Ιθακη κι Οδυσσεας

Καθως εβγαινα απο τον αυτοκινητοδρομο κι αντικρυσα την πρωτη πινακιδα με τις χιλιομετρικες αποστασεις αναλογιστηκα ποσο ειρωνικο ειναι που δεν εχω παει ποτε στην Ιθακη στην Ελλαδα, αλλα η Ιθακη της Νεας Υορκης απεχει μονο 45 ακομα μιλια...
Τι λεξη κι αυτη. Ιθακη.
Απο τις λιγες που προκαλουν τοσους συνειρμους, που κουβαλανε βαρυ φορτιο, που βρισκονται στη θεση του φανταστικου και του απιαστου... Γι αυτο ισως κι οι πραγματικες Ιθακες ειναι παντοτε κατωτερες των περιστασεων.
Εχεις χτισει τετοια προσμονη κι ονειρα που το αποτελεσμα σ' αφηνει παντοτε απογοητευμενο...

Αλλα δεν ειναι αυτο το θεμα του κειμενου, κι η πολη της Ιθακης/Ithaca σ'αυτην την πλευρα του Ατλαντικου ειναι ομολογουμενως πολυ συμπαθητικη. Χτισμενη γυρω απο λοφους ψηλους κι αποτομους με πυκνα δαση και μια πανεμορφη λιμνη, μακροστενη σαν δαχτυλο ανθρωπου (γι αυτο αλλωστε μαζι με αλλες 3 που βρισκονται παραλληλα ονομαζονται Finger Lakes) με αμπελια διασπαρτα τριγυρω και μιλλιουνια νεων ανθρωπων. Κι αυτο διοτι ενα απο τα πιο διασημα πανεπιστημια της Αμερικης, το Κορνελ, εχει τη βαση του εκει με το διακοσιων χρονων Campus του -αν μη τι αλλω εντυπωσιακο- να δεσποζει στην κορφη ενος εκ των λοφων, προκαλωντας τους φοιτητες να τυρβασουν προς τη λιμνη, αδυνατω να δεχτω οτι καταφερνουν και συγκεντρωνονται σε τετοιο μερος.

Κι ομως,συνεχιζω να πλατειαζω εκτος θεματος. Στην Ιθακη πηγαινα οδικως αποψε με την Κ. που ειναι φωτογραφος και θα εμενε σε μια αποκια (artist colony την λενε εδω) καλλιτεχνων για ενα μηνα, μια υποτροφια για ζωη σε μια φαρμα, στη διαρκεια της οποιας εχει κανεις τον εξοπλισμο και κυριως το χρονο χωρις αλλες παρεμβολες, προβληματα και καθημερινες υποχρεωσεις να ασχοληθει με το εργο του, να σκεφτει, να ρεμβασει, να αλλαξει ροτα, να ξεκολησει, να αδειασει το μυαλο του. Κερδισε την υποτροφια μαζι με αλλους τεσσερις αναμεσα σε εκατονταδες αιτησεις κι ηταν πολυ χαρουμενη, χρειαζοταν ομως μια οδικη βοηθεια να φτασει εκει -μιας κι ο Σ. ειναι στην Ελλαδα-, οποτε ο προθυμος υποφαινομενος νεος βρηκε ευκαιρια να βγει στον πηγαιμο για την Ιθακη, ελπιζοντας οτι θα την εφτανε επιτελους τη φορα αυτη...

Αλλα και παλι δεν ειναι αυτος ο λογος που ξεκινησα. Ο λογος επιτελους ειναι οτι κατα τη διαρκεια της διαδρομης περνωντας απο καταπρασινα τοπια κι ελαχιστα πια μιλια πριν αντικρυσουμε τη μικρη Ιθακη, σε ενα βλεφαρισμα των ματιων μου ερχεται με ταχυτητα προς το μερος μου πινακιδα που με καλωσοριζει στην πολη του Ulysses/Οδυσσεα!!! Μια ακομα μικροτερη πολη, σχεδον χωριο, σαν ενας δορυφορος στο ηλιακο συστημα της Ιθακης...

Δεν γνωριζω τι συνεβει αλλα τη στιγμη εκεινη ενιωσα μια σπανια ευαιξια και πληροτητα. Η καρδια μου ειχε γεμισει και τα πνευμονια μου φουσκωσαν, μου φανηκε οτι ολα βρηκαν προς στιγμη τη θεση τους, τι πιο φυσικο ο Οδυσσεας να σε καλοδεχεται και να σε πηγαινει συντροφια ως την πολη του...Θες η εκπληξη, θες να 'ταν η ομορφια της λεξης Ulysses που ελαμπε στο μυαλο μου, θες να 'ταν οτι μου φανηκε ο μονος που θα μου εξηγουσε τι ειναι η Ιθακη... με κατελαβε μια γλυκια παραλυση, με δυσκολια κρατουσα πια το τιμονι μου στο δρομο...