Δεν σκεφτομαι κατι αλλα το περιμενω (η αλλιως: the melting pot)

Μιαμιση το πρωι σαβατου στο bar εχω ηδη αρχισει να βαριεμαι θανασιμα. Η μουσικη δυνατα ωστε να μην μπορεις να μιλησεις στην παρεα σου διπλα. Κραταω το μισογεματο ποτηρι με τη Stella και παρακολουθω τις δονησεις απο τη μουσικη στην επιφανεια του ποτηριου. Το σημειο της καληνυχτας. Κοιταω την παρεα απεναντι και ειναι κατι που μου κανει εντυπωση. Ειναι οτι ειμαι σιγουρος οτι οι κοπελες δεν ειναι αμερικανες αλλα συμπεριφερονται με τροπο πoυ δηλωνει οτι θα ηθελαν πολυ να ειναι!

Νομιζω κατι στο βλεμμα τους (ισως απουσιαζει ακομα το εντελως κενο βλεμμα) προδιδει οτι ειναι απο αλλου (μαντευω ανατολικη ευρωπη) αλλα ο τροπος που μιλανε και εκφραζονται εχει κατι το τεχνητο, προσποιητο και επιδεικτικο χαρακτηριστικο των περισσοτερων ιθαγενων, δηλωνοντας ετσι την ανευ ορων παραδοση τους.

Καμια φορα ζηλευω ολους αυτους τους ανθρωπους που ριχνουν μαυρη πετρα πισω τους, δεν θελουν να εχουν καμια σχεση με τη προηγουμενη ζωη και πατριδα τους και προσπαθουν να υιοθετησουν κατα γραμμα (φτανοντας στο σημειο της κακης αντιγραφης) καθε τι που θα τους κανει να χασουν καθε ιδιαιτεροτητα και να χαθουν στο oblivion του melting pot... Μετα απο δευτερη σκεψη αυτο ακουγεται τοσο καταθληπτικο που με κανει να χαιρομαι πως δεν εχω φτασει (και ουτε προκειται) σ' αυτο το σημειο.