Ντουκανταμ

Η σχεση μου με το ποδοσφαιρο ηταν παντα προβληματικη. Ειδικα τα τελευταια χρονια το ενδιαφερον μου για το αθλημα παρομοιαζεται και μ'αυτο που μπορει να εχει ινδος τηλεφωνητης τελεμαρκετινκ για ελληνικα γραμματοσημα του μεσοπολεμου.

Τις προαλλες ομως καπως μεσα στην κουβεντα προεκυψε o τερματοφυλακας της Στεαουα Βουκουρεστιου στον τελικο του κυπελλου πρωταθλητριων το 1986 με την Μπαρτσελονα. Θελω να πιστευω πως οι συσχετισμοι με την Στεαουα αρχισαν απο τις ρουμανικες ταινιες της χρονιας ομως μαλλον αυτο ειναι μια κεκαλυμενη προφαση να δικαιολογησω απωλεια φαιας ουσιας για παντελως αχρηστες πληροφοριες.

Για οσους ενθυμουνται, ο εν λογω τερματοφυλαξ ηταν θρυλικος μιας κι απεκρουσε τεσσερα στη σειρα πεναλτυ σε τελικο μεγαλης διοργανωσης... Για ανθρωπους αρρωστους με τη καταγραφη αχρηστων γνωσεων, το ονομα του εν λογω αθλητη αποτελουσε θεμα πρεστιζ στους παραμορφωμενους μικροκοσμους μας. Η προσπαθεια ν' ανασυρει κανεις μια ξεχασμενη πληροφορια σε καποιο αραχνιασμενο κομματι του μυαλου αποτελει δραστηριοτητα που λιγο πολυ σε ολους μας φερνει μια ταχυπαλμια απο τις εκκρινομενες κατεχολαμινες με την ελπιδα και μονο οτι θα ανασυρουμε τη σωστη πληροφορια προς επιβραβευση απο τους γυρω φιλους μας...

Το συμβαν τελικα ξεχαστηκε μιας και κανεις εκ των ενδιαφερομενων δεν θυμοταν το ονομα (επισης σ'αυτες τις περιπτωσεις ο αριθμος των ασχετων πραγματων που ξεθαβει κανεις απο το μυαλο του θα επρεπε ν'αποτελει ερευνητικη μελετη για τη λειτουργια του υποσυνειδητου). Ωσπου σε μια διαδρομη απο το Κληβελαντ στο Μπαφαλο στο ματι μιας χιονοθυελας που με ειχε τρομαξει, η απροσμενη βοηθεια του τηλεφωνου ανασυρει ως ενα Γκουγκλ Μαγικο, το δυσευρετο ονομα του Ντουκανταμ με την '80ς κομη -χαιτη (η διαφορετικα αποκαλουμενο και στυλ "μπροστα-δουλεια-πισω-παρτυ") να εμφανιζεται ως οραμα στο περιγραμμα του πισω μερους της προπορευομενης νταλικας, αποκρουοντας το πεναλτυ που εκανε τους συμπατριωτες του προς στιγμην να ξεχασουν τα δεινα του κυκνειου ασματος της σαδιστικης δικτατοριας του προλεταριατου...

Καθως συνεχιζα την οδηγηση μ'ενα χαμογελο, θυμηθηκα τον εαυτο μου ως παιδι 10 χρονων το 1986 να παιζει στην αλανα της γειτονιας λιγες μολις μερες μετα το Τσερνομπιλ, ολοι οι μικροι ενα κουβαρι, να τσακωνομαστε για το ποιος θα κανει τον Ντουκανταμ στο αυτοσχεδιο γηπεδο μας... Λιγο αποτραβηγμενος απο τη φασαρια αργοτερα, παρατηρουσα τα χερια και τα δαχτυλα μου με τους δυο δεικτες μου να εχουν ελαφρη κλιση προς τα εσω (σκεψου να θελεις να δειξεις μπροστα "να, ενα μηλο" και να δειχνεις μερικες γωνιες εκτος στοχου) το οποιο αργοτερα χρησιμοποιησα ως σαθρο επιχειρημα οτι ειμαι κι εγω παιδι του Τσερνομπυλ, θυμα της ραδιενεργειας που με χτυπησε σε τοσο τρυφερη ηλικια επηρεαζοντας την πορεια μου ως τερματοφυλακα-γιατρου ανεπανορθωτα...