Ντελικατεσεν

Θα ηθελα να ημουν στην Οτταβα αυτο το Σαββατοκυριακο.

Να παρω τον δρομο προς την ανατολη,

ως τις ανατολικες οχθες της λιμνης Ονταριο εκει που αρχιζει τη μακρα δαιδαλωδη πορεια ο Αγιος Λαυρεντιος,

στα χιλια νησια να διασχισω αργα τις δυο ογκωδεις σιδερενιες γεφυρες,

οξειδωμενες και γερικες, που καμπυλωνουν στην μεση του πουθενα τριζοντας στον ρυθμο της ανθρωπινης ματαιοδοξιας,

με την περιφερικη οραση να πιασω τη μεθυστικη θεα του νερου με την οργιωδη βλαστηση που θελει να σε πνιξει,

να περασω τα τεμπελικα συνορα με τους υπερβαρους συνοροφρουρους συνοφρυωμενους απο την ακομη τραχια προφορα μου που δεν λεει να αλλαξει μετα απο εξι χρονια στην βορειο αμερικη...

Και μετα, υπο τους ηχους ενος γαλλικου γλωσσικου ιδιωματος, να με συντροφευει μια φωνη στην πορεια θυμιζοντας μου οτι ειμαστε ολοι απο καπου αλλου, πλεον ομως μεταμορφωμενοι – «εγω, ενας αλλος».

Αφιχθης επιτελους στην Οτταβα, να παρκαρω διπλα στο καναλι του Ριντω,
να νιωσω τις κλειδωσεις μου περπατωντας ασκοπα στην πολυβουη αγορα τους,

κι ο παγωμενος αερας ν’ ανακατευεται με τη γλωσσικη βαβελ ολογυρα τσακιζοντας μου το προσωπο.

Να μπω τελικα στο μαγαζι που φερει την τεραστια επιγραφη «Μπουνταπεστ»

και να μυρισω παπρικα και μυρωδιες μεταμοσχευμενες απο τον κοσμο τον παλαιο,

να καθησω σε μια γωνια οπου να βλεπω ταυτοχρονα μεσα κι εξω, παρατηρωντας κοσμους δυο...

Οι αρμονιες του Tabula Rasa του Pärt μ’ εχουν μουδιασει.

Ειμαι καθηλωμενος, νιωθω μονο τα βλεφαρα ν’ανοιγοκλεινουν σε αργη κινηση, την αποσπασματικη εικονα.

Συνειδητοποιω την ουτοπια της κινησης.

Μηπως πραγματι ειναι ολα τελικα ακινητα επειδη ειναι τοσο ευθραυστα?

«Fratres», (the astonishing power of the sublime...)

για τον Αρβο,

εμμεσως φυσικα για καποιαν αλλη.