετα απο πεντε λεπτα προσεμενα τον συγκατοικο μου να μπει και να μου συστηθει ως ο γραμματεας του κομμουνιστικου κομματος της ανατολικης γερμανιας. Κι ας βρισκομουν στη δυτικη. Δεν ειχε σημασια! Τετοια γυμνη ασχημη τρωγλη ειχα να δω απο τις πεντε εβδομαδες που ειχα περασει φοιτητης στο Τοροντο το 2001 μενοντας στην Bloor & Yonge, σ’ενα καταγωγι στο κεντρο...

Πεταξα τα πραγματα μου και βγηκα εξω.

Ακολουθει σνεχεια αυριο περι τραγελαφικων “Great Alexander”, εκπαιδευση αλα γαυγαμηλα, τηλεφωνικων συνδιαλλαγων και αλλων πολλων συμβαντων.