Πρωτες χρονιες

Η πρωτοχρονια αποτελει αλλη μια αφορμη γιορτης. Για ποιο λογο, αληθεια, δεν ξερω. Δεν ειμαι πνευμα αντιλογιας, εχω περασει ομορφες πρωτοχρονιες, απλως θυμαμαι ελαχιστες απο αυτες. Προφανως αλλες ιδαιτερες στιγμες χωρις εκ των προτερων σχεδιο να γιορτασω αφησαν στη μνημη μου πιο εντονα σημαδια. Νομιζω παντως οτι καταφερα ως τωρα να μην περασω την αλλαγη του χρονου μεσα στο νοσοκομειο, φαντασμα στους αδειους διαδρομους, τα χερια στην ποδια και την καρδια στα ποδια.

Αλλος αγαπημενος φιλος ακολουθει παραδοξες παραδοσεις.

Σαν την μπαλιτσα του φλιππερ κι αυτος εξφενδονιζεται απο τοπο σε τοπο καθε λιγα χρονια, αλλα πιο αφοσιωμενος και συγκρατημενος, με μια προσαρμοστικοτητα που χαθηκε απο μενα καπου στο δρομο. Τιλτ.

Βεβαια ακολουθει κι αυτος τις δικες του εκκεντρικοτητες, επαναληπτικη εικονα με φοντο ουρανοξυστες και βεγγαλικα.

Σε μεγαλη παραποταμια πολη στον κρυο Βορρα, εφημερια μες στην αλλαγη του χρονου σε κεντρικο νοσοκομειο αναμεσα σε βικτωριανα κτιρια, στον δεκατο οροφο, μονος να στεκεται μπροστα σε μεγαλη τζαμαρια, με το ειδωλο του να καθρεφτιζει βλοσυρο και το ολογραμμα του Yoda να τον συντροφευει κρατωντας του το χερι. Το σφυριγμα απο τα βεγγαλικα να ακουγεται μεσα απο τα τζαμια, το σωμα του να εχει παρει ελαφρα κλιση μαλλον απο το βαρυ βιβλιο στην παραφουσκωμενη αριστερη τσεπη, το τζαμι να θολωνει βαζοντας τελος σε αλλη μια χρονια.

Σε μεγαλη πολη στο ζεστο Νοτο-ενδοχωρα-, εφημερια μες στην αλλαγη του χρονου σε κεντρικο νοσοκομειο, αναμεσα σε τεραστιους δαιδαλωδεις αυτοκινητοδρομους, στον ενδεκατο οροφο, μονος να στεκεται μπροστα σε μεγαλυτερη τζαμαρια (ολα ειναι μεγαλυτερα στο νοτο) , με το ειδωλο του να καθρεφτιζει χαμογελωντας του ειρωνικα κι ο Yoda παντα εκει παρεα να τον κοιταει συμπονετικα, ακουμπωντας τον στον ωμο. Τα φωτα απο τα βεγγαλικα γεμιζουν τον ουρανο, η κλιση στο σωμα του εχει να κανει με τη θεα που του δινουν τα θεορατα κτιρια της διασπαρτης πολης, στο βαθος φωτισμενα.

Σε μεγαλη παραθαλασσια πολη στην υγρη βορειοανατολη, εφημερια μες στην αλλαγη του χρονου σε κεντρικο νοσοκομειο, μεγαθηριο αναμεσα σε υποβαθμισμενες γειτονιες, στον δωδεκατο οροφο, μονος να στεκεται μπροστα σε διπλο τζαμι, με το ειδωλο του διπλο και μεθυσμενο να τον κοιταει μπερδεμενο, κι ο Υοda να φοραει κι αυτος λευκη ποδια για συμπαρασταση, να του γνεφει να μην ανησυχει. Η θαλασσα φαινεται στο βαθος και τα βεγγαλικα δηλωνουν παρουσια εις διπλουν με αντανακλαση θολη κι ασυμμετρη, το σωμα του στηριζεται στις μυτες των ποδιων του.

Την επομενη χρονια του υποσχομαι θα παμε πισω μαζι παρεα. Ποσο μαλλον που ο Yoda δεν χρειαζεται εισητηριο.