Μιτος Μνημης

Ο μονος συνδετικος κρικος με το παρελθον ειναι η μνημη. Οχι οι πραξεις αυτες καθε αυτες αλλα οτι επιλεκτικα αποθηκευσαμε στον εγκεφαλο μας.

Οτι εχουμε ζησει ως τωρα περναει μεσω πρισματικου παραμορφωτικου καθρεφτη και μεταβαλλεται με το περας του χρονου. Η συνδεση με τον προηγουμενο εαυτο μας ειναι η λεπτη κλωστη μιας ευκολα μεταβαλομενης εγκεφαλικης λειτουργιας σχεδον παντοτε ελαττωματικης, αντικατοπτριζοντας την ατελη μας φυση.

Ενα περιστατικο που εχει πλαστει μονο στα ονειρα μας εγγραφεται ως πραγματικο συμβαν. Η ψευδαισθηση ως αληθεια.

Ενα περιστατικο που εχει αλλοιωθει με την παροδο του χρονου και δημιουργει τελειως διαφορετικο συναισθημα στο μεσοδιαστημα. Η αυταπατη ως σωτηρια η μηπως συμφεροντολογια.

Ενα περιστατικο που εχει ξεχασθει εντελως. Η αμνησια ως προστασια η μηπως καταρα.

Ενα περιστατικο που οι δυο μαρτυρες που το εχουν ζησει το ενθυμουνται τελειως διαφορετικα, ορκιζομενοι πως ετσι συνεβει συμφωνα με τη δικη τους εκδοχη. Η σκοπιμοτητα ως αυτοσκοπος η μηπως δικαιολογια.

Ενα περιστατικο που το θυμομαστε με διαφορες εκδοχες, ενας κομπος στο μυαλο μας, αβεβαιοι για την ερμνηνεια. Το διφορουμενο ως αλλοθι η μηπως βασανιστηριο.

Οπως και να 'χει, καλη μας τυχη.

(τριγυρναει στο μυαλο μου ολη μερα η αριστουργηματικη ταινια του Istvan Szabo "Szerelmesfilm" (LoveFilm), που παρακολουθησα εχθες το βραδυ)