Μπερτα

Ποσες φορες να κοιμηθει κανεις στη διαρκεια της ημερας. Ειμαι μεσα απο το πρωι, called in sick, το θερμορυθμιστικο μου συστημα στον υποθαλαμο εχει βαρεσει διαλυση, ριγος, πυρετος - διαφορεση, βηχας πονοκεφαλος, κομμαρες, αρθραλγια, ποσο χαζος ειμαι να μην κανω το εμβολιο της γριππης... Ειμαι και πρασινος. Επειδη αυτη η εναλλαγη θερμοκρασιας στο σωμα μου με εχει κουρασει τριγυρναω σαν φαντασμα στο σπιτι με μια κοκκινη μπερτα (δεν εχω κατασταλλαξει αν φερνει περισσοτερο σε Βενεδικτο η σε σουπερ ηρωα και η λεξη μπερτα μου δημιουργει ηχολαλια: επαναληψη της ιδιας λεξης ad nauseam) που τη φοραω και τη βγαζω αναλογα με την κατασταση μου... Τωρα η ιστορια της μπερτας αυτης ειναι αλλη υποθεση, το θεμα ειναι οτι η βολικοτητα της δεν συγκρινεται... Για του λογου το αληθες.


ΥΓ Επισης δεν ειμαι σιγουρος εαν εχω χασει καθε δυνατοτητα να γευστω οτιδηποτε, η η σουπα που ζεστανα (και οργανικη, τρομαρα της) στο φουρνο μικροκυμματων αποτελει κακο αστειο. Που εισαι ρε ελλαδαρα τωρα, να φαω το ωραιο φιδε σου...

Peachy

Ο απροσμενα ομορφος καιρος κι η ηλιοφανεια οταν περιμενεις ενα μουντο κρυο χειμωνα συνιστουν μεγαλη παγιδα. Γερο κρυωμα με εστειλε νοκ αουτ, ματαιως προσπαθω να ασχοληθω με τα καθημερινα προβληματα, ολα αναβαλονται μεχρι αοριστου. Εχθες αφου δεν ηθελα να πιστεψω οτι αρρωστησα παλι βγηκα το απογευμα να ακουσω μια ζωγραφο που παρουσιασε το εργο της στο πανεπιστημιο.
Ονομαζεται Natalka Husar, ειναι καναδεζα αλλα οι γονεις της ουκρανοι μεταναστες... Το εργο της εχει πολυ ενδιαφερον. Ειναι ο συνδυασμος του grotesque με το pathetic, και εχει επηρρεαστει πολυ απο την ουκρανικη κοινωνια σε αποσυνθεση μετα την πτωση του κομμουνισμου (η κατασταση προφανως ελοχευε για χρονια) καθως και απο πολλους μεταναστες απο την ουκρανια που φτανουν στη Βορειο Αμερικη και νεοπλουτιζουν χωρις να αποβαλλουν το kitsch και το grotesque που κουβαλανε μαζι τους.
Μου αρεσε η διαλεξη και οι πινακες της εχουν την ταυτοτητα της, αλλα γενικα δεν ηξερα τι να περιμενω. Εν τελη αυτο βοηθησε, ημουν το λιγοτερο δυνατο προκατειλημενος. Το μοτο της: if you mock life, it doesn t mock you.
Η καλυτερη ιδεα της νομιζω ειναι που πηρε παλια cheesy ρομαντζα/νουβελες και κρατωντας μονο τον τιτλο ζωγραφισε το εξωφυλο απο το μηδεν δημιουργωντας το δικο της στυλ.
Βεβαια εβηχα σε ολη τη διαρκεια της διαλεξης (ευτυχως ειχε και αλλους που ηταν χαλια μεσα) και καποια στιγμη μας κοιταει και μας λεει, παλι καλα που δεν ειναι κονσερτο η ταινια αποψε, της ειχαμε σπασει τα νευρα.
Βεβαια δεν πτοηθηκα καθολου απο το γεγονος οτι κατερρεα στην επιστροφη, επεισα τον φιλο Π. να παμε για ζεστο σακε (εδω και μερες μου εχει κολησει στο μυαλο να το πιω ζεστο)... Γελουσε με τα χαλια μου αλλα το σακε μαλλον μου εφτιαξε τη διαθεση αφου ηξερα οτι με περιμενει δυσκολη νυχτα μπροστα...

Σχολια σε σχολια

Μια παρατηρηση για ενα μεγαλο προβλημα καθε ανθρωπου νομιζω που ζει και εργαζεται σε ενα συγκεκριμενο τοπο ολη του τη ζωη.

Οι γνωμες δεν διαμορφωνονται απο το μηδεν.
Δηλαδη καποιος αποκτα αποψη πχ για το μεσανατολικο (που εν τελη ειναι θεμα που ΔΕΝ μας αφορα αμεσα, επομενως η αναγκη μας να αφιερωσουμε χρονο και να συλλεξουμε οσο το δυνατον ακριβεστερες πληροφοριες ειναι περιορισμενη) απο τις τραγελαφικες ειδησεις στις εφημεριδες, τηλεοραση και το ραδιοφωνο και απο τους γυρω του που ακουνε και διαβαζουνε τα ΙΔΙΑ και λενε ολοι τα ιδια, χαρουμενοι που συμφωνουνε!

Οταν λοιπον παιρνει τις αποψεις του κανεις απο λαικιστικες και σοβαροφανεις ελληνικες εφημεριδες (ας μην σχολιασει κανεις την τηλεοραση), που γραφουν (για να πουλησουν κι ολας) τα ιδια και τα ιδια εδω και 20+ χρονια που τις διαβαζω ειναι αναποφευκτο ο ελληνας να σχηματιζει γνωμη που ειναι εντελως προκατειλημενη!!!
(και γενικα καθε νεο αρθρο απλως ενισχυει μια ηδη διαμορφωμενη γνωμη σε διαστημα πολλων ετων, και επισης αξιζει κανεις να διαβασει και ξενα εντυπα για να διαπιστωσει ποσο χαλια ειναι η ελληνικη δημοσιογραφια)


Εαν ομως βγει κανεις εξω απο το μικροκοσμο του και το καβουκι του (ελα ομως που δεν θελει! διοτι αποψεις πανω στις οποιες στηριζει μερος της κοσμοθεωριας του μπορει να καταριφθουν εν ριπη οφθαλμου εαν ακουσει η διαβασει η εκτεθει σε αλλο τροπο σκεψης)θα δει οτι τα επιχειρηματα για τη μεν η τη δε αποψη ειναι παμπολλα και οτι γενικα ειναι πολυ δυσκολο να διακρινεις το δικαιο απο το αδικο το σωστο απο το λαθος κλπ για παραδειγμα.

Το ιδιο συμβαινει πχ και στην Αμερικη οπου οι περισσοτεροι ανθρωποι που δεν εχουν εγκαταλειψει ποτε τη χωρα τους εχουν εντελως διαστρεβλωμενη αποψη για το ρολο της αμερικης η για τον υπολοιπο κοσμο.

Εαν καποιος λοιπον ανοιξει τα ματια του και εκτεθει και σε αλλες αποψεις μονο κερδισμενος μπορει να ειναι...
Αυτο που ειναι στεναχωρο ειναι οτι μορφωμενοι ελληνες (και αυτοαπακαλουμενοι προοδευτικοι(!), αλλη μεγαλη κουβεντα) συμπεριφερονται απολυτως ομοια με ενα πχ αμερικανακι(που το κοροιδευουν ανοητα, χωρις να καταλαβαινουν οι ιδιοι ποσο "αμερικανακια" ειναι)
που χωριζει τους ανθρωπους σε καλους η κακους {οι κακοι αμερικανοι, οι κακοι ισραηλινοι, οι καλοι καθε ειδους "επαναστατες" κλπ κλπ)...

Καλο ειναι να φευγουν λιγο οι ανθρωποι απο την πατριδα τους, ευτυχως ετσι εγκαταλειπουν και πολλα απο τα στερεοτυπα που σερνουν μια ζωη.

Πληροφοριες για ερωτησεις που δεν θα δειτε ποτε στο Trivial Pursuit

Αλκυωνιδες μερες τελη Νοεμβριου, πεμπτη, γιορτη, ολα ομως τοσο νωχελικα νιωθεις πως ειναι κυριακη. Εκατομμυρια γαλοπουλες ξεροψηνονται και παιρνουν σειρα σε γεματα στοματα.
Τωρα που το γραφω δεν ξερω γιατι μιλαμε για αλκυονιδες μερες συγκεκριμενα το Γεναρη...
Ο Κηυξ πνιγεται σε ναυαγιο κι η Αλκυονη δεν αντεχει το χαμο και ριχνεται στη θαλασσα. Οι Θεοι (ποσο πιο ενδιαφεροντες και απροβλεπτοι ειναι οι θεοι της μυθολογιας απο την ακατασχετη ηθικολογια και ψυχαναγκασμο των χριστιανων/μουσουλμανων κλπκλπκλπ) τους λυπουνται και τους μεταμορφωνουν και τους δυο σε πουλια. Για να μπορεσει η Αλκυονη να φτιαξει τη φωλια της προστατευμενη απο καταιγιδες και να γεννησει τα αυγα της στην παραλια, ο Αιολος συγκρατει για επτα ημερες τους ανεμους και τα κυματα.
Νομιζω ο Γεναρης αποτελει αυθαιρεσια...

Πριν κι εγω λοιπον μεταλαβω γαλοπουλα και αλλες λιχουδιες στο μεξικανο φιλο αργοτερα, περναω το απογευμα μου ξαπλα στον ωραιο καναπε διαβαζοντας το βιβλιο που προσφατως μου τραβηξε την προσοχη: Last cosmonaut, observations of an anti-tourist του σκωτσεζου Daniel Kalder. Μην παει ο νους σε καποιο λογοτεχνικο κατορθωμα, η λογοτεχνικη αξια του ειναι μαλλον αμφιβολη. Το ενδιαφερον του βιβλιου εγκειται στην πρωτοτυπη ταξιδιωτικη ματια του, στο γεγονος οτι αναφερει περιοχες και "δημοκρατιες" στην τεραστια πολυπολιτισμικη Ρωσια που δεν εχουμε ακουσει ποτε, και πραγματικα γραφει τις εμπειριες του σαν ενας κοσμοναυτης που προσγειωνεται σε αλλο πλανητη...

{Παρενθεση: Μου φανηκε αστειο πως καθε χωρα που εχει και διαστημικο προγραμμα εφηυρε δικη της λεξη για τους "ναυτες" που στελνει στο διαστημα!!!
Οι αμερικανοι/αγγλοι και λοιποι αγγλοφονοι/αγγλοφιλοι τους λενε φυσικα Αστροναυτες, οι Ρωσοι: Κοσμοναυτες, οι Γαλλοι για να την σπασουν προφανως στους αμερικανους (διακατεχονται απο το συνδρομο του Ιζνογκουντ, θελουν παντοτε να γινουν χαλιφης στη θεση του χαλιφη, αλλα περασανε οι εποχες) Διαστημοναυτες (spationauts)!!! Και οι Κινεζοι Ταικοναυτες (taikonauts: taikong--> great emptiness!)}





O Kalder περιγραφει τις εμπειριες του συν τοις αλλοις, απο τη δημοκρατια της Καλμυκιας που τεχνικως βρισκεται σε ευρωπαικο εδαφος, και αποτελει αυτονομη επαρχια της Ρωσικης Κοινοπολιτειας.
Ειναι η τριτη φορα σε διαστημα 3 μηνων που ακουω η διαβαζω κατι για την Καλμυκια, περισσοτερο σας πληροφορω απο τις ειδησεις που διαβασα για την Ελλαδα σε ξενα εντυπα στο εξωτερικο!
(Ναι !!! εμεις ειμαστε το κεντρο του κοσμου οπως σωστα μας εμαθαν στο σχολειο, το ανθρωπινο ειδος χωριζεται σε ανθελληνες και φιλελληνες, μιλαμε για ψυχωσικη διδασκαλια σε μικρα παιδια που μεγαλωνουμε με απιστευτη διαστρεβλωση της πραγματικοτητας.)

Ειναι η μονη περιοχη στην ηπειρο που αποτελειται σχεδον εξ ολοκληρου απο βουδιστες! (απογονοι Μογγολων) και συν τοις αλλοις στην πρωτευουσα Ελιστα (καλα τωρα, μιλαμε για πολη στη στεππα, στη μεση του πουθενα, 70 χιλ κατοικων) εγινε μολις πριν ενα μηνα ο (επεισοδιακος) τελικος σκακιου της FIDE για τον τιτλο του παγκοσμιου πρωταθλητη. Ο προεδρος(δικτατορισκος) της Καλμυκιας (Kirsan Ilumzhinov) εκφραζει ακριβως το ιδεωδες της διαφθορας και ειναι και κατα τυχη ο προεδρος της παγκοσμιας ομοσπονδιας σκακιου!(Επισης, ο μεγαλομανης εχτισε την Πολη του Σκακιου εξω απο την Ελιστα δαπανωντας εκατομμυρια δολαρια, οταν οι πολιτες του ειναι σε εξαθλιωμενη κατασταση). Πριν απο 2-3 μηνες διαβασα ενα καταπληκτικο αναλυτικο αρθρο για τον τυπο αυτο και τη "δημοκρατια" του στον New Yorker ολοκληρωνοντας την εκπαιδευση μου και κανοντας με ειδικο πλεον στους Καλμυκιους και στην στεππα της Ελιστα.
Για να σας δωσω και το Greek Connection, το δεξι χερι του Ιlumzhinov στη FIDE ειναι ελληνας (το βρισκεις ευκολα στο νετ)!!! Γιατι δεν με εκπληττει καθολου? χα!

Αρκετα. Παω για γαλοπουλα και κρασακι σαν παιδι κι εγω.

Pécs, στις αρχες του 20ου αιωνα...

Οσα μερη κι αν γυρισω το Pécs ειναι η πολη που αγαπαω πιο πολυ και μονο εκει ισως νιωθω τη μεγαλυτερη ζεστασια.
Η Βουδαπεστη μπορει να κραταει τα πρωτεια σε ομορφια και δημοφιλια αλλα υπαρχουν και αλλες πανεμορφες πολεις στη χωρα των Μαγυαρων. Μολις μου εστειλαν τις φωτογραφιες αυτες του Πετς βγαλμενες στις αρχες του περασμενου αιωνα...
Παρεπιπτοντως, η πολη εχει αρχισει ηδη να προετοιμαζεται σοβαρα (για μεγαλο κοντραστ κοιτα το λημμα "χαμενες ευκαιριες: Πατρα 2006, Θεσσαλονικη 1997") εφοσον διοργανωνει την πολιτιστικη πρωτευουσα της Ευρωπης το 2010 και θελει να αναδειχτει σε 2ο πολο της ουγγαριας μιας και δεν υπαρχει αλλη ανταγωνιστικη πολη της Βουδαπεστης.
Μοτο: Borderless City.

Γαιδουροβηχας / Szamárköhögés

Γενικα ως νομισματικη μοναδα μετρησης τα τελευταια χρονια εχω αναγαγει το αεροπορικο εισητηριο. Τουτεστιν, μετατρεπω μεσα μου καθε κοστος σε τιμη αεροπορικου εισητηριου κυριως οταν προκειται περι μη βασικων εξοδων και υπερκαταναλωτικης μανιας. Ετσι καταφερνω μεν να συγκρατουμαι, δε να ικανοποιω την ταση φυγης που εχω σε ενα απο τα γονιδια μου...
Κοστιζει ενα t-shirt (ενα ακομα, ακομα ενα απο τα αμετρητα που μου φωναζουν οταν ανοιγω την ντουλαπα) 15-20$/ευρο? μμμμ, αυτο ισουται με ενα ταξιδι της Ryanair η Wizzair κλπ απο ενα σημειο της ευρωπης στο αλλο εαν εισαι σφαιρα και κανεις κρατηση προτου κατασταλλαξεις που και με ποιους θα πας...

Κοστιζει ενα λουκουλειο γευμα (το 4ο της εβδομαδας ηδη) 45$? μμμ, γιατι δεν πεταγεσαι καλυτερα με την Southwest στη Βαλτιμορη να δεις το κολητο σου που θα σου θυμησει αυτο που προσπαθεις καθε μερα να ξεχασεις (οτι δεν ανηκεις εδω)? Η πεταξου στη Βοστωνη με την Jet Blue να χαζεψεις φαλαινες στον ατλαντικο...(θα μου πεις δεν χρειαζεται να πας τοσο μακρυα για να δεις φαλαινες,)...

Κοστιζουν τα Geox παπουτσια 280$ φορ φακ σεηκ? Μολις κοιταξα το η-μαιλ απο τη Δελτα που μου προσφερει last minute trip στο Βερολινο (στο Βερολινο!!!) με τους φορους και επιστροφη 360$! Μαι γκουντνες γκρεσιους! Μαλλον θα πιω κρασι με την Judith την παρασκευη στην Kastanienallee!

Επομενως οταν ακουω ιστοριες σαν την κατωθι που δειχει ποσο υπερκαταναλωτικα αλλοπροσαλα χαμενα και ηλιθια οντα ειμαστε αν καταφερω και δεν πνιγω απο τα γελια σκεφτομαι μονο το επομενο μου ταξιδι...
Σημερα λοιπον συναδελφος-επιστημονας, μου αποκαλυψε με υφος εξομολογητικο οτι εδωσε τα διπλωματα του να του τα καδραρουν (ματαιοτης ματαιοτητων), μαλιστα με 50% εκπτωση (α, ρε δουλεμα) και του ζητησαν για 4 καδραρισματα -και φυσικα πληρωσε- 650$!!! (δεν ξερω αν το καδρο ειναι 22 η 24 καρατια)... χολυ μαδερ οφ γκαντ!

Τον ρωτησα τουλαχιστον 4 φορες να μου επιβεβαιωσει το νουμερο - πρωτου με πιασει ζαλαδα απο τη βλακεια του χομο σαπιενς και το λογυδριο που ακολουθησε αφου η γυναικα του ηθελε να τον κρεμασει αναποδα -και σωστα.
Μετα, αφου για αγνωστο λογο μονο η λεξη szamárköhögés με ηρεμησε, χαθηκα επιτελους στις σκεψεις μου ονειρευομενος που θα με πηγαιναν 650$. Ισως αν ειμαι τυχερος και κλεισω εισητηριο νωρις off season, μεχρι το Buenos Aires! Λες?

Cheer up you miserable fuck!

Καλα ελληνικα sites δυσκολα βρισκεις. Ισως ολο συχνοτερα οσο παιρναει ο καιρος και διαπιστωνουν οι ελληνες τη δυναμη του νετ. Εχασα το λινκ που με oδηγησε εκει αλλα καπως κατεληξα στο os3.gr και μου αρεσει οποτε το μοιραζομαι.
Διαβαζα τα αρθρα περι μουσικης και κατεβασα μερικα τραγουδια του David Ford. Οχι για ολες τις στιγμες αλλα ετσι δεν ειναι καλυτερα? Cheer up you miserable fuck οπως καλα λεει ο ποιητης.


Ταινια της βδομαδας: "Long way round". (μινι σειρα 7 45λεπτων επεισοδιων σε 2 ΝτιΒιΝτι)
Το 2004 ο Ewan McGregor με τον κολητο του Charlie Boorman αποφασισαν να γυρισουν τον κοσμο με μηχανες.
(μεχρι κι εγω που δεν εχω παθος για μηχανες, ξετρελαθηκα με τις BMW)
Απο Λονδινο ανατολικα διεσχισαν τον κοσμο μεχρι τη Νεα Υορκη μεσα σε 115 μερες!
Αποφασισαν τα τραβηξουν με καμερες το εγχειρημα και το αποτελεσμα ειναι καταπληκτικο. Καλο χιουμορ μεσα σε ολη την περιπετεια, μαγικα τοπια αλλα και κακοτοπιες, σιγουρα εμπειρια ζωης γι αυτους που το εκαναν...Εμεις απο τον καναπε (προς το παρον).


Tελος, φανταστικη φωτογραφια που μου δημιουργει τοσους συνειρμους (διαβαζοντας και το ΒΒC σχετικα με την ολλανδια) και εκνευρισμο για τον οπισθοδρομισμο και τα εκατονταδες χρονια που φερνει πισω τους ανθρωπους η θρησκοληψια.

Η φωτο ειναι απο Ολλανδο φωτογραφο στο Αμστερνταμ που ονομαζεται Jan Zwart. Κοιταχτε σε ποσες χωρες εχει παει ο ατιμος... Check the website out

χοτ ντογκ / fekete kutya

Καθε φορα που οδηγω στο Τοροντο για να νιωσω το συναισθημα να κυκλοφορεις σε μια megacity, βρισκω τον εαυτο μου να τριγυρναει στη διασταυρωση της Bloor με Yonge παιρνοντας αλλη κατευθυνση καθε φορα.

Περασαν κοντα 6 χειμωνες απο τοτε που ειχα πρωτοπαει στο Τοροντο για ενα διαστημα λιγους μηνες πριν παρω το πτυχιο, με τη σκεψη να αποκτησω εμπειρια στο βορειοαμερικανικο συστημα και να προετοιμαστω για την ειδικοτητα...
Εφτασα μεσα στο καταχειμωνο, αργα το απογευμα, νυχτα πληρωσα το ταξι, για να βρω το απαραδεκτο διαμερισμα - για την ακριβεια δωματιο - που ειχα νοικιασει μεσω ιντερνετ (οπως παντα φαινοταν καλυτερο στην εικονα απ' οτι στην πραγματικοτητα) κοντα στην διασταυρωση της Bloor & Yonge με την ιδεα να ειμαι οσο πιο κεντρικα γινεται (οσο καταλαβαινα κι εγω κανοντας ασκησεις επι χαρτου χιλιαδες χιλιομετρα μακρυα). Θυμαμαι οτι η θεα του δωματιου μου με αποθαρρυνε τοσο ωστε ηθελα να αποστρεψω το βλεμμα μου στα λιγα δευτερολεπτα που πατησα ποδι και να φυγω απο εκει οσο συντομα γινεται.
Το κρυο με πειρουνιασε με το που πατησα ποδι εξω υπενθυμιζοντας μου την αναγκη να αγορασω ζεστο παλτο το συντομοτερο. Λιγες μερες πριν οταν ημουν στη Georgia (Θεε και Κυριε) θυμαμαι χαρακτηριστικα το Τζον να μου λεει. "Κοιτα, μην αγορασεις παλτο απο την Ατλαντα για να πας στο Τοροντο, ειναι αστειο, θα παγωσεις. Για τον καιρο του Τοροντο αγοραζεις παλτο στο Τοροντο και αν θες να πας στο Μοντρεαλ αγοραζεις παλτο στο Μοντρεαλ". Τοτε γελασα αλλα μες στο κρυο τον θυμηθηκα...

Περπατωντας στη Bloor στα 50 μετρα διεκρινα τουλαχιστον 3 κιοσκια να πουλανε hot dog. Πεινουσα και ειπα να το ρισκαρω. Μπροστα στη θεα του δωματιου που ειχα να περασω πεντε βδομαδες, η ιδεα του πρωτου γευματος στο Τοροντο να αποτελειται απο πολωνικο hot dog ηταν μαλλον αριστοκρατικη. Με τοσους ανθρωπους να περπατανε στο δρομο αποκλειεται σκεφτηκα να μην εχει δουλεια αυτος ο τυπος...

Εχθες μετα απο γεματη μερα στην πολη (με αμετρητες επιλογες) σαν να εχεις ζησει 3 σε 1 η βολτα κατεληξε στο art district της Queen street και κρατωντας τη ζεστη κουπα καφε στο ομορφο τσεχικο μαγαζι ενιωσα οτι τελικα θα μου λειψουν πολλα πραγματα οταν φυγω απο αυτο το μερος του κοσμου... Αλλα παλι, isn't the grass always greener on the other side? Περνωντας την Peace Bridge στην επιστροφη, ισως οχι!

Trieste

Πως ειναι δυνατον να ειμαι εδω και να σκεφτομαι τη Mitteleuropa... Μηπως επειδη περασα εκει τα ομορφοτερα χρονια ως τωρα? Προφανως...Και επειδη το κοντραστ ειναι τοσο εντονο συγκρινομενο με τον αχρωμο και αγευστο νεο κοσμο που με κανει να κοιταω ηδη το ρολοι μου (γνωριζοντας πως ειναι λαθος αλλα δυστυχως εχω απομυθοποιησει πληρως τη ζωη εδω, οι προτεραιοτητες αλλαζουν) ...

Στο βιβλιοπωλειο οταν ψαχουλευω στα διαφορα ραφια σταματαω ολο και πιο συχνα στο τμημα με τα ταξιδιωτικα. Το περασμενο καλοκαιρι το βιβλιο του Kurlansky, The Basque history of the world, με οδηγησε στο Bilbo (Bilbao) και στη Donostia (San Sebastian), αλλα βρισκω τον εαυτο μου αλληλεγγυο περισσοτερο με την αγαπημενη μου κεντροευρωπη (παρ' ολα τα προβληματα της). Για μενα η καρδια της Ευρωπης χτυπαει στο κεντρο της (που λεει και το μοτο του ουγγρικου τουρισμου :) ).

Ξαναδιαβαζοντας τον Claudio Magris : Danube (ευτυχως εχω κατι στα ελληνικα!) με πιανει μεγαλη νοσταλγια. Το περασμενο σαβατο πηρε το ματι μου ενα βιβλιο που ειχε τον τιτλο Trieste and the meaning of nowhere της Jan Morris (μεγαλη ιστορια, βρετανος πρακτορας και δημοσιογραφος των Ταιμς ηταν αντρας μεχρι το '72 οποτε εκανε εγχειρηση αλλαγης φυλου, σας παραπεμπω στη βικιπαιδεια :) ) και φυσικα ο τιτλος και μονο με τραβηξε τοσο ωστε να διαβασω δυο κεφαλαια μονορουφι πριν υπνωτισμενος δωσω τα 15$.

Θυμαμαι λιγα πραγματα απο την Τεργεστη. (Παρεπιπτωντως ειναι και η πολη που γεννηθηκε ο Magris.) Περαστικος ημουν τις φορες που βρεθηκα κοντα της αλλα ακομη και τοτε μου εδινε την αισθηση μιας ιδιαιτερης ταυτοτητας προσεγγιζοντας πολυ περισσοτερο τη Μεσοευρωπη, σε μια λωριδα γης διπλα στη Σλοβενια, ουσιαστικα δεν ανηκει πουθενα.
"You feel as though you are suspended in unreality, as if you are nowhere at all." Οριστε ο επομενος προορισμος.

Five Easy Pieces

Μου αρεσουν οι συμπτωσεις. Πολλες φορες μου βγαινουν σε κακο, παρολ' αυτα εκ των υστερων παντα τις θυμαμαι με καποια τρυφεροτητα, ακομα και τις πιο σκληρες. Συνηθως ομως χρησιμευουν ως αλλος ενας σελιδοδεικτης της μνημης.

Τον οκτωβρη μια απο τις ταινιες που μου κινησε την περιεργεια ηταν το "Five easy pieces" του Bob Rafelson με τον Jack Nicholson στην πρωτη ισως ταινια που τον καθιερωσε ως εναν απο τους σημαντικοτερους ηθοποιους των τελευταιων δεκαετιων. Η ταινια ειναι του 1970 αλλα ειναι timeless οπως καθε αριστουργημα.
Ειναι τοσα πολλα τα πραγματα και οι δημιουργιες που αξιζουν την προσοχη μας με την πλειονοτητα να μας διαφευγει καθημερινα μεσα σε ολη την παραζαλη της καθημερινοτητας και τον ανοητο θορυβο γυρω μας.

Λιγες μερες αργοτερα γυριζοντας μια πεμπτη βραδυ στο σπιτι απο εξοδο, πρεπει να ηταν 11 το βραδυ, ανοιξα το χαζοκουτι. Ενω παρακολουθω ενιοτε τον Stewart στο Comedy Central εκανα για απροσδιοριστο λογο ζαπινγκ και πεφτω αναυδος στο τελος του Seventh Seal του Bergman. Φυσικα παγωσα διοτι 1ον η αμερικανικη τηλεοραση δεν δειχνει παρα εξαιρετικα σπανια ξενες ταινιες και 2ον δεν δειχνει παρα εμπορικες ταινιες κυριως στα βασικα καλωδιακα προγραμματα. Μετα απο το out of body experience να βλεπω υποτιτλισμενη ταινια και ακουσον ακουσον Bergman, καθομαι στη γωνια του καναπε μου ακινητος μπας και διαταραξω την ανωμαλια της στιγμης και χαθουνε ολα.
Αφου τελειωνει η ταινια και χτυπαω παλαμακια διαπιστωνω πως προκειται περι μπεργκμανικης βραδιας αφου ακολουθει μια σπανια συνεντευξη του σκηνοθετη σε αμερικανο δημοσιογραφο (Ντικ Καβετ) το 1971. Αν και ημουν αλοιφη ο παραλογισμος του σκηνικου με αποτρεπει απο το να κοιμηθω. Καθομαι λοιπον να την παρακολουθησω. Σε καποια στιγμη μετα το περας μιας σκεψης τον ρωταει ο Καβετ, ποια ταινια ειδε προσφατως που του αρεσε η του εικανε εντυπωση. Και λεει ο Β. : Five Easy Pieces!

Καθε τριτη βραδυ δειχνουν ταινιες σε ενα απο τα κεντρικα σινεμα της πολης στο πλαισιο ενος film seminar που διοργανωνεται απο το πανεπιστημιο και σημερα που πηγα σχολιασανε και δειξανε το… five easy pieces...
Στη μεγαλη οθονη νομιζω προσφερει ακομα μεγαλυτερη ικανοποιηση αφου ο Τζακ τα δινει ολα ως ασωτος υιος και οσοι δουν την ταινια θα καταλαβουν περι τινος προκειται.

review but i suggest you see it first!

Δεν σκεφτομαι κατι αλλα το περιμενω (η αλλιως: the melting pot)

Μιαμιση το πρωι σαβατου στο bar εχω ηδη αρχισει να βαριεμαι θανασιμα. Η μουσικη δυνατα ωστε να μην μπορεις να μιλησεις στην παρεα σου διπλα. Κραταω το μισογεματο ποτηρι με τη Stella και παρακολουθω τις δονησεις απο τη μουσικη στην επιφανεια του ποτηριου. Το σημειο της καληνυχτας. Κοιταω την παρεα απεναντι και ειναι κατι που μου κανει εντυπωση. Ειναι οτι ειμαι σιγουρος οτι οι κοπελες δεν ειναι αμερικανες αλλα συμπεριφερονται με τροπο πoυ δηλωνει οτι θα ηθελαν πολυ να ειναι!

Νομιζω κατι στο βλεμμα τους (ισως απουσιαζει ακομα το εντελως κενο βλεμμα) προδιδει οτι ειναι απο αλλου (μαντευω ανατολικη ευρωπη) αλλα ο τροπος που μιλανε και εκφραζονται εχει κατι το τεχνητο, προσποιητο και επιδεικτικο χαρακτηριστικο των περισσοτερων ιθαγενων, δηλωνοντας ετσι την ανευ ορων παραδοση τους.

Καμια φορα ζηλευω ολους αυτους τους ανθρωπους που ριχνουν μαυρη πετρα πισω τους, δεν θελουν να εχουν καμια σχεση με τη προηγουμενη ζωη και πατριδα τους και προσπαθουν να υιοθετησουν κατα γραμμα (φτανοντας στο σημειο της κακης αντιγραφης) καθε τι που θα τους κανει να χασουν καθε ιδιαιτεροτητα και να χαθουν στο oblivion του melting pot... Μετα απο δευτερη σκεψη αυτο ακουγεται τοσο καταθληπτικο που με κανει να χαιρομαι πως δεν εχω φτασει (και ουτε προκειται) σ' αυτο το σημειο.

Η Νυχτα

Αδυνατον να βγαλω την ταινια (La Notte) απο το μυαλο μου. Με πιανω ασυναισθητα να τη σκεφτομαι καθε τοσο. Ενταξει ειμαι κινηματογραφοπληκτος αλλα ευτυχως υπαρχουν κι αλλα ενδιαφεροντα πραγματα τριγυρω.

Eχθες αφου ξεκολησα απο το σπιτι καταφερα να παω να ακουσω ενα απο τα καλυτερα κουαρτετα παγκοσμιως, το Vogler string
quartet που δημιουργηθηκε το 1985 στο East Berlin και ειναι απο τα ελαχιστα κουαρτετα που εχουν ακομα την αρχικη τους συνθεση...
www.voglerquartet.com


Στο πανεπιστημιο διοργανωνεται εκτος των αλλων ετησιο Beethoven series και καταφερνουν (ποσο αποτελεσματικες ειναι οι χορηγιες στην Αμερικη) να καλουνε κορυφαια κουαρτετα απο ολο τον κοσμο.

Παραδοξως η συνεχεια της βραδιας ηταν ακομα καλυτερη αφου το αναπαντεχο και η απουσια προσδοκιων σε αφηνουν να χαρεις καλυτερα τα πραγματα γυρω σου διατηρωντας λιγοτερες προκαταλειψεις ... Μια φιλη μου που παρακολουθει ολα τα τεκτενομενα στο χωρο του Indie rock με τραβηξε σε ενα απο τα λαιβ μερη της πολης αφου μου επισημανε οτι δεν πρεπει να χασω τη συγκεκριμενη συναυλια. Βεβαια εμαθα να κρατω μικρο καλαθι λαμβανοντας υπ'οψιν την ως τωρα εκθεση μου σε μετρια συγκροτηματα οπου στο τελος της συναυλιας κουτουλαω απο τη νυστα και τη βαρεμαρα, και μαλλον κατευθυνθηκα προς το Soundlab διοτι δεν ειχα κατι καλυτερο να κανω.


Ε, λοιπον ενθουσιαστηκα απο τη μουσικη που ακουσα. Ονομαζονται The Album Leaf
www.thealbumleaf.com
και ειλικρινα ειχα πολυ καιρο να ακουσω τοσο δεμενο συγκροτημα με τελειο ηχο electro που σε εκανε να αισθανεσαι οτι ολες οι νοτες fall in the right place. Ειναι απο το San Diego και το αλμπουμ τους ηχογραφηθηκε στην Ισλανδια (!) (εχουν καποια σχεση με τους Sigur Ros). (Ασχετα trivia που μαθαινει κανεις εχοντας φιλο απο το Reykjavik).

Να κλεισω ομως οπως αρχισα, με το La Notte. Επειδη ειναι αδυνατον να το βγαλω απο το μυαλο μου εψαχνα αρθρα σημερα στο Ιντερνετ.

Μενω ξανα εκπληκτος που βρισκω ατοφια την κριτικη της ταινιας στους New York times απο το 1962!!! Ιδου!

Η Monica Vitti και ο Μιχαηλ Αγγελος

Παρακολουθω ταινιες του Αντονιονι στο Buffalo παρασκευη βραδυ...(nothing better to do?)
Η καταπληκτικη Μονικα Βιττι συνδεει την τριλογια της αποξενωσης (L' Avventura, La Notte, L'eclisse) και με καθηλωσε για ωρες. Οι ψυχρες εικονες του Αντονιονι με μοναχικους ανθρωπους χαμενους στις σκεψεις τους στη γωνια ενος πλανου με φοντο μονο μοντερνα κτιρια και αποστειρωμενο περιβαλλον χωρις αλλη παρουσια ζωης μαγνητιζουν με ενα τροπο που ειναι δυσκολο να το εξηγησεις.
Αισθανομαι ευγνωμονας στην υπαρξη τεχνολογιας που εχει διασωσει την εικονα, τις κινησεις, τις εκφρασεις, τη φωνη μιας ομορφης θελκτικης, αισθησιακης (και ενιοτε ψυχρης - αλλωστε γι αυτο την επελεξε) νεας γυναικας 45(!) και πλεον χρονια απο τοτε που στηθηκε μπροστα στην καμερα του Αντονιονι... Ποτε αλλοτε η ελλειψη επικοινωνιας και η αποξενωση δεν ειχαν τετοιο (μιχαηλ)αγγελικο προσωπο!

'56 Budapest uprising photo exhibition in Athens

I noticed there is a photo exhibition at Goethe Institut in Athens organized by the hungarian embassy about the 1956 uprising against the Soviets in Budapest.

Despite the divided and polarized modern hungarian society with ultranationalists trying to make unfortunate links and claims, I think the events of 1956 in Budapest are among the most important revolutions of the last century, showing not only the fight against a brutal dictatorial regime and a will for self determination but also exposed the merciless real-politik and cynicism of the West (an ongoing Suez crisis and a fear of opening pandora's box interfering with the Soviets'sphere of influence) on a noble cause.

I hope it's gonna be there at least until christmas...

The mechanism of misunderstanding

In this Babel we are living I think the most essential loss is the inability of mutual understanding. We cannot even understand ourselves half of the time, how can we expext to understand another human being... Where did the link break? Or was there ever such a link? This sounds all too pseudophilosophical but I think its largely responsible for the intense agony of the modern man...

Supposedly, the new film Babel of Inarritu (what a gloomy cinematographer) exposes this lack of understanding not obviously only among people with different languages but especially among family members - lovers - friends where the chasm is growing against all odds. Is it because our ability to love is inherently rigged by our egos?

Wings of desire/ Der Himmel uber Berlin

Πολλες φορες μιλωντας σε γνωστους η φιλους, μπορει να τους ριξουμε βλεμα υποτιμητικο οταν δεν εχουν δει η διαβασει ενα εργο που θεωρειται αριστουργημα..."Μα πως ειναι δυνατον να μην εχεις δει κλπ κλπ κλπ..." (ασχετως εαν εμεις δεν εχουμε δει η διαβασει κατι αλλο σημαντικο)
Συνηθως ομως, η αποφαση μας να δουμε μια ταινια, να διαβασουμε ενα βιβλιο η να προσεξουμε ενα εργο τεχνης ελαχιστα επηρρεζεται απο την ετικετα του αριστουργηματος η οποιασδηποτε αλλης ισχυρης γνωμης... (ποσο μαλλον οταν ο χρονος που διαθετουμε ειναι περισορισμενος).
Κυριως αποφασιζουμε με κριτηρια που εχουν λιγη σχεση με τη λογικη αλλα μεγαλη με το gut feeling που αλλοτε μας προστατευει και αλλοτε μας παραπλανει...

Ο προλογος σχετιζεται με το γεγονος οτι ειδα πολυ προσφατα τα "Φτερα του Ερωτα" του Wenders... κοντα 20 χρονια μετα απο την πρεμιερα στην Αθηνα...
Θυμαμαι ημουνα μικρουλης και διαβαζα την εφημεριδα και συγκεκριμενα τις κριτικες του κινηματογραφου. (Ο πατερας μου παντα με εσπρωχνε να διαβαζω εφημεριδα απο μικρος - μηπως ειχε μετρο συγκρισης για το ποσο κακογραμμενες ειναι οι ελληνικες εφημεριδες ?)

Με θυμαμαι να γυριζω τις σελιδες της Ελευθεροτυπιας και να βλεπω τον Bruno Ganz ως αγγελο πανω απο το Βερολινο στην ασπρομαυρη φωτογραφια στο κεντρο της σελιδας με τις "επιλογες"...
H φωτογραφια αυτη με ειχε σαγηνευσει και εχει εγγραφει στον εγκεφαλο μου σαν printmaking, δεν γνωριζω τι συνειρμους μου δημιουργησε τοτε, αλλα αντιλαμβανομουν οτι προκειται περι σημαντικης ταινιας και οτι ημουνα πολυ μικρος να την εκτιμησω τοτε...

Σχεδον εικοσι χρονια αργοτερα δεν ξερω πως συνειρμικα οδηγηθηκα να δω την ταινια...δεν εχει και σημασια. Ας ειναι καλα το DVD και το Netflix, διοτι πραγματικα η ταινια ειναι αριστουργημα... ειναι απο τις ταινιες/εργο τεχνης που σε κανουν να ξεχνιεσαι, να αιωρεισαι οσο αφηνεσαι να σε απορροφησει η δυναμη της εικονας και του λογου...
Ηξερε ο Wenders οταν τελειωσε την ταινια οτι δημιουργησε ενα αριστουργημα?
Ποσο να κρατησε το συναισθημα αυτο?
Διαβαζα προσφατως στο filmcomment (http://www.filmlinc.com/fcm/fcm.htm) ενα πολυ ενδιαφερον αρθρο για τη ματαιοτητα (futility) να ορισει κανεις το film canon, αλλα πολυ φοβαμαι οτι το συναισθημα και το gut feeling καλως η κακως παιζουν μεγιστο ρολο... Δεν θα μπορουσε να ηταν κι αλλιως.

Αλλο ενα μπλογκ

Δεν προκειται περι ανακαλυψης του τροχου... Εξαλλου η δυνατοτητα μου να εκφραστω σε σωστα ελληνικα εχει περιοριστει αρκετα τα τελευταια χρονια εφοσον περισσοτερο μιλω τα αγγλικα (εννοειται απεχω μακραν απο να τα μιλαω κι αυτα σωστα με την ελληνικη προφορα μου αναγνωρισημη απο χιλιομετρο) και μεχρι προσφατως μια διαλεκτο hunglish που μαλλον εντεινει το κονφουζιο στο μικρο μυαλο μου.
Η αναγκη μου να εκφραστω εδω ειναι κοινη με αρκετους απο τους ελληνες bloggers. Αν και ζω ακομα στο εξωτερικο, με ποναει η πατριδα μου και στενοχωριεμαι απο την αποκαρδωτικη εικονα που δειχνει μεσα και εξω. Ο καλυτερος μου φιλος θελει πια να σκισει το διαβατηριο του οταν γινει αμερικανος πολιτης σε λιγα χρονια... Αλλα σκεφτομαι πως δεν μπορει, θα υπαρχει και αλλη εικονα των ελληνων σημερα, διαφορετικη του οπισθοδρομισμου, της χαλαροτητας, της αδιαφοριας και της αγνοιας και προπαντως του εξευτελιστικου ξεπεσμου της ελληνικης κοινωνιας/τηλεορασης που θελει να μας πεισει πως μονο αυτη ειναι η ελλαδα... Ε, λοιπον, διαβαζοντας διαφορα ελληνικα blogs, επιτελους η αισθηση μου οτι υπαρχει και κατι αλλο γυρω μας βγαινει αληθινη... Και για εναν ανθρωπο που αισθανεται οτι εχει χασει κατα πολυ την ταυτοτητα του και τις ριζες του (οταν η εννοια πολιτης του κοσμου λαμβανει την αρνητικη της διασταση) ειναι σχεδον θεραπευτικο να διαβαζει τις σκεψεις αλλων ανθρωπων απο τον τοπο του που να μην του φαινονται απο αλλο γαλαξια. Ελπιζω επιτελους ισως μεσω του Διαδικτυου να δημιουργηθει σιγα σιγα αυτο το critical mass που τοσο εχει αναγκη η ελλαδα...