Η Λιμνη του Αλατιου

Η Λιμνη του Αλατιου ειναι ενα τοπιο απο αλλον πλανητη...
Το αεροπλανο βρισκεται ηδη στην καθοδο, η θεα απο το μικρο παραθυρο ειναι εξωγηινη...

Τεραστια λιμνη στην ερημια. Παντελης απουσια βλαστησης τριγυρω, απουσια ζωης, κανενα ανθρωπινο σημαδι να θυμιζει κατι γνωριμο.
Ο μπλε ουρανος αντανακλαται διαφορετικα στην επιφανεια της προσδιδοντας της μια ασυνηθιστη αποχρωση. Ενα μεγαλυτερο-απο-τη-ζωη συναισθημα που το μεγαλειο του ομως σε διαλυει υπο το βαρος του...
Ουτε η θεα της Νεκρας Θαλασσας συναγωνιζεται το θεαμα αυτο...παιχνιδοτοπος μπροστα του.
Γυρω βουνα παντου, ομως φαλακρα, μοιαζουν θυμωμενα, στο βαθος η νεοκτιστη πολη με την πληρη απουσια μνημης, τα ψηλα απροσωπα κτιρια αταιριαστα με το υπολοιπο εξωπραγματικο θεαμα.

Η εικονα αυτη απο το παραθυρο ειχε καρφωθει στο μυαλο μου. Την τελευταια μερα που ημουν εκει, κουρασμενος απο την απολυτως τετραγωνισμενη, απλωμενη, βαρετη, αμνησιακη πολη νοικιασα ενα αυτοκινητο και οδηγησα προς την λιμνη.
Ιστιοπλοικα με τα λευκα πανια ψηλα να κανουν μανουβρες σε αποσταση, εδιναν ακομα πιο παραξενη χροια στην εικονα...
Ενα νεκρο τοπιο, που ομως δεν εμοιαζε καθολου στην κυκλαδικη ξεραηλα με την θαλασσα της, τον αερα της, το βαθυ μπλε με το ομορφο κυκλαδιτικο λευκο σπιτι που ταιριαζει στο τοπιο.

Ενιοτε στην ελλαδα τον βιαζουμε τον τοπο μας με ασχημιες αλλα η εικονα της Λιμνης του Αλατιου με εκανε να αισθανομαι οτι βρισκομουν σε ενα αλλον πλανητη, τιποτε γνωριμο, τιποτε που να με ζεσταινει παροτι ο ηλιος εκαιγε πανω απο το κεφαλι μου, ουτε ενα συνεφο για δειγμα φαινοταν οπου εφτανε το ματι.

Αν θες να παγωσεις την ψυχη σου που καιγεται ανελπιδα, να αισθανθεις την ασημαντοτητα σου, να ξεχασεις μεχρι και το ονομα σου ισως εκει πρεπει να πας...