Aνωμαλα ουγγρικα ρηματα και γερμανικα πλυντηρια

Καποιες φορες η αφελεια μου με εκπλησει. Η πεποιθηση μου οτι κατι οφειλει να δουλεψει σωστα – γιατι οχι αλλωστε – με αφηνει ενιοτε στα κρυα του λουτρου.
Πεμπτη απογευμα τελευταια μερα στην τρωγλη του συντροφου Honeker. Βρηκα ενα ωραιο μικρο διαμερισμα μετα πολλων κοπων και βασανων διπλα στην Thorax Klinik, με περισσοτερα ευρω απ’οτι σχεδιαζα αλλα ειχα κουραστει και να σεργιανιζω. Γυριζοντας λοιπον τελευταια φορα στο αθλιο δωματιο μου να μαζεψω τα λιγα πραγματα μου σκεφτηκα να βαλω πληντηριο. Ασχετο, ετσι?
Στο τερμα του καταθλιπτικου διαδρομου που περιεγραψα τις προαλλες βρισκεται ενα μικρο δωματιο με ενα πλυντηριο κι ενα στεγνωτηριο. Του 1979. Σαν κατι εξωγηινα μονολιθικα κουτια μιας αλλης εποχης. Αντι λοιπον ο περιβαλλον χωρος κι η γενικοτερη εμπειρια μου ως τωρα να με αποτρεψει απο το ν’ασχοληθω με τετοια εργασια νωρις Πεμπτη βραδυ και να ριξω εναν υπνο πριν παω στο κεντρο να παρακολουθησω μια συναυλια, θεωρησα πως η ωρα ηταν η πρεπουσα για να πλυνω το βιος μου.

Βημα πρωτο.
Βαζουμε τα ρουχα στο πλυντηριο και κλεινουμε την πορτα του. Μαλιστα.

Βημα δευτερο.
Το πλυντηριο ηταν συνδεδεμενο μεσω ενος καλωδιου με ενα κουτι στον τοιχο το οποιο ειχε εσοχη για κερματα που ενεργοποιουσαν το μηχανισμο. Τι πλεονεκτημα να ζουμε ολοι στην εποχη του ευρω! Θα ελεγε ο αφελης νεος! Φυσικα ολες οι οδηγιες στα γερμανικα, και κουτσα στραβα προσπαθω να βγαλω ακρη. Αντιλαμβανομαι λοιπον μια μικρη λεπτομερεια. Τα κερματα που παιρνει η συσκευη ειναι Μαρκα. Ναι, σωστα, για οσους δεν θυμουνται, γερμανικα μαρκα!!! !!! !!! Χμ... λεω, δεν μπορει, θα τα εχουν μετατρεψει σε ευρω! Προσπαθησα λοιπον να ριξω ενα ευρω στην εσοχη. Δεν εμπαινε. Ας μην τα πολυλογω. Αφου μου ειχε ανεβει το αιμα στο κεφαλι συνειδοτοποιω οτι πραγματι η μηχανη παιρνει ΜΑΡΚΑ! Ουγκ. Ενα σημειωμα στον τοιχο λεει στα γερμανικα οτι «πηγαινετε παρακαλω στην κυρια εισοδο της κλινικης και ζητειστε να σας δωσουν μαρκα». Στις δυσκολες στιγμες ολα τα καταλαβαινει ο ανθρωπος. Ουτε σε καζινο να πηγαινα να χρειαζομουν μαρκες για μπουγαδα. Εξω εχει κρυο, δεν θελω να παω πουθενα.

Βημα τριτο.
Εκνευριζομαι και προσπαθω να ανοιξω την πορτα του πλυντηριου κανοντας abort το φιλοδοξο σχεδιο μου να κανω μπουγαδα. Ελα ομως που η πορτα δεν ανοιγει. Δεν ανοιγει!!! Τραβαω, βαραω, χαιδευω, κλωτσαω. Τιποτε! Η αγαπημενη μου γλωσσα να εκφραζω τον εκνευρισμο μου και να βριζω ανηλεως ειναι τα ουγγρικα. Μου δινει τετοια απολαυση, και τη στιγμη εκεινη εκλινα 2-3 ανωμαλα ουγγρικα ρηματα που εκφραζουν τη χυδαιοτητα με το αιμα να εχει ανεβει στο κεφαλι μου. Το πλυντηριο ηταν σαν μια απο αυτες τις κινεζικες μηχανες που αν κλειδωσουν απλως ξεχασε το, δεν ανοιγουν το θεο πατερα να χεις!
Ειχα τετοια τσατιλα κι ειχα γινει πρασινος απο το κακο μου που νομιζα οτι οσονουπω θα μεταμορφωθω στον Χουλκ και θα εκσφενδονισω το πλυντηριο απο το μπαλκονι κανοντας γκελες στο οδοστρωμα...Πριν εγκαταλειψω την προσπαθεια ριχνω στο κουτι με τα κερματα οτι αμερικανικο και καναδικα νομισματα κουβαλουσα, μπας και... Σιγα μην μου εκανε τη χαρη!

Βημα τεταρτο.
Με μια διαθεση τρελα, ντυνομαι και βγαινω μες στο κρυο κατευθυνομενος προς την κυρια εισοδο της κλινικης. Αντικριζω την μορτισα που μου ειχε δωσει τα κλειδια της «επαυλης» την πρωτη μερα. Την ρωταω φυσικα σαν να ηταν μια καθημερινη ερωτηση στη ρουτινα της ζωης εκει.
«Εχετε μαρκα για το πλυντηριο?». «Ναι βεβαιως, Οριστε». (μου δινει 4 μονομαρκα) «2ευρω!». Την κοιταω με ματι θολο.
Η πορτα ισως να ανοιξει αφου πλυνω τα ρουχα, σκεφτηκα, και σαν υπνοβατης περπατησα πισω μουρμουριζοντας στα ουγγρικα τον υπερσυντελικο του baszni.

Βημα πεμπτο.
Τα μαρκα ...δουλευουν. Το προγραμμα πλυσης αρχιζει, παω στο δωματιο να ξεκουραστω. Μια ωρα αργοτερα κι ενω ηλπιζα πως η ομαλοτητα θα ακολουθουσε το βραδυ μου, η πορτα του πλυντηριου εμενε πεισματικα κλειστη. Βρε καλη μου, βρε χρυση μου, τιποτε. Καθησα οκλαδον, και μια κοπελα που εμενε στο απεναντι δωματιο βγηκε εξω να δει τι γινεται. Προσπαθησε να με βοηθησει. Εις ματην. Το ιδιο κι αλλες δυο κοπελες εκει. Τελικα ξαναβγαινω να ζητησω βοηθεια. Ερχεται ενας ασχετος με ταναλιες και κατσαβιδια, απο την οψη και μονο το ειχα ξεγραψει οτι θα ξαναδω τ αγαπημενα μου τι σερτς. Δεν κανει τιποτε. Τελικα μου λεει. «Εχεις κι αλλο μαρκο?»
«Οριστε? Θα ξαναπλυνουμε?»
«Ε, για ριξτο μεσα.»
Βαζω μαρκο στη σχισμη που εκεινη τη στιγμη μονο μαρκο δεν ηθελα να της βαλω...και μολις αρχιζει το νεο προγραμμα, τραβαει αξαφνα ο τυπος την πορτα και ανοιγει...
Τι να πω... Πηρα τα ρουχαλακια στην αγκαλια σαν παιδια μου, εγινα χαλια βεβαια με το ποσο βρεγμενα ηταν. Απο τη χαρα μου εδωσα στο παλικαρι το τριτο μαρκο που μου ειχε απομεινει να πιει καφε...
Σαν να μην συνεβει τιποτε απο την αγκαλια μου τα εβαλα προστατευτικα στο στεγνωτηριο μην εχοντας μαθει κανενα μαθημα, πετωντας το τελευταιο μαρκο σε αλλη σχισμη ενος αλλου σαδιστικου μηχανηματος ενος αλλου πολιτισμου παρακαλωντας να μην χρειαστει να κουβαλησω βρεγμενα ρουχα στο ταξιδι μου στη Βουδαπεστη για το σαβατοκυριακο...
Neverending story...