Muppet show

Αναχωρηση ξημερωματα απο Αθηνα. Ευγενικος ταξιτζης, check-in απο το σπιτι, σοκολατες Ιον αμυγδαλου - ειναι η διαφημιση που μ'επηρρεασε η η καλη σοκολατα?- μπροστα στην πυλη βολευομαι στην καρεκλα περιμενοντας αναχωρηση για Φρανκφουρτη, 5.30 το πρωι. Νυσταλεοι ολοι γυρω μου. Ξαφνου λεπτος νεαρος τρεχει με ενα εισητηριο στο χερι σαν τρελος κι απο πισω δυο χοντρες μεσηλικες υπαλληλοι του αεροδρομιου τρεχουν ασθμαινοντας φωναζοντας: "Σταμααατα, θα φωναξουμε την αστυνομιααα, σταματα σου λεω...". Ο νεαρος δεν ακουει τιποτε οι γυναικες τρεχουν απο πισω του ατσουμπαλα, οι γυρω επιβατες κοιτανε με εκπληξη...
Ειναι τοσο πρωι που δεν εχω διαθεση να παρακολουθησω τσιρκο.
Το αεροπλανο αφηνει τον αεροδιαδρομο...κιτρινα φωτα, μυρωδια κηροζινης.

Αφιξη στην Φρανκφουρτη μετα απο τρεις ωρες. Ενας καφες, κατευθυνση αργα προς τα τρενα.
Ο υπερμοντερνος σιδηροδρομικος σταθμος του αεροδρομιου, ενα κουβουκλιο με καμπυλες με περιβαλει. Το ιντερσιτυ εξπρες στην ωρα του, πανεμορφο αεροδυναμικο φτανει στην αποβαθρα. Στο βαγονι βρισκω θεση ευκολα. για τα επομενα διακοσια χιλιομετρα σχεδιαζα να κοιμηθω, ομως πριν κλεισω τα ματια μου εχουμε βγει απο το τουνελ και το χιονισμενο τοπιο καθως το τρενο κυλαει απαλα στις ραγες με 186χλμ/ωρα με καθηλωνει.

Φτανω στο γκισε για την υπερατλαντικη πτηση μου στο Ντυσσελντορφ. Μια τεραστια ουρα με περιμενει. Στελνω μηνυματα με διαφορα ωρας αντι να λεω καποια πραγματα που ηθελα απο κοντα. Θελω να πεταξω το κινητο μου στον αεροδιαδρομο ομως ξερω καλα πως εχει γινει προεκταση του εαυτου μου. Δυστυχως.

Μετα απο τουλαχιστον πεντε ωρες υπνου στον αερα βγαινω απο το ληθαργο και κοιταω γυρω μου. Μυρωδια αεροπλανου. Εχει κατι το πολυ συγκεκριμενο, γνωριμο ομως πλεον στα ορια του απωθητικου. Ανοιγω το φινιστρινι και κοιταω εξω.
Στην αρχη, το γεγονος οτι ιπταμαι εκατονταδες μετρα πανω απο παχια συννεφα βλεποντας την ακρη του φτερου του αεροπλανου μου φαινεται μπαναλ. Αμεσως διαπιστωνω ποσο μπορει να διαστρεβλωσει κανεις τι αποτελει ξεχωριστο και σπανιο θεαμα και τι κατι το συνηθισμενο. Ποσο η εξοικοιωση μπορει να αποτελεσει τον μεγαλυτερο εχθρο σου.

Στη Νεα Υορκη επικρατει χαμος. Για καποιο λογο το αεροδρομιο του JFK παντοτε μου δινει την αισθηση οτι ολα κρεμονται απο μια κλωστη καθως οι ανθρωποι γυρω μου συνεχως ειναι ανησυχοι, τρεχουν να προλαβουν, φασαρια, πανζουρλισμος, χαος. Αισθανομαι εντελως χαμενος. Οχι, το αεροδρομιο το γνωριζω καλα, ατελειωτες ωρες, πτησεις, καθυστερησεις. Νιωθω χαμενος με την εννοια του μη-ανοικειν. Απουσιαζει οτιδηποτε καθυσηχαστικο μεσα μου οτι "εφτασα" καπου που το αντιλαμβανομαι ως γνωριμο κομματι της ζωης μου.

Οι συνομιλιες μου στο τηλεφωνο επιτεινουν την αισθηση της αποξενωσης.
Πεταω για Μπαφαλο με την καθιερωμενη καθυστερηση. Εχω καταρρευσει κι απο την στιγμη που καθομαι στη θεση μου αποκοιμαμαι. Εχουν περασει σχεδον 24 ωρες μεταξυ φθορας και αφθαρσιας. Ηδη σε λιγοτερο απο 12 ωρες η τσαντα μου που δεν εχει ανοιχθει καθολου θα μετακινηθει για πολλοστη φορα ως εχει στο αυτοκινητο που θα με οδηγησει στο Τοροντο με τους φιλους που ερχονται απο ελλαδα κι απο εκει στο Μοντρεαλ για αλλη μια πρωτοχρονια λες και δεν ειναι μια αλλη συνηθισμενη μερα του χρονου υπερεκτιμημενη οπως τοσα αλλα πραγματα. But, the show must go on...

Χρονια Καλα

Πως περναει ο χρονος.
Θυμαμαι σαν χθες που ειχα ερθει Αθηνα για τα περσινα χριστουγεννα, λες και δεν εχουν μεσολαβησει 365 μερες στο μεταξυ... Που πανε ολες αυτες οι μερες?

Αφηνω τις αμπελοφιλοσοφιες και στελνω θερμες ευχες σε ολους τους φιλους, απολαυστε τη Στιγμη, δειτε και ζειστε οσο πιο πολλα μπορειτε και να ειστε με αγαπημενους ανθρωπους που σας κανουν τη ζωη ομορφοτερη. Υπαρχει τιποτε αλλο? Προφανως.
Αλλα οχι τωρα.

Χρονια πολλα και καλα!

Επαναφορα στο ιστολογιο μετα τα χριστουγεννα.

Βελγικες νυχτες

Ομολογω πως η επαφη μου με τον βελγικο πολιτισμο ειναι απειροελαχιστη. Απο τη σκοπια του ιστολογιου αυτου το Βελγιο ειναι μια συμπαθης χωρα διοτι βρισκεται κι αυτη σε κριση ταυτοτητας, ουσιαστικα εχει απωλεσει οποιαδηποτε ταυτοτητα, βολοδερνει αναμεσα σε αντιθετες κατευθυνσεις, το τι αποτελει "βελγικο" ισως πλεον να ειναι και ανεκδοτο.
Οι μπυρες ανηκουν στην σφαιρα του φολκλορ αλλα σιγουρα τις εχουμε πιει σχεδον ολοι. Aς ξεκινησουμε απο εκει.
Το βελγικο σινεμα το γνωρισα μονο απο τα ματια των αδερφων Νταρντεν, για πολλα χρονια το φιλμ "Ροζεττα" το ειχα εξισωσει με την Καταθλιψη, σε παραληρηματικους συσχετισμους ειρωνικα ανεφερα το φιλμ υπο διαφορες θλιβερες καταστασεις. Αργοτερα βεβαια παρα την μαυρη θλιβερη ματια των Νταρντεν, τους εκτιμησα αναπαντεχα με το "L' enfant" στο οποιο διεκρινα την κρυφη αγαπη τους για τους ατελεις αστειους ανθρωπους παρα την εντυπωση του μισανθρωπισμου που σε κανουν να πιστευεις οτι τους διακατεχει...

Τωρα που το ξανασκεφτομαι ισως η λιστα να ειναι λιγο πιο μεγαλη.
Ο Georges Simenon ολο και θα εχει διαβαστει απο καποιους εξ ημων, ο Jacques Brel θα εχει παιξει σε καποιο ραδιο η σι-ντι, τον Τεν-Τεν του Hegré τον εχουμε ξεφυλισσει ισως ολοι μας. Για να μην σας θυμισω τους Vaya con Dios και παθουμε κανενα πρωιμο εγκεφαλικο αν σκεφτουμε οτι εχουν περασει 20 χρονια...

Διαπιστωνω πως τελικα ισως το προβλημα με το Βελγιο ειναι οτι ειναι παραγνωρισμενο, σχεδον διαφανες, ομως φοβαμαι οτι κι αυτο ανηκει σε ενα απο τα αμετρητα στερεοτυπα που χτιζουμε συνεχως.

Η ενασχοληση μου με το Βελγιο εχει να κανει με το γεγονος οτι την περασμενη παρασκευη, σαββατο και κυριακη ηρθα σε επαφη με κατι Βελγικο απρογραμματιστα αλλα καθε φορα με μια τεραστια ικανοποιηση οτι μου εδωσε κατι ομορφο, μοναδικο, ενα δωρο στις αισθησεις. Ποσο μαλλον που η επαφη αυτη ηταν στην Βουδαπεστη.

Ο Luc Tuymans θεωρειται απο τους κορυφαιους εν ζωη ζωγραφους παγκοσμιως. Η Βουδαπεστη ειναι η πρωτη απο τις τρεις πολεις (Βαρσοβια και Μοναχο) που παρουσιαζουν αναδρομικη εκθεση των σπουδαιοτερων εργων του στο Mucsarnok/Kunsthalle. Τον Tuymans τον εχω συναντησει σε αλλα μουσεια μοντερνας τεχνης στη Δυση, με τελευταιο το μουσειο μοντερνας τεχνης της Φρανκφουρτης. H εκθεση στη ουγγρικη πρωτευουσα ειναι στημενη στην εντελεια. Τεραστιο κι ευρυχωρο κτιριο, η ιδεα σε μερικες αιθουσες να υπαρχουν το πολυ ενας πινακας σε καθε τοιχο και με το φωτισμο των αιθουσων να διαφερει, δινουν μια μοναδικη αισθηση σ αυτο το ταξιδι. Ολη η πινακοθηκη εχει μονο εργα του Tuymans απο τα 70ς και μεταγενεστερα, με σχολιασμο απο τον ζωγραφο και καποιος γρηγορα διαπιστωνει πως η τεχνοτροπια του ειναι εντελως ξεχωριστη απο οτι αλλο εχουμε δει, θαμπα χλωμα χρωματα να κυριαρχουν και παραστασεις που ενω απεικονιζουν ενα θεμα ουδετερο -πχ ενα μπανιο- υποδηλωνουν κατι αρρωστημενο, ομιχλωδες, κακο, παγωμενο. (για παραδειγμα, διαβαζουμε οτι το μπανιο ειναι στο Αουσβιτς το μερος που εφερναν τους κρατουμενους για πειραματα). Αλλα και μια ειρωνικη, σαρκαστικη ματια στη θρησκεια και τον φοντεμενταλισμο, τον προβληματισμο της μοναξιας και της συντριβης του ανθρωπου στη μεταμοντερνα εποχη μας, την μετα 9/11 εποχη κι ουτω καθ εξης.



Βγηκαμε εξω με τη φιλη μου απο την εκθεση ενθουσιασμενοι. Οποιος εχει την ευκαιρια μην τη χασει. Εδω τα λινκ.
Ο Τuymans ζει τωρα στην Αντβερπη, κι η τελευταια ανδρομικη εκθεση του ηταν στην Τate στο Λονδινο το 2004.

Το Σαββατο το βραδυ σε εναν απο τους πιο προωθημενους χωρους τεχνης στη Βουδαπεστη, το Trafo, παρακολουθησαμε μια απο τις πιο ευφανταστες βελγικες ομαδες χορου τους Peeping Tom, στο τριτο μερος μιας τριλογιας ("Le sous sol") μιξης χορου και θεατρου που γυριζει μ' επιτυχια ανα την Ευρωπη το τελευταιο τριχρονο. Για δυο μονο μερες στη Βουδαπεστη, η φιλη μου Κ. τους ειδε την προηγουμενη ημερα κι ενθουσιαστηκε τοσο που με παρακαλεσε να εκανα το παν να τους δω.
Καρφιτσα δεν επεφτε στο Τραφο, μια απεριγραπτη παρασταση-συνδυασμος υψηλης αισθητικης σκηνικων - ενα εργο τεχνης απο μονα τους - , χορογραφιας που να σου κοβει την ανασα με την τεχνικη, τον ερωτισμο και τον απιστευτο κομπο σωματων να αψηφουν φυσικους νομους, θεατρου και ζωντανης οπερας σαν ενα τεραστιο κυμα να σκαει πανω σου. Περιττο να πω πως το χειροκροτημα στο τελος διηρκησε πανω απο ενα τεταρτο, ενα καταπληκτικο συναισθημα, το συζηταγαμε αργοτερα με την παρεα μου τουλαχιστον για ενα διωρο σχεδον αποσβολωμενοι.
Το λινκ απο την παρασταση εδω!



Οι βελγικες μοναστηριακες μπυρες στο Αββαειο στην πλευρα της Βουδας το βραδυ της παρασκευης με το που πατησα το ποδι μου στην χιονισμενη πρωτευουσα ηταν η προεορτεια εισαγωγη σε μια βελγικη περιπετεια στην κεντρικη ευρωπη. Ταξιδι μεσα στο ταξιδι.

Coming Home II

Καθε καταγραφη της πραγματικοτητας συντελει ταυτοχρονα
και στην παραποιηση της μεσω της επιλεκτικης φυσης της μνημης.
Η ακριβεια κι η λεπτομερεια παραδοξως κολυμπουν στην ασαφεια. Η ερμηνεια ενος συμβαντος ακουμπαει στη σφαιρα του φανταστικου.


Την πρωτοσυναντησε στη συναυλια των Album Leaf οταν ακομη βρισκοταν σε αλλη στρατοσφαιρα, με εγκεφαλικες συναψεις σαν κλειστα κυκλωματα.
Την προσεξε στη συναυλια του Andrew Bird οταν για πρωτη φορα τα ματια του συνδεθηκαν με τον ινιακο λοβο.
Την ηθελε στη συναυλια των National οταν ο μετωπιαιος κι ο κροταφικος λοβος του εγκεφαλου επιτελους συνδεθηκαν.
Την φιλησε στη συναυλια των New Pornographers οταν το limbic system του υπενθυμισε που τελικα καταληγουν ολα.

Οπως «9 songs»,
Ισως τελικα 9 concerts?
Επομενο στην Αθηνα.


Φωτος, συνεχεια...

Ασφαλτος, Δευτερα ξημερωματα, πριν την πλατεια Ελευθεριας στη Βουδαπεστη. Σιωπη.

Απεναντι απο το δωματιο μου ειναι το δημαρχιο του Ρορμπαχ, ενιοτε ακουω μουσικες, χορωδιες και καλαντα... Δυστυχως κουνημενη, αλλα δεν πειραζει.

Στο Καφε Μονμαρτρ, στο κεντρο της Πεστης τη βραδια με τα φλαμενκο απο τον ισραηλινο, τον ουγγρο και τον μαροκινο...


Στο μουσειο Καλων Τεχνων, στο φουαγιε, αφοτου ειδα τον Χουντερβασσερ και περιμενα εναν φιλο. Μου αρεσε που σε εναν τεραστιο κοκκινο καναπε καθοταν στην γωνια μονη μια κοπελα. Απο την Αυστραλια, σπουδαζε στην Ουτρεχτη, κι ηρθε βολτα Βουδαπεστη. Την ρωτησα αν την πειραζει να την φωτογραφισω ετσι στον καναπε. Χαμογελασε.




Enlightenment I




Enlightenment II

Στα σοκακια της Πεστης, κοντα στην Ντεακ.

Απο τις πιο ενδιαφερουσες εκθεσεις για λατρεις του σινεμα.

Τριτωσε σε ενα χρονο. Picasso, Braque and early films in Cubism στη Νεα Υορκη,

Dali and Film στην Tate στο Λονδινο, Erice-Kiarostami Correspondances στο Pompidou στο Παρισι.

Coming Home

Ποσο σημαντικο ειναι να βρισκει κανεις το σπιτι του. Η συζητηση ειναι μεγαλη, και πολλες φορες πολυ δυσκολο να οριστει τι ακριβως αποτελει το σημειο αναφορας καθενος. Φυσικα δεν ειναι μονο το μερος αυτο καθε αυτο αλλα κυριως οι ανθρωποι, ας μην γελιομαστε η/ο συντροφος που εχει καθενας διπλα του.
Μετα απο δευτερο συνεχομενο τριημερο στη Βουδαπεστη, κατασταλλαζει μεσα μου η αναγκη να επιστρεψω στην ιδιαιτερη πατριδα μου μονιμα καποια στιγμη το επομενο συντομο διαστημα. Ειναι το μερος οπου αισθανομαι πιο ανετα απο ολα, που μπορω κι επικοινωνω με τους ανθρωπους εκει κατα ενα τροπο που μου ταιριαζει, ειναι ενα συναισθημα και μια αρμονια που δεν μπορω να την εξηγησω. Φαινεται οταν εζησα στην Ουγγαρια για εξιμισυ χρονια η πυξιδα μου καρφωθηκε για παντα εκει, το βαθος της αγαπης που εχω γι αυτην την χωρα ειναι και σε μενα πολλες φορες ανεξηγητο, αλλα ισως με τον τροπο που το μεταδιδω στους ανθρωπους εκει, μου το ανταποδιδουν στο πολλαπλασιο.
Τουλαχιστον ξερω πια με σιγουρια που ειναι ο τοπος μου. Μετα απο τοσα χρονια, δεν με εγκατελειψε ποτε.
------------

Βλεπω μπροστα μου στο γραφειο ενα ημερολογιο με την αρχιτεκτονικη του Hundertwasser.
Οποιος τυχερος επισκεφτει τη Βουδαπεστη τις επομενες μερες - η οποια παρεπιπτοντως ειναι πανεμορφη τον Δεκεμβρη, στολισμενη, περιποιημενη, μαγικη στα ματια μου κι ας την εχουν δει εκατο φορες, στο μουσειο Καλων Τεχνων στην πλατεια των Ηρωων δειχνουν μια εξαιρετικη αναδρομικη εκθεση του Hundertwasser, απολαυστικη, καλυπτοντας ολο το εργο του και τις διαφορες μορφες τεχνης που εχει ασχοληθει.

--------------

Σημερα το πρωι ειμασταν σε ενα αλλο πανεπιστημιακο νοσοκομειο στη Χαιδελβεργη, να παρακολουθησουμε μια ασυνηθιστη θεραπεια. Στην επιστροφη μας γυρισε με το αυτοκινητο του ο σοφος προφ. Μπεκερ που ανεφερα σε προηγουμενο ποστ.
Με τη μουσικη δυνατα σε πολυτελες αυτοκινητο που διασχιζει με ταχυτητα τους δρομους της ευρυχωρης φοιτητουπολης στα ακρα της πολης, αμεσως μου ηρθε στο μυαλο η σκηνη στο ξεκινημα της δυνατης ταινιας "Μετα το Γαμο"... για το ποσο παραδοξα ζουμε τις ζωες μας, και τι εκπληξεις μας επιφυλασσει. Δεν ξερω πως με διαβασε, αλλα ο Μπεκερ με κοιταξε απο τον καθρεφτη και τον ακουσα να λεει. "Our lives are hopeless, but not serious"...
Χαμογελασα με την αντανακλαση απο το τζαμι να με κοιταει περιπαιχτικα.

-----------------

Η σωστη αποφαση μου να φερω μαζι την καμερα μου χωρις επαναφορτιστη, με εχει κανει να ειμαι τοσο προσεκτικος κι επιλεκτικος του τι αποφασιζω να φωτογραφισω. Δεν σημαινει οτι αυτο που αποθανατιζω ειναι τελικα καλο, αλλα μου δημιουργει την εντυπωση - η την ψευδαισθηση- οτι ο περιορισμενος χρονος που εχω μεχρι η μπαταρια να πεθανει καθε φορα που ενεργοποιειται η καμερα, η σκεψη μου για το αν αξιζει μια στιγμη φιλτραρει πολλες απο τις ψευτικες φωτογραφιες που εχω συλλεξει κατα καιρους.

Φωτογραφικες στιγμες

Εχθες, βραδυ κυριακης καταληξαμε στο Cafe Montmartre, διπλα στη επιβλητικη Βασιλικη της Βουδαπεστης. Ειναι νομιζω απο τα ωραιοτερα μερη στη Βουδαπεστη, με ζωντανη μουσικη, κι ισως απο τα λιγα μερη που Κυριακη βραδυ ειναι γεματο με κοσμο, με μια πολυ οικογενειακη ατμοσφαιρα.
Μου αρεσε ιδιαιτερως η σκεψη οτι ειμαι στην ουγγρικη πρωτευουσα, σ'ενα γαλλικο μπιστρο, ακουγοντας ισπανικες κιθαρες και φλαμενκο μουσικη απο εναν μαροκινο, εναν ισραηλινο, κι εναν ουγγρο τους οποιους γνωρισαμε στην πορεια. Φυσικα επειδη ο κοσμος ειναι μικρος, ο Ιλαν, που επαιζε καταπληκτικη κιθαρα γνωριζεται προσωπικα με εναν απο τους καλυτερους μου φιλους στο Τελ Αβιβ. Πλεον δεν μου κανει τιποτε εντυπωση. Του ειπα να του δωσει ενα φιλι στο μετωπο οταν τον δει συντομα...
Μια πολυεθνικη παρεα, γελουσαμε καθως πιναμε τα Unicum ποσο εξοβελισαμε τ' αχρηστα προαπαιτουμενα προς οφελος μιας πανανθρωπινης επικοινωνιας χωρις τεχνητα εμποδια... In short: high blood alcohol level.
Η επιστροφη στη Χαιδελεβεργη ηταν επιπονη, λιγοστος υπνος, καθυστερησεις στ'αεροδρομια, δουλεια στην ενδοσκοπικη μοναδα ηδη απο τις 10 το πρωι κατευθειαν με την τσαντα απο το σταθμο. Μετα την φυσικη κατταρευση και την ανανπληρωση υπνου, εκανα μια μεγαλη βολτα ως το Rommerkreis Cafe, να ανεβασω ορισμενες φωτογραφιες απο τις τελευταιες μερες.

Στο Πομπιντου, απο το ατελιε του Τζιακομεττι, η γνωριμη γυναικεια φιγουρα εχει στην πλατη της ολο το Παρισι.

Καθως ανεβαινα τη σκαλα, μεσα απο τις σιδερενιες σκαλωσιες, υπο γωνια μεσα απο μια τρυπα του εκατοστου κοιταξα κι αντικρυσα τη Sacre Coeur...
Μου ηρθε η ιδεα να βγαλω τη φοτο μεσα απο αυτην την μικρη τρυπα στο σιδερο, οπως ενα τελευταιο πλανο μιας ταινιας, οπου η εικονα ελαχιστοποιειται σε μια ακιδα, πριν τους τιτλους τελους...

Λιγο πριν νυχτωσει, ασημενιο φως αντανακλαται σχεδον παντου.

Το φως που κραταει λιγα λεπτα...

Οι θολες σκιες στις στοες. Ο συγκεκριμενος, με αφησε να χαζευω, καθως τραγουδουσε οπερες μεσα στην στοα με μια κρυσταλλινη ακουστικη.

Η βορεια οχθη του Νεκαρ, παλι πριν νυχτωσει...

Ταρρικο tribute

Περπατωντας αργα το βραδυ προς το σπιτι, ημιμεθυσμενοι, στην Szabadsag ter, ο λευκος πυργος του κοινοβουλειου σ'αφηνει αφωνο παρα το αλκοολ.

West Balkan lights I

West Balkan lights II