Στιγμιαιο Φως / Instant Light

Η ακαταμαχητη γοητεια ορισμενων συμπτωσεων στη διαρκεια μιας ανθρωπινης πορειας συντελει στα λιγα αληθινως συναρπαστικα γεγονοτα της ειδαλλως αφελους εγωκεντρικης υπαρξης.

Ακομα κι οι μεγαλυτεροι δημιουργοι ορισμενοι εκ των οποιων εζησαν μια ζωη γεματη εντυπωσιαζοντας με τον πλουτο του εργου τους σιγουρα θα περασαν μεγαλο μερος της ζωης τους ασχολουμενοι με ανουσιες σκεψεις και πραξεις. Τι πιο φυσικο -και θεμιτο- επακολουθο της ανθρωπινης φυσης που αισθανεται πιο ανετα συρρομενη επι της γης παρα ιπταμενη, η βαρυτητα παρουσα εξαρχης.

Ομως ορισμενες φορες η μαγεια της συμπτωσης καταργει ακριβως τους νομους της βαρυτητας...
Το θεμα εχει να κανει με τον συνδετικο κρικο που στην προκειμενη περιπτωση ονομαζεται Tonino Guerra.

Η εικονα μας μεταφερει στη Μοσχα, στον γαμο του Τonino Guerra το σωτηριο ετος 1977, οπου κατα τα αλλα το βρεφος IC δεν ειχε καν συναισθηση της υπαρξης του, μπουσουλωντας στο διαμερισμα των Παναθηναιων, δυναμενος να κανει μονο τεσσερις ανθρωπινες λειτουργιες κι αυτες με την απαραιτητη φροντιδα.

Οι μαρτυρες λοιπον στο γαμο του Τονινο ειναι δυο... Ο Αντονιονι κι ο Ταρκοφσκυ! Στη μικρη γωνια του πλανητη οπου γινεται αυτη πυρηνικη συντηξη ο IC χιλιαδες μιλια μακρυα φοραει πιπιλα κι επιβεβαιωνει την πληρη απουσια εγκεφαλικης λειτουργιας την περιοδο εκεινη.

Η εικονα μας μεταφερει στο 1959. Η «Κραυγη» του Αντονιονι που ξεπροβαλει απο την αφανεια προβαλλεται ηδη στους κινηματογραφους των Αθηνων, τη στιγμη που ο πατερας του IC ανυποψιαστος ανοιγει το κεφαλι του συμμαθητη του στην δευτερα γυμνασιου απο την εξαιρετικη σφεντονα που μολις εχει φτιαξει, κι η μητερα του IC χαρωπα επιστρεφει με τα ποδια απο το δημοτικο σχολιο της μικρης ομορφης κωμοπολης ανυποψιαστη του πως θα υφανθει η ζωη της, ακομα το κουβαρι ειναι τυλιγμενο.

Τα δυο μικρα παιδια - μετεπειτα γονεις, που οι πορειες τους θα συγκλινουν στο πανεπιστημιο χρονια αργοτερα - φυσικα δεν εχουν την παραμικρη ιδεα οτι στη Ρωμη το διαστημα εκεινο του ’59 ο Αντονιονι γνωριζεται μεσω μιας κοινης παρεας με τον Tonino Guerra και ξεκιναει μια σχεση που θα επηρρασει το συνολο του ευρωπαικου κινηματογραφου. Ο Guerra νεοτερος του Αντονιονι κατα 6 χρονια ειναι ο πιο ταλαντουχος ανερχομενος σεναριογραφος της Ιταλιας την στιγμη εκεινη. Η χημεια των δυο δημιουργει κατι εντελως καινουριο, μια ωση τους τραβαει ολους μπροστα. Γραφουν το σεναριο του «L’Avventura» απο κοινου και ο Τονινο γραφει στη συνεχεια το σεναριο του αριστουργηματος «La Notte» και μετα το «L’Eclisse» συμπληρωνοντας την τριλογια της αποξενωσης του Αντονιονι σε λιγοτερο απο δυο χρονια!

Πως μια πορεια ειναι η συνιστωσα τοσο περιπλοκων διεργασιων...
Ο Tonino Guerra συνεχιζει να ειναι ο σεναριογραφος του Αντονιονι για ολες σχεδον τις ταινιες του, ακομα και για το τελευταιο «Eros» του 2004 το οποιο ο IC εχασε απορροφημενος στη δινη μιας σχεσης σε αποσυνθεση, παγιδευμενος στις μεσοδυτικες πολιτειες της Αμερικης, στη ζωνη της Βιβλου, σαν ψαρι εξω απο το νερο, χωρις ανασα!

Η εικονα μας επιστρεφει καπου πιο ευχαριστα ξανα, στο γαμο του Tonino στη Μοσχα με τον Αντονιονι και τον Ταρκοφσκυ να επιλεγουν ως κουμπαροι τη μουσικη τη στιγμη της υπογραφης της τελεσης του μυστηριου με τον Μπλε Δουναβη να ξεχυλιζει απο τα μεγαφωνα κι οι τρεις φιλοι μετα να αγκαλιαζονται μην λαμβανοντας υποψη ισως του τι επιπτωσεις θα εχει η φιλια τους στον μικρο IC που τρωει απορροφημενος μπεμπελακ με ασυνδετες ακομα εγκεφαλικες συναψεις.

Με ενα ελαφρο αλμα ξυπναμε στο 1983 οπου ο Τονινο Guerra γινεται για πρωτη και τελευταια φορα ο σεναριογραφος του Ταρκοφσκυ -ο οποιος ζει εξοριστος στην Ιταλια- δημιουργωντας απο κοινου ενα απο τα αριστουργηματα του, τη «Νοσταλγια» προλαβαινοντας να πουν τα αντιο οπως αρμοζει σε τετοιες διανοιες. Μολις δυο χρονια αργοτερα ο Ταρκοφσκυ διαγνωσκεται με καρκινο στον πνευμονα και πεθαινει το δεκεμβρη του 1986 εξοριστος στο Παρισι. Εχει καταφερει ωστοσω να γυρισει το κυκνειο ασμα του, τη «Θυσια» αγνοωντας φυσικα την ειρωνια του γεγονοτος οτι ο μικρος IC που τον βλεπουμε να παιζει σε μια αθηναικη γειτονια στην μετα-Τσερνομπιλικη εποχη θα γινει χρονια αργοτερα πνευμονολογος. Αναποφευκτα, ενιοτε θα φερνει και μαντατα της τραγικης αυτης ασθενειας σε ανθρωπους που πιθανως εχουν ακομα μια δημιουργικη ζωη μπροστα τους επιβεβαιωνοντας οτι το χαος κι η εντροπια αποτελουν τα μοναδικα σημεια αναφορας στη μικρη ζωη μας...

Αφορμη για το κειμενο αυτο αποτελει το δωρο που μου εκαναν ο Σ. κι η Κ. προ μηνος, το λευκωμα «Instant Light» με τις πολαροιντ φωτογραφιες που τραβηξε ο Ταρκοφσκυ απο το 1979 ως το 1984 που εκπεμπουν μια μαγεια, ομορφια και αυρα που αδυνατει να περιγραψει κανεις, παρα μονο να αισθανθει.

Ο Τονινο Γκιερα συντελεσε και σεναριογραφος του Αγγελοπουλου, των αδερφων Ταβιανι, του Βιττοριο ντε Σικα, του Φελινι, ενας θρυλος 87 χρονων πλεον, που εθεαθει τελευταια φορα στην κηδεια του Αντονιονι στη Φερραρα, καθως ο IC εφημερευε στην εντατικη μοναδα του County Hospital σκεφτομενος σ' ενα διαλειμμα τους τρεις φιλους στη Μοσχα να μιλανε και να μεθανε με βοτκα 30 χρονια πριν με μια πολαροιντ να αποθανατιζει τη στιγμη, την οποια μπορουμε μονο να τη φανταστουμε οπως εμεις θελουμε...

(Κλεινοντας την μικρη κινηματογραφικη τριλογια αναφερω πως οι λεπτομερειες του κειμενου καμια ομοιοτητα δεν εχουν με φανταστικα γεγονοτα).