Η μποτιλια

Η ιστορια της μποτιλιας εχει ως εξης.

Το δυο χιλιαδες τεσσερα σε μια απο τις επισκεψεις μου στο Πετς, ενας στενος φιλος, καλοκαρδος και φιλοτιμος, σε μια στιγμη ευαιξιας ανεβασε δυο μπουκαλια κρασιου απο την καβα, απο τις καλυτερες ποικιλιες της βορειοανατολικης ουγγαριας. Το ενα που ηταν cabernet franc Gal Tibor του 2002 μου διαμηνυσε να μην βιαστω να το ανοιξω, παρα μονο στο τελος της αμερικανικης περιπετειας μου. Μου ειπε, οτι στο εξαχρονο πανω της φυγης θα το εκτιμησω καλυτερα. Το αλλο ουτε που θυμαμαι αν το ηπια σε χαρα η σε λυπη. Αλλη μια χαμενη μνημη.

Ετσι λοιπον, πολλα μπουκαλια κρασιου αργοτερα, πιωμενα με φιλους και φελλους να συσσωρευονται στο μικρο σεντουκι συνεχισα να κραταω το κρασι του Gal Tibor ανεγγιχτο, μπορει ξεχασμενο, να σκονιζεται πανω στη βιβλιοθηκη περιμενοντας. Μεχρι κι ο Gal εμαθα απ' την Ανικο οτι σκοτωθηκε ξαφνικα στη Νοτια Αφρικη, σε αυτοκινητιστικο δυστυχημα, αλλο ενα σημειο αυθαιρεσιας και χαους της ζωης αυτης.

Ο Gal πεθανε αλλα η μποτιλια επεζησε υπερατλαντικου και ενδοηπειρωτικου ταξιδιου, μιζερια Μιζουριου, εμβολιμων μικρων χαρων, μετακομισεων, χωρισμου, αδιαφοριας, καταψυξης Μπαφαλου, κουφιων σχεσεων, περιστασιακων ενθουσιασμων και πολλων αλλων τινων.

Ωσπου εχθες, μετα απο μια ταινια απατη, ζωσμενοι απο ντροπη που καθησαμε ως τελους - ουτε να την αναφερω δεν τολμω - με τους δυο κοντινοτερους φιλους εδω, ανελπιστο στηριγμα σε μια κατα τα αλλα ανθρωπινη κινουμενη αμμο, μαζευτηκαμε κυριακη βραδυ σπιτι, πεινασμενοι για φαγητο και κουβεντα, να ετοιμασουμε κατι προχειρο. Αργα το βραδυ, πλεον τιποτε ανοικτο, θελαμε κι οι τρεις να πιουμε κρασι, και να που η τελευταια μποτιλια απο τ’αμπελια του Eger, βρισκει επιτελους την ευκαιρια ν΄αναπνευσει.
Ο Λ. κι η Ε. - εξηγωντας τους την ιστορια - δεν θελανε ν’ ανοιξουμε το μπουκαλι ετσι προχειρα, χωρις προετοιμασια, χωρις ειδικη περισταση.
Μα, τους λεω, ηρθε η ωρα! Δεν το βλεπετε?