Κτηρια Ναοι

Το Αμβουργο ειναι η μεγαλυτερη πολη της Ευρωπαικης Ενωσης που δεν ειναι πρωτευουσα.
Φυσικα, οι ανθρωποι εκει ειναι πιο τολμηροι και προσπαθωντας να βελτιωσουν το επιπεδο ζωης τους παιρνουν υπ'οψιν τους και "την αρχιτεκτονικη της ευτυχιας". Δηλαδη, τα κτηρια που σε περιτριγυριζουν με την αισθητικη τους επηρρεαζουν κατα μικρο η μεγαλο βαθμο την ψυχικη κατασταση και το πως αισθανεται ο πολιτης στην πολη του, του τονωνουν την περηφανεια η του καταβαραθρωνουν την αυτοπεποιθηση. Η μιζερια σε ενα βαθμο εξαρταται και απο τι σε περιβαλλει!

Παραδειγματα απαραδεκτης αρχιτεκτονικης εχουμε παντου, σε καθε χωρα και πολη, αλλες υποφερουν περισσοτερο (βλεπε Αθηνα, Θεσσαλονικη, Ηρακλειο, Πατρα κλπ) κι αλλες εκμεταλλευτηκαν τις περιστασεις, κι απο βιομηχανικες ασχημουπολεις μεταμορφωθηκαν μεσω κτηριων-εμβληματων και δημιουργησαν τη δυναμικη για την αναγεννηση της πολης σε ολους τους τομεις (βλεπε Μπιλμπαο, Βαρκελωνη, Σαραγοσα, Σεβιλλη κλπ). Φυσικα η αρχιτεκτονικη δεν ειναι πανακεια, ομως πραγματικα αν δει κανεις πως ηταν το Μπιλμπαο (πολη του ενος εκατομμυριου) πριν την αρχιτεκτονικη αναγεννηση των 90' και πως ειναι τωρα θα κατανοησει γιατι η πολη αυτη εχει αυτοπεποιθηση και αποπνεει ενα δυναμισμο που λειπει απο τη δικια μας μερια...

Καταληγω λοιπον στο Αμβουργο για να σας δειξω το νεο μεγαρο μουσικης της πολης - εδρα της Elb Philharmonie - που χτιζεται στο ΛΙΜΑΝΙ, στη στεγη μιας προυπαρχουσας βιομηχανικης αποθηκης (Kaispeicher, που ανακατασκευαζεται), και ειναι βασισμενο σε σχεδια των ελβετων Herzog & de Meuron οι οποιοι δημιουργησαν την Allianz Arena, το Ολυμπιακο σταδιο του Πεκινου και διαφορα αλλα εμβληματα μοντερνου πολιτισμου...
Ειναι ενα ονειρο, κι οι πορτες του ανοιγουν το 2010.
Αυτα ειναι κτηρια που πας για προσκυνημα... Χαρμα οφθαλμων, κι οι συγκρισεις δικες σας.

Ιθακη κι Οδυσσεας

Καθως εβγαινα απο τον αυτοκινητοδρομο κι αντικρυσα την πρωτη πινακιδα με τις χιλιομετρικες αποστασεις αναλογιστηκα ποσο ειρωνικο ειναι που δεν εχω παει ποτε στην Ιθακη στην Ελλαδα, αλλα η Ιθακη της Νεας Υορκης απεχει μονο 45 ακομα μιλια...
Τι λεξη κι αυτη. Ιθακη.
Απο τις λιγες που προκαλουν τοσους συνειρμους, που κουβαλανε βαρυ φορτιο, που βρισκονται στη θεση του φανταστικου και του απιαστου... Γι αυτο ισως κι οι πραγματικες Ιθακες ειναι παντοτε κατωτερες των περιστασεων.
Εχεις χτισει τετοια προσμονη κι ονειρα που το αποτελεσμα σ' αφηνει παντοτε απογοητευμενο...

Αλλα δεν ειναι αυτο το θεμα του κειμενου, κι η πολη της Ιθακης/Ithaca σ'αυτην την πλευρα του Ατλαντικου ειναι ομολογουμενως πολυ συμπαθητικη. Χτισμενη γυρω απο λοφους ψηλους κι αποτομους με πυκνα δαση και μια πανεμορφη λιμνη, μακροστενη σαν δαχτυλο ανθρωπου (γι αυτο αλλωστε μαζι με αλλες 3 που βρισκονται παραλληλα ονομαζονται Finger Lakes) με αμπελια διασπαρτα τριγυρω και μιλλιουνια νεων ανθρωπων. Κι αυτο διοτι ενα απο τα πιο διασημα πανεπιστημια της Αμερικης, το Κορνελ, εχει τη βαση του εκει με το διακοσιων χρονων Campus του -αν μη τι αλλω εντυπωσιακο- να δεσποζει στην κορφη ενος εκ των λοφων, προκαλωντας τους φοιτητες να τυρβασουν προς τη λιμνη, αδυνατω να δεχτω οτι καταφερνουν και συγκεντρωνονται σε τετοιο μερος.

Κι ομως,συνεχιζω να πλατειαζω εκτος θεματος. Στην Ιθακη πηγαινα οδικως αποψε με την Κ. που ειναι φωτογραφος και θα εμενε σε μια αποκια (artist colony την λενε εδω) καλλιτεχνων για ενα μηνα, μια υποτροφια για ζωη σε μια φαρμα, στη διαρκεια της οποιας εχει κανεις τον εξοπλισμο και κυριως το χρονο χωρις αλλες παρεμβολες, προβληματα και καθημερινες υποχρεωσεις να ασχοληθει με το εργο του, να σκεφτει, να ρεμβασει, να αλλαξει ροτα, να ξεκολησει, να αδειασει το μυαλο του. Κερδισε την υποτροφια μαζι με αλλους τεσσερις αναμεσα σε εκατονταδες αιτησεις κι ηταν πολυ χαρουμενη, χρειαζοταν ομως μια οδικη βοηθεια να φτασει εκει -μιας κι ο Σ. ειναι στην Ελλαδα-, οποτε ο προθυμος υποφαινομενος νεος βρηκε ευκαιρια να βγει στον πηγαιμο για την Ιθακη, ελπιζοντας οτι θα την εφτανε επιτελους τη φορα αυτη...

Αλλα και παλι δεν ειναι αυτος ο λογος που ξεκινησα. Ο λογος επιτελους ειναι οτι κατα τη διαρκεια της διαδρομης περνωντας απο καταπρασινα τοπια κι ελαχιστα πια μιλια πριν αντικρυσουμε τη μικρη Ιθακη, σε ενα βλεφαρισμα των ματιων μου ερχεται με ταχυτητα προς το μερος μου πινακιδα που με καλωσοριζει στην πολη του Ulysses/Οδυσσεα!!! Μια ακομα μικροτερη πολη, σχεδον χωριο, σαν ενας δορυφορος στο ηλιακο συστημα της Ιθακης...

Δεν γνωριζω τι συνεβει αλλα τη στιγμη εκεινη ενιωσα μια σπανια ευαιξια και πληροτητα. Η καρδια μου ειχε γεμισει και τα πνευμονια μου φουσκωσαν, μου φανηκε οτι ολα βρηκαν προς στιγμη τη θεση τους, τι πιο φυσικο ο Οδυσσεας να σε καλοδεχεται και να σε πηγαινει συντροφια ως την πολη του...Θες η εκπληξη, θες να 'ταν η ομορφια της λεξης Ulysses που ελαμπε στο μυαλο μου, θες να 'ταν οτι μου φανηκε ο μονος που θα μου εξηγουσε τι ειναι η Ιθακη... με κατελαβε μια γλυκια παραλυση, με δυσκολια κρατουσα πια το τιμονι μου στο δρομο...

Blank Planet

Με μερικους ανθρωπους δεν γινεται παρα να συζητας ανοησιες και μονο.
Κι αυτο αναποφευκτα, διοτι η ενδιαμεση σιωπη ειναι σαφως πιο οδυνηρη!
Ετσι συμβαινει με εναν απο τους ειδικευμενους γιατρους με τον οποιο δουλευουμε μαζι περιστασιακα.
Πενηνταρης, που ασχολειται με το γιωτ του, τα ηλιθια σπορ και τα public relations. Τουλαχιστον εχει χιουμορ. Ο καλυτερος διαλογος ελαβε χωρα σημερα το μεσημερι.
Θεμα εκθεσεως, η οπλοκατοχη.
Λιγο πριν αρχισουμε μια βρογχοσκοπηση τον ρωταω.
“And what about you. Are you for a gun ban?”
Σταματαει, με εκπληξη στα ματια γυριζει αποτομα στο μερος μου και μου ανταπανταει χαμογελωντας διαπλατα.
“Am I for a gang-bang? When and where?”
Ετρεμαν τα χερια μου απο τα γελια. Με πεθανε.
Πως μια απλη ερωτηση καταληγει σε ρωμαικο οργιο...

^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^

Δεν ξερω πολλα για τη μουσικη. Προσπαθουσα ομως απο μικρος να ειμαι δεκτικος σε οσα περισσοτερα ακουσματα γινεται. Βοηθησε κι οτι ανηκω στους τυχερους που εζησαν την εποχη της δοξας του Ροδον FM… Απο τις σπανιες περιπτωσεις που καθετι βρισκει τη θεση του, οι ανθρωποι, η μουσικη, το ακροατηριο, η εποχη, ολα ηταν σωστα. Τον λατρευα το Ροδον, σχεδον cult κατασταση, κι οταν εφυγα στην Ουγγαρια εβαζα τους γονεις μου να μου γραφουν τουλαχιστον 3-4 κασετες την εβδομαδα και να μου τις στελνουν! Το ιντερνετ στα σπαργανα, χωρις δικτυακο ραδιοφωνο, η κασετα της εκπομπης ηταν απο τα καλυτερα δωρα που λαβαινα ποτε...Τη σηκωνα ψηλα σαν τροπαιο, πριν ευλαβικα να την βαλω να παιζει στο αναλογικο κασετοφωνο... Πως εκτιμα κανεις τα πραγματα οταν δεν ειναι ολα τοσο ευκολα...

Ακομα θυμαμαι ακριβως οταν εκλεισε ο σταθμος, το 1997 τον ιουλιο, ειμασταν μεγαλη παρεα στη Σεριφο, κι ακουγα το σταθμο σε βορειοδυτικη παραλια να πιανουν τα ερτζιανα, τελευταια μερα, τελευταιες εκπομπες. Αυτο κι αν ειναι τελος εποχης σκεφτομουν λυπημενα...

Οταν ημουν 18 χρονων λοιπον εμαθα απο το Ροδον τους Porcupine Tree με το ελεγειακο progressive διαστημικο ροκ τους...Θυμαμαι το ειχα λιωσει το Moonloop και το Up the Downstair...Πως τα φερνει ο χρονος, κι ο ανθρωπος παιρνει αλλους δρομους, ασχολειται με αλλα, ξεχνιεται η ξεχναει μικρα η μεγαλα πραγματα...Χρονια περνανε.

Την παρασκευη το βραδυ που ημουν στη Νεα Υορκη ξανα να αγγιξω το κεντρο του κοσμου, διαβαζα το New Yorker με τη φιλη μου και βλεπουμε να προτεινουν τη συναυλια των βρετανων Porcupine Tree για το επομενο βραδυ...Δωδεακατες χασμα περασε απο μπροστα μου. Σχεδον αδυνατο, «μα εγω μολις ημουν δεκαοκτω», μονολογησα, «πως παω κοντα τριανταενα ηδη?», και μεσα μου μεγαλωνε η αναγκη να παω να δω τους καλους Porcupine που μου αρεσαν αληθινα αλλα τους ξεχασα και τους εχασα. Γυρναω στην Κορινα. «Ετοιμασου για ταξιδι στο χρονο αυριο». Χαμογελασε οπως μ’αρεσει.

Ο νεαρος στο γκισε μας κλεινει το ματι. «Αγορασατε τα τελευταια 2 εισητηρια! Αληθεια! » Το Nokia Theater ασφυκτικα γεματο...τα νεα κομματια δεν τα ηξερα, αλλα θυμηθηκα γιατι μου αρεσαν τα τραγουδια τους τοσο. Συγχρονισμενα στην εντελεια με τη συναυλια να προβαλλονται φιλμς στο background. Γυρναω το κεφαλι μου προς τα πισω και βλεπω τη λαοθαλασσα, με ψυχες απο καθε γωνια του πλανητη, ακριβως κατω απο την Times Square να τραγουδανε με τα χερια ψηλα...

^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^

Stars Die (1994)

--------------------
The moon shook and curled up like gentle fire
The ocean glazed and melted wire
Voices buzzed in spiral eyes
Stars dived in blinding skies
Stars die. Blinding skies.
Tree cracked and mountain cried
Bridges broke, window sighed
Cells grew up and rivers burst
Sound obscured and sense reversed
Idle mind and severed soul
Silent nerves and begging bowl
Shallow haze to blast a way
Hyper sleep to end the day

^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^

Η φωτο απο αλλη συναυλια πριν 2-3 βδομαδες. Μια βοτκα και μια ωτοασπιδα παρακαλω !!!

Το Τρενο Φαντασμα

O Art-Deco σιδηροδρομικος σταθμος του Μπαφαλο ουσιαστικα δεν υπαρχει πια. Ειναι ενα φαντασμα. Ακολουθησε την αργη αλλα σταθερη πορεια της πολης αυτης του Βορρα στην παρακμη της.

Απο τα 200 τρενα ημερησιως που περνουσαν το 1929 οταν χτιστηκε, ο σταθμος εγκαταλειφθηκε το 1979, μολις 50 χρονια αργοτερα. Απο την μεγαλοπρεπεια και τη χλιδη ενος τεραστιου πανεμορφου σταθμου με δεκαεπταοροφο πυργο να δεσποζει περηφανα, στην πληρη εγκαταλειψη, φθορα και αποσυνθεση, στοιχειωμενος να στεκεται ακομα στην ακρη της πολης σαν ενα μνημειο ενος αλλου πολιτισμου που απεχει ετη φωτος απο τον δικο μας...
Ο οργανισμος αποκαταστασης των μνημειων του Μπαφαλο εσωσε το κτιριο απο την καταρρευση αλλα ως ιδιωτικος φορεας αποτελουμενος ουσιαστικα απο λιγους ανθρωπους που ενδιαφερονται για την πολη αυτη διαθετει ελαχιστα χρηματα για να τον ανακαινισει και ενιοτε διοργανωνει διαφορες εκδηλωσεις εκει να ευαισθητοποιησει τους πολιτες...

Το Σαββατοκυριακο που μας περασε διοργανωθηκε μια εξαιρετικη τετοια προσπαθεια, το Ghost Train: An industrial seance ενα ρεκβιεμ στη Ζωνη της Σκουριας οπως λεγεται αυτη η περιοχη των Ηνωμενων Πολιτειων που ηκμασε πριν 100 χρονια αλλα με την αλλαγη πλευσης στη βιομηχανια και την τεχνολογια ακολουθησε τη σιγουρη αργη πορεια της σκουριας και ληθης...

Πολυαριθμοι καλλιτεχνες συμμετειχαν που εκμεταλλευτηκαν τον τεραστιο "στοιχειωμενο" σιδηροδρομικο σταθμο με τις σκιες του, τα σπασμενα τζαμια, τα διαλυμενα μαρμαρα, τις ξεκολημενες πινακιδες, την απεραντη σκονη, (παραλιγο να εισαχθω στο νοσοκομειο με ασθμα) τις μισοσβησμενες επιγραφες μιας αλλης εποχης και τραγουδησαν με φωνες σπαρακτικες τον πονο της απωλειας, βιντεο-installations παντου τριγυρω σε ευφανταστες γωνιες να δειχνουν το χαμενο κοσμο μιας εποχης που δεν μοιαζει καθολου με τη δικη μας, τα ερειπια του αμερικανικου πολιτισμου που εμοιζε τοτε πολυ πιο αληθινος και θελκτικος απο τωρα...γυναικες ακροβατες να αιωρουνται στα 20 μετρα υψος κρεμαμενες μονο απο ενα πανι δεμενο στην κορυφη του θολου, και να σε μαγευουν με τις κινησεις τους, χωρις διχτυ ασφαλειας, μια ονειρικη εικονα σε ενα ερειπωμενο μαυσωλειο. Μεχρι και ταινια τρομου γυριζαν σε μια απο τις γωνιες του σταθμου, κι αλλου μουσικοι γρατζουνουσαν τις κιθαρες τους μελαγχολικα, εντεινοντας το συναισθημα της εγκαταλειψης, μιας σφηνας απο ενα παρελθον που εχει οριστικα και αμετακλητα παρελθει...
Φυγαμε συγκλονισμενοι.
(Οι φωτογραφιες ειναι τραβηγμενες ολες με το υπαρχον φως χωρις καμια μετατροπη.)


Το φαντασμα της Ζου.
Αναχωρηση στη χωρα του Πουθενα.
Πιρουετες στον αερα.
Μια οπτασια.
Σαν γεννα. Μας ειχε καθηλωσει.

Ταινια τρομου! Αληθεια!

Ο Αρτ-Ντεκο σταθμος. Ειναι τοσο μεγαλος, αδειος και εγκατελειμενος που προκαλει πονο.

Λυκοφως.

Distant.




More photos...

LuMú

To LuMú η αλλιως Ludwig Museum ειναι το μουσειο συγχρονης τεχνης της Βουδαπεστης.

Στεγαζεται στο Παλατι των Τεχνων, το νεο σχετικα αποκτημα της Βουδαπεστης απο το 2005, ενα μοντερνο μεγα-κτιριο στις οχθες του Δουναβη που αποτελει και το Μεγαρο Μουσικης της πολης (Béla Bártok National Concert Hall), και το οποιο εχει λαβει διαφορα αρχιτεκτονικα βραβεια τα τελευταια δυο χρονια.


Επισκεπτομενος το LuMú την κυριακη απλως μου επιβεβαιωσε τη θεωρια μου οτι ειναι το πιο πρωτοποριακο μουσειο της πολης με πολυαριθμες και εξαιρετικα επιλεγμενες εκθεσεις. Aνετα συναγωνιζεται τα κορυφαια μουσεια συγχρονης τεχνης παγκοσμιως...

Εξαπλωνεται σε τρια επιπεδα, καθενα απο τα οποια τη φορα αυτη φιλοξενουσε διαφορετικες εκθεσεις-διαμαντια, απο μονες τους ικανος λογος ταξιδιου στη Βουδαπεστη (εκτος του οτι συναντα κανεις και τις πιο ενδιαφερουσες φιγουρες μακραν). Ενταξει, προσπαθω να πω οτι περα απο τα παρτυ στις οχθες του Δουναβη και τις αλλες ομορφιες της πολης, μια επισκεψη στο Ludwig θα σας καλυψει πληρως, ειναι κατι που δεν το περιμενετε!

Εχουμε και λεμε.
Στον πρωτο οροφο η εκθεση ονομαζεται: Concept: Photography - Dialogues & Attitudes. From the traditional forms of photography to Auteur photography. Ειναι η μεγαλυτερη συλλογη της γερμανικης DZ Bank με επιλεγμενα εργα απο 550 καλλιτεχνες, αναμεσα τους τα μεγαλυτερα ονοματα φωτογραφιας των τελευταιων 40 χρονων. Ειναι μια εκθεση που θα περιμενε κανεις να δει στη Νεα Υορκη, το Λονδινο η το Βερολινο.


Στο δευτερο οροφο βρισκεται ο λογος για τον οποιο επισκεφτηκα τον χωρο εξαρχης, η αναδρομικη εκθεση του Marcel Breuer: Design and Architecture, ενος απο τους σημαντικοτερους αρχιτεκτονες και designers του 20ου αιωνα με σημαντικη επιρροη στο μοντερνισμο. Γεννημενος στο αγαπημενο μου Pécs το 1902 συνεργαστηκε με αλλους καλλιτεχνες της πολης και μαζι μετακομισαν στη γερμανια σπουδαζοντας στο Bauhaus. H συναναστροφη του με τον Braque, Delaunay, Kandisnky αναποφευκτα τον εβαλε στο κεντρο του αβαν-γκαρντ γκρουπ της εποχης, αλλα με την ανοδο του ναζισμου κατεληξε στις ΗΠΑ μιας και ηταν εβραικης καταγωγης. Το κτιριο της Ουνεσκο στο Παρισι, το Μουσειο Γουιτνι στη Νεα Υορκη και αλλα πολλα εργα του Breuer (πχ η καρεκλα Wassily) αποτελουν σημεια αναφορας στην πορεια του μοντερνισμου, που βεβαια δεν εφερε μονο καλα στην ιστορια της αρχιτεκτονικης...


Στον τριτο οροφο ειναι η εκπληξη-μπονους του μουσειου. Το βραβειο ESSL (απο την Βιεννη) για την κεντρικη και νοτια ευρωπη, ενας νεος θεσμος (απο το '05, καθε δυο χρονια) που σκοπο εχει να υποστηριξει και να αναδειξει νεους μονο καλλιτεχνες στη ζωγραφικη/γλυπτικη/φωτογραφια/βιντεο και να τους δωσει τη δυνατοτητα να εκθεσουν σε αλλες χωρες της Ευρωπης, μιας και πολλοι απο αυτους ειναι καταπληκτικα ταλεντα με διαθεση να δημιουργησουν και να προκαλεσουν αλλα φυσικα διαθετουν απειροελαχιστη οικονομικη υποστηριξη... (Επισης μου υπενθυμισε ποσο στενη συνεργασια εχουν οι χωρες της κεντρικης ευρωπης. Και οι τρεις εκθεσεις εγιναν με συμπραξη Ουγγρων, Αυστριακων και Γερμανων. Νιωθεις πολυ εντονοτερα εκει την υπαρξη μιας ευρωπης που συνεργαζεται!) Tοσες μοναδικες ιδεες και φρεσκαδα και χιουμορ ειχα καιρο να δω μαζεμενα. Εφυγα απο την εκθεση χαρουμενος τραγουδωντας ΛουΜουυυυ!

Απο την Hajnalka Tarr (με εντυπωσιασε περισσοτερο απο ολους τους συμμετεχοντες στην ESSL), "Instant Flock" (εκατονταδες μικροσκοπικα αρνακια απο γυψο, τοποθετημενα σε τυχαια σημεια στην Βουδαπεστη το βραδυ πχ στο σιδηροδρομικο σταθμο, κατω απο το γκισε, στο δρομο κλπ , με μια σειρα φωτογραφιων του εγχειρηματος και τα αρνακια στο πατωμα του LuMú!!!) (οι φωτος απο το Google...)

Αδυσωπητος χρονος

Πως περασε μια βδομαδα... Δυο μερες χαμενες στα αεροδρομια και στις μετακινησεις, καθιερωμενες καθυστερησεις στις πτησεις, εξουθενωτικοι ρυθμοι να προλαβω να δω φιλους, να συζητησω με ανθρωπους που ξερω οτι με κανουν καλυτερο, να επισκεφτω μερη που μου εχουν λειψει, να περπατησω στους ιδιους δρομους που εχουν πια αλλαξει, να γεμισω το μυαλο μου με αλλες εικονες απο αυτες που συνηθως κουβαλαω, να κανω καινουρια πραγματα που τοσο ηθελα εκ των προτερων... Υπερφορτωθηκε το συστημα. Τεσσερις μερες και πεντε νυχτες στην χωρα των Μαγυαρων που αγαπας το περισσοτερο καταληγει στην ωρα της φυγης να ειναι ενα μικρο μαρτυριο, μια πετρα στα ποδια, μια βαρια καρδια. Συμφωνοι, η ευγνωμωσυνη υπαρχει για τ' οτι ημουν εκει εστω και για τοσο ελαχιστο διαστημα...ομως πως να αποχωριστει κανεις κατι που αγαπαει τοσο πολυ.
Λιγες φωτογραφιες...

Οδος Nagymezo, η εισοδος στο Ernst μουσειο φωτογραφιας. Για να μπεις μεσα πρεπει να εχεις δυναμη να ανοιξεις ισως την πιο βαρια πορτα που εχεις προσπαθησει. Αξιζει!

Στον πιο ομορφο δρομο της Βουδαπεστης, Αντρασυ. Πως τα σηματα μετατρεπονται σε φορα εκφρασης...

Ιστοριες κρασιου. Οι γνωσεις που εχουν οι Ουγγροι που εχω συναντησει για το κρασι με αφηνουν παντοτε να χαζευω.

Βουδαπεστη τη νυχτα με τις ψιχαλες της. Μπορει η πιο ερωτικη πολη της Ευρωπης.

Τα τραμπαντ για τα οποια υπαρχουν πια αμετρητα ανεκδοτα, τα συναντας μονο απο τυχη... Αποσυρονται και επισημα σε 7 μηνες... Θα επρεπε να ειχα αγορασει ενα...

Ηλιακο συστημα.

Τελευταιο γλυκο βραδυ στη Raday, κατα συμπτωση στο καφε Παρισι-Τεξας...

Περα απο την Γροιλανδια. The blue yonder.

To Toronto στην προσγειωση... Please turn off your electronic devices!
Μα γιατι?

Προσωρινη ταυτοτητα

Τοροντο, Λονδινο η Βουδαπεστη, εχεις ξεχασει που ακριβως θελεις να πας...