Βελγικες νυχτες

Ομολογω πως η επαφη μου με τον βελγικο πολιτισμο ειναι απειροελαχιστη. Απο τη σκοπια του ιστολογιου αυτου το Βελγιο ειναι μια συμπαθης χωρα διοτι βρισκεται κι αυτη σε κριση ταυτοτητας, ουσιαστικα εχει απωλεσει οποιαδηποτε ταυτοτητα, βολοδερνει αναμεσα σε αντιθετες κατευθυνσεις, το τι αποτελει "βελγικο" ισως πλεον να ειναι και ανεκδοτο.
Οι μπυρες ανηκουν στην σφαιρα του φολκλορ αλλα σιγουρα τις εχουμε πιει σχεδον ολοι. Aς ξεκινησουμε απο εκει.
Το βελγικο σινεμα το γνωρισα μονο απο τα ματια των αδερφων Νταρντεν, για πολλα χρονια το φιλμ "Ροζεττα" το ειχα εξισωσει με την Καταθλιψη, σε παραληρηματικους συσχετισμους ειρωνικα ανεφερα το φιλμ υπο διαφορες θλιβερες καταστασεις. Αργοτερα βεβαια παρα την μαυρη θλιβερη ματια των Νταρντεν, τους εκτιμησα αναπαντεχα με το "L' enfant" στο οποιο διεκρινα την κρυφη αγαπη τους για τους ατελεις αστειους ανθρωπους παρα την εντυπωση του μισανθρωπισμου που σε κανουν να πιστευεις οτι τους διακατεχει...

Τωρα που το ξανασκεφτομαι ισως η λιστα να ειναι λιγο πιο μεγαλη.
Ο Georges Simenon ολο και θα εχει διαβαστει απο καποιους εξ ημων, ο Jacques Brel θα εχει παιξει σε καποιο ραδιο η σι-ντι, τον Τεν-Τεν του Hegré τον εχουμε ξεφυλισσει ισως ολοι μας. Για να μην σας θυμισω τους Vaya con Dios και παθουμε κανενα πρωιμο εγκεφαλικο αν σκεφτουμε οτι εχουν περασει 20 χρονια...

Διαπιστωνω πως τελικα ισως το προβλημα με το Βελγιο ειναι οτι ειναι παραγνωρισμενο, σχεδον διαφανες, ομως φοβαμαι οτι κι αυτο ανηκει σε ενα απο τα αμετρητα στερεοτυπα που χτιζουμε συνεχως.

Η ενασχοληση μου με το Βελγιο εχει να κανει με το γεγονος οτι την περασμενη παρασκευη, σαββατο και κυριακη ηρθα σε επαφη με κατι Βελγικο απρογραμματιστα αλλα καθε φορα με μια τεραστια ικανοποιηση οτι μου εδωσε κατι ομορφο, μοναδικο, ενα δωρο στις αισθησεις. Ποσο μαλλον που η επαφη αυτη ηταν στην Βουδαπεστη.

Ο Luc Tuymans θεωρειται απο τους κορυφαιους εν ζωη ζωγραφους παγκοσμιως. Η Βουδαπεστη ειναι η πρωτη απο τις τρεις πολεις (Βαρσοβια και Μοναχο) που παρουσιαζουν αναδρομικη εκθεση των σπουδαιοτερων εργων του στο Mucsarnok/Kunsthalle. Τον Tuymans τον εχω συναντησει σε αλλα μουσεια μοντερνας τεχνης στη Δυση, με τελευταιο το μουσειο μοντερνας τεχνης της Φρανκφουρτης. H εκθεση στη ουγγρικη πρωτευουσα ειναι στημενη στην εντελεια. Τεραστιο κι ευρυχωρο κτιριο, η ιδεα σε μερικες αιθουσες να υπαρχουν το πολυ ενας πινακας σε καθε τοιχο και με το φωτισμο των αιθουσων να διαφερει, δινουν μια μοναδικη αισθηση σ αυτο το ταξιδι. Ολη η πινακοθηκη εχει μονο εργα του Tuymans απο τα 70ς και μεταγενεστερα, με σχολιασμο απο τον ζωγραφο και καποιος γρηγορα διαπιστωνει πως η τεχνοτροπια του ειναι εντελως ξεχωριστη απο οτι αλλο εχουμε δει, θαμπα χλωμα χρωματα να κυριαρχουν και παραστασεις που ενω απεικονιζουν ενα θεμα ουδετερο -πχ ενα μπανιο- υποδηλωνουν κατι αρρωστημενο, ομιχλωδες, κακο, παγωμενο. (για παραδειγμα, διαβαζουμε οτι το μπανιο ειναι στο Αουσβιτς το μερος που εφερναν τους κρατουμενους για πειραματα). Αλλα και μια ειρωνικη, σαρκαστικη ματια στη θρησκεια και τον φοντεμενταλισμο, τον προβληματισμο της μοναξιας και της συντριβης του ανθρωπου στη μεταμοντερνα εποχη μας, την μετα 9/11 εποχη κι ουτω καθ εξης.



Βγηκαμε εξω με τη φιλη μου απο την εκθεση ενθουσιασμενοι. Οποιος εχει την ευκαιρια μην τη χασει. Εδω τα λινκ.
Ο Τuymans ζει τωρα στην Αντβερπη, κι η τελευταια ανδρομικη εκθεση του ηταν στην Τate στο Λονδινο το 2004.

Το Σαββατο το βραδυ σε εναν απο τους πιο προωθημενους χωρους τεχνης στη Βουδαπεστη, το Trafo, παρακολουθησαμε μια απο τις πιο ευφανταστες βελγικες ομαδες χορου τους Peeping Tom, στο τριτο μερος μιας τριλογιας ("Le sous sol") μιξης χορου και θεατρου που γυριζει μ' επιτυχια ανα την Ευρωπη το τελευταιο τριχρονο. Για δυο μονο μερες στη Βουδαπεστη, η φιλη μου Κ. τους ειδε την προηγουμενη ημερα κι ενθουσιαστηκε τοσο που με παρακαλεσε να εκανα το παν να τους δω.
Καρφιτσα δεν επεφτε στο Τραφο, μια απεριγραπτη παρασταση-συνδυασμος υψηλης αισθητικης σκηνικων - ενα εργο τεχνης απο μονα τους - , χορογραφιας που να σου κοβει την ανασα με την τεχνικη, τον ερωτισμο και τον απιστευτο κομπο σωματων να αψηφουν φυσικους νομους, θεατρου και ζωντανης οπερας σαν ενα τεραστιο κυμα να σκαει πανω σου. Περιττο να πω πως το χειροκροτημα στο τελος διηρκησε πανω απο ενα τεταρτο, ενα καταπληκτικο συναισθημα, το συζηταγαμε αργοτερα με την παρεα μου τουλαχιστον για ενα διωρο σχεδον αποσβολωμενοι.
Το λινκ απο την παρασταση εδω!



Οι βελγικες μοναστηριακες μπυρες στο Αββαειο στην πλευρα της Βουδας το βραδυ της παρασκευης με το που πατησα το ποδι μου στην χιονισμενη πρωτευουσα ηταν η προεορτεια εισαγωγη σε μια βελγικη περιπετεια στην κεντρικη ευρωπη. Ταξιδι μεσα στο ταξιδι.