Το Τρενο Φαντασμα

O Art-Deco σιδηροδρομικος σταθμος του Μπαφαλο ουσιαστικα δεν υπαρχει πια. Ειναι ενα φαντασμα. Ακολουθησε την αργη αλλα σταθερη πορεια της πολης αυτης του Βορρα στην παρακμη της.

Απο τα 200 τρενα ημερησιως που περνουσαν το 1929 οταν χτιστηκε, ο σταθμος εγκαταλειφθηκε το 1979, μολις 50 χρονια αργοτερα. Απο την μεγαλοπρεπεια και τη χλιδη ενος τεραστιου πανεμορφου σταθμου με δεκαεπταοροφο πυργο να δεσποζει περηφανα, στην πληρη εγκαταλειψη, φθορα και αποσυνθεση, στοιχειωμενος να στεκεται ακομα στην ακρη της πολης σαν ενα μνημειο ενος αλλου πολιτισμου που απεχει ετη φωτος απο τον δικο μας...
Ο οργανισμος αποκαταστασης των μνημειων του Μπαφαλο εσωσε το κτιριο απο την καταρρευση αλλα ως ιδιωτικος φορεας αποτελουμενος ουσιαστικα απο λιγους ανθρωπους που ενδιαφερονται για την πολη αυτη διαθετει ελαχιστα χρηματα για να τον ανακαινισει και ενιοτε διοργανωνει διαφορες εκδηλωσεις εκει να ευαισθητοποιησει τους πολιτες...

Το Σαββατοκυριακο που μας περασε διοργανωθηκε μια εξαιρετικη τετοια προσπαθεια, το Ghost Train: An industrial seance ενα ρεκβιεμ στη Ζωνη της Σκουριας οπως λεγεται αυτη η περιοχη των Ηνωμενων Πολιτειων που ηκμασε πριν 100 χρονια αλλα με την αλλαγη πλευσης στη βιομηχανια και την τεχνολογια ακολουθησε τη σιγουρη αργη πορεια της σκουριας και ληθης...

Πολυαριθμοι καλλιτεχνες συμμετειχαν που εκμεταλλευτηκαν τον τεραστιο "στοιχειωμενο" σιδηροδρομικο σταθμο με τις σκιες του, τα σπασμενα τζαμια, τα διαλυμενα μαρμαρα, τις ξεκολημενες πινακιδες, την απεραντη σκονη, (παραλιγο να εισαχθω στο νοσοκομειο με ασθμα) τις μισοσβησμενες επιγραφες μιας αλλης εποχης και τραγουδησαν με φωνες σπαρακτικες τον πονο της απωλειας, βιντεο-installations παντου τριγυρω σε ευφανταστες γωνιες να δειχνουν το χαμενο κοσμο μιας εποχης που δεν μοιαζει καθολου με τη δικη μας, τα ερειπια του αμερικανικου πολιτισμου που εμοιζε τοτε πολυ πιο αληθινος και θελκτικος απο τωρα...γυναικες ακροβατες να αιωρουνται στα 20 μετρα υψος κρεμαμενες μονο απο ενα πανι δεμενο στην κορυφη του θολου, και να σε μαγευουν με τις κινησεις τους, χωρις διχτυ ασφαλειας, μια ονειρικη εικονα σε ενα ερειπωμενο μαυσωλειο. Μεχρι και ταινια τρομου γυριζαν σε μια απο τις γωνιες του σταθμου, κι αλλου μουσικοι γρατζουνουσαν τις κιθαρες τους μελαγχολικα, εντεινοντας το συναισθημα της εγκαταλειψης, μιας σφηνας απο ενα παρελθον που εχει οριστικα και αμετακλητα παρελθει...
Φυγαμε συγκλονισμενοι.
(Οι φωτογραφιες ειναι τραβηγμενες ολες με το υπαρχον φως χωρις καμια μετατροπη.)


Το φαντασμα της Ζου.
Αναχωρηση στη χωρα του Πουθενα.
Πιρουετες στον αερα.
Μια οπτασια.
Σαν γεννα. Μας ειχε καθηλωσει.

Ταινια τρομου! Αληθεια!

Ο Αρτ-Ντεκο σταθμος. Ειναι τοσο μεγαλος, αδειος και εγκατελειμενος που προκαλει πονο.

Λυκοφως.

Distant.




More photos...