I d e n t i t y C a f e

Identity Lost. 'The melancholy folklore of exile', an uncertain way to fight the arrogance of ignorance...

Friday, January 23, 2009

Tourlou

Απο τα λιγα καλα που διατηρει η απουσια αισθησης οτι ανηκεις σε ενα μερος ειναι και η δυνατοτητα να βλεπεις τα πραγματα απεριττα απο βαριδια και αποστασιοποιημενα ως παρατηρητης. Νομιζω τελικα καπου εκει πηγαζει και η στενη σχεση με το σινεμα.
***

Διαβαζοντας καθημερινα εφημεριδα και εχοντας αρκετο χρονο στη διαθεση μου σκεφτηκα να ανατρεξω στα αρχεια ορισμενων φυλλαδων συστηματικα να διαπιστωσω στη διαρκεια ενος ετους ποσες φορες αναγραφουν τη λεξη 'εκλογες' σε πρωτοσελιδα. Εχοντας σωας τας φρενας, προτιμησα να συνεχισω το διαβασμα του απολαυστικου Aleksandar Hemon.
***

Δεν παυω να εκπλησσομαι οσες φορες κι αν συμβαινει διπλα μου, να βλεπω κοριτσια (ναι, ειναι κυριως γυναικες) να σταυροκοπιουνται οταν περνανε καβαλα σε οποιοδηποτε οχημα διπλα απο μια εκκλησια. Η 'κινηση σταυροκοπημα' ειναι μια καθημερινη προκληση... σκεφτομαι ν' ακολουθησω τη μονη μεθοδο που περναει στην ελλαδα, την 'συνθηματικη', ψεκαζοντας γραφιτι και ιδεες του Διαφωτισμου σε κεντρικα σημεια των Αθηνων. Νομιζω με τοσες αρλουμπες που ηδη γραφονται στους τοιχους, ενα Enlightenment 101 spray-on-canvas-wall απλως θα υπογραμμιζε τον υπερρεαλισμο αυτης της γωνιας του πλανητη.

***
Παρεπιτοντως σημερα ειδα το καλυτερο συνθημα με κοκκινη μπογια στη Σταδιου, στο κτιριο της τραπεζας της ελλαδας. "Ο κουγιας ειναι κοντος". Πιανει ενα ολοκληρο τοιχο. Και απο κατω δεξια η σημειωση δινει χαρακτηρα πανηγυρικο στο μηνυμα. "150cm".
Οποιος ξαναμιλησει για ιδεολογιες στην ελλαδα προκειται περι μεγαλου καφρου. Ο χαβαλες ειναι η μονη σοβαρη κινητηρια δυναμη.
***
Μου αρεσε πολυ η μεσιανικη τελετη ορκομωσιας του Ομπαμα. Τι χολυγουντ και βλακειες, εδω μιλαμε για Βιβλο, σανδαλια με σκονισμενα δαχτυλα, χιτωνες και οβελισκους, με πληθη μεχρι εκει που πιανει το ματι. Η μονη μου απογοητευση ηταν που δεν περπατησε ο Ομπαμα πανω στο νερο της λιμνουλας που εχει διπλα στο Mall, να μας αφησει ολους μαλακες... Απορω κι ολας που δεν το σκεφτηκε. Μισες δουλειες. Θα ειναι μια καλη οκταετια παντως, ισως κι η δευτερη ευκαιρια να αγαπησω την Αμερικη ετσι οπως θα ηθελα πριν απο 8 χρονια...


Αρχισε το φεστιβαλ της "Σχολης του Βερολινου" στο Παλλας. ηδη η πρωτη ταινια που παρακολουθησα, "Sehnsucht / Longing / Ποθος" της Valeska Grisebach ανωτερη καθε προσδοκιας... ακολουθουν αλλες 7 μεσα στο Σαβατοκυριακο, θα γραψω κατι γι αυτη τη σημαντικη εκδηλωση την αλλη εβδομαδα...


Friday, January 16, 2009

My hometown?


Κατα τυχη, στο Cabaret Voltaire, πεφτοντας στους Σαλατα Λατινα...


Ολα στο τελος γινονται 'Λασπη', του Β. Χατζηγιαννιδη.


Μπλαστ φρομ δε παστ.
Η συναυλια των Πιουρεσενς στο Γκαγκαριν μ'εστειλε 10 χρονια πισω στη γωνια Jozsef & Maria Utca...

Wednesday, January 07, 2009

Η μαχη του παπουτσιου

Η ημέρα καθημερινή, η ώρα απογευματινή, τέτοια ώρα μου αρέσει να παίρνω το Αθηναϊκό μετρό. Ο λίγος κόσμος με βοηθά να ασχοληθώ με πιο ενδιαφέροντα πράγματα από την διπλανή μαυροφορεμένη πιτσιρίκα με το mp3 player στη διαπασών να ακούει deathmetal!!! ή με την ενόχληση που μου προκαλούν όσοι μιλάνε δυνατά στο κινητό τους anyway που λεν και στο χωριό μου, μια τέτοια μέρα παρατηρώντας όπως πάντα τον κόσμο ξαφνικά μου ‘ρθε… τα γυναικεία παπούτσια.

Είναι αλήθεια ότι πάντα ένιωθα δέος και όχι μόνο, μπροστά στην γυναικεία γκαρνταρόμπα γενικά. Έχω σταθεί πολλές φορές εκστατικός μπροστά σε απροσδιορίστου σχήματος υφάσματα που με ένα μαγικό τρόπο τον οποίο μόνο οι γυναίκες κατέχουν, μετατρέπονται σε ενδυμασία και μάλιστα όμορφη ενδυμασία ενίοτε και σεξυ. Τις έχω χαζέψει να περιεργάζονται τέτοια «ρούχα» στα καταστήματα, να τα χειρίζονται δε τόσο άνετα που τρελαίνεσαι. «Αχ αυτή η βεραμάν τουνίκ ταιριάζει τέλεια με το μπολερό μου»(!!!) κτλ. Παρόλα αυτά όμως ένα είδος κατέχει στις γυναικείες καρδιές ξεχωριστή θέση, τα παπούτσια τους. Είναι το κάτι άλλο. Ποτέ άλλοτε ένα αντικείμενο με τόσο συγκεκριμένη αποστολή δεν πήρε τόσες μορφές. Μέσα στο βαγόνι μου λοιπόν παρατηρώ, γεμίζω, εικόνες, σχέδια, χρώματα τόση ποικιλία. Από αυστηρά σκούρα μεσόκοπης κυρίας μέχρι μαύρες λουστρίνι μπότες ως το γόνατο με μεγάλες αλυσίδες (τις φοράει η πιτσιρίκα με το mp3).

Έχει τα πάντα ο μπαξές-λέγε με βαγόνι- κομψές γόβες όχι πάντα σε κομψά πόδια, στα οποία πόδια θα επανέλθω έχει επίσης αγριεμένα νιάτα με σταράκια, μπαλαρίνες σε απίστευτο αριθμό χρωματικών συνδυασμών, μπότες, μποτάκια ή σεξυ μποτίνια καθώς και κλασικές γόβες. Γόβες στιλέτο, μυτερές ή πιο στρογγυλευμένες. Τα αξεσουάρ πολλά. Φιογκάκια λουλουδάκια μέχρι και κουδουνάκια έχω δεί, φυσικά αθλητικά διαφόρων ειδών. Καθαρόαιμα, φιρμάτα με χρυσές λεπτομέρειες, η πιο απλά περιπάτου. Τα χρώματα άπειρα φυσικά. Τα τακούνια από μόνα τους αποτελούν ένα σημαντικό κομμάτι της μάχης του παπουτσιού στο γυναικείο έπος. Ψηλά, κοντά πιο χοντρά, στιλέτα ή παγοκόφτες ότι προτιμάτε πάντως γεγονός παραμένει ότι η ισορροπία που προσπαθούν να κρατήσουν πάνω τους οι γυναίκες ίσως να είναι αφροδισιακή. Μας δίνει στους άνδρες την εντύπωση υποσυνείδητα ότι αυτό το όμορφο πλάσμα μας χρειάζεται, μας θέλει για την στηρίξουμε ίσως… Ασε που ομορφαίνει το πόδι το μακραίνει ανασηκώνει τους γλουτούς τι άλλο να κάνει πια; Και ενώ όλα αυτά στριφογυρίζουν στο μυαλό μου ξανακοιτάω καλύτερα να δω, γιατί τόσο καπνός γιατί η μάχη; Ποιο το αποτέλεσμα; ποιος νικάει;

Κυρίες και κύριοι μπορεί να ακουστεί κοινοτυπία αλλά τι είναι άλλο η κοινοτυπία παρά μια μεγάλη αλήθεια; Δεν έχουν σημασία τα παπούτσια το είδος, η μάρκα, το χρώμα τα φιογκακια τα τακούνια, το πόδι μετράει. Αυτό μας τραβάει σαν υπνωτισμένους και κάνει τα δικά μας δύσμοιρα πατούμενα να παίρνουν άβολες στάσεις λόγω αμηχανίας. Αυτό κάνει τα παπούτσια μας να τρέχουν, όταν το πόδι της, φέρνει σ’ αυτό του Καραγκούνη. Πραγματικά μου έρχεται πολλές φορές να τους δώσω πάσα…

Σταθμός Λαρίσης. Η στάση μου. Ξυπνάω από το λήθαργο, βγαίνω από το βαγόνι. Μερικά από τα προ ολίγου στατικά γυναικεία παπουτσάκια βγαίνουν και αυτά βιαστικά. Τα κοιτάζω στις κυλιόμενες στην αποβάθρα. Μερικά λερωμένα αλλά όχι, στρίβω στο στενό μου. Δυο ζευγάρια παπούτσια ένα ανδρικό και ένα γυναικείο προσπαθούν να αποφύγουν ένα λάκο με νερό. Μαζί. Δύσκολο να συγχρονιστούν ανδρικά και γυναικεία παπούτσια
Τα παπούτσια των άλλων.

(Του Von Taser,
το Ιδ καφε φιλοξενει φιλους)