Dimanche Matin Sur La Terre

Η εικονα που εχω εξω απο το παραθυρο ειναι τοσο παραπλανητικη.
Αυτο με κανει και σκεφτομαι ποσα πραγματα αφηνουμε να μας παραπλανουν γυρω μας... για ποσα εχουμε δεχτει οτι αυτο που φαινεται ειναι αυτο που ειναι. Αγνοουμε τους παραμορφωτικους καθρεφτες μεσα μας που φιλτραρουνε εκεινο που εχουμε επιλεξει να δει. Για ποσα κλεινουμε τα ματια μας απο ελλειψη μιας καλυτερης επιλογης, μιας καλυτερης ιδεας.
Βεβαια ολα υποκυπτουν σε εναν αμυντικο μηχανισμο που εχουμε αναπτυξει. Ειναι μαλλον αδυνατο να ζησεις χωρις πλανη, το θεμα ειναι που θα βαλεις το οριο, η ακομα καλυτερα αν αυτο εχει καποια ιδιαιτερη σημασια στο τελος.

Με ενοχλουνε ολες αυτες οι ερωτησεις περι ευτυχιας και λοιπων ανοητων ταμπελων του πως να καταφερεις κατι...Ανοησιες.
Η ευτυχια δεν ειναι μια παρατεταμενη κατασταση, ειναι εκλαμψεις μονο, στιγμες που διαρκουν ελαχιστα, ισως να ερθουν να σε επισκεφτουν ξανα ειτε ως μνημη ειτε ως μια προσπαθεια αντιγραφης που μαλλον δεν θα εχει τα ιδια αποτελεσματα. Τι κανεις ομως στο ενδιαμεσο? Πως να μεινεις κανοποιημενος απο αυτο που εισαι, απο αυτο που κανεις? Αυτο ειναι το σημαντικο ερωτημα, απαντηση δεν εχω.

Κυριακη πρωι, με ηλιο δανεικο απο την Ελλαδα, στο αυτοκινητο κινουμαστε αργα για πρωινο στους αδειους δρομους της Βαλτιμορης.
Στο αμαξι σιωπηλοι, δυο φιλοι που γνωριζομαστε ετη πολλα, που μας συνδεει κοινη πορεια 15 χρονων, κοιταζουμε γυρω μας, το ματι εχει συνηθισει αυτο που παλαιοτερα του διεσταλε την κορη του ματιου απο περιεργεια. Πως φτασαμε ως εδω?

Το τραγουδι που παιζει του Francis Cabrel αγαπημενο του Χ, μας εχει συνοδευσει στην Ελλαδα, στην Ουγγαρια, στην Αμερικη, στα ταξιδια μας, παντου στη μικρη ζωη και στις διαδρομες μας. Ο ηχος δυνατος, καθαρος, η φωνη καμπανα, η κιθαρα να σου χαιδευει την ψυχη.
Η ταχυτητα του αυτοκινητου χαμηλη, νωχελικα κυλαει στην αδεια πολη, το μυαλο ομως να τρεχει με την ταχυτητα του φωτος, φλιππερακι σκεψεων να ακολουθει η μια την αλλη...

Η συλλογικη μνημη που μας δινει ταυτοτητα, η ατομικη μνημη που μας δινει μοναδικοτητα, πως αυτα τα δυο θα συγκεραστουν και τι θα δωσουν στο τελος.
Ιουλιος μηνας στη Σεριφο, 10 χρονια πριν, απογευμα με το φως να πεφτει, φτανουμε στο Μεγαλο Λιβαδι, απο τις λιγες εικονες που αυτουσια εχει χαρακτει στη μνημη μου... Τα χρωματα εχουν παρει την πιο βαθια αποχρωση τους, το αυτοκινητο διπλα στην παραλια και εκει ξανα, απο το πουθενα, το ραδιο να παιζει το κομματι του Καμπρελ. Ο φιλος δεν χρειαζεται να ειναι εκει, το κομματι τον φερνει παρεα, η πορτα του μικρου yugo ανοιχτη, η μελωδια να φτανει ως εκει που τη στελνει ο αερας.

Οι μικρες στιγμες ευτυχιας, φυλαχτα πολυτιμα να μας κρατανε συντροφια οταν δεν ξερουμε που παταμε και που πηγαινουμε.

{"Samedi Soir Sur La Terre", Francis Cabrel}