Μικρο οδοιπορικο – Μερος πρωτο. (flight-of-ideas στην πραξη)

Καθε ταξιδι για τον ταξιδιωτη -και ουδεποτε για τον τουριστα- δεν ειναι μονο η ανακαλυψη ενος νεου τοπου, η επανασυνδεση με αγαπημενα προσωπα, η αναζητηση νεων εμπειριων και η περιπετεια του αγνωστου, αλλα ειναι ταυτοχρονα και ενα εσωτερικο ταξιδι μεσα μας, ενα καθρεφτισμα του εαυτου μας που τελικα γνωριζουμε το λιγοτερο, μια βουτια στα συναισθηματα, μια προσπαθεια να βρουμε εσωτερικη γαληνη που σχεδον παντα μας διαφευγει, η μια ταση φυγης απο την αισθηση ανικανοποιητου που μας διακατεχει. Η ζωη ειναι αλλου, αλλα που?

Την περασμενη πεμπτη το βραδυ καθως εστιβα το μυαλο μου πανω απο μια παρτιδα σκακι, ενα τηλεφωνημα σβηνει το γλομπο πανω απο το κεφαλι μου και με βγαζει απο τη δυσκολη θεση προς στιγμην.
Η φωνη μια γυναικας που αγαπω βαθια, ενεργοποιει ολα τα κεντρα μνημης στον εγκεφαλο μου και ειναι σαν να πλημμυριζει ο κοσμος γυρω μου με εικονες. Μας συνδεουν φοιτητικα χρονια και υστερα πιο αραιη επαφη σε αλλες χωρες, ωσπου ως εκ θαυματος σε νεα ηπειρο ζουμε κοντα ξανα, απροβλεπτη που ειναι η ζωη.
Με καλει να τους επισκεφτω το σαββατοκυριακο στο Κινγκστον, στη βορειοανατολικη γωνια της λιμνης Ονταριο. Ειναι ανθρωπος που βγαζει τον καλυτερο μου εαυτο, οι ασχημες πλευρες, βελζεβουληδες του χαρακτηρα μου κρυβονται αλαφιασμενες.
Ειναι μια σχεση αλληλοπροστατευτικη αλλα πολυ ευαισθητη, σχεδον μεταεφηβικη.
Χρονια περασαν, εχει κανει ο καθενας τη ζωη του, οι συναντησεις μας πολυτιμες με καθε αγκαλια, μια επανενωση σαν να αραζεις σε γνωριμο λιμανι.
Κοιτωντας το προσωπο της αισθανομαι για λιγο την φευγαλαια αισθηση του «ανηκοιν».. Η κορη της ειναι ο ιδιος αγγελος σε μικροτερη ηλικια, ο αντρας της ο τυχεροτερος του πλανητη, ομως κι αυτος οπως ολοι μας που μεσα στη ρουτινα γινομαστε κατωτεροι των περιστασεων, εχοντας απωλεσει την μαγεια του αιφνιδιασμου την θεωρει δεδομενη, ο μονος σιγουρος δρομος για να χασεις καποιον που κατα τα αλλα αγαπας του θανατα, σας μιλω εκ πειρας.

Δεν ηθελα πολλες κουβεντες, παρασκευη μεσημερι ειμαι ηδη καθοδον, αφηνω πισω ασημαντες σκουριασμενες πολεις και φτανω στα συνορα... παλιο διαβατηριο ανοιχτο στην σελιδα της βιζας, νεο διαβατηριο στη σελιδα με τα στοιχεια, κανω το παν να τους απλουστευσω της ζωη (και τη δικη μου).
Επιβεβαιωνεται ο συλλογισμος μου οτι οι συνοροφρουροι ειναι παντελως ηλιθιοι, ισως η εξακριβωμενη ηλιθιοτητα να ειναι επιβεβλημενο προσον για να προσληφθει κανεις εκει.
Κοιταει τα διαβατηρια επι δυο λεπτα, και τα δυο εχουν τη φωτογραφια μου, φως απλετο. Στο αυτοκινητο ειμαι μονος μου, προσπαθω να ειμαι στωικος διοτι ως γνωστον η βλακεια ειναι αητηττη.
Με ρωταει μαγικη ερωτηση, η πνευματικη καθυστερηση χτυπαει την πορτα, «ειναι και τα δυο δικα σας»?

Τη στιγμη αυτη παιρνω βαθια ανασα και αναλογιζομαι σε κλασματα δευτερολεπτου:
-Σε ταινια του Ταραντινο θα εβγαζα πιστολι με τεραστια κανη και διαμετρημα, αυτη θα προλαβαινε να σχηματισει μονο το γραμμα Ο με το στομα της ενω θα της ανοιγα μια τρυπα στο κρανιο που θα την ζηλευε και ο μετροποντικας. Στη συνεχεια θα ακολουθουσε αδυσσωπητο κυνηγητο στο οποιο ειτε θα ξεφευγα κατευθυνομενος βορεια προς Hudson Bay οπου θα με τρωγανε οι αρκουδες, η σε μπλοκο πιο κατω θα με γαζωνανε με αυτοματα αλλα θα επεφτα ηρωικα φωναζοντας για την ανεξαρτησια του Κεμπεκ.

- Σε ταινια του Αντονιονι, η εικονα θα επεφτε στο απροσωπο αποστειρωμενο κτιριο διπλα δειχνοντας ετσι την ψυχικη ενδεια, αλλοτριωση και αποκοπη του ανθρωπου απο το φυσικο του περιβαλλον, την παντελη ελλειψη επικοινωνιας. Θα την κοιτουσα παγωμενα, απαντωντας μονολεκτικα στρεφοντας δραματικα το κεφαλι μου προς τα κατω δηλωνοντας παραιτηση και απογοητευση. Η μηχανη σβηνει, κοιταμε και οι δυο αλλου.

- Σε ταινια του Βεντερς η καμερα θα με εδειχνε απο πισω και γυρνωντας αργα το κεφαλι μου προφιλ, με ενα βλεμα που δηλωνει συγχηση θα της ελεγα πολυ ποιητικα. «Δεν ειναι κι αυτο μια αποδειξη ποσο εχουμε διασπασει την προσωπικοτητα μας? Εγγραφο εις διπλουν, η ταυτοτητα που παυει να ταυτοποιει...». Θα με κοιταζε γλυκα αγγιζοντας μου το χερι και θα μου ελεγε «Εγω λοιπον θα κρατησω το ενα διαβατηριο, ισως ετσι να βρεις κι εσυ ποιος τελικα εισαι». Η σκηνη κλεινει με πλανο απο ψηλα, ολο ψηλοτερα που παρακολουθει το αυτοκινητο να χανεται στη λωριδα του δρομου με τη λιμνη ολογυρα...

- Σε ταινια του Τρυφο, θα γελουσα δυνατα λεγοντας της οτι ειναι πολυ χαριτωμενη- σκεφτομενος μεσα μου ποσο καθυστερημενη ειναι-, θα της εκανα τα γλυκα ματια και θα ζητουσα το τηλεφωνο της για να βγουμε ραντεβου παρολο που ειναι κοντα δυο μετρα και εχει χερια νταλικερη. Για τιμωρια το τηλεφωνο της θα το εδινα στο μερος των μικρων αγγελιων που ασχολουνται με S/M ξεκαρδιζομενος με την σκανδαλια.

- Σε ταινια του Κισλοφσκι, υποβλητικη μουσικη δινει στο μπαναλ μερος μια αλλη διασταση, ενα αλλο φως μας φωτιζει και απηυδησμενος απο την βλακεια εγκαταλειπω το σωμα μου και αιωρουμαι πανω απο την κοινοτοπια της υπαρξης. Η μορφη μου ιπταται πανω απο το συνοριακο σταθμο και η γυναικα βγαινει εξω απο το θαλαμο μην πιστευοντας στα ματια της. Η ουρα των αυτοκινητων μεγαλωνει απο πισω και οι ανθρωποι βγαινουν εξω αγαλιασμενοι απο το θεαμα.

Η αυτιστικη συμπεριφορα και η παρακρουση μου διακοπτεται απο τον θορυβο της νταλικας διπλα που με επανεφερε στην πραγματικοτητα.
Αρκεστηκα να της πω ενα ξερο «μα και βεβαια ειναι δικα μου, βλεπετε κανενα αλλον διπλα?» η οποια παρα την ξινιλα της διαπιστωνει οτι εχει κανει βλακωδη ερωτηση (ακομα ψαχνω να βρω αυτον που ειπε «δεν υπαρχουν ηλιθιες ερωτησεις»...) και αφου με ρωταει αν κουβαλαω firearms (α ρε τι επρεπε να πω!) τσιγαρα (μα τοσο πολυ μοιαζω με λαθρεμπορα?) η μετρητα (ναι, εχω το πτωμα και τη βαλιτσα με τα εκατομμυρια στο πορτ μπαγκαζ) με αφηνει να εισελθω στην ομορφη χωρα του καναδα...
Σε τριαντα λεπτα η θεα ενος προσωπου αγαπημενου και μια σφιχτη αγκαλια με μαγουλο να καιει και ματια να λαμπυριζουν με κανουν και σκεφτομαι την ασημαντοτητα των παντων γυρω μου. Μονο η στιγμη αυτη μετραει.

(Η συνεχεια στο επομενο)