Μοντρεαλ

Το να διαμορφωνεις μια σκεψη εν καιρω που μπορει να αναιρεθει σε μια στιγμη,
να αναθεωρεις μια αποψη που σε εχει καθορισει
η να αλλαζεις γνωμη σε θεμα που ως τωρα εψαχνες μονο την επιβεβαιωση του ειναι απο τα πιο δυσκολα πραγματα στη μικρη και ασημαντη ζωη μας...

Σκεφτομαι οτι αν καταφερει κανεις συνειδητα να αποδεχτει την περιπτωση αυτη μεσα του του ποσο συχνα σφαλλει, μαλλον κερδισμενος θα ειναι... Ευκαιριες να δουμε αλλιως τα πραγματα μας δινονται συχνα πυκνα...

Οι τελευταιες μερες πλουσιες, με εικονες, παραστασεις, συζητησεις, συναισθηματα. Μακαρι να ημασταν παντα ενα σφουγγαρι ετοιμο καθε στιγμη να τα αποροφησει ολα...

Ταξιδεψα στο Μοντρεαλ το τελευταιο τριημερο, κατι που ηθελα να κανω για μεγαλο διαστημα. Οι πολικες θερμοκρασιες δεν ηθελα να με πτοησουν, τι κι αν ειναι Γεναρης, σιχαινομαι την αναβλητικοτητα αν και φορες υποκυπτω κι εγω ταπεινωμενος...
Αφορμη ηθελα να βρω, οι αφορμες ειναι ισως το ευκολοτερο πραγμα στη ζωη αυτη!
Παρα τις χιονοθυελλες, μου φανηκε ασυγκριτα πιο ενδιαφερον να τουρτουριζω στο Vieux Montreal παρα να ειμαι σε πλαστικο οτελ-καζινο της Καραιβικης...

Μουσικη στο δρομο να μας κραταει ζεστους, το παρμπριζ του αυτοκινητου παγωμενο με εικονα που εντασσεται στη μεταμοντερνα ζωγραφικη... η θερμοκρασια στο -22 εξω απο τη μικρη βολιδα μας που αντιστεκεται σε οτι εχει κρυσταλλωσει γυρω μας.

Η απαξιωση λοιπον που ειχα για πολλα πραγματα που σχετιζονται με τη Γαλλια τα τελευταια χρονια ηρθε να με γρονθοκοπησει και να μου υπενθυμισει ποσο διαφορετικη και ελκυστικη μπορει να γινει δυνητικα η ζωη μας.

Τα γαλλικα που ειχα σχεδον μισησει διοτι εμαθα μια γλωσσα που οδηγειται σε αχρηστια, στο Μοντρεαλ εγιναν ξανα μουσικη στ αυτια μου, μεχρι και οι τετριμμενοι βασικοι χαιρετισμοι μου προξενουσαν ευαιξια ψυχης! Εμπαινα στα μαγαζια μονο και μονο για να χαιρετισω κοσμο! Αν τα ουγγρικα δεν εκτοπιζαν τις αμετρητες ωρες γαλλικων απο το σχολειο ισως κι εγω να γινομουν πιο κατανοητος σε πολλες περιπτωσεις, ομως αυτο μαλλον με ενθαρρυνε να συνεχισω παρα με πτοουσε...

Η πολη πανεμορφη, η γαλλικη επιρροη και κουλτουρα παρουσα σε καθε γωνια, με το στυλ να καθοριζει την ατμοσφαιρα και ο κοσμοπολιτικος τροπος ζωης να σου κλεινει το ματι , "η ζωη ειναι εδω, και οχι αλλου αγαπητε μου". Οι ανθρωποι ευγενικοι παρα τα στερεοτυπα οτι αν τους μιλας αγγλικα ξινιζουν... Αχ αυτα τα στερεοτυπα...

Η ενιοτε μετακομμουνιστικη αρχιτεκτονικη δεν αλλοιωνε το ολο ξεχωριστο συναισθημα. (ετσι αποκαλω ολα σχεδον τα κτιρια που εχουν κτιστει το '60-'70 α λα Λε Κορμπυζιε και ειναι γκριζοι, αποτροπαιοι, ασχημοι, καταθλιπτικοι ογκολιθοι, παντου στο δυτικο ημισφαιριο, ηθελα να ηξερα ποσο ψυχικα αρρωστοι ηταν οι αρχιτεκτονες τοτε).

Μεχρι και το κρυο σε μερη σαν κι αυτο χανουν καθε σημασια αν καταφερεις και δεν παθεις κρυοπαγηματα στα δαχτυλα των ποδιων σου μετα απο 30 λεπτα περπατημα η δεν σου πεσει η μυτη καθως χαμογελας στο αιθεριο πλασμα στη Rue St. Denis που πρεπει να ειναι η βασιλισα του χιονιου.
Στο τελος του ταξιδιου ηθελα να αναφωνησω "Vive la Nouvelle France" η φιλογαλλια μου επανηλθε δριμυτερη και ετρεξα να αγορασω ενα παλιο δισκο του Charles Aznavour ωστε να με συντροφευει στο ταξιδι της επιστροφης κωφευοντας τους συνεπιβατες μου...

Επομενη αρκτικη αποστολη στην πολη του Κεμπεκ.

Η Λιμνη του Αλατιου

Η Λιμνη του Αλατιου ειναι ενα τοπιο απο αλλον πλανητη...
Το αεροπλανο βρισκεται ηδη στην καθοδο, η θεα απο το μικρο παραθυρο ειναι εξωγηινη...

Τεραστια λιμνη στην ερημια. Παντελης απουσια βλαστησης τριγυρω, απουσια ζωης, κανενα ανθρωπινο σημαδι να θυμιζει κατι γνωριμο.
Ο μπλε ουρανος αντανακλαται διαφορετικα στην επιφανεια της προσδιδοντας της μια ασυνηθιστη αποχρωση. Ενα μεγαλυτερο-απο-τη-ζωη συναισθημα που το μεγαλειο του ομως σε διαλυει υπο το βαρος του...
Ουτε η θεα της Νεκρας Θαλασσας συναγωνιζεται το θεαμα αυτο...παιχνιδοτοπος μπροστα του.
Γυρω βουνα παντου, ομως φαλακρα, μοιαζουν θυμωμενα, στο βαθος η νεοκτιστη πολη με την πληρη απουσια μνημης, τα ψηλα απροσωπα κτιρια αταιριαστα με το υπολοιπο εξωπραγματικο θεαμα.

Η εικονα αυτη απο το παραθυρο ειχε καρφωθει στο μυαλο μου. Την τελευταια μερα που ημουν εκει, κουρασμενος απο την απολυτως τετραγωνισμενη, απλωμενη, βαρετη, αμνησιακη πολη νοικιασα ενα αυτοκινητο και οδηγησα προς την λιμνη.
Ιστιοπλοικα με τα λευκα πανια ψηλα να κανουν μανουβρες σε αποσταση, εδιναν ακομα πιο παραξενη χροια στην εικονα...
Ενα νεκρο τοπιο, που ομως δεν εμοιαζε καθολου στην κυκλαδικη ξεραηλα με την θαλασσα της, τον αερα της, το βαθυ μπλε με το ομορφο κυκλαδιτικο λευκο σπιτι που ταιριαζει στο τοπιο.

Ενιοτε στην ελλαδα τον βιαζουμε τον τοπο μας με ασχημιες αλλα η εικονα της Λιμνης του Αλατιου με εκανε να αισθανομαι οτι βρισκομουν σε ενα αλλον πλανητη, τιποτε γνωριμο, τιποτε που να με ζεσταινει παροτι ο ηλιος εκαιγε πανω απο το κεφαλι μου, ουτε ενα συνεφο για δειγμα φαινοταν οπου εφτανε το ματι.

Αν θες να παγωσεις την ψυχη σου που καιγεται ανελπιδα, να αισθανθεις την ασημαντοτητα σου, να ξεχασεις μεχρι και το ονομα σου ισως εκει πρεπει να πας...

Milky lasers

Ειχε σουρουπωσει κι οι προβολεις στις πιστες ειχαν αναψει...
Το τελευταιο φυσικο φως της ημερας μοιαζει να φθοριζει ολογυρα, δινει μια λευκη αποχρωση στο χωρο, η αντανακλαση απο το καταλευκο χιονι εντεινει το φαινομενο...

Αφησε τις πτωσεις και την πιστα για αρχαριους που ηδη συνεβαινε το αδιαχωρητο και κατευθηνθηκε στις πιο δυσκολες πιστες. Δεν ειχε καμια διαθεση να προσπαθησει, απλως το θεαμα των σκιερ να κατεβαινουν με ιλλιγιωδη ταχυτητα την πλαγια και να σταματανε με μια αποτομη στροφη αψηφωντας την αδρανεια τον ειχε καθηλωσει.
Απο τις λιγες φορες που δεν σκεφτοταν τιποτε αλλο, μια μελωδια μονο του Yonderboi επαιζε σαν χαλασμενος δισκος στο μυαλο του.

Ο ενας μετα τον αλλο, οι σκιερ κατεβαιναν βολιδες, σχεδον μηχανικα χαζευε τον αεροδυναμισμο τους, ο εξοπλισμος τους να λαμπυριζει απο μακρυα.

Εκει που το ματι ειχε συνηθισει, ξαφνικα παρατηρει μια αλλοπροσαλη εικονα, η πληροφορια που μεταφερεται στον αμφιβληστροειδη επεξεργαζεται σε αλλο μερος του εγκεφαλου, οι αισθησεις του ξυπνανε. Ενας σκιερ, κατεβαινε με αριστοτεχνικο τροπο την πλαγια ολογυμνος, μονο οι μποτες τα γαντια και ο σκουφος τον εντυναν, εδειχνε προσηλωμενος στην καταβαση και το σωμα του αχνισε μολις φρεναρε αποτομα στο τελος της πλαγιας. Ολα τα βλεματα στραφηκαν επανω του.
Κοιταξε ολογυρα με τα χερια στους γοφους και αρχισε να τραγουδαει δυνατα:

«Warum, warum ist die banana krumm?» *

Αυτη τη φορα ουτε τα ξεροσκασμενα χειλη του δεν τον εμποδισαν να μπηξει ενα σκαστο γελιο! Το εντυπωσιακο ειναι πως το κομματι αυτο το γνωριζε. Το επαιζε μαλιστα και στο CD καθως οδηγουσε το πρωι σκεφτομενος πoσο παραλογο ηταν που οδηγουσε στα δαση της Νεας Υορκης ακουγοντας τους Milky lasers, ενα λιθουανικο συγκροτημα απο το Βιλνιους ...

Ο γυμνος σκιερ εκανε μια χορευτικη κινηση φερνοντας το ενα πεδιλο του σκι στον αερα εκθετοντας τα προσοντα του που η αληθεια ειναι ειχαν μαραζωσει απο το κρυο και μετα απο μια μικρη υποκλιση σαν να μη συμβαινει τιποτε πηρε μια βαθια ανασα και αρχισε να κατευθυνεται σαν ατμομηχανη προς τα λιφτ.

Η κορη του ματιου του ειχε διασταλει στο επακρο απο το θεαμα και συνεχιζε να παρατηρει την σκηνη. Απο πισω, υπαλληλοι του χιονοδρομικου κεντρου με κοκκινα μπουφαν ετρεχαν προς την ιδια κατευθυνση με μια ελαφρα αναστατωση στην κινηση τους...

Μπηκε μεσα στο καφε και παρηγγειλε γρηγορα μια ζεστη σοκολατα. Μεχρι να την ετοιμασουν, σταθηκε μπροστα στο παραθυρο και εβγαλε το mp3 απο την τσεπη του μπουφαν.

Με συνοδεια λιθουανικου electro-space rock παρακολουθουσε τους υπερβαρους φουσκωμενους κοκκινους υπαλληλους να τσαλαβουτουν στο χιονι με τον γυμνο σκιερ να τους χαιρεταει απο το λιφτ που μολις απογειωνοταν προς την κορυφη...

" I like voyage, I like voyage, we travel together me and my sac-voyage!"

Voyage!

*why, why is the banana bent?/ γιατι, γιατι ειναι στραβη η μπανανα?

Μικρο Οδοιπορικο - Μερος Δευτερο

Μετα απο σπιτικο φαγητο με γευσεις γνωριμες που σου χαιδευουν τους αδενες, πιανουμε συζητηση με συνοδεια κρασιου που εξαρχης μεν συντροφευει στοργικα αλλα εν τελη σε παγιδευει πονηρα σε παιχνιδια λεξεων και μπορει να σε οδηγησει σε χωραφια που δεν θελεις να πας, οπως εχει αποδειχθει οι καταπατητες ενιοτε πυροβολουνται...

Το πρωι ξυπναω πιασμενος σαν να εχω κλειδωθει σε μια θεση, ο καναπες μαλλον προοριζεται για αλλες μορφες ζωης, για ανθρωπο να ξεκουραστει παντως οχι!
Η Λ. μου τραβαει το ποδι, ειναι ενα αγγελακι ακροβατης, καθε φορα που βρισκομαστε μου δειχνει ακροβατικα που μ'αφηνουν με το στομα ανοικτο, το πως οι κλειδωσεις της παραμενουν ανεπαφες μου ειναι μυστηριο.
Με την Λ. συνδεθηκαμε αυτοματα απο την πρωτη φορα που βρεθηκαμε, ισως το πρωτο παιδι με το οποιο εχω αναπτυξει τετοια σχεση, η πρωτη που με εκανε να νιωσω οτι ειναι ευχη να εχεις παιδι και να το μεγαλωσεις, ειδικα ενα τετοιο αγγελουδι.

Ειναι το υβριδιο του 21ου αιωνα. Ουτε 8 χρονων ακομα και εχει γεννηθει και μεγαλωσει στη Χαιδελβεργη, τους τρεις καλοκαιρινους μηνες τους περνουσε μεχρι προτινος στη Βουδαπεστη και τα τελευταια δυο χρονια ζει στον Κινγκστον του Καναδα. Μια αυθεντικη trilingual, χωρις καμια προσπαθεια μιλαει τρεις γλωσσες με τελεια προφορα και χρησιμοποιει λεξεις που με κανουν να γελαω...
Με την Λ. μιλαμε τα hunglish που πολυ τα αγαπαω...ο συνδυασμος ουγγρικων και αγγλικων... Οταν θελει να πει κατι στην μαμα της να μην το καταλαβω το γυριζει στο απταιστο γερμανικο... Με την Κ. κοιταζομαστε και χαμογελαμε οταν το κανει αυτο...

Ερχεται λοιπον η Λ. πρωνιατικα και μετα απο μικρη κουβεντα ενω εγω νιωθω διαλυμενος με το ματι τσιμπλα μου δειχνει ενα φλοιο καρυδιου που τον εχει βαψει σαν πασχαλιτσα (ladybug).
Το βαζει στην παλαμη μου και με ρωταει. Τι ειναι αυτο?


Το αγγιζω, την κοιταω ξανα, λεω "πασχαλιτσα"...

Μμμμ, μου λεει, σωστα!
Το παιρνει απο την παλαμη και με το αλλο χερι βαζει δευτερο ζωγραφισμενο καρυδι στην παλαμη μου. Η ωρα 8.50 το πρωι, το μαλλι μου πεταει σαν κοκκορι, το μαγουλο μου εχει το σημαδι απο το φερμουαρ του μαξιλαριου, ειμαι σαν τρακαρισμενο περιπτερο. Θελω καφε.
"Τι ειναι αυτο?" Με βλεμμα σκανταλιαρικο!

Λοιπον, ειλικρινα δεν ειχα την παραμικρη ιδεα, ειναι ολο βαμμενο μαυρο, με ενα μικρο παραλληλογραμμο μονο στη μεση που ειναι αφημενο στο φυσικο του χρωμα...


Της λεω, "Λ. δεν εχω ιδεα!"

Με κοιταει με το βλεμμα της νικης και με ενα χαμογελο ως τ' αυτια και μου λεει
"Μια μουσουλμανα πασχαλιτσα!"...

Περιττο να πω πως αφου το ξαναεφερα στο οπτικο μου πεδιο και οι αργες στροφες στο μυαλο μου πηραν μπροστα, εφυγα! "Μια μουσουλμανα πασχαλιτσα!"
Απιστευτα παιδια! Με πηραν τα γελια, παραλιγο να πνιγω απο το σαλιο μου και φυσικα ξυπνησα και τους οικοδεσποτες μου που δεν ειμαι σιγουρος πως ειχαν την ορεξη μας!

Στη διαρκεια του πρωινου, η Λ. μου εδειχνε καθε τοσο τη μουσουλμανα πασχαλιτσα και ολοι γελαγαμε σαν να τη βλεπαμε πρωτη φορα...

Το μεσημερι καναμε μια μικρη εκδρομη με φερρυ στο γειτονικο Wolfe Island, δραξαμε της ευκαιριας αφου μας βοηθησε η ανελπιστη ηλιοφανεια και περπατησαμε μεσα στο νησι ως μια μακρινη παραλια... Το θεαμα που αντικρυσα δεν το υπολογιζα καθολου...





Σχεδον αισθανθηκα οτι ημουν στην Ελλαδα... βγαζαμε τρελες φωτογραφιες ο ενας με τον αλλο και παιζαμε με την αμμο και καναμε πικνικ και ριχναμε πλακουτσωτες πετρες στη θαλασσα...συγνωμη, λιμνη.
Το σκηνικο θα μπορουσε να πει κανεις οτι ηταν σχεδον τελειο...

(απουσια κινηματογραφου τη φορα αυτη! Νομιζω θα σας εβρισκε συμφωνους!)

Μικρο οδοιπορικο – Μερος πρωτο. (flight-of-ideas στην πραξη)

Καθε ταξιδι για τον ταξιδιωτη -και ουδεποτε για τον τουριστα- δεν ειναι μονο η ανακαλυψη ενος νεου τοπου, η επανασυνδεση με αγαπημενα προσωπα, η αναζητηση νεων εμπειριων και η περιπετεια του αγνωστου, αλλα ειναι ταυτοχρονα και ενα εσωτερικο ταξιδι μεσα μας, ενα καθρεφτισμα του εαυτου μας που τελικα γνωριζουμε το λιγοτερο, μια βουτια στα συναισθηματα, μια προσπαθεια να βρουμε εσωτερικη γαληνη που σχεδον παντα μας διαφευγει, η μια ταση φυγης απο την αισθηση ανικανοποιητου που μας διακατεχει. Η ζωη ειναι αλλου, αλλα που?

Την περασμενη πεμπτη το βραδυ καθως εστιβα το μυαλο μου πανω απο μια παρτιδα σκακι, ενα τηλεφωνημα σβηνει το γλομπο πανω απο το κεφαλι μου και με βγαζει απο τη δυσκολη θεση προς στιγμην.
Η φωνη μια γυναικας που αγαπω βαθια, ενεργοποιει ολα τα κεντρα μνημης στον εγκεφαλο μου και ειναι σαν να πλημμυριζει ο κοσμος γυρω μου με εικονες. Μας συνδεουν φοιτητικα χρονια και υστερα πιο αραιη επαφη σε αλλες χωρες, ωσπου ως εκ θαυματος σε νεα ηπειρο ζουμε κοντα ξανα, απροβλεπτη που ειναι η ζωη.
Με καλει να τους επισκεφτω το σαββατοκυριακο στο Κινγκστον, στη βορειοανατολικη γωνια της λιμνης Ονταριο. Ειναι ανθρωπος που βγαζει τον καλυτερο μου εαυτο, οι ασχημες πλευρες, βελζεβουληδες του χαρακτηρα μου κρυβονται αλαφιασμενες.
Ειναι μια σχεση αλληλοπροστατευτικη αλλα πολυ ευαισθητη, σχεδον μεταεφηβικη.
Χρονια περασαν, εχει κανει ο καθενας τη ζωη του, οι συναντησεις μας πολυτιμες με καθε αγκαλια, μια επανενωση σαν να αραζεις σε γνωριμο λιμανι.
Κοιτωντας το προσωπο της αισθανομαι για λιγο την φευγαλαια αισθηση του «ανηκοιν».. Η κορη της ειναι ο ιδιος αγγελος σε μικροτερη ηλικια, ο αντρας της ο τυχεροτερος του πλανητη, ομως κι αυτος οπως ολοι μας που μεσα στη ρουτινα γινομαστε κατωτεροι των περιστασεων, εχοντας απωλεσει την μαγεια του αιφνιδιασμου την θεωρει δεδομενη, ο μονος σιγουρος δρομος για να χασεις καποιον που κατα τα αλλα αγαπας του θανατα, σας μιλω εκ πειρας.

Δεν ηθελα πολλες κουβεντες, παρασκευη μεσημερι ειμαι ηδη καθοδον, αφηνω πισω ασημαντες σκουριασμενες πολεις και φτανω στα συνορα... παλιο διαβατηριο ανοιχτο στην σελιδα της βιζας, νεο διαβατηριο στη σελιδα με τα στοιχεια, κανω το παν να τους απλουστευσω της ζωη (και τη δικη μου).
Επιβεβαιωνεται ο συλλογισμος μου οτι οι συνοροφρουροι ειναι παντελως ηλιθιοι, ισως η εξακριβωμενη ηλιθιοτητα να ειναι επιβεβλημενο προσον για να προσληφθει κανεις εκει.
Κοιταει τα διαβατηρια επι δυο λεπτα, και τα δυο εχουν τη φωτογραφια μου, φως απλετο. Στο αυτοκινητο ειμαι μονος μου, προσπαθω να ειμαι στωικος διοτι ως γνωστον η βλακεια ειναι αητηττη.
Με ρωταει μαγικη ερωτηση, η πνευματικη καθυστερηση χτυπαει την πορτα, «ειναι και τα δυο δικα σας»?

Τη στιγμη αυτη παιρνω βαθια ανασα και αναλογιζομαι σε κλασματα δευτερολεπτου:
-Σε ταινια του Ταραντινο θα εβγαζα πιστολι με τεραστια κανη και διαμετρημα, αυτη θα προλαβαινε να σχηματισει μονο το γραμμα Ο με το στομα της ενω θα της ανοιγα μια τρυπα στο κρανιο που θα την ζηλευε και ο μετροποντικας. Στη συνεχεια θα ακολουθουσε αδυσσωπητο κυνηγητο στο οποιο ειτε θα ξεφευγα κατευθυνομενος βορεια προς Hudson Bay οπου θα με τρωγανε οι αρκουδες, η σε μπλοκο πιο κατω θα με γαζωνανε με αυτοματα αλλα θα επεφτα ηρωικα φωναζοντας για την ανεξαρτησια του Κεμπεκ.

- Σε ταινια του Αντονιονι, η εικονα θα επεφτε στο απροσωπο αποστειρωμενο κτιριο διπλα δειχνοντας ετσι την ψυχικη ενδεια, αλλοτριωση και αποκοπη του ανθρωπου απο το φυσικο του περιβαλλον, την παντελη ελλειψη επικοινωνιας. Θα την κοιτουσα παγωμενα, απαντωντας μονολεκτικα στρεφοντας δραματικα το κεφαλι μου προς τα κατω δηλωνοντας παραιτηση και απογοητευση. Η μηχανη σβηνει, κοιταμε και οι δυο αλλου.

- Σε ταινια του Βεντερς η καμερα θα με εδειχνε απο πισω και γυρνωντας αργα το κεφαλι μου προφιλ, με ενα βλεμα που δηλωνει συγχηση θα της ελεγα πολυ ποιητικα. «Δεν ειναι κι αυτο μια αποδειξη ποσο εχουμε διασπασει την προσωπικοτητα μας? Εγγραφο εις διπλουν, η ταυτοτητα που παυει να ταυτοποιει...». Θα με κοιταζε γλυκα αγγιζοντας μου το χερι και θα μου ελεγε «Εγω λοιπον θα κρατησω το ενα διαβατηριο, ισως ετσι να βρεις κι εσυ ποιος τελικα εισαι». Η σκηνη κλεινει με πλανο απο ψηλα, ολο ψηλοτερα που παρακολουθει το αυτοκινητο να χανεται στη λωριδα του δρομου με τη λιμνη ολογυρα...

- Σε ταινια του Τρυφο, θα γελουσα δυνατα λεγοντας της οτι ειναι πολυ χαριτωμενη- σκεφτομενος μεσα μου ποσο καθυστερημενη ειναι-, θα της εκανα τα γλυκα ματια και θα ζητουσα το τηλεφωνο της για να βγουμε ραντεβου παρολο που ειναι κοντα δυο μετρα και εχει χερια νταλικερη. Για τιμωρια το τηλεφωνο της θα το εδινα στο μερος των μικρων αγγελιων που ασχολουνται με S/M ξεκαρδιζομενος με την σκανδαλια.

- Σε ταινια του Κισλοφσκι, υποβλητικη μουσικη δινει στο μπαναλ μερος μια αλλη διασταση, ενα αλλο φως μας φωτιζει και απηυδησμενος απο την βλακεια εγκαταλειπω το σωμα μου και αιωρουμαι πανω απο την κοινοτοπια της υπαρξης. Η μορφη μου ιπταται πανω απο το συνοριακο σταθμο και η γυναικα βγαινει εξω απο το θαλαμο μην πιστευοντας στα ματια της. Η ουρα των αυτοκινητων μεγαλωνει απο πισω και οι ανθρωποι βγαινουν εξω αγαλιασμενοι απο το θεαμα.

Η αυτιστικη συμπεριφορα και η παρακρουση μου διακοπτεται απο τον θορυβο της νταλικας διπλα που με επανεφερε στην πραγματικοτητα.
Αρκεστηκα να της πω ενα ξερο «μα και βεβαια ειναι δικα μου, βλεπετε κανενα αλλον διπλα?» η οποια παρα την ξινιλα της διαπιστωνει οτι εχει κανει βλακωδη ερωτηση (ακομα ψαχνω να βρω αυτον που ειπε «δεν υπαρχουν ηλιθιες ερωτησεις»...) και αφου με ρωταει αν κουβαλαω firearms (α ρε τι επρεπε να πω!) τσιγαρα (μα τοσο πολυ μοιαζω με λαθρεμπορα?) η μετρητα (ναι, εχω το πτωμα και τη βαλιτσα με τα εκατομμυρια στο πορτ μπαγκαζ) με αφηνει να εισελθω στην ομορφη χωρα του καναδα...
Σε τριαντα λεπτα η θεα ενος προσωπου αγαπημενου και μια σφιχτη αγκαλια με μαγουλο να καιει και ματια να λαμπυριζουν με κανουν και σκεφτομαι την ασημαντοτητα των παντων γυρω μου. Μονο η στιγμη αυτη μετραει.

(Η συνεχεια στο επομενο)

Πως εγιναν τα πραγματα. Μερος Πρωτο

Στις 6 παρα δεκα λεπτα, ο ξερακιανος νεος ελαφρως καμπουριασμενος μεσα στο κρυο που τον πειρουνιαζε περπατουσε μηχανικα την βασιλισης Ντορας. Φορουσε ενα παλιο μακρυ αμπεχωνο και κοιτουσε προς τα κατω. Δεν σκεφτοτανε πολλα μιας και τον εγκεφαλο του τον ειχε κατα ενα μεγαλο βαθμο καψει. Ο συνδυασμος κομμουνιστο-σταλινο-ταλιμπανο-μεσοανατολικο-αντιρρωμαικου πουρε-προπαγανδας εφερε προωρη γηρανση και σκληρυνση των νευρωνων του, εν ολιγοις ανεπανορθωτη βλαβη καθιστωντας τον πρακτικως ανεγκεφαλο.

Περνωντας την πλατεια Βαβυλλη εφτανε σιγα σιγα στον προορισμο του και σε λιγο η χορευτικη κινηση που την ειχε ζηλεψει απο ενα πιμπλικι που επαιζε εφηβος θα γινοταν πραγματικοτητα. Χαμογελασε και εμφανιστηκε η ταλαιπωρημενη οδοντοστοιχια με το μπροστινο δοντι να λειπει εντελως, θυμα απ την τελευταια συμπλοκη με την «καταραμενη εξουσια» πρo τριμηνου.

Στο υψος της Ρωμαικης πρεσβειας και περπατωντας στο απεναντι πεζοδρομιο ξαφνικα σταματαει, ξεκαμπουριαζει, περιστρεφει το σωμα του 90 μοιρες. Το ματι του λαμπει καθως βγαζει ταυτοχρονα αριστοτεχνικως σαν σε κινεζικη ταινια πολεμικων τεχνων το μπαζουκας που ειχε κρυμμενο κατω απο το αμπεχωνο, στηριζει το σωμα του στο γονατο του και φερει το ρουκετοφορο στον δεξιο του ωμο οπλιζοντας το...

Ακριβως εκεινη τη στιγμη,
Ο μεσηλικας περιπτερας που μολις ειχε ανοιξει πεντε μετρα πιο κατω κρεμουσε τις πρωινες εφημεριδες και ετρωγε μια σοκοφρετα να πανε κατω τα φαρμακια αφου το μυαλο του γυρνουσε στη χθεσινη ταπεινωτικη ηττα του Πανολυμπιαεκ με 5-0 στο τσαμπιονς λιγκ και αδυνατουσε να δεχτει οτι η πρωταθλητρια ευρωπης δεν κατατροπωνε και τους βαρβαρους στο συλλογικο επιπεδο. Ηταν σιγουρος πως επροκειται περι συνωμοσιας πιθανοτατα των Ρωμαιων απεναντι που μας μισουν γιατι ειμαστε τοσο σημαντικοι στο παγκοσμιο στερεωμα...

Ο ειδικος φρουρος μπpοστα απο την πρεσβεια, μεσα στο μικρο κουβουκλιο, εχει γυρει το σωμα του στο μικρο τραπεζακι στηριζοντας μετα δυσκολιας το κεφαλι του με την παλαμη του, σε μια κατασταση ημι-συνειδησης της υπαρξης του, ακουει megaντερτι fm στο κινητο του που ειναι και ραδιοφωνο και βλεπει τις τελευταιες γυμνες φωτογραφιες που του εστειλε ο ξαδερφος του με MMS σκεφτομενος οτι καιρο εχει να παει σε κωλαδικο...

Ο οδηγος της κλουβας της αστυνομιας στον παραδρομο εχει αποκοιμηθει πανω στο τιμονι, το μετωπο του θα εχει ενα μεγαλο βαθουλωμα οταν ξυπνησει και με το στομα ελαφρως ανοιχτο το σαλιο του κρεμεται απο την ακρη του κατω χειλους και φτανει ισα με το πενταλ του φρενου... Ονειρευεται οτι ειναι στο στρατο του Κολοκοτρωνη και φοραει κι αυτος περικεφαλαια η οποια μαλιστα ειναι πιο πλουμιστη απο του αρχηγου και τον ζηλευουν ολοι!

Ο ξενυχτης εν κινησει που ακομη ενα βραδυ εχει πιει τον απατο και παρ ολ αυτα οδηγει, βαζει τριτη ταχητητα και κατευθυνεται μετα δυσκολιας σπιτι του μετα απο ενα ακομα ανουσιο βραδυ εξω εχοντας καταφερει μονο να καπνισει ενα πακετο τσιγαρα και να πει τρεις μαλακιες με τους ιδιους ανθρωπους ξανα και ξανα . Εχει ταχυτητα αντανακλαστικων οσο και η αρχαια χελωνα που αυτη τη στιγμη ειναι η μονη που ακολουθει τη φυση της κοιμωμενη στο διπλανο παρκο και τα βλεφαρα του ειναι στη θεση που καλυπτουν τα τρια τεταρτα της ορασης του δημιουργωντας ενα ιατρικο παραδοξο εφοσον παραμενει στη λωριδα του.

Σε διαστημα μιλισεκοντ, ο «επαναστατης» σημαδευει το εμβλημα της πρεσβειας αλλα ο περιπτερας διπλα που τον βλεπει να ειναι γονατιστος χανει απο το οπτικο του πεδιο εντελως το μπαζουκας και νομιζει οτι ο νεος τα εχει χασει και προσευχεται. Και αλοιμονο, που? Στους Ρωμαιους! Λεει φωναχτα. «Αιντε, σε λιγο θα κανεις και ευχελαιο στον Καισαρα».

Η λεξη αυτη σαν να πειραξε ακομα ενα νευρο στον ημικαταταστραμμενο εγκεφαλο του νεαρου και αποσυντονιστηκε στο πιο κρισιμο δευτερολεπτο. Ετσι οταν πατησε το fire η ρουκετα που εκτοξευτηκε με εκκωφαντικο θορυβο που τον κουφανε στο δεξι αυτι αφου ειχε ξεχασει τις ωτοασπιδες σπιτι (οι οποιες θα τον εσωζαν κι απο τον περιπτερα) αντι να καρφωθει στο τεραστιο εμβλημα οπως υπολογιζε, περασε συριζα διπλα διαπερνωντας το παραθυρο του τριτου οροφου και ανατιναχτηκε στον καμπινε στο βαθος του διαδρομου με μια μικρη φλογα να φαινεται απο απεναντι.
Δεν το πιστευε! «Γαμω την Πα*#@ια μου γαμω! Μου@#*ναααααα» Ουρλιαξε με ολη του τη δυναμη πετωντας το μπαζουκας με δυναμη στο οδοστρωμα που τον τσακισε κι ολας στο μεγαλο του δαχτυλο και αρχισε να κλαιει σαν παιδι που του χαλασαν το παιχνιδι του!


(Συνεχεια στο επομενο)

Η Ευρωπη και ο Χρονος

Φυσικα δεν γινεται να συμφωνουμε ολοι, αλλα ορισμενες αποψεις ειλικρινα με αφηνουν με το στομα ανοιχτο, αισθανομαι οτι ειναι τοσο ανεδαφικες που δεν εχει κανενα νοημα να αρθρωσεις οποιοδηποτε επιχειρημα εναντιον τους.

Η Ενωμενη Ευρωπη (σε μακρα πορεια ειμαστε) δεν ειναι κτημα ορισμενων ευρωπαιων και αλλων οχι. Δηλαδη οι ελληνες δεν ειναι περισσοτερο η λιγοτερο (για το δευτερο ισως να ισχυει) ευρωπαιοι απο τους Ιρλανδους, τους Βουλγαρους, τους Εσθονους η τους Μαγυαρους. Αυτη λοιπον η αυτονοητη πραγματικοτητα (καθε μερα, καθε μερα διαπιστωνει κανεις πως τιποτε μα τιποτε δεν ειναι αυτονοητο) αμφισβητειται απο καθε λογης ελλιπεις συλλογισμους που εξυπηρετουν μικροσυμφεροντα πανω απο ολα και οχι μια θεωρηση ζωης. Ευτυχως που καποιοι ανθρωποι βλεπουν τα πραγματα αλλιως και τελικα βαδιζουμε με +0.1 βηματα μπροστα.

Πολυ καλως εισηλθε η Βουλγαρια και η Ρουμανια στην Ευρωπαικη Ενωση, ειναι τεραστια κατακτηση γι αυτους που αισθανονται το ιδιο ευρωπαιοι οπως ολοι μας. Εφοσον τηρησαν τα κριτηρια της διευρυνσης εστω και με ασφαλιστικες δικλειδες καλως «επεστρεψαν» στην ευρωπαικη μας οικογενεια.

Για να παρατηρησω, μονο η ελλαδα δεν ειχε τηρησει κανενα οικονομικο κριτηριο το ’81, και απιστευτο, ακομα αρκετοι ανιδεοι τσοπανοκαουμποιδες το θεωρουνε μαγκια οτι μπηκαμε με πολιτικα κριτηρια, δεν καταλαβαινουν οτι σερνομασταν τα 20 απο τα τελευταια 26 χρονια...η και ακομα.

Ειμαι ανυπομονος ανθρωπος παρολα αυτα κατεληξα στο ακολουθο συμπερασμα. Η ανθρωπινη φυση που ζει κατα μεσω ορο 70 χρονια μετραει το χρονο πολυ προσεκτικα και τον «προστατευει» σαν κορη οφθαλμου. Το να πεις σε καποιον «περιμενε 20 χρονια και τα πραγματα θα καλυτερεψουν» ειναι σαν να τον κοροιδευεις στα μουτρα, δεν μπαινει καν στον συλλογισμο να θεωρησει οτι οταν θα ειναι 40-50-60 χρονων η ζωη του σε μια ενωμενη ευρωπη θα ειναι πολυ διαφορετικη και πολυ καλυτερη.

Ομως στην ανθρωπινη ιστορια, στην ιστορια της ευρωπης πιο συγκεκριμενα 20-30 χρονια ειναι μια στογονα στον ωκεανο, απειροελαχιστο διαστημα με απιστευτη αποδοση που παραγνωριζεται!

Επισης ο ανεδαφικος ιδεαλισμος των ανθρωπων τους οδηγει σχεδον παντοτε οχι να συγκρινουν με αυτα που ειχαν πριν 15 χρονια, αλλα με αυτα που επρεπε κατα τη γνωμη τους να εχουν! Ομως αποδεδειγμενα τα πραγματα κυλανε με αργους για τον ανθρωπο ρυθμους οπως και να το κανουμε. Δεν θα ειναι ευχαριστημενος με τιποτε εκτος απο το να εχει τα «παντα» που δεν μπορει να καθορισει ετσι κι αλλιως!

Σκεφτειτε το μαρασμο της Ευρωπης πριν απο 60 χρονια!
Μεσα σε 50 χρονια εγινε η μεγαλυτερη προοδος στην ανθρωπινη ιστορια στην ηπειρο μας, μακραν η πιο φωτεινη σελιδα στην ευρωπαικη ιστορια, ασυλληπτες κατακτησεις, απο τα πιο βασικα, να θεωρειται ανηκουστος ο πολεμος μεταξυ κρατων της ΕΕ, μεχρι τα πιο εξεζητημενα και μικρα πραγματα που περνανε στο ντουκου καθημερινα γι αυτο σας παραπεμπω σε 10 πραγματα που η ΕΕ ειχε ενεργο ρολο το 2006 εδω!

Ορθος λογος! Οχι ευχολογια, καταρες και μεμψιμοιριες!

Γι αυτο και τα προβληματα στις νεοεισερχομενες χωρες που περνανε μεταβατικη περιοδο ειναι εφημερα... Κανεις δεν συλλογιζεται οτι αυτες οι χωρες που εχουν τραβηξει τα πανδεινα για 50 ακομα χρονια μετα το τελος του Β΄ παγκοσμιου ειναι πολυ πιο αποφασισμενες να πετυχουν και να αποτελεσουν ενεργα μελη της ενωμενης ευρωπης – ο διαχωρισμος σε φιλοατλαντιστες και φιλοευρωπαιστες ειναι αστειος- ρολος που θα ειναι διακριτος ολο και πιο εντονα τα επομενα χρονια οπου η ευρωπαικη ταυτοτητα θα παρει σαρκα και οστα. (σε 30 χρονια αλλα πειτε το αυτο σε οποιονδηποτε!)

Ο New Yorker της 8 Ιανουαριου εχει αρθρο του Μιλαν Κουντερα για την ταυτοτητα της πολυκεντρικης(“polycentric”) αλλα με κοινη ιστορια κεντροευρωπης, εκει δηλαδη που χτυπαει η καρδια της Ευρωπης μας. Καταπληκτικο αρθρο που το διαβαζω και ξαναδιαβαζω.

Σε ενα σημειο με συνεπαιρνει: “Central Europe's matchless strength lay in its music, which, from Haydn to Schoenberg, from Liszt to Bartok, over the course of two centuries embraced in itself all the essential trends in European music; Central Europe staggered beneath the glory of its music.”

Ο ειλικρινως europeanidentity café.

North Street

Η αβεβαιοτητα προσδιδει ενδιαφερον στη ζωη μας αλλα γενικα διαπιστωνει κανεις ποσο προβλεψιμα ειναι ορισμενα πραγματα. Διαφορες στερεοτυπες εκφρασεις, που παρα τον εκνευρισμο που μπορει να προκαλουν, διατηρουν μια γερη δοση αληθειας. Οπως το οτι ακμαζει, ειναι καταδικασμενο και θεμα χρονου πριν παρακμασει.

Η πολη που ζω το τελευταιο διχρονο ακολουθει πιστα τη καμπυλη του Gauss κατα τη διαρκεια των τελευταιων δεκαετιων. Υπηρξε μια απο τις σημαντικοτερες αμερικανικες πολεις πριν εκατο χρονια, συναγωνιζοταν καθε μητροπολη της μακρινης εκεινης εποχης, ωσπου με διαφορες λαθος αποφασεις και μια ατυχης γεωγραφικη θεση με πολικες χειμερινες θερμοκρασιες την οδηγησαν αργα αλλα σταθερα στην παρακμη.
Γιατι ολος αυτος ο προλογος? Υπομονη!

Την Κυριακη το πρωι μετα απο σαβατιατικη εξοδο σε ενα καινουριο μερος που ειναι ισως ο ωραιοτερος χωρος που υπαρχει στην πολη, ισως ο μονος που αποπνεει ζεστασια και εκπεμπει ειλικρινεις προθεσεις, με ξυπνησε η κιθαρα του γειτονα που δεν ξερω τι ντερτι τον επιασε πρωινιατικα να ταλανισει τις χορδες και να βγαλει τα εσωψυχα του... Δεν επαιζε ασχημα, και οταν πια απεκτησα συνειδηση της υπαρξης μου ξεσπασα σε αυθορμητα τα γελια, αφου θυμηθηκα την ιστορια του καταλανου φιλου μου Joan απο το προηγουμενο βραδυ για αλλου ειδους ξυπνηματα!

Μετακομισε προσφατως σε ενα ξενοδοχειο της πολης που ανακαινιζεται και μετατρεπεται σιγα σιγα σε διαμερισματα. Το ξενοδοχειο αυτο ηταν πριν απο 100 χρονια ενα απο τα καλυτερα ξενοδοχεια της Αμερικης. Το ονομα του Lenox Hotel, με τις πιο σημαντικες προσωπικοτητες απο τις αρχες του εικοστου αιωνα να εχουν περασει ενα η περισσοτερα βραδυα στα δωματια του οταν βρεθηκαν στο Buffalo. Πολιτικοι, συγγραφεις, ηθοποιοι, μαλιστα ενας απο τους αγαπημενους μου, ο Francis Scott Fitzgerald, περασε μηνες της ζωης του στο Ληνοξ, αγναντευοντας την λιμνη Erie συλλεγοντας εμπειριες για τα βιβλια του…

Το ξενοδοχειο ομως ακολουθησε κατα ποδας την αργη παρακμη της πολης και εφτασε να εχει την αιγλη του φαλιρισμενου αριστοκρατη, με το μπαλωμενο στους αγκωνες του σακακι....αποριας αξιο πως επεζησε του χρονου και δεν κατεδαφιστηκε παραυτα οπως πολλα αλλα ομορφα κτιρια της περιοχης...

Τα τελευταια χρονια ευτυχως ξεκινησε μια προσπαθεια να επανελθει η πολη και ο αρχιτεκτονικος της θησαυρος σε μια ικανοποιητικη κατασταση, ως αποτελεσμα τους τελευταιους μηνες το Ληνοξ ανακατασκευαζει τα δωματια του και τα νοικιαζει για διαμερισματα. Για να τραβηξει κοσμο οι τιμες τους ηταν πολυ προσιτες και ο Τζουαν αποφασισε να μετακομισει εκει, μιας και το ξενοδοχειο βρισκεται σε νευραλγικη θεση, σε ακτινα 500 μετρων απο ολα τα μερη που συχναζουμε...

Την πρωτη φορα που του δειξανε το χωρο, περπατωντας στο διαδρομο ακουσε απο καποια διπλανα δωματια ανθρωπινα βογγητα και αναστεναγμους, προφανως οι γειτονες του επιδιδονταν στο γνωστο αθλημα. Ελα ομως που στην πορεια διαπιστωσε πως στο ξενοδοχειο «ζουσαν» και εργαζοντουσαν λειτουργοι του αρχαιοτερου επαγγελματος – η διευθυνση προσπαθουσε σιγα σιγα να τις διωξει, συμφωνα με το νεο προφιλ που προσπαθουσε να περασει, αλλα πολλες παρεμεναν ακλονητες οπως διαπιστωσε και ο φιλος μας ιδιοις ομασοι!

Ο Τζουαν μαλλον αστειο βρηκε το συνδυασμο παλαιας αιγλης με φαντασματα συγγραφεων να περιδιαβαινουν στην ατμοσφαιρα και τωρινων πορνων που εξασκουνταν σε γυμναστικες επιδειξεις, με τα βογγητα να αποτελουν μια ρουτινα οταν περπατουσε στους διαδρομους του...

Η θεα απο το παραθυρο του ομως τον πηγαινε σε ενα παραλληλο συμπαν, τον εκανε προς στιγμην να ξεχνιεται που βρισκεται, φανταζοταν οτι αγναντευε το λιμανι της Βαρκελωνης και οτι απο κατω η πολη εσφυζε απο ζωη, μα η Μεσογειος μαλλον ετη φωτος βρισκοταν απο εκει...

Οταν μας διηγουνταν την ιστορια ηδη ημασταν σε πληρη ευφορια ωσπου φυσικα μας περιμενε στο σημειο αυτο για να μας αποτελειωσει με το καλυτερο.
Στον ενατο οροφο που ζει, απεναντι απο το διαμερισμα του παρατηρουσε κινηση στο διαδρομο τελευταια, ανθρωποι εμπαιναν και εβγαιναν με μεγαλα κουτια και καποια στιγμη αρχισαν να μεταφερουν καμερες και φωτισμο και αλλα εργαλεια και προσωπικο απαραιτητο για γυρισμα ταινιας. Ε, λοιπον οταν ειδε τους ηθοποιους η εικονα ολοκληρωθηκε. Απεναντι απο το διαμερισμα του, στο περασμενα-μεγαλεια-διηγωντας-τα-να-κλαις Ληνοξ, γυριζανε πορνοταινια υπερπαραγωγη, και ηταν φορες μεσα στη νυχτα που τον ξυπναγανε μεσα απο τους παπιε μασιε τοιχους τα ντεσιμπελ των πρωταγωνιστων που ιδρωναν για το ψωμι τους! Μηπως τους πηγε γλυκα? Λουλουδια? Η εστω ενα Gatorade για την αφυδατωση ως κινηση καλης θελησης να γνωριστει κι ολας με τους γειτονες? Οχι! Ουτε καν τολμησε να φορεσει την ιατρικη του ποδια χωρις αλλο ρουχισμο, και το στηθοσκοπιο στο λαιμο συμμετεχοντας ενεργα στην παραγωγη της ταινιας! Ειχα αληθεια θυμωσει!

Φυσικα, ρωτησα τον Τζουαν να μου πει το συντομοτερο ποτε ανακαινιζεται το επομενο διαμερισμα γιατι ηδη σχεδιαζω τη μετακομιση μου εκει. Ο δρομος για να εισελθω ως δουρειος ιππος στην βιομηχανια των δισεκατομμυριων δολαριων και να πραγματοποιησω ονειρα και φαντασιωσεις δεκαετιων ειναι στρωμενος με ροδοπεταλα!
Το φλουρι της βασιλοπιτας ηδη αποδιδει καρπους!

Σινεφιλ τετραποδο

Στη συντομη παραμονη μετα απο μακρα προσμονη στην γιορτινη Αθηνα του εξοχου συνδυασμου γκλαμουρ-σκουπιδαριο που δειχνει να μην ενοχλει, εκτος απο την κλασικη δραστηριοτητα καφες-ποτο-καφες-ποτο ωστε να δω τους αγαπημενους φιλους μου και να ανταλλαξουμε αγκαλιες και κουβεντες απο κοντα καταφερα να κλεψω χρονο (απο τον εαυτο μου?) να παρακολουθησω εκτος των αλλων την αλληγορικη ταινια ¨Ενας διαφορετικος ανθρωπος", Den Brysomme Mannen, του Νορβηγου Jens Lien.

Διαλεξα την παρασταση των 730 στο σινεμα Μικροκοσμος που δεν ειχα επισκεφτει ως τωρα...

Σωστα τοποθετημενο διπλα στο σεξ σοπ στη Συγγρου, ειναι πραγματικα στυλατο με το που μπαινεις στο φουαγιε. Δινει την εντυπωση του αυθεντικου αρτ-μουβις κινηματογραφου... Η ταινια αρχιζει χωρις διαφημισεις η previews, αλλη ευχαριστη εκπληξη, και εχω κουρνιασει στην πολυθρονα μου παρακολουθωντας τις περιπετειες του ταλαιπωρου Andreas να βαλει γευση στη ζωη του η να αποχωρησει απο το ματαιο τουτο κοσμο. Φυσικα ξεχναω οτι εχει διαλειμα αλλα τωρα αρχιζουν τα ωραια! Δεν σηκωνομαι απο τη θεση μου. Ουτε πιασμενος ειμαι, ουτε διψα με εχει πιασει, χαρτομαντηλα για το συναχι μου εχω.

Καθομαι σχεδον στην ακρη της σειρας ξεφυλιζοντας ενα περιοδικο ωσπου ξαφνικα περναει διπλα μου καμαρωτος στο διαδρομο ενας σκυλος! Εεεεεεεε, οριστε?
Βεβαιωμενος οτι δεν ηταν καποιο επιληπτικο επεισοδιο, η πρωτη σκεψη, λεω δεν μπορει, καποιου θαμωνα εδω μεσα θα ειναι, η του Μικροκοσμου η μασκοτ! Ξαναπερναει διπλα μου, τον φωναζω, κορδωτος και προσχαρος ο σκυλακος ερχεται να τον χαιδεψω! Παιρνει θαρρος και ανεβαινει και στα ποδια μου! Ρε σκυλακο του λεω, που ειναι το περιλαιμιο σου? Με κοιταει με το βλεμμα¨μα τι ερωτησεις ειναι αυτες που μου κανεις μιστερ?¨.
Τραβαμε την προσοχη του κοσμου που νομιζω ειναι ξαφνιασμενος με το θεαμα!
Ο σκυλακος που ειναι συμπαθεστατος κατεβαινει και παει αλλου για χαδια! Δεν γαβγιζει, ειναι εντελως εξημερωμενος.

Μονοπωλει το ενδιαφερον αλλα το διαλειμα τελειωνει και περιμενω ο αφελης να ερθει καποιος να τον παρει. Λεω δεν βαριεσαι , αν ειναι ησυχος ας κατσει και στην πολυθρονα διπλα μου!
Ωσπου ο αγαπητος ανεβαινει πανω στο επιπεδο της οθονης και καθεται μπαστακας μπροστα απο τα τεκτενομενα του φιλμ και παρακολουθει. Φυσικα, οταν πεφτει πανω στην σκηνη του δειπνου με μαχαιροπηρουνα να κανουν θορυβο, μονο που δεν ακουω τα σαλια του σινεφιλ σκυλου να τρεχουν!

Σηκωνομαι απο τη θεση μου, μιας και κανεις αλλος δεν εχει κουνηθει, και βγαινω εξω στο φουαγιε.
Πιανω τους δυο νεαρους, αγορι-κοριτσι του κινηματογραφου που χαριεντιζονται και τους ρωταω. "Συγνωμη, δικος σας ειναι ο σκυλος μεσα?"
Με κοιτανε λες και προσγειωθηκα απο αλλον πλανητη.
"-Οριστε? ποιος σκυλος?"
"-Εε, ειναι ενας σκυλος μεσα που εχει αραξει μπροστα απο την οθονη... κι εγω πρωτη φορα στη ζωη μου βλεπω σκυλι μεσα σε αιθουσα, νομισα οτι τον ειχατε μασκοτ".
Η κοπελα γελαει αλλα μαλλον απο αμηχανια, μπαινει μεσα και τα επομενα 10 λεπτα προσπαθει να δελεασει το σκυλο με διαφορα τερτιπια να την ακολουθησει εξω....
Ειπα να της προτεινω να του δωσει εναν απο τους κουραμπιεδες στο δισκο εξω, αλλα ετσι οπως μου φανηκαν, ο σκυλακος μαλλον δεν θα τους αγγιζε...
Τελικα με τα πολλα, τις γλυκες και τις μαλαγανιες, αφησε τη θαλπωρη της αιθουσας -που ομολογουμενως δεν ηταν καθολου ζεστη - και ελπιζω να βρηκε καπου αλλου ζεστα να την περασει, ισως στο διπλανο σεξ σοπ!

Ηταν απο τα πιο ξεχωριστα περιστατικα που μου εχουν συμβει, και ειλικρινα η θεα του σκυλου να καθεται μπροστα στην οθονη και να περιμενει νοστιμο μεζε απο το κινηματογραφικο τραπεζι της ταινιας, μου δημιουργησε ενα περιεργο συναισθημα. Προς στιγμην νομισα οτι ο διαφορετικος ανθρωπος, Andreas, που εψαχνε κατι αληθινο θα τον εβλεπε μεσα απ την οθονη και θα του εδινε ενα χαδι μαζι με την μπριζολα του! Πως γινεται αυτες οι μαγικες στιγμες να αποτυπωθουν καπου?

Φιλοξενια ξενων φιλων

Δεκεμβρης του ‘01, γιορτινες μερες στην Αθηνα. Μεταιχμιο.

Τελος εποχης ονειρικης φοιτητικης ζωης, αναμονη αρχης σε νεα ηπειρο.Terra incognita. Μουδιασμενος, αβεβαιος αν θελω να απομακρυνθω τοσο, προετοιμαζομαι για τις επερχομενες συνεντευξεις σε αμερικανικα πανεπιστημιακα νοσοκομεια...

Φιλαδελφεια, δυο μηνες πριν. Τελειωνα μαραθωνιες εξετασεις και ενα ελευθερο μεσημερι στο chat του BEST γνωριζω μια κοπελα που σπουδαζει στη Βοστωνη. Λιγα κοινα αρκουν να ενωσουν τους ανθρωπους, κραταμε επαφη, μαθαινω στην πορεια για δυο συνεντευξεις εκει.

Τελικα βρισκομαστε στην Αθηνα στις γιορτες σε παρτυ που με καλει.

Νιωθουμε ξεχωριστη οικοιοτητα απο κοντα αν και βλεπομαστε πρωτη φορα. Θα μεινει στην ελλαδα διακοπες μεχρι μεσα γεναρη, με ρωταει ποτε πεταω στη Βοστωνη, σε μια βδομαδα, απαντω. Πεντε λεπτα περνουν, η συζητηση γυρναει αλλου, ξαφνικα ομως μου προτεινει. «Το ξερω οτι ειναι τρελο, αλλα θα σου δωσω τα κλειδια του σπιτιου μου στη Βοστωνη να μεινεις οσο καιρο χρειαζεσαι. Εγω θα ειμαι ακομα εδω αλλα μενουν φιλοι διπλα αν χρειαστεις κατι»...Εμεινα αποσβολωμενος. Ενας ανθρωπος που με συνανταει πρωτη φορα, μια ωρα μετα μου εμπιστευεται το σπιτι της στην αλλη ακρη του κοσμου. Σκεφτηκα να αρνηθω αλλα η χειρονομια ηταν τοσο ομορφη, θα ηταν μεγαλο λαθος. Της εδωσα την πιο ζεστη αγκαλια μου.

Παντοτε θυμαμαι τοσο γλυκα εκεινες τις μερες. Φευγοντας απο Βοστωνη της αφησα στο κρεβατι, το αγαπημενο μου βιβλιο της εποχης, "Οι Τέσσερις Τοίχοι" του Βαγγελη Χατζηγιαννίδη και ενα σημειωμα...

(ΥΓ. Το κειμενο προοριζοταν για τις ιντερνετικες ιστοριες του doncat, αλλα ηθελα να το κανω ποστ κι εδω...)

Βραδυνες περιπετειες

Τριτος μηνας στον πρωτο χρονο ειδικοτητας. Ακομα πολύ φρεσκος και ανησυχος στις εφημεριες, ενω παρουσιαζα τον εαυτο μου στους αλλους παντοτε αυτοκυριαρχημενο και σιγουρο για τις πραξεις μου, η καρδια μου και το μυαλο μου ηξεραν ποσο αβγαλτος ενιωθα ακομα. Το συναισθημα να κρεμεται καποιος από τα βαρια αγγλικα μου με την γνωστη ελληνικη προφορα και τη λευκη ποδια για βοηθεια, μου φαινοταν πολυ υπερβολικο για τις εμπειριες που ειχα!

Μεσα στα αγρια μεσανυχτα στο μικρο δωματιακι του νοσοκομειου, νυσταγμενος και ταλαιπωρημενος με μειωμενα αντανακλαστικα πηγαινω στο μπανιο αφου η ουροδοχος κυστη μου διαμαρτυρεται. Το beeper πιασμενο στο παντελονι μου χτυπαει ενοχλητικο και παραπονουμενο, με κατελαβε εξαπινης. Με αγαρμπη κινηση προσπαθωντας να φερω την οθονη του κοντα για να διακρινω τον αριθμο που με καλει, γλιστραει και προσγειωνεται με ένα υποκωφο μπλουμ στον πατο της τουαλετας με τον αλλοιωμενο ηχο από το ταλαιπωρο μηχανημα για ελαχιστα δευτερολεπτα να μου υπενθυμιζει ότι δεν ονειρευομαι!

Πρεπει να εγειρα το σωμα μου και να παγωσα πανω από την τουαλετα τουλαχιστον για ένα διλεπτο, εμενα μου φανηκε δυο χρονια! Ωσπου μηχανικα χωρις να σκεφτω πολύ σηκωνω μανικι, βουταω το χερι μου στην τουαλετα και γραπωνω με μισος το κουτι που αισθανομουν ότι με τιμωρουσε για κατι. Φυσικα ουτε νουμερο φαινοταν στην οθονη ουτε οποιαδηποτε άλλη λειτουργια εκτελουσε πλεον…

Ξεκιναω για το τηλεφωνικο κεντρο του νοσοκομειου, η υπαλληλος, νυσταγμενη κι αυτή με κοιταει με υφος ¨τι θελει αυτος τωρα¨. Ειπα την αληθεια.
¨Ξερετε; Εκει που ημουν στην τουαλετα, χμμ γλιστρυσε το beeper και επεσε στη λεκανη… και χμμ δεν δουλευει πια!¨
Το βλεμμα της αλλαξε εντος ελαχιστων στιγμων από αδιαφορια σε εκπληξη σε αηδια όταν της εδωσα πισω το μηχανημα, αλλα τελικα επιασα τα ματια της να γελουν αφου ενιωσε τον παραλογισμο της στιγμης.
¨Μην ανησυχεις! Συμβαινουν αυτά! (Ψεματα!). Παντως χωρις beeper δεν θα μεινεις! Ηδη θα σε ψαχνουν.¨




Καλη χρονια!