Ο Γουσταβος
Ποσο εγωιστης ειν'ο ανθρωπος...
Ενω στο Ορλαντο χρονομετρω αντιστροφα περιμενοντας ανυπομονα την αυριανη μεσημεριανη πτηση για τις Βρυξελλες, παρακαλαω μεσα μου το Γουσταβο με την καταστροφικη μανια του να μην αλλαξει ροτα προς τ'ανατολικα...
Δεν αφηνει τιποτε ορθιο στο διαβα του...'Αρκει να μη χτυπησει εμας', ο εαυτουλης παπαγαλιζει.
Πως να πονεσεις ανθρωπο χωρις να δεις το προσωπο του, οταν καταγραφεται ως ενα απ΄τα νουμερα των θυματων στις ειδησεις με μια εικονα χαους που τρυπωνει στον εγκεφαλο ως εκπληξη κι οχι ως συναισθημα...
Αφηνοντας διαλυμενη ηδη την Καραιβικη, σταθερα η ενταση του δυναμωνει... Ετοιμος να ισοπεδωσει παλι τη Νεα Ορλεανη που'ακομα δεν εχει συνελθει... Οι ανθρωποι σφαλιζουν σπιτια, κουβαλανε οτι μπορουν, εκκεκωνουν τις πολεις στη νοτια Λουιζιανα... Τι θα μεινει κι απο την Κουβα αποψε...μονο αυτοι που θα την πληρωσουν θα πονεσουν, οσοι γλιτωσουν ενα συναισθημα ανακουφισης θα γευτουν, κι ας λενε αλλα, 'τι κριμα' κλπ...
Κι εγω να κοιταω το ρολοι μου αγωνιωντας αν θα πεταξει η πτηση μου στην ωρα της, να με γυρισει ασφαλως απ' το μακρυα-μακρυα, ενω σε μια τοσο κοντινη συντεταγμενη χανεται το βιος ανθρωπων, κι οι ζωες τους μαζι...
Πως να βγεις απ'τον εαυτο σου και να να το νιωσεις αυτο? Πλεγμενοι στην παραδοξοτητα βρισκομαστε μονιμως...
Κοιταω προς τα πισω, μπαινοντας απ'τους τελευταιους επιβατες στην πτηση, πιανω στην ακρη του ματιου στην οθονη της τηλεορασης στην αιθουσα αναμονης την εικονα του τυφωνα να τα παρασερνει ολα, ενω σε λιγο οι τουρμπινες του αεροπλανου δινουν ωθηση ψηλα στον ουρανο... και στη γη χαμος...
"Γυρισες κι ολας"?
: Αυτο με ρωτησε μ'ενα ελαφρο μειδιαμα ο ογκωδης αστυνομικος στον ελεγχο διαβατηριων στη Σαρλοτ πριν συνεχισω την ανταποκριση μου για το Ορλαντο...
Τον κοιταξα πισω με προσοχη, διερευνητικα, να διακρινω εαν το ελεγε με ειρωνια η ως καλωσορισμα...εχω ομως χασει τις λεπτες αυτες γραμμες...
"Μονο για δεκα μερες", του απαντησα επιπεδα.
Αφηνοντας τα καθιερωμενα ηλεκτρονικα δακτυλικα αποτυπωματα και τη στιγμιαια ηλεκτρονικη ψηφιακη φωτογραφια του προσωπου μου στον υπολογιστη του δικτυου σκεφτηκα να τον ρωτησω: "Μηπως να μου δειχνατε τη φωτογραφια που μου πρωτοβγαλατε το 2001"? Να διαβασω στο προσωπο μου του τοτε τι με τριβελλιζε, τι προσδοκιες αντανακλουσε, τι με σημαδευε σε σχεση με τωρα...
Αφιχθης στo πλαστικο Ορλαντο υπο καταρρακτωδη βροχη υπολειμμα του τυφωνα Fey, παρατηρω σαν να 'ναι πρωτη φορα ποσο παχυσαρσκοι και κακοντυμενοι ειναι οι περισσοτεροι ανθρωποι γυρω μου. Ποιος ειπε πως δυσκολα απαγκιστρωνεσαι απ'τη συνηθεια? Απορω πως σε τοσο λιγο διαστημα πολλα απ'αυτα που εβλεπα στην καθημερινη μου ζωη επι χρονια, τ'αντιμετωπιζω ωσαν νεο φρουτο...
Πολυ αργοτερα, στα διαλειματα απο τα σεμιναρια, νιωθω ξαφνικα να με χτυπαει το μεγεθος και το ευρος της αποξενωσης στην οποια βρισκομουν επι μακρον εδω, η οποια δεν μετριαστηκε ουτε με τους λιγοστους καλους φιλους ουτε με τις περιστασιακες ανουσιες σχεσεις στη Μ.Ρ μεταμυθολογικη εποχη που συντηρουσαν τη διαβιωση στο ρελαντι...
Μαλλον η αντιδιαστολη στο μυαλο μου τροφοδοτειται απ' τις μικρες χαρες του καλοκαιριου, του επαναπατρισμου στην Ευρωπη που φωναχτα αντισταθμιζει την προσωρινη αισθηση του κενου στην τεχνητη θλιμμενη Ορλαντια ζωη...
Σε τετοιες στιγμες ευτυχως οι σκεψεις μου γυρνουν εδω: στο σταφυλι που κολυμπαει, στα δαχτυλα μου π'αγγιζουν τ'αλατισμενο δερμα της, στο ψαρι που ξεβραστηκε στην πλατη της...
'In search of a midnight kiss'
