Βραδυνες περιπετειες

Τριτος μηνας στον πρωτο χρονο ειδικοτητας. Ακομα πολύ φρεσκος και ανησυχος στις εφημεριες, ενω παρουσιαζα τον εαυτο μου στους αλλους παντοτε αυτοκυριαρχημενο και σιγουρο για τις πραξεις μου, η καρδια μου και το μυαλο μου ηξεραν ποσο αβγαλτος ενιωθα ακομα. Το συναισθημα να κρεμεται καποιος από τα βαρια αγγλικα μου με την γνωστη ελληνικη προφορα και τη λευκη ποδια για βοηθεια, μου φαινοταν πολυ υπερβολικο για τις εμπειριες που ειχα!

Μεσα στα αγρια μεσανυχτα στο μικρο δωματιακι του νοσοκομειου, νυσταγμενος και ταλαιπωρημενος με μειωμενα αντανακλαστικα πηγαινω στο μπανιο αφου η ουροδοχος κυστη μου διαμαρτυρεται. Το beeper πιασμενο στο παντελονι μου χτυπαει ενοχλητικο και παραπονουμενο, με κατελαβε εξαπινης. Με αγαρμπη κινηση προσπαθωντας να φερω την οθονη του κοντα για να διακρινω τον αριθμο που με καλει, γλιστραει και προσγειωνεται με ένα υποκωφο μπλουμ στον πατο της τουαλετας με τον αλλοιωμενο ηχο από το ταλαιπωρο μηχανημα για ελαχιστα δευτερολεπτα να μου υπενθυμιζει ότι δεν ονειρευομαι!

Πρεπει να εγειρα το σωμα μου και να παγωσα πανω από την τουαλετα τουλαχιστον για ένα διλεπτο, εμενα μου φανηκε δυο χρονια! Ωσπου μηχανικα χωρις να σκεφτω πολύ σηκωνω μανικι, βουταω το χερι μου στην τουαλετα και γραπωνω με μισος το κουτι που αισθανομουν ότι με τιμωρουσε για κατι. Φυσικα ουτε νουμερο φαινοταν στην οθονη ουτε οποιαδηποτε άλλη λειτουργια εκτελουσε πλεον…

Ξεκιναω για το τηλεφωνικο κεντρο του νοσοκομειου, η υπαλληλος, νυσταγμενη κι αυτή με κοιταει με υφος ¨τι θελει αυτος τωρα¨. Ειπα την αληθεια.
¨Ξερετε; Εκει που ημουν στην τουαλετα, χμμ γλιστρυσε το beeper και επεσε στη λεκανη… και χμμ δεν δουλευει πια!¨
Το βλεμμα της αλλαξε εντος ελαχιστων στιγμων από αδιαφορια σε εκπληξη σε αηδια όταν της εδωσα πισω το μηχανημα, αλλα τελικα επιασα τα ματια της να γελουν αφου ενιωσε τον παραλογισμο της στιγμης.
¨Μην ανησυχεις! Συμβαινουν αυτά! (Ψεματα!). Παντως χωρις beeper δεν θα μεινεις! Ηδη θα σε ψαχνουν.¨




Καλη χρονια!