Η απωλεια της στιγμης

Οταν πριν λιγες εβδομαδες με επισκεφτηκε αναπαντεχα ενα ζευγαρι απο μια προσφατη γνωριμια σε ευρωπαικη πρωτευουσα μεσα σε 24 ωρες ηξερα οτι θα επρεπε να πιεσω πολυ τον εαυτο μου ωστε να μην εκνευριστω σε βαθμο να μην θελω να τους ξαναδω στα ματια μου.

Ενα ομως πραγμα μου εκανε τη μεγαλυτερη εντυπωση. Οχι η φθηνια, η αφελεια, η εκμεταλλευση της φιλοξενιας... αλλα η συνεχης, αδιαληπτη, επαναληπτικη φωτογραφιση των παντων! Μιλαμε για εκατονταδες φωτογραφιες την ημερα, καθε τι του φαινοταν αξιο αποτυπωσης στην νεα του ψηφιακη καμερα, απο φορτηγα στο δρομο (με επιφωνηματα θαυμασμου, λες κι ηταν 6 χρονων) μεχρι ενας απλος περιπατος τετραγωνου να του παιρνει περιπου 20 λεπτα, τραβωντας αλλες δεκαδες φωτογραφιες του οτιδηποτε. Θα μου πει κανεις. Τι σε πειραζει?

Στην αρχη μου φανηκε μαλλον αστειο, το γεγονος οτι δεν καταλαβαινα γιατι φωτογραφιζει χωρις κανενα φιλτρο, χωρις καμια εμφανη επιλογη οτιδηποτε του φαινοταν αξιο λογου (τα παντα). Στη συνεχεια ομως αυτη ακριβως η μανιακη φωτογραφηση (πρεπει επισης να πηρε τουλαχιστον 300 φωτογραφιες της κοπελας του, με τις ιδιες αντιδρασεις καρμπον) εγινε ακρως ενοχλητικη διοτι ειχαμε μονιμως καποιον στην παρεα ο οποιος δεν συμμετειχε, αλλα παρατηρουσε.

Εκει ακριβως ηταν τελικα το προβλημα. Με ενοχλουσε αφανταστα πως καποιος πηγε διακοπες σε ενα καινουριο μερος και αντι να ζησει τις Στιγμες , και να συμμετεχει στην ροη των πραγματων και την παρεα με την οποια βρισκοταν, αποστασιοποιηθηκε πληρως, και επελεξε να αποτυπωσει σχεδον καθε χρονικη περιοδο στην οποια εζησε εδω για να βλεπει στο μελλον αυτο που ΔΕΝ εζησε!

Η σκεψη αυτη ενος τοσο αποστειρωμενου μυαλου κι ο βιασμος του παροντος για χαρη μιας τεχνητης μνημης μου εφερνε τετοια αποστροφη, που ακομα και να μην ειχαν δειξει κι αλλα ενοχλητικα σημαδια στη διαμονη τους με εκανε να μην θελω να τους ξανασυναντησω ποτε.

Εχθες βλεποντας ενα σχεδον πανομοιοτυπο συμβαν στην ταινια "2 μερες στο Παρισι" ξανασκεφτηκα τις καλοκαιρινες εκεινες ημερες που τελικα ο λογος για τον οποιον δεν εξερραγην ηταν η παρεα της Κ. η οποια ευτυχως με πηγαινε σ' ενα αλλο κοσμο γλιτωνοντας με απο τις αναπηριες των αλλων...

Προς γνωση και συμμορφωση.

(Δυσκολη η επιστροφη στο μπλογγιν οταν περασουν μερες...)