Η διαρκης ανθρωπινη αντιφαση/ The contradiction of Persona

Η μεταμορφωση μιας σκεψης στην πορεια, κι η αλλαγη νοηματος καθως διαμορφωνεται ενα μικρο κειμενο με απασχολει καθως χαζευω το πρωταυγουστιατικο φεγγαρι.

Μεσα σε 48 ωρες εχουν ηδη γραφτει τοσα κειμενα και σχολια για τον Bergman και τον Antonioni οι οποιοι χορεψανε το βαλς της εξοδου παρεα, οπου καθε περαιτερω προσπαθεια να ειπωθει ενας κατα φαντασιαν συσχετισμος ειναι εξ ορισμου μπαναλ.

Ομως! Παιρνοντας το θεμα αλλιως, θα ηθελα να σταθω σε ενα σημειο και να ζητησω λιγη προσοχη για πεντε λεπτα.

Ενα παραδειγμα πως ολοι τελικα οι ανθρωποι φασκουν και αντιφασκουν, διαψευδουν τον εαυτο τους επανειλημμενα, ανεξαρτητως αν προκειται περι του Μητσου η του Μπεργκμαν.
Η χαοτικη ανθρωπινη φυση, και φυσικα το γεγονος οτι κατι που πιστευει κανεις τη χρονικη στιγμη Α, δεν ισχυει απαραιτητως και τη στιγμη Β.

Ετσι λοιπον, τυχαια, δυο μερες πριν αποδημησει ο Ινγκμαρ, ακουγα μια συνεντευξη-σεμιναριο του απο το 1975 στο American Film Institute στο Λος Αντζελες, οπου επισημαινε το γεγονος οτι αν δεν εχεις τιποτε ουσιαστικο να πεις καλυτερα να εισαι ειλικρινης με τον εαυτο σου και να μην δημιουργησεις κατι α-σημαντο.

Αν ομως εχεις μια "οπτασια"/illusion, ενα παθος, μια εικονα στο μυαλο σου και ξερεις τι θελεις να πεις, παρολο που μπορει να υστερεις στην τεχνικη του πως να το κανεις, το νοημα σου τελικα θα βγει καθαρο αν προσπαθησεις, μιας κι αυτο που θες να εκφρασεις ειναι εμφανες.

{"But if you have something to come with, an illusion , a passion, a picture in your head, you can know that even if you are not very technical, even if you don’t know how to hold the camera, the strength in this – and I know it myself - is that having worked for the camera for days and days, the whole time thinking of it, putting it together, the thing you wanted to tell is there!"}

Και συνεχιζει, παραθετοντας ως παραδειγμα ("a marvelous example!") το L' Αvventura του Αντονιονι.

"The picture is a mess. He (Αντονιονι) does not know how to hold the camera. His actors went away. He has no money, enormous problems all the time, but... he wanted to tell something about the loneliness of the human being.

I can see this picture time after time.
I don’t know what touches me most:
How he succeeds without knowing how to do it or what he wants to say...

That is very important. That's the most important of all.
You have something to come with, to give...
Picture making is some sort of responsibility!!!"

Ακουγοντας ενα θρυλο, μια ιδιοφυια, να μιλαει για εναν αλλον αριστοτεχνη, συγχρονο και συνομιληκο του ειναι παντοτε συναρπαστικο.

Ερχεται ομως ο Αντονιονι να με προετοιμασει για την αλλαγη ροτας στο μελλον, τι προκειται να ακολουθησει...

"... people living all around me, full of contradictions, with weak and strong points, etc. My characters are ambiguous. Call them that. I don't mind. I am ambiguous myself. Who isn't?" (απο συνεντευξη του Αντονιονι το 1969, στη Ρωμη)

Ετσι ο Μπεργκμαν σε συνεντευξη του το 2002, στη Σουηδια, ερχεται να κατασπαραξει το εργο του Αντονιονι με δυο εξαιρεσεις, και ουσιαστικα να διαψευσει τον εαυτο του κι αυτα που ελεγε η νεοτερη μορφη του.

"Antonioni has done two masterpieces, you don't have to bother with the rest. One is Blow-Up, which I've seen many times, and the other is La Notte, also a wonderful film, although that's mostly because of the young Jeanne Moreau...

You know, Antonioni never really learned the trade. He concentrated on single images, never realising that film is a rhythmic flow of images, a movement. Sure, there are brilliant moments in his films. But I don't feel anything for L'Avventura, for example. Only indifference. I never understood why Antonioni was so incredibly applauded. And I thought his muse Monica Vitti was a terrible actress."

Δεν ξερω, τα αστερια του Αντονιονι και του Μπεργκμαν βρισκονται σε αλλες τροχιες, κι οι δυο ειναι τεραστιοι σκηνοθετες με ελαχιστες ομοιοτητες, ομως ηθελα να επισημανω τις εκδιαμετρου αντιθετες σκεψεις του Μπεργκμαν για την ιδια ταινια, το L' Avventura, το 1975 και το 2002 που με κανουν γι ακομη μια φορα να συλλογιζομαι το ποσο ελλιπης, ατελης και προβληματικη ειναι η ανθρωπινη υπαρξη. (και το πως εχοντας κατι εντελως συγκεκριμενο στο μυαλο μου το πρωι, μετουσιωθηκε εντελως διαφορετικα στη διαρκεια της νυχτας).

Μαλλον λυπηθηκα με τη δευτερη ανακαλυψη μου. Επιβεβαιωσε την ανθρωπινη ασταθεια και τη διφορουμενη φυση μας αλλα θα προτιμουσα σιγουρα την πιο ευγενη και ιδεαλιστικη αποψη του νεοτερου Μπεργκμαν χωρις τα παρεπομενα της αντιφατικης περσονας μας...

Διαμαντι

One more.