Blank Planet

Με μερικους ανθρωπους δεν γινεται παρα να συζητας ανοησιες και μονο.
Κι αυτο αναποφευκτα, διοτι η ενδιαμεση σιωπη ειναι σαφως πιο οδυνηρη!
Ετσι συμβαινει με εναν απο τους ειδικευμενους γιατρους με τον οποιο δουλευουμε μαζι περιστασιακα.
Πενηνταρης, που ασχολειται με το γιωτ του, τα ηλιθια σπορ και τα public relations. Τουλαχιστον εχει χιουμορ. Ο καλυτερος διαλογος ελαβε χωρα σημερα το μεσημερι.
Θεμα εκθεσεως, η οπλοκατοχη.
Λιγο πριν αρχισουμε μια βρογχοσκοπηση τον ρωταω.
“And what about you. Are you for a gun ban?”
Σταματαει, με εκπληξη στα ματια γυριζει αποτομα στο μερος μου και μου ανταπανταει χαμογελωντας διαπλατα.
“Am I for a gang-bang? When and where?”
Ετρεμαν τα χερια μου απο τα γελια. Με πεθανε.
Πως μια απλη ερωτηση καταληγει σε ρωμαικο οργιο...

^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^

Δεν ξερω πολλα για τη μουσικη. Προσπαθουσα ομως απο μικρος να ειμαι δεκτικος σε οσα περισσοτερα ακουσματα γινεται. Βοηθησε κι οτι ανηκω στους τυχερους που εζησαν την εποχη της δοξας του Ροδον FM… Απο τις σπανιες περιπτωσεις που καθετι βρισκει τη θεση του, οι ανθρωποι, η μουσικη, το ακροατηριο, η εποχη, ολα ηταν σωστα. Τον λατρευα το Ροδον, σχεδον cult κατασταση, κι οταν εφυγα στην Ουγγαρια εβαζα τους γονεις μου να μου γραφουν τουλαχιστον 3-4 κασετες την εβδομαδα και να μου τις στελνουν! Το ιντερνετ στα σπαργανα, χωρις δικτυακο ραδιοφωνο, η κασετα της εκπομπης ηταν απο τα καλυτερα δωρα που λαβαινα ποτε...Τη σηκωνα ψηλα σαν τροπαιο, πριν ευλαβικα να την βαλω να παιζει στο αναλογικο κασετοφωνο... Πως εκτιμα κανεις τα πραγματα οταν δεν ειναι ολα τοσο ευκολα...

Ακομα θυμαμαι ακριβως οταν εκλεισε ο σταθμος, το 1997 τον ιουλιο, ειμασταν μεγαλη παρεα στη Σεριφο, κι ακουγα το σταθμο σε βορειοδυτικη παραλια να πιανουν τα ερτζιανα, τελευταια μερα, τελευταιες εκπομπες. Αυτο κι αν ειναι τελος εποχης σκεφτομουν λυπημενα...

Οταν ημουν 18 χρονων λοιπον εμαθα απο το Ροδον τους Porcupine Tree με το ελεγειακο progressive διαστημικο ροκ τους...Θυμαμαι το ειχα λιωσει το Moonloop και το Up the Downstair...Πως τα φερνει ο χρονος, κι ο ανθρωπος παιρνει αλλους δρομους, ασχολειται με αλλα, ξεχνιεται η ξεχναει μικρα η μεγαλα πραγματα...Χρονια περνανε.

Την παρασκευη το βραδυ που ημουν στη Νεα Υορκη ξανα να αγγιξω το κεντρο του κοσμου, διαβαζα το New Yorker με τη φιλη μου και βλεπουμε να προτεινουν τη συναυλια των βρετανων Porcupine Tree για το επομενο βραδυ...Δωδεακατες χασμα περασε απο μπροστα μου. Σχεδον αδυνατο, «μα εγω μολις ημουν δεκαοκτω», μονολογησα, «πως παω κοντα τριανταενα ηδη?», και μεσα μου μεγαλωνε η αναγκη να παω να δω τους καλους Porcupine που μου αρεσαν αληθινα αλλα τους ξεχασα και τους εχασα. Γυρναω στην Κορινα. «Ετοιμασου για ταξιδι στο χρονο αυριο». Χαμογελασε οπως μ’αρεσει.

Ο νεαρος στο γκισε μας κλεινει το ματι. «Αγορασατε τα τελευταια 2 εισητηρια! Αληθεια! » Το Nokia Theater ασφυκτικα γεματο...τα νεα κομματια δεν τα ηξερα, αλλα θυμηθηκα γιατι μου αρεσαν τα τραγουδια τους τοσο. Συγχρονισμενα στην εντελεια με τη συναυλια να προβαλλονται φιλμς στο background. Γυρναω το κεφαλι μου προς τα πισω και βλεπω τη λαοθαλασσα, με ψυχες απο καθε γωνια του πλανητη, ακριβως κατω απο την Times Square να τραγουδανε με τα χερια ψηλα...

^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^

Stars Die (1994)

--------------------
The moon shook and curled up like gentle fire
The ocean glazed and melted wire
Voices buzzed in spiral eyes
Stars dived in blinding skies
Stars die. Blinding skies.
Tree cracked and mountain cried
Bridges broke, window sighed
Cells grew up and rivers burst
Sound obscured and sense reversed
Idle mind and severed soul
Silent nerves and begging bowl
Shallow haze to blast a way
Hyper sleep to end the day

^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^

Η φωτο απο αλλη συναυλια πριν 2-3 βδομαδες. Μια βοτκα και μια ωτοασπιδα παρακαλω !!!