Αφορισμοι Light

Καλοκαιρινοι μηνες, καυσωνας, ποιος εχει ορεξη να διαβαζει το μακρυ και το κοντο του καθενος.

Οι αφορισμοι είναι μια ευκολη διεξοδος, μιας και η γενικολογια τους, η ταση του ανθρωπου προς τα στερεοτυπα και το γεγονος ότι κάθε αφορισμος διχαζει και προκαλει, μετατρεπεται ταυτοχρονα σε συνθημα.

Πολλοι από αυτους μας ταιριαζουν γαντι, φυσικα για την στιγμη, το τωρα. Το αυριο δεν εχει θεση στην εξισωση.
---------

-Όταν για να στεγανοποιησεις τις σχισμες στα πλακακια στο μπανιο χρησιμοποιεις σιλικονη, επιβεβαιωνεται η υποψια μου ότι δεν μπορει το ιδιο υλικο να είναι ταυτοχρονα και λυση για να μεγενθυνει γυναικα το στηθος της.

-Το δυνατο air-condition το καλοκαιρι το μονο θετικο που επιτυγχανει είναι να σκληραινει τις ρωγες των γυναικων, γλιτωνοντας εμας τους αντρες από τον επικειμενο πονοκεφαλο του να μπαινεις αποτομα από τους 40 βαθμους στους 20.

-Το καλοκαιρι είναι ισως η πιο υπερεκτιμημενη εποχητου χρονου. Εάν εξαιρεσεις τις ελαχιστες ουσιαστικα μερες που μπορει να εισαι σε μια ονειρικη παραλια (η σε μια με κουραδες που επιπλεουν) ο υπολοιπος καιρος προσεγγιζει την τιμωρια σου σε μια κολαση με βελζεβουληδες να χαμογελουν σαρδονια καθως εσυ καιγεσαι στη θερμικη μολυνση του συσσωρευμενου μπετον.

-Οι αφορισμοι που περιεχουν μια δοση σαρκασμου και αστικου ρεαλισμου είναι σαφως προτιμηταιοι μιας ακαταληπτης αισιοδοξιας. Διαβαζοντας τον εξαιρετικο Β.Χ στην Καθημερινη να λεει ότι “…στο τελος χανονται όλα. Όπως συμβαινει παντοτε όταν επιθυμουμε κατι παρα πολύ. Το συμπαν συνωμοτει για να το χασουμε…” θελω πραγματικα να τον αγκαλιασω που τριβει στη μουρη τις αναλαφρες αηδιες του Κοελο.

-Δεν εχω καταφερει ακομα να μαθω τι ξεχωριζει την μελαγχολια από την κουραση στο προσωπο μιας νεας ομορφης κοπελας στις 3 το πρωι. Δεν ξερω εάν η κουραση αφαιρει τη μασκα μιας λανθανουσας μελαγχολιας. Η πανεμορφη κοπελα στο Hoxton χθες το βραδυ με το χερι στο μαγουλο που τελικα γερνει το σωμα της στον καναπε παιρνοντας μια τετοια καμπυλη που μονο το γυναικειο σωμα μπορει να παρει με κανει να θελω να γυρω στο προσκεφαλι της και να της πω να μην στενοχωριεται…

Oπως λεει κι Ε. που την συναντησα εκει τυχαια μετα απο χρονια (η Αθηνα μπορει να ειναι ΚΑΙ μικρη), πρεπει να βρω μια εδρα...