Ενσταντανε, η συνεχεια...

Πλεον στην ευρυχωρη τσεπη του απαραιτητου ανοιξιατικου τζακετ εχω μια καινουρια παρεα που πιστα με ακολουθει στις γυρες μου...Επειδη προεξεχει λιγο απο τη μεγαλη τσεπη, οι φιλοι μου με πειραζουν και γελανε με τις ιδιοτροπιες μου, "τι εγινε, τωρα βγαινεις εξω με βιβλια στις τσεπες"?
Απλως ο ενθουσιασμος μου με τα βιβλια του Μπολανιο ειναι τετοιος που τελικα πιανω τον εαυτο μου να θελει να περναει ωρες στο καφε της γειτονιας στο στασιδι διπλα στο μεγαλο τζαμι και να διαβαζει... Εχθες φτανοντας στο τελος ενος κεφαλαιου απο το Distant Star ενιωσα τετοια αγαλλιαση που πηγα παλι πισω στην αρχη και το ξαναδιαβασα, και μετα παλι. Η ωρα περασε, οι φιλοι μου με φωναξαν στην παρεα τους, κατεληξε το βιβλιο να με συντροφευει στα στεκια μας και να μου μιλαει μεσα στην εκκωφαντικη οχλαγωγη και ανοησια σαν φιλος παλιος ολο το βραδυ...Ειναι συγγραφεις που ταιριαζουν τοσο στην ψυχοσυνθεση μερικων ανθρωπων που δεν μπορεις παρα να αισθανεσαι ευγνωμοσυνη για τ' οτι παιδευτηκαν να αποτυπωσουν αυτα που σκεφτονται και ονειρευονται.


Πριν απο λιγες μερες σε ομορφο βιβλιοπωλειο του Μπαφαλο, εψαχνα να αγορασω τα υπολοιπα βιβλια του Μπολανιο. Πιανω κουβεντα με τον βιβλιοπωλη που με ψυχαγωγει με τις γνωσεις του και αποτελει το αντιθετο του τυπικου αμερικανου με τα στερεοτυπα που κουβαλαμε στο μυαλο μας... Καποια στιγμη το παει αλλου η κουβεντα και τον ρωταω αν εχει τους "Τεσσερις τοιχους" του Βαγγελη Χατζηγιαννιδη, και μου απανταει θετικα, βγαζοντας το απο το ραφι εμπρος μου! Η παγκοσμιοποιηση στο μεγαλειο της.

Ενα απο τα λιγα γλυκα βραδια των ημερων, αφησα το αυτοκινητο και περπατησα στη γειτονια. Δυο καλοι μου φιλοι με καλεσαν για φαγητο και η αποσταση ηταν ιδανικη για βολτα. Εδω σχεδον ολοι διαθετουν παρκινγκ ακριβως διπλα στο σπιτι τους, η απλα χωρου ισως ειναι σημα κατατεθεν της ηπειρου αυτης. Απαγορευτικα βεβαιως υπαρχουν παντου τα οποια εφαρμοζονται πληρως και χωρις εξαιρεσεις. Βλεποντας την ταμπελα αυτη ομως, ξεσπασα σε γελια! Η αληθεια ειναι οτι μου ηρθε να περασω με κατσαβιδι την επομενη φορα και να την βουτηξω...Don't even think...!

Κανενα σχολιο. Και δεν ειναι φωτομονταζ. Σε κεντρικη πλατεια στο Μπαφαλο, εμπρος απο το δημαρχειο, αντικριζω σε περιοπτη θεση να ανεμιζει η ελληνικη σημαια!
Ααααααα, ετριβα τα ματια μου, ειπα "παει, το εχασα"!
Αναγκαστηκα να ρωτησω μεσα στο δημαρχειο, "γιατι εχετε την ελληνικη σημαια εξω?!!!", μου απαντησαν οτι ειχαν καποια γιορτη και ως ενδειξη φιλιας υψωνουν τη σημαια.
Σκεφτομαι ποσο αδικοι ειμαστε με τους αμερικανους τοσες φορες...


Η Φιλαρμονικη Ορχηστρα του Μπαφαλο ειναι απο τα καμαρια της πολης (ε, δεν εχει πολλα!). Στεγαζονται σε ενα καταπληκτικο μινιμαλιστικο μεγαρο μουσικης, το Kleinhans Music Hall που σχεδιαστηκε απο τους φιλανδους αρχιτεκτονες Eero & Eliel Saarinen το 1938 παρακαλω!!! Φυσικα εχει ανακαινιστει, αλλα παντοτε εντυπωσιαζομαι με κτιρια που μου φαινονται τοσο μοντερνα παροτι ειναι χτισμενα εδω και 70 σχεδον χρονια!!!



Συχναζουμε με τετοιους ρυθμους στο Soundlab που θεωρησα οτι του αξιζει μια σκοτεινη φωτογραφια, το βραδυ του Shock & Awe. Ισως οι πιο ενδιαφερουσες φιγουρες της πολης συχναζουν εδω, πολλες φορες αξιζει να παει κανεις μονο για το χαζι...

Καλο Σαββατοκυριακο!

Les Ballets Jazz de Montréal

Καθε φορα που παρακολουθω ενα σημαντικο συνολο μοντερνου χορου ειναι απο τις λιγες στιγμες που πραγματικα αναπτυσω εντονα το συνδυασμο θαυμασμου και ζηλιας.

Les Ballets Jazz de Montreal εμφανιστηκαν αποψε στο North Campus του πανεπιστημιου και ηταν εκπληκτικοι. Τι κινηση, τι ρυθμος, τι σωματα, τι χορογραφια, τι μουσικη, ειχαμε μεινει εκστασιασμενοι. Δεν περιγραφεται, ειναι αυτες οι στιγμες που κανεις πρεπει να δει και να αφησει τους αισθητηρες του ελευθερους για να νιωσει ποσο ξεχωριστο ειναι αυτο που σου δινει ο αλλος.

Η πρωτη χορογραφια απο to βραζιλιανο χορογραφο Rodrigo Pederneiras του Grupo Corpo ηταν εντελως αναπαντεχη και οι δωδεκα χορευτες 6 γυναικες-6 αντρες την εκτελεσαν με μια ελαστικοτητα, συγχρονισμο και ακρατο αισθησιασμο που στιγμες εκλεινα το σαγονι μου. Η τρομερη μεταμορφωτικη δυναμη του χορου. Η κοκκινομαλλα Τara Dyberg σε ενα σολο συνοψισε το συνδυασμο γυναικειας χαρης δυναμισμου και ζωντανιας ειλικρινα αμφιβαλλω να υπηρχε αντρας που να μην παρεδωσε ψυχη στο θεατρο.

Παντοτε με εντυπωσιαζει ποσο απιστευτης ομορφιας πλασματα ειναι οι γυναικες χορευτριες. Τι πραγμα ειναι αυτο? Πως γινεται σε τετοια συνολα χορου οι γυναικες να ειναι τοσο ομορφες και αισθησιακες 9 στις 10 φορες? Θελω να βρω μια τετοια χορευτρια μοντερνου χορου, να γυρναω μαζι της τον κοσμο και να την χαιρομαι. Αν γνωριζετε καποια φιλη σας σαν την αγαπητη Ταρα, παρακαλω να της στειλετε το email μου. Αλλα τι λεω? Γινονται αυτα?

Κινητα τηλεφωνα και snapshots...

Πλεον τα κινητα τηλεφωνα ειναι σχεδον μια προεκταση του εαυτου μας, το κλασικο μαυρο αναλογικο τηλεφωνο του παππου (νιιεεεεε?) απεχει απο τα συγχρονα κινητα τηλεφωνα οσο ο ροπαλοφορος homo erectus των σπηλαιων με τον τελευταιο τουριστα του Διαστηματος (ο Ουγγρος Simonyi Károly).

Δεν θα ασχοληθω με την χρησιμοτητα τους, τα διαφορα γκατζετς, τις καθε ειδους λεπτομερειες που παραπεμπουν στην ανθρωπινη ματαιοδοξια, ελλειψη αυτοσεβασμου, το χασιμο του μετρου και τον υπερκαταναλωτισμο, παρα με μια λειτουργια που τεινω να εκτιμω σε καθημερινη βαση πλεον. Την υπαρξη φωτογραφικης καμερας.

Διαπιστωνω πως σε ενα κοσμο παραλογο με πληθος απο αξιοπεριεργα και ενδιαφεροντα, το να εχω καμερα στο κινητο μου μου δινει τη δυνατοτητα να μοιραστω διαφορες εικονες που μου κεντριζουν το ενδιαφερον.
Χωρις πολυ αναλυση λοιπον και προβληματισμους σας παραθετω λιγες φωτογραφιες χωρις καλλιτεχνικη αξια!


Βολτα στο Τοροντο, στην Queen street, περα απο την Bathurst, σε μποεμ συνοικια.
Η ευρηματικοτητα του αστεγου!!! Κυκλοφορει στη γειτονια με πατινια και ζηταει χρηματα.
Ομολογω πως οι ικανοτητες του στο πατινι με εκαναν να χαμογελαω για ωρα και φυσικα μας ζητησε λεφτα σε δυο διασταυρωσεις αφου σαρωνει την περιοχη χωρις να καταναλωνει και πολλη ενεργεια. Την δευτερη φορα του αφησα κατι, μιας και η πιρουετα του ηταν αξια λογου!

Σαββατο βραδυ στην οδο Allen, στο Buffalακι σε μαγαζι που ανοιξε προφατως.
Καποια στιγμη απο την γωνια βλεπουμε τεσσερα κινουμενα φωτεινα ποστερ να μετακινουνται προς το μπαρ! Διακρινω τους ανθρωπους με μαυρα ρουχα που φορανε τα ποστερ στην πλατη τους και κολανε στις τζαμαριες για ενα-δυο λεπτα!!! Φοβερη διαφημιση!!!
Το να βλεπεις κινουμενα φωτεινα διαφημιστικα ποστερ μες στη νυχτα ηταν κατι εντελως αναπαντεχο! Σηκωθηκαν ολοι και βγαλαν τα παιδια φωτογραφιες! Μετα απο λιγο, γυρισαν μας χαιρετισαν και μετακινηθηκαν στο επομενο μπαρ της οδου!

Βγαινω βραδιατικα απο το γυμναστηριο... Ποσες φορες κοιταμε ολοι κατω, χαμενοι στις σκεψεις μας, χωρις να δινουμε προσοχη σε τιποτε τριγυρω μας κυριως σε πραγματα και εικονες που τις βλεπουμε τοσο συχνα. Εκεινο το βραδυ ομως βγαινοντας εξω στον καθαρο αερα, και κοιταζοντας εμπρος μου επιασα τον εαυτο μου να χαζευει το εντυπωσιακο ακρως επιβλητικο δημαρχειο του Μπαφαλο, το αρτ-ντεκο σημειο αναφορας της πολης χτισμενο το '31 που δεσποζει σαν να ειναι βγαλμενο απο τους πυργους της Λευκης Πολης του Τολκιεν...
Τοσο ομορφο με πονεσαν τα ματια μου...

Ε, ηταν αδυνατο να μην βγαλω αυτη τη φωτογραφια...
Σε γκαλερυ στο Τοροντο, μου αρεσε που το ειδωλο μου αντανακλαται στο τζαμι...να με καλωσοριζει στον κοσμο του σινεμα...

Σε δυο-τρεις μερες οι επομενες λιγες...
Να ειστε καλα!

So this is...

Μεσα σε δυο μερες το Μπαφαλο αλλαξε εντυπωσιακα. Απο τη μιζερια του γκριζου παγωμενου χειμωνα πεσαμε με τα μουτρα στην ανοιξη. Ηταν στιγμες φετος που μετα απο 4 μηνες με χιονια και πολικο ψυχος κατανοησα και συμμεριστηκα πληρως τα υψηλα ποσοστα αυτοκτονιας των βορειων χωρων. Πως ολα ομως ξεχνιουνται αυτοστιγμη οταν βγαινεις εξω και συναντας περιπου το συνολο του πληθυσμου της πολης να κανει βολτες και βεβαιως αμεσως τα διαφορα μανουλια (ευκαιρια να χρησιμοποιησω την αγαπημενη μου λεξη απο τον Αντβολ) να κυκλοφορουν με ελαχιστα ρουχα που να καλυπτουν λιγοτερο απο το 30% του σωματος τους και να επικρατει ενα πανδαιμονιο. Η απολυτη μεταμορφωση, λες και μετακομισα απο τη μια μερα στην αλλη σε αλλο τοπο. Σας το λεω διοτι εσεις αγαπητοι μου που ζειτε στην Ελλαδα αυτα τα εχετε δεδομενα!!!

Στο καφε καθομαι επιτελους εξω στις μεταλλικες καρεκλιτσες κι οταν για ενα διαστημα μετακινουμαι διπλα στο δισκαδικο ακουω μουσικη που μου αρεσει. Τι ειναι? Indie electro μουσικη απο το συγκροτημα Junior Boys. Μου δινει παθιασμενα πληροφοριες ο τυπος που μοιαζει με τον Jack Black απο το High Fidelity και κολαω στο γεγονος οτι καταγονται απο το Χαμιλτον του Καναδα που βρισκεται 4ο λεπτα απο εδω, στο ενδιαμεσο σχεδον της διαδρομης με το Τοροντο. Aγοραζω το αλμπουμ So this is goodbye που ειναι απλως εξοχο.

Μου αρεσουν αυτα τα τυχαια συναπαντηματα μιας και σε 10 μερες θα πεταξω απο το Χαμιλτον για ενα ταξιδι αστραπη στην αγαπημενη Ουγγαρια και θα ηθελα να εχω και το καταλληλο σαουντρακ μαζι. Πρωτη μαιου μια αγγλικη εταιρια χαμηλου κοστους ξεκιναει πτησεις απο το Χαμιλτον του Καναδα στην Ιρλανδια-Σκωτια-Αγγλια (φυσικα διοτι οι φοροι αεροδρομιου ειναι πολυ φθηνοτεροι στο Χαμιλτον σε σχεση με το κολοσσιαιο αεροδρομιο στο Τοροντο) και ειπα να εγκαινιασω τις πτησεις μιας και το ποσο ειναι ασημαντο. 300 δολλαρια, 220 ευρω πηγαινε-ελα με τους φορους, υπερατλαντικη πτηση. Απιστευτο. Απο εκει, με αλλη εταιρια χαμηλου κοστους πεταω κυριος για την ομορφη Βουδαπεστη οπου θα με υποδεχτουν με τιμες αρχηγου κρατους, μπαντες του δημου με ταρατατζουμ να παιανιζουν και καλιγραμμες κοπελες να κανουν ακροβατικα. Με τρελαινει καθε φορα ποσο ευπροσδεκτος νιωθω εκει.

Το αλλο εξαισιο της υποθεσης ειναι το ακολουθο. Μεσω του ιστολογιου αυτου ειχα την τυχη να επικοινωνησω με καταπληκτικους και πολυταλαντους ανθρωπους που χωρις το ιντερνετ νομιζω θα ηταν αδυνατο για μενα που βρισκομαι στην αλλη ακρη του πλανητη να ερθω σε επαφη με τοσο αξιολογο κοσμο με παρομοια ενδιαφεροντα... Τις λιγες ωρες που θα ειμαι στην Αγγλια συμπιπτει ολως τυχαιως αλλα για ιερο σκοπο να βρισκεται ενας φιλος για μικρο διαστημα κι αυτος στο Λονδινο τον οποιο αισθανομαι δικο μου ανθρωπο απο την ως τωρα επαφη μας κι ας μην εχουμε ειδωθει απο κοντα. Το γεγονος οτι εχουν εκμηδενιστει οι αποστασεις και τα συνορα ειναι ενας απο τους λογους που με κανει να αδιαφορω ολο και περισσοτερο για εθνικες ταυτοτητες και τοπικους προσδιορισμους. Πατριδα ειναι ο κοσμος (και δεν εχω καμια σχεση με τους χιπιδες). Τελεια. Και παυλα _

Καλοκαιρια με προσωπο παντζαρι απο τον ηλιο αλλα χαμογελαστο, προχθεσινο καταπληκτικο πολυεθνικο παρτυ που με κανει να αισθανομαι ποσο κοντα ειμαστε ολοι οι ανθρωποι, γελοιωδως φθηνα αεροπορικα εισητηρια, και αναπαντεχες ιν-τρανζιτ συναντησεις στην ευρωπη με τελικο προορισμο το αγαπημενο Pécs ειναι νομιζω μια καλη ευκαιρια να αναστειλει το identitycafe τις οποιες γκρινιες και μεμψιμοιριες για παρατεταμενο διαστημα. Θα ακολουθησουν αισιοδοξα ποστ οπως αρμοζουν στις περιστασεις!

Παραφωνιες

Τους τελευταιους μηνες εχω καθημερινα μια προαισθηση που ποτε ομως δεν βγαινει αληθινη αλλα επαναλαμβανεται ανηλεως ανεξαρτητως αλλων παραγοντων.
Καθως ξεπαρκαρω, η οταν στριβω σε διασταυρωση, η οταν ξεκιναω απο στοπ "βλεπω" σε διαστημα δευτερολεπτου αλλο αυτοκινητο να συγκρουεται με ορμη με το δικο μου και να γινεται ασχημο ατυχημα. Ακουω στο κεφαλι μου τις λαμαρινες να τριζουν καθως συνθλιβονται και βλεπω το αμαξι να γινεται φυσαρμονικα αλλα ποτε δεν φτανω στο τι γινεται μ' εμενα... Πλεον το θεωρω ως μερος της καθημερινης μου ρουτινας και θεωρητικα εχω τρακαρει σε καθε σημειο της πολης με ολους τους δυνατους συνδυασμους.

Τον περασμενο Σεπτεμβρη στη Βουδαπεστη μετα απο φοβερο ολονυκτιο παρτυ σε παραλιμνιο μπαρ στις οχθες του Δουναβη και ιδανικη συνθεση παρεας (τεσσερις γυναικες - ενας αντρας, ποσο περισσοτερο να κακομαθει κανεις) καταληγουμε να επιστρεφουμε οδικως σπιτι τις πρωτες πρωινες ωρες στην αδεια Βουδαπεστη με τις κοπελες να τραγουδανε στη διαπασων, το αερακι να μας χτυπαει στο προσωπο κι εμενα να νιωθω αυτο το γλυκο συναισθημα της εφημερης ευτυχιας υποβοηθουμενο απο λιγο αλκοολ. Η οδηγος ευτυχως δεν ηπιε παρα τις παραφωνες κορονες της και κανενας μεθυσμενος δεν μας εκανε λιωμα οπως "παρακολουθουσα" να συμβαινει στις 4.37 το πρωι στη διασταυρωση της Ulloi Ut με την Jozsef korut , βλεποντας νοητα το ονομα μου με μικρα γραμματα στην εικοστη τριτη σελιδα της Nepszabadsag με το πολυνεκρο δυστυχημα πεντε νεων ανθρωπων (μετα θανατον θα γινω γνωστος)... Μα τι με εχει πιασει, ειπα στον εαυτο μου και πριν το καταλαβω με ειχε επισκεφτει ο Μορφεας.

Δυστυχως μετα απο τεσσερις - το πολυ- ωρες υπνου , η Ο. με ξυπναει και μου λεει οτι εχουμε προγραμμα πρωινο. Ηθελα να την κανω να φαει το μαξιλαρι και να με αφησει ησυχο. Επεμενε οτι πρεπει να φυγουμε να κανουμε δουλειες μιας και τη δευτερα επεστρεφε στο Στρασβουργο, και οφειλω (ναι, ετσι ειπε) να της κανω παρεα... Ειχε μολις αγορασει ενα διαμερισμα στη Βουδαπεστη (οριστε τα λεφτα της ΕΕ πιανουν τοπο) και επρεπε να περασει τη συνηθισμενη γραφειοκρατεια. Ηταν τοσο καλη μαζι μου ως τοτε, οποτε αποφασισα να μην κανω σκηνη, εβαλα το κεφαλι μου κατω απο τη βρυση να ξυπνησω και αρχισαμε να αλωνιζουμε σαν την αδικη καταρα πρωινιατικα. Το να ειναι κανεις κουρασμενος (απο ξενυχτι,εστω!) και αυπνος δεν εχει μεγαλη διαφορα με το να εχει καταβασει δυο τρια ποτηρακια κρασι. Τα αντανακλαστικα και οι εγκεφαλικες λειτουργιες ειναι στο ρελαντι, περιπου οπως οι περισσοτεροι ανθρωποι με τους οποιους συναναστρεφεστε καθημερινα... Φτανοντας σε μια δημοσια υπηρεσια δεν βρισκαμε παρκινγκ και λεω στην Ο. οτι θα μεινω στο αυτοκινητο και θα την περιμενω, ευκαιρια να παρω εναν υπνακο. Ελα ομως που χρειαστηκε να το μετακινησω οποτε οταν η Ο. επεστρεψε με βρηκε στη θεση του οδηγου να λαγοκοιμαμαι... Μου τραβαει το αυτι στα ορια της παρεξηγησης και μου λεει "οδηγα, συνεχιζουμε". Πηγα να αρθρωσω ενα "μα, ισως να μην ειναι καλη ιδεα" αλλα αυτο μαλλον ως μουμπλε-μουμπλε ακουστηκε, ποσο μαλλον στα ουγγρικα.

Τα επομενα 2 λεπτα ειναι απλα. Διασταυρωση. Δεξια στροφη, αλλαγη λωριδας στα αριστερα, εκκωφαντικος θορυβος, τρακα. Νεα Alfa 147 GTA κατακοκκινη και σεξυ, με γαλλικες πινακιδες, με ελληνα οδηγο παγωμενο στο τιμονι σε κατασταση δυσπιστιας για το τι μολις συνεβη, στη μεση κεντρικου δρομου της Βουδαπεστης να εχει κανει πιτα το αυτοκινητο της φιλης του. Και μετα σου λεει πως δημιουργουνται τα τραυματα...
Καλημερα σας.

Εδω κι εκει , απο Βορρα στο Νοτο.

Σε στιγμες περιπλανησης στη Νεα Υορκη επιτελους συναντησα ενα αγαπημενο προσωπο της παιδικης μου ηλικιας.
Ετρεξα να τον αγκαλιασω και περιμενα να δω τα λαμπακια του να αναβοσβηνουν. Ανταυτου τον ειχαν κολησει στο δαπεδο και ζητουσαν να ριχνουμε τα γραμματα μας μεσα...
Καημενε R2D2...


Βραδυ για μπυρες και συζητηση σε μπαρ της Βαλτιμορης... Καθομαστε στο μπαρ. Ειπαμε να γιορτασουμε το Πασχα, αρνακι δεν ειχαμε, ζητησαμε την καλυτερη μπυρα του μαγαζιου: Resurrection! (Ανασταση!). Αναστασιμη μπυρα! Μας πηραν τα γελια! Κοιτωντας εμπρος μου βλεπω την λαβη σε σχημα σταυρου και το Χριστο παρεα! Μας γεμιζει το ποτηρι, σκεφτομαι πως οι παπαδες στην ελλαδα δεν εχουν αντιστοιχο μηχανισμο για τη μεταλαβια...θα ηταν απειρως πιο ενδιαφερον!


Στην τροπικη Φλοριδα, νοτιοδυτικα στον κολπο του Μεξικου, με τροπικο κλιμα, βλαστηση, θερμοκρασιες φτανω με το τζακετ και το μαλλινο λες και ηρθα απο αλλον πλανητη.
Στο λεωφορειο που με παει στο νοικιασμενο αυτοκινητο βλεπω πινακιδες καθε 200 μετρα, "περασμα Πανθηρα"... ωραια λεω! να δω πανθηρα να διασχιζει το δρομο και θα ειμαι οκ...


Μπονους φοτο...
Πριν την τροπικη, καταιγιδα. Marco Island. Σε μια στιγμη, εμφανιζεται και ενα αλμπατρος και κανει βουτιες να πιασει ψαρια... Δεν ειχα ξαναδει τετοιο μεγαλοπρεπες πτηνο στη ζωη μου αλλα δυστυχως η φοτο βγηκε κουνημενη, εν κινησει...Δεν πειραζει. Την κατεγραψα στη μνημη.

Το προσκλητηριο

Πριν απο λιγες μερες ελαβα ενα προσκλητηριο για γαμο το οποιο με εκτροχιασε για λιγα δευτερολεπτα πριν συνειδητοποιησω σχεδον αυτοστιγμη την παρανοια της σκεψης μου και επαναφερω τους παλμους μου σε ικανοποιητικο επιπεδο.

Ο Α. ειναι ενας πολυ ενδιαφερον ανθρωπος. Ειναι απο τους ανθρωπους που τους κοιτας απο μακρυα χωρις να τους ξερεις και το γνωριζεις ακραδαντα οτι εχει πολλα να σου πει και η ζωη του ειναι μαλλον αρκετα πιο περιπετειωδης απο τη δικη σου...

Σε ενα απο τα ταξιδια μου προς την ευρωπη τα τελευταια χρονια ακολουθησα ενα συνηθες σεναριο το οποιο περικλειει λιγες μερες στο Λονδινο, προτου παρω αλλη πτηση για Ελλαδα η Ουγγαρια, αναλογα πια απο τις δυο πατριδες μου λειπει περισσοτερο. Ετσι λοιπον σε μια απο τις πτησεις της easyjet ενα πρωι χαραματα καθως σκαναριζα τα προσωπα γυρω μου, κολησε το βλεμμα μου στον Α. ο οποιος φαινοταν ισως η πιο ξεχωριστη φιγουρα εκει μεσα, ειχε κατι το πολυ ιδιαιτερο πανω του χωρις καμια αμφιβολια. Τελικα ετσι οπως τα φερνει η τυχη, ο Α. καθησε διπλα μου στο αεροπλανο και αρχισαμε μια συζητηση απολυτως φυσικα σχεδον τετραωρη χωρις σταματημο. Πατερας αγγλος, μητερα γαλλιδα αλλα κι οι δυο εβραικης καταγωγης και ζουνε πια βρυξελλες, κι ο Α. κοσμογυρισμενος αρχαιολογος με ανασκαφες και αποστολες σε απιστευτα μερη στην υφηλιο αλλα ειδικευση σε αρχαιοελληνικα βαζα, μια αντρικη εκδοση της Λαρα Κροφτ χωρις υπερβολες. Φοβερος τυπος, η αλληλοσυμπαθεια μας ηταν εκδηλη. 33αρης (τοτε) καθηγητης στην Οξφορδη, πηγαινε στην Ελλαδα στο Πηλιο για τρεις μηνες να γραψει ενα βιβλιο στον τομεα του που το προετοιμαζε καιρο...

Ας μην τα πολυλογουμε, ηδη στο τελος της πτησης του προσεφερα να περασει λιγες μερες στην Αθηνα αλλα ειχε ηδη κλεισει ξενοδοχειο για μια διανυκτερευση στην Πλακα και το επομενο πρωι θα κατευθυνοταν στο Πηλιο. Του λεω τοτε, αφηνουμε τις αποσκευες και βρισκομαστε για ποτα αφου η παρεα μου ειχε ηδη κανονισει εξοδο. Ετσι λοιπον, καταληξαμε να τα πινουμε και να γυριζουμε την Αθηνα by-night με εναν ανθρωπο με τον οποιο μολις γνωριστηκαμε αλλα αισθανθηκαμε μια συνδεση και ισως την αρχη μιας ωραιας φιλιας.
Ε, λοιπον διατηρησαμε επαφη με τα χρονια (γνωριστηκαμε το '04) και μαλιστα σε ενα βαθμο ηξερε ο ενας αρκετες λεπτοτομερειες για την ζωη του αλλου παρα την αποσταση και την απουσια συχνης επαφης. Βρεθηκαμε αλλες λιγες φορες στο Λονδινο, και μεχρι πριν απο ενα χρονο περιπου μιλουσαμε συχνα διοτι οταν ειχε παει στην Ινδια με την κοπελα του (κι αυτη αρχαιολογος) γι ανασκαφες, δηλητηριαστηκαν πολυ σοβαρα απο ουσιες που στην Αγγλια τους πηρε εβδομαδες να τις εξακριβωσουν στο εργαστηριο και υπεφεραν κι οι δυο-ειδικα η κοπελα- απο νευρολογικα συμπτωματα για καιρο...
Ετσι πως τα φερνει η ζωη, τον τελευταιο χρονο χαθηκαμε... δεν ημουν και ιδιαιτερα κοινωνικος για αρκετο διαστημα κι ενω ηθελα πολλες φορες να δω τι κανει (ειχε ηδη παρει αλλη θεση σε αλλο πανεπιστημιο) η αναβλητικοτητα επικρατουσε της καλης θελησης...
Τη Δευτερα που μας περασε και καθως ημουν στην Βαλτιμορη παιρνω το αναπαντεχο ημαιηλ οτι παντρευεται στα Highlands της Σκωτιας τον Ιουνιο και θα ηθελε πολυ να παω στο γαμο του, με περιμενει.
Η σκοτεινη πλευρα της ανθρωπινης φυσης και η παρανοια του ελλιπως φτιαγμενου ανθρωπινου οντος εφερε την ακολουθη επαισχυντη σκεψη στο μυαλο μου.
"Θα παω στο γαμο του οπου θα παντρευεται την πρωην κοπελα μου!" Ενιωσα το αιμα μου να βραζει προτου πιασω τον εαυτο μου να συνειδητοποιει το μεγαλειο της βλακειας μου.
Μην με ρωτατε τι και πως, πως εφτασα στον συνειρμο αυτον που ανετα με στελνει για Ψ παρακολουθηση! Αβυσσος η ψυχη του ανθρωπου αλλα αυτη ηταν η πρωτη σκεψη που εκανα και φυσικα ενιωσα αμεσως ντροπη, μιας κι εκτος απο παρανοικη ειναι και ηλιθια. Ευτυχως κοκκινησα μονος μου χωρις αλλα βλεματα να με καταρρακωνουν και του εστειλα ενα πολυ θερμο μηνυμα που πλεον το αισθανομουν με την καρδια μου γελωντας ταυτοχρονα με τον εαυτο μου.
Ισως να του πω απο κοντα καλυτερα τι σκεφτομουν οταν τον συναντησω...Ελπιζω να γελασει.

Roberto Bolaño

Εκτος απο την μεθυστικη εκθεση "Barcelona and modernity" που σε μεταφερει στην πεντηκονταετια 1880-1930 παρουσιαζοντας καθε εκφανση της καταλανικης-η-μη καλλιτεχνικης δραστηριοτητας της πολης αυτης που συγκρινοταν τοτε με το Λονδινο η το Παρισι, η Βαρκελωνη εκτος των αλλων υπηρξε το 2003 και ο τοπος θανατου (πρωιμου) ενος απο τους σημαντικοτερους λατινοαμερικανους συγγραφεις της εποχης μας, του Roberto Bolaño.

Ενος αληθινα μοντερνου συγγραφεα ο οποιος ξεπερασε την παγιδα του μαγικου ρεαλισμου που ελαβε τη μορφη επιδημιας στους "λατινος" συγγραφεις μετα τα βιβλια του Μαρκες και αντιθετα εγραψε για χαρακτηρες που περνανε τη ζωη αυτη σε ενα καθεστος ταραγμενης "μεταναστευσης" απο τοπο σε τοπο, απο φιλιες σε φιλιες, απο αγαπη σε αγαπη...

Σιχαινοταν το "μαγικο ρεαλισμο" και σε καθε ευκαιρια δεν παρελειπε να δειχνει την αηδια του γι αυτον, θεωρουσε οτι ο Μαρκες ειχε πουλησει τον εαυτο του σε περιοδειες με "προεδρους" και "αρχιεπισκοπους" και θεωρουσε την Αλλιεντε μια πολυ κακη συγγραφεα που η προσπαθεια της για λογοτεχνια βρισκοταν καπου μεταξυ κιτς και γελοιου! Γενικα ηταν μαλλον δυσαρεστος ανθρωπος θεωρουσε ομως τον Κορτασαρ και τον Μπορχες μαγους της γραφης... Ειρωνικα, εξι μολις εβδομαδες πριν πεθανει, σε μια μεγαλη συναντηση ισπανοφωνων συγγραφεων στη Σεβιλλη, ο μοντερνος Μπολανιο ανακυρηχτηκε ο Λατινοαμερικανος συγγραφεας που ασκησε την μεγαλυτερη επιρροη στη γενια του.

Ο Μπολανιο γεννηθηκε στο Σαντιαγκο της Χιλης το 1953, μετακομισε με την οικογενεια του στο Μεξικο Σιτυ αργοτερα, οπου καταναλωνε με μανια οτι λογετεχνικο βιβλιο επεφτε στο χερι του (εκλεβε σαν τρελος βιβλια). Το 1973 γυρισε για συντομο διαστημα στο Σαντιαγκο μολις ο Αλιεντε εκλεχθηκε προεδρος αλλα οταν συντομα συνεβη το πραξικοπημα τον συνελαβαν και ηθελαν να τον εκτελεσουν διοτι με τα χρονια η προφορα του ειχε χασει την χιλιανη χροια της και τον θεωρησαν ξενο πρακτορα. Ετσι οπως τα φερνει η Θεα τυχη, ενας απο τους φρουρους τον αναγνωρισε διοτι ηταν συμμαθητης του στο σχολειο και ο Μπολανιο επεζησε. Στη συνεχεια εζησε ξανα στο Μεξικο και μετα μετακομισε στην Ευρωπη: στο Παρισι και τα τελευταια χρονια του στην Καταλονια, οπου και πεθανε.

Το magnum opus του Μπολανιο θεωρειται το βιλιο "Los Detectives Salvajes/ The Savage Detectives" το οποιο μολις κυκλοφορησε στη Βορειο Αμερικη την εβδομαδα που μας περασε και αποτελεσε και το εργο που τον τοποθετησε (εκτος των βραβειων) εκει που θεωρησε οτι ανηκει, στην παρεα του Κορτασαρ και του Μπορχες.

Ηθελα να γραψω το κειμενο αυτο αφου θα εχω διαβασει ενα τουλαχιστον βιβλιο του Μπολανιο και μολις τελειωσα το "Last evenings on Earth" που ειναι συλλογη δεκατεσσαρων ιστοριων και ειναι πραγματικα αριστοτεχνικο. Εαν εχει μεταφραστει στα Ελληνικα, και θα θελατε να γνωρισετε εναν πολυ "διαφορετικο" λατινοαμερικανο συγγραφεα, ιδου η ευκαιρια!

Μερικα σημεια της γραφης του:

-"...the melancholy folklore of exile..." (μου αρεσει τοσο που θα το υιοθετησω!)

-" Β is in love with X. Unhappily, of course. There was a time in his life when B would have done anything for X, as people generally say and think when they are in love. X breaks up with him. At first of course, B suffers, but eventually he gets over it, as people generally do. Life as they say in soap operas, goes on. The years pass."

- "Tony never got angry, never argued, as if he could see absolutely no point in trying to make someone else agree with him, as if, for him, everyone was lost, so how could one lost person presume to show another the way."

- "They sat in the bar and i could hardly take my eyes off them. I hadn't seen such a beautiful man and woman for a long time. They were so sure of themselves. So distant and disconcerting. I thought all the other people in the bar should have knelt down before them."

- "I prefer not to say anything, she wrote, there's no point adding to the pain, or adding our own little mysteries to it. As if the pain itself were not enough of a mystery, as if the pain were not the (mysterious) answer to all mysteries."

- "During a period of my life, thankfully behind me now, I used to see Adolf Hitler in the corridor of my house. All Hitler did was walk up and down the corridor, without even looking at me when he passed the open door of my bedroom. At first i thought it was the devil (who else could it have been?) and feared i had gone irreversibly mad. After two weeks, Hitler disappeared, and i was expecting him to be replaced by Stalin. But Stalin didn't show. It was Neruda who took up residence in my corridor..."

Καλημερα σας, καλη συνεχεια.

Μη-Πασχαλινη Ιστορια

Εκεινο το πρωι ελαχιστα διεφερε απο ενα τυπικο καλοκαιρινο πρωινο στην ελλαδα του ιουλιου. Ο ηλιος αργα αλλα σιγουρα μεσουρανουσε, η θερμοκρασια προσεγγιζε την ανωτερη τιμη της ημερας, το ξερο τοπιο γνωριμο και το ενα χερι εξω απο το παραθυρο του αυτοκινητου να παιζει με τον αντιθετο ανεμο σαν μικρο φιδακι. Το αυτοκινητο το παρακολουθειτε απο ψηλα, διαγραφει ασκοπες στροφες σε δρομους λαβυρινθους, διατηρωντας ομως μια προδιαγεγραμμενη πορεια προς τις δυτικες ακτες της Κρητης.

Η παραλια στα Φαλασαρνα απο ψηλα ειναι μαγευτικη, τιποτε δεν προειδεαζει οτι τα κυματα και τα ρευματα της δεν ειναι τοσο αθωα. Φτανοντας στην παραλια, ελαχιστος κοσμος ειναι μεσα στην θαλασσα, και γενικα εχει πολυ λιγοτερη ανθρωπινη παρουσια απ’οτι θα περιμενα. Περπατωντας στην αμμουδια με τις πατουσες να καιγονται ακουω μια παρεα διπλα να συζηταει σε εντονο υφος τι συνεβει εκει λιγα λεπτα πριν. Δυο γερμανοι τουριστες πνιγηκαν στ’ ανοιχτα, ουτε μιση ωρα δεν ειχε περασει, κανεις δεν καταφερε να τους σωσει, η ομορφια του τοπιου τους ξεγελασε, το ρευμα τους παρεσυρε, οι δυναμεις τους τους προδωσαν, θανατος απο πνιγμο, μακρυα απο το σπιτι τους, αφηνοντας ποιος ξερει ποιους και τι πισω...

Εβλεπα το νερο να σκαει με δυναμη στην ακρογιαλια. Λεω στην Ρ. Παμε! Δεν μπορω να καθησω αλλο εδω. Θα πεσω στα βαθια να κολυμπησω αν μεινουμε λιγο ακομα και δεν θα βγω εξω...

Δυο φιλοι μας καλοι ηταν στο νησι τις ιδιες μερες. Απο την τετραδα της εποχης εκεινης καμια σχεση δεν εμεινε ανεπαφη απο το χρονο, αλλα μονο μια επεζησε της ανθρωπινης ηλιθιοτητας, ματαιοδοξιας, περιφρονησης κι εγωισμου. Ανυποψιαστοι ομως ολοι τοτε για το τι μας επιφυλασσε το μελλον, ζουσαμε τις μερες εκεινες με τη ληθη της ξεγνοιασιας η την ξεγνοιασια της ληθης... ακομη δεν ξερω.

Αποφασισαμε να παμε ολοι με ενα αυτοκινητο ακομα πιο νοτια, στο Ελαφονησι...Το μερος αυτο το τοποθετω στις τροπικες παραλιες της Κρητης (τι κρητη τι καραιβικη). Ο Κ ως παρεξηγημενος ραλιστας μας πηγε σε χρονο ρεκορ αλλα μας εδωσε και τις σακουλες για εμετο, δεν ηθελε να προκαλεσουμε ατυχημα στο παρμπριζ των καημενων που μας ακολουθουσαν με το χυλο απο το πρωινο που φαγαμε ...

Ακομα θυμαμαι με λεπτομερειες την παραλια αυτη, κι ας εχουν περασει 7 χρονια σχεδον. Οταν πια αρχισε να σουρουπωνει και μας ειχε κοψει η λορδα ξεκινησαμε παλι για την δευτερη ειδικη διαδρομη της ημερας, αφου πλεον και με αδειο στομαχι, δεν μας υπολογιζε καθολου στις στροφες... Σε μια ευθεια ομως με το φως τις μερας ακομα το λευκο,-το χλωμο λευκο, η τελευταια αναλαμπη πριν πεσει το σκοταδι- βλεπει ενα φωσφοριζον αντικειμενο στο δρομο που νομισε οτι επεσε απο το αυτοκινητο μπροστα. Σταματαει επιτοπου και ανοιγοντας την πορτα, συλλεγει ενα χιλιοφορεμενο μπλε ελεκτρικ μαγιο Σπιντο! Δεν ξερω αν η συνεχεια αποτελει μια πραξη καλου Σαμαρειτη η ενα στοιχημα να προλαβει το αυτοκινητο μπροστα και να δοκιμασει το αρχαιο πρασινο καντετ στα ορια του θετοντας μας υποψηφιους στη λιστα με τα θυματα της ημερας, οπως και να’χει ο Κ το πηρε πολυ πατριωτικα το ζητημα. «Πρεπει να τους επιστρεψουμε το speedo!» Οι επομενες σκηνες ανοικουν στην σφαιρα του τραγελαφικου. Ενα αρχαιο αυτοκινητο να μαρσαρει με τεσσερις ταλαιπωρες ψυχες μεσα, οι τρεις πρασινες απο την ναυτια, και να πλησιαζουν σιγα σιγα το αυτοκινητο μπροστα που ειχε γαλλικες πινακιδες. Ειχε πια νυχτωσει κι ο Κ αρχισε τις κορνες και τα μαρσαρισματα μεσα στην ερημια-στη μεση του πουθενα-φυσιολογικα οι Γαλλοι μπροστα ειχαν τρομοκρατηθει, νομισαν πως αποψε θα υποστουν καποιας μορφης βιασμο η αιφνιδιο θανατο, και επιταχυναν, με τον Κ να μην τα παραταει και μαλιστα με το ενα χερι να οδηγει και με το αλλα να εχει προταξει στον αερα το μαγιο, ψηλα να φαινεται και να το στροβιλιζει σαν σουλιωτισσα που γυρναει το φωσφωριζε μαντηλι της πριν πεσει στο γκρεμο! Εγω τον κοιτουσα και δεν ηξερα αν πρεπει να γελασω η να κλαψω! Φτανοντας σ’ ενα χωριο, το μπροστα αμαξι σταματαει, ισως να αισθανθηκαν οτι δεν θα υποστουν ληστεια η σφαγη στην κεντρικη πλατεια απο τον τρελο που τους κυνηγαει απο πισω το τελευταιο μισαωρο! Ο Κ βγαινει απο το αμαξι με τα κορδονια του μαγιο να σερνονται σχεδον στο εδαφος. Βγηκα κι εγω γιατι η περιεργεια μου να δω τα προσωπα τους ξεπερνουσε το οριο. Ειλικρινα, τοσο φοβισμενα προσωπα ειχα καιρο να δω. Ο Κ αρθρωσε δυο τρεις λεξεις στα γαλλικα και τους εδωσε το μαγιο. Ειμαι σιγουρος οτι απο την τρομαρα τους, και δικο τους να μην ηταν θα το επαιρναν με παγωμενο χαμογελο στα χειλη. Αμφιβαλλω εν τελη να ηταν και δικο τους! Ο Κ χαιρεταει, μπαινει στο αυτοκινητο. Τους βριζει στα γαλλικα και μαρσαρει. Το πρασινο ταλαιπωρημενο καντετ χανεται μες στη νυχτα με τους ζαλισμενους επιβατες του. Bonne nuit.