Muppet show

Αναχωρηση ξημερωματα απο Αθηνα. Ευγενικος ταξιτζης, check-in απο το σπιτι, σοκολατες Ιον αμυγδαλου - ειναι η διαφημιση που μ'επηρρεασε η η καλη σοκολατα?- μπροστα στην πυλη βολευομαι στην καρεκλα περιμενοντας αναχωρηση για Φρανκφουρτη, 5.30 το πρωι. Νυσταλεοι ολοι γυρω μου. Ξαφνου λεπτος νεαρος τρεχει με ενα εισητηριο στο χερι σαν τρελος κι απο πισω δυο χοντρες μεσηλικες υπαλληλοι του αεροδρομιου τρεχουν ασθμαινοντας φωναζοντας: "Σταμααατα, θα φωναξουμε την αστυνομιααα, σταματα σου λεω...". Ο νεαρος δεν ακουει τιποτε οι γυναικες τρεχουν απο πισω του ατσουμπαλα, οι γυρω επιβατες κοιτανε με εκπληξη...
Ειναι τοσο πρωι που δεν εχω διαθεση να παρακολουθησω τσιρκο.
Το αεροπλανο αφηνει τον αεροδιαδρομο...κιτρινα φωτα, μυρωδια κηροζινης.

Αφιξη στην Φρανκφουρτη μετα απο τρεις ωρες. Ενας καφες, κατευθυνση αργα προς τα τρενα.
Ο υπερμοντερνος σιδηροδρομικος σταθμος του αεροδρομιου, ενα κουβουκλιο με καμπυλες με περιβαλει. Το ιντερσιτυ εξπρες στην ωρα του, πανεμορφο αεροδυναμικο φτανει στην αποβαθρα. Στο βαγονι βρισκω θεση ευκολα. για τα επομενα διακοσια χιλιομετρα σχεδιαζα να κοιμηθω, ομως πριν κλεισω τα ματια μου εχουμε βγει απο το τουνελ και το χιονισμενο τοπιο καθως το τρενο κυλαει απαλα στις ραγες με 186χλμ/ωρα με καθηλωνει.

Φτανω στο γκισε για την υπερατλαντικη πτηση μου στο Ντυσσελντορφ. Μια τεραστια ουρα με περιμενει. Στελνω μηνυματα με διαφορα ωρας αντι να λεω καποια πραγματα που ηθελα απο κοντα. Θελω να πεταξω το κινητο μου στον αεροδιαδρομο ομως ξερω καλα πως εχει γινει προεκταση του εαυτου μου. Δυστυχως.

Μετα απο τουλαχιστον πεντε ωρες υπνου στον αερα βγαινω απο το ληθαργο και κοιταω γυρω μου. Μυρωδια αεροπλανου. Εχει κατι το πολυ συγκεκριμενο, γνωριμο ομως πλεον στα ορια του απωθητικου. Ανοιγω το φινιστρινι και κοιταω εξω.
Στην αρχη, το γεγονος οτι ιπταμαι εκατονταδες μετρα πανω απο παχια συννεφα βλεποντας την ακρη του φτερου του αεροπλανου μου φαινεται μπαναλ. Αμεσως διαπιστωνω ποσο μπορει να διαστρεβλωσει κανεις τι αποτελει ξεχωριστο και σπανιο θεαμα και τι κατι το συνηθισμενο. Ποσο η εξοικοιωση μπορει να αποτελεσει τον μεγαλυτερο εχθρο σου.

Στη Νεα Υορκη επικρατει χαμος. Για καποιο λογο το αεροδρομιο του JFK παντοτε μου δινει την αισθηση οτι ολα κρεμονται απο μια κλωστη καθως οι ανθρωποι γυρω μου συνεχως ειναι ανησυχοι, τρεχουν να προλαβουν, φασαρια, πανζουρλισμος, χαος. Αισθανομαι εντελως χαμενος. Οχι, το αεροδρομιο το γνωριζω καλα, ατελειωτες ωρες, πτησεις, καθυστερησεις. Νιωθω χαμενος με την εννοια του μη-ανοικειν. Απουσιαζει οτιδηποτε καθυσηχαστικο μεσα μου οτι "εφτασα" καπου που το αντιλαμβανομαι ως γνωριμο κομματι της ζωης μου.

Οι συνομιλιες μου στο τηλεφωνο επιτεινουν την αισθηση της αποξενωσης.
Πεταω για Μπαφαλο με την καθιερωμενη καθυστερηση. Εχω καταρρευσει κι απο την στιγμη που καθομαι στη θεση μου αποκοιμαμαι. Εχουν περασει σχεδον 24 ωρες μεταξυ φθορας και αφθαρσιας. Ηδη σε λιγοτερο απο 12 ωρες η τσαντα μου που δεν εχει ανοιχθει καθολου θα μετακινηθει για πολλοστη φορα ως εχει στο αυτοκινητο που θα με οδηγησει στο Τοροντο με τους φιλους που ερχονται απο ελλαδα κι απο εκει στο Μοντρεαλ για αλλη μια πρωτοχρονια λες και δεν ειναι μια αλλη συνηθισμενη μερα του χρονου υπερεκτιμημενη οπως τοσα αλλα πραγματα. But, the show must go on...