10 χρονια φαγουρας

Βγαινεις εξω, σε καθαρο ουρανο, μια ανειπωτη αισιοδοξια, ενα μουδιασμα που 'χεις να το ζησεις καιρο.

Σε γνωρισα το 1997 με τους Radiohead ως αφορμη, σε κοιτουσα με κοιτουσες καιρο, το Karma Police στο ραφι, τα βλεμματα, τα αβολα χαμογελα. Η μεγαλυτερη αγαπη και των δυο μας. Χρονια καλα, και μετα συννεφα, αλαζονεια, προδοσια, μικροτητα της ανθρωπινης φυσης, απουσια οδηγου, εσφαλμενες αντιληψεις σε τοσα και τοσα. Μικροι θανατοι με τεραστια λαθη, απουσια.

Σε γνωρισα το 2007, ποσο αρεσουν στους ανθρωπους τα στρογγυλα πραγματα, τα ανοητα μηνυματα. Η μουσικη παλι η αφορμη, μονο που τη φορα αυτη την παιζεις εσυ, και με γυριζεις σε ενα τοπο που δεν υπαρχει πραγματικα, μια ευφορια της ψυχης που κι ο ουρανος να ερθει στο κεφαλι μου θα κατσει σα φυλλαρακι που θα το διωξω μακρυα... Αυτες οι στιγμες παντοδυναμιας, αυτη η υβρις η γοητευτικη, αυτη η τραγελαφικη συγχηση. Ωρες και ωρες που μιλαει ο ενας με το στομα του αλλου, που δεν μιλαει κανεις. Οι Radiohead παλι παροντες, το in rainbows στη διαπασον να παιζει. Μετα σιωπη, γυμνη γυναικεια πλατη.

Σε γνωρισα το 2017, ποσο μεγαλωσαμε πια! Ποσο αλλαξες. Που μας εφερε αυτη η αδιαλειπτη κινηση, χωρις ανασα, χωρις σταματημο. Σε προλαβα καθως τρεχαμε να φτασουμε τις σκιες μας. Η σιωπηλη συνωμοσια των νομαδων. Συνενοχοι στην μικρη αστεια πορεια μας. Οι radiohead δεν υπαρχουν πια. Ουτε το τσελλο που παιζει Μπαρτοκ. Ουτε οι πινακες μες στη σκονη. Ουτε ο Ριλκε.
Σε γνωρισα το 2027. Ας γελασω!