Οι Γαλατες

Μερες πανε, μερες ερχονται, αλλα πραγματα μενουν ακινητα με καμια προοπτικη μεταβολης, αλλα τρεχουν μπροστα, η φθινουν σαν διατοντες αστερες, η οπτικη γωνια του παρατηρητη ως the truth of the beholder.

Συνομιλιες με γραφειοκρατες καθε χωρας που απαιτουν καθε φορα υπερτατη αυτοσυγκρατηση να μην κατακερματισω την προσωπικοτητα μου στα εξ ων συνετεθη και διαλυθω σε κομματια σαν μια αυτοσχεδια βομβα.

Εξετασεις, ταξιδια σε τοπους μακρινους και στα εκατοστα της καρδιας μου, city trips με τη Γυναικα που μου ταιριαζει, κι ενα συναισθημα "it can't be true!" που υποβοσκει στους ορθα κυνικους ανθρωπους, η ταλαντωση αναμεσα σ'αυτο που ειναι και σ'αυτο που του προβαλεις οτι ειναι. Οι Γαλατες, ο Τουτατις κι η ασπιδα ψηλα να μην σου πεσει ο ουρανος κατακεφαλα.

Μετα απο τρεις καλες μερες στην Αθηνα, επιστροφη παλι στα λημερια της Βουδαπεστης για διαβασμα και ευ ζην, κι αυριο στο αγαπημενο φοιτητικο Pécs, φιλοι και φεστιβαλ κινηματογραφου, σουλατσες στα σοκακια της παλιας πολης.

Πριν βγαλω νεες φωτογραφιες απο το Πετς, νασου αλλες λιγες τωρα απο σεπτεμβριανες Βουδαπεστιανες αναζητησεις... (ολες τραβηγμενες με τον κινητο συντροφο Cyber-shot, K77o-i της Sony Ericsson)

Dusk/Mathias under treatment

Folk / Potkulcs

Hot-air balloons in unexpected places / Kiado

Little monster ready to draw /Kalvin

Jazz boat / Danube

Revolving MEN...

A slow burner...

So pretty, it's cheesy.

The freaks, Tiger Lillies / Trafo.

Round up

Μεσημερι, λιγο μετα τη μια. Ησυχια στη βιβλιοθηκη.
Παρατεροι ηχοι που-και-που απλως τονιζουν καλυτερα την γενικοτερη ησυχια.
Ξαφνικα, απο την aula ακουγεται δυνατα, καθαρα, κρυσταλινα μια μονο γυναικεια εξαισια φωνη να τραγουδαει ουγγρικα παραδοσιακα τραγουδια, σαν ενα ονειρο να εχει μπει σφηνα στην πραγματικοτητα.
Κοιταζομαστε δεξια αριστερα με την εκπληξη του ασυναρτητου ζωγραφισμενη στα προσωπα μας, ασυνοδευτη η φωνη συνεχιζει να τραγουδαει περηφανα λυπητερα, ειναι τοσο καθαρα ουγγρικο το συναισθημα, δεν γινεται να το μπερδεψεις με τιποτε.
Ειμαι στον τεταρτο οροφο, σηκωνομαι ελατηριο, παω στα εσωτερικα παραθυρα που βλεπουν στην aula, σχεδον κρεμιεμαι, ισα που χωραω διπλα σε μια κοπελα που εχει κι αυτη τις αισθησεις της τεντωμενες... «Ειναι η Palya Bea!» μου λεει. Κοιταω γυρω, σε πανω κατω οροφους, σχεδον ολοι εχουν σηκωθει απο τις θεσεις τους, σαν υπνωτισμενοι κοιτανε προς το μερος της, κι η βιβλιοθηκη εχει μετατραπει σε θεατρο.
Σταματαει για ενα λεπτο. «Σημερα ειναι η ημερα του αυθορμητου τραγουδιου!» μας λεει. «Το ποσο ασυνηθιστο ειναι να τραγουδαει κανεις σε μια βιβλιοθηκη μ’εφερε ως εδω» ...

Συνεχιζει το τραγουδι μονη της για περιπου μιση ωρα, η φωνη της, ο μονος ανθρωπινος ηχος που αντηχει στο μερος αυτο, διαχεεται σε καθε γωνια της “Szabo Ervin” στην Καλβιν Τερ. Ακομα και μετα το τελος οι πιο πολλοι παραμενουν καθηλωμενοι, δεν γυριζουν πισω στις θεσεις τους. Για κατι τετοιες στιγμες ζουμε.