London, Budapest, Tel Aviv, Jerusalem...Paris

Τον περιμενα καιρο τον Cédric Klapisch να κανει μια σπουδαια ταινια. Επιτελους την γυρισε. Λεγεται " Paris"...

Στην ταινια παιζει ο Romain Duris τον οποιο παρακολουθω με προσοχη χρονια τωρα, θεωρωντας οτι ειναι ο πιο αντιπροσωπευτικος ηθοποιος της γενιας μου. Ειδικα μετα το αριστουργηματικο 'De Battre mon Coeur s'est arrete/ The Beat that my heart skipped' εγινε για μενα η πιο συμπαθης φιγουρα του μοντερνου ευρωπαικου κινηματογραφου...

Ο Duris συνεργαζεται με τον Κλαπις σε ολες τις ταινιες του, η χημεια τους καθε φορα νομιζω γινεται καλυτερη... Σημερα στο Τελ Αβιβ, τελευταια μερα εδω, με 40 βαθμους και μια πολη σαουνα, προτιμησα χωρις πολυ σκεψη να περασω το μεσημερι μου βλεποντας το "Paris" το οποιο προτεινω ανεπιφυλακτα σε οποιον βρει την ευκαιρια να το δει... Σπονδυλωτη ταινια με πολυ δυνατο σεναριο, και ευφυιη σκηνοθεσια... Πως ο παρατηρητης παρολη τη γεματη ζωη, τα νιατα του και την ξαφνικη σοβαρη ασθενεια του σταματαει να αναλωνεται στο μικροκοσμο του και κοιτωντας προς τα εξω τον υπολοιπο κοσμο στο Παρισι απο το μπαλκονι του στην τυχαια καθημερινοτητα τους, αντιλαμβανεται την προσωπικη ασημαντοτητα του αλλα και την ομορφια της ανθρωπινης ζωης... Απλως εξαιρετη...

PS: Η ταινια "Dans Paris" παλι με τον Romain Duris ειναι αλλο φετινο φιλμ, του Ονορε...

Αμερικανικος επιλογος, Σηατλ.

That's all folks!

Οι αναμεικτες ανταποκρισεις του IdentityCafe απο την αμερικανικη ηπειρο λαβανε τελος.
Παρολο που υποτιθεται πως η Βορεια Αμερικη κι η Ευρωπη κρατανε απο κοινου τα ηνια του Δυτικου Πολιτισμου, τις περισσοτερες απο τις μισες μερες που περασα εδω ενιωσα σαν να βρισκομουν οχι απλως σε αλλη ηπειρο η αλλο πλανητη, αλλα σε αλλο γαλαξια...
Παρα τα χρονια που με φιλοξενησε , σε τοσα πολλα παραμενει μια αγνωστη χωρα σε μενα. Ειδικα ενα μεγαλο κομματι της που κλεισμενο σ' ενα καβουκι αγνοει οποιαδηποτε διαλογικη με το υπολοιπο παγκοσμιο χωριο το εβρισκα μπροστα μου συχνοτερα απ'οτι ηθελα...
Ας ειναι, παραμενω ευγνωμων για πολλα που μου εχει δωσει, διαστημανθρωπος φανταζομαι θα ενιωθα σε πολλα μερη ακομη, με ανθρωπους που εχουν περιορισμενη αντιληψη των πραγματων...

Το καφε μιας χαμενης ταυτοτητας θα συνεχισει να δινει το σημειο του, νομαδας αρχικα, απο μια πιο γνωριμη ηπειρο, μεχρι τους επομενους μηνες να βρει μια νεα βαση ενδεχομενως στην Μεγαλη Βρετανια (ας οψεται το τερας της γραφειοκρατειας που ειναι πανταχου παρον)...

Οριστε οι φωτογραφιες της ημερας απο το Σηατλ...

Μπροστα απο το Seattle Art Museum (SAM)

Μια αλλη Place Pigalle... Το ονομα αυτο μου εχει κολησει απο 10 χρονων οταν ο πατερας μου στο χρονο που βρισκοταν στο Παρισι εμενε κοντα στην εν λογω πλατεια...

Pioneer Square

Χελωνα ποδηλατης! Στο 105 1/2!

Τιτλοι...

Μιας και ανεβασα πολλες φωτογραφιες απο το οδοιπορικο στη Δυτικη Ακτη καθημερινα την τελευταια εβδομαδα, το ποστ αυτο παραπεμπει στις ταξιδιωτικες αυτες μερες...

June 30 - July 1st

July 2nd - July 3rd

July 3rd - July 4th

July 4th - July 5th

July 5th - July 6th

Στον αδερφικο μου φιλο Χρηστο,
που οι δρομοι μας χωριζουν
μετα απο τρεις χωρες
και πολλα χρονια
κοινης πορειας.

Ημερολογια Καταστρωματος, Σηατλ

Εκτη ημερα, Σηατλ.

Αφορμη εψαχνα. "Τα ημερολογια καταστρωματος" ηταν απο τις ελληνικες ταινιες που μου ειχαν κανει μεγαλη εντυπωση εδω και χρονια, ο προσεκτικος τροπος που προσεγγισαν τον Σεφερη ειχε μια τρυφερoτητα χωρις ευτυχως ιερολογιες και πομπωδη τονο...

Τα ημερολογια οδοστρωματος των τελευταιων ημερων μεταβληθηκαν λοιπον σημερα μιας και μετα απο 2708 χμ δρομου ολοκληρωσα το οδοιπορικο στη δυτικη ακτη φτανοντας στο Σηατλ μεσω ενος φερρυ-μποουτ...
Μετα απο πρωινο και βολτα στο Πορτλαντ κατευθυνθηκα βορεια και πλησιαζοντας στην Ολυμπια της Ουασινγκτον (της πολιτειας φυσικα) αντι να συνεχισω στον αυτοκινητοδρομο 5 τραβηξα δυτικα στην χερσονησο Ολυμπικ. Hθελα να περασω απο πιο στενους δρομους μες στο δασος και να δω πως η θαλασσα κοβει τη στερια κανοντας μακροστενα φιορδ επι χιλιομετρα... Η ιδεα να περασω απο το Bainbridge Island απεναντι στο Σηατλ με πλοιο ηταν σαφως προτιμηταια στο μυαλο μου...

Αυριο τελευταια μερα στην Αμερικη θα την περασω κανοντας βολτες στην ομορφη βορειοδυτικη πολη της καφεινης, εχουν περασει κοντα δυο χρονια απο τοτε που ημουν ξανα εδω...

Να σκεφτω με τι θα κλεισω τον κυκλο αυτο που αρχισε απο την εποχη της Ουγγαριας με τις προετοιμασιες για εξετασεις, την πρωτη επαφη με τις Ηνωμενες Πολιτειες στην Τζωρτζια και την αργοτερα -οδυνηρη- αποφαση ν'αφησω εναν κοσμο που αγαπουσα στην κεντρικη ευρωπη για μια επενδυση σ' ενα 'καλυτερο' μελλον. Εξιμηση χρονια μετα, το μελλον αυτο βρισκεται σε αναμονη, ακομα δεν εχω βρει αυτο που ψαχνω, ετσι λοιπον ας επικεντρωθω καλυτερα στο τωρα...

Δεν φαινεται καλα στην ευκρινεια της φωτογραφιας -για να χωρεσει εδω- αλλα υποτιθεται πως το κοκκινο αυτοκινητο κανει κοντραστ. Μπραβο το παιδι. Σχαρτηρια.

Απο το φερρυ, το skyline του Σηατλ, εκ μακροθεν ακομα.

Πλησιαζοντας...

Με την Hapag-Lloyd εχω πεταξει, τωρα μαθαινω πως μπορω και να μπαρκαρω αν θελω...

Seoul Express...

Δεν μοιαζουν σαν τεραστια πτηνα?

Εξωτικα πτηνα στο λιμανι...

Ημερολογια Οδοστρωματος, Πορτλαντ

Πεμπτη ημερα, αρχιζω λιγο αναποδα.

Θυμαμαι εδω και χρονια, πριν αποκτησω τις δικες μου εμπειριες ακουγα καποιους ανθρωπους να λενε πως η Βοστωνη ειναι η πιο "ευρωπαικη" πολη της Αμερικης. Επειδη γενικα πιστευω γυρω στο 10% των πραγματων που ακουω οχι διοτι οι ανθρωποι λενε απαραιτητως ψεματα, αλλα επειδη τοσα ξερουν τοσα λενε, ν' αφησω κι εγω τη δικη μου ασημαντη σημειωση. Η Αμερικη δεν διαθετει "ευρωπαικες" πολεις. Ακομα κι η αφροκερμα των πολεων τους -που αγαπαω- ειναι ξεχωριστα αμερικανικες. Αυτο το λεω διοτι και σημερα κανοντας βολτες στο υπεροχο Πορτλαντ υπεπεσα στο σφαλμα να σκεφτομαι ποσο "ευρωπαικο" ειναι το κεντρο της πολης. Ομως οχι, ειναι ξεκαθαρα αμερικανικο, τα κτηρια κι η αρχιτεκτονικη, η χωροταξια κι η απλα χωρου, οι κινησεις των ανθρωπων κλπ κλπ. Το λαθος εγκειται στο γεγονος οτι σ'αυτην την πολη το κεντρο ειναι ζωντανο και κατοικειται, περνανε τραμ και δεν νιωθεις σαν να βρισκεσαι σε πυρηνικο ολοκαυτωμα μετα τις 5 τ'απογευμα. Υπαρχει δηλαδη ενας κοιωνικος ιστος στην πολη που απουσιαζει απο τις 95 στις 100 πολεις που εχω επισκεφτει στην βορειο-αμερικανικη ηπειρο... Το σημειωμα αυτο εχει σχεση με μια φωτογραφια που παραθετω κατωθι και την ονομαζω 'ευρωπαικη'. Εννοω 'ανθρωπινη'...

---

Επειδη πλεον εθνικες γιορτες οποιασδηποτε χωρας μ'αφηνουν παγερα αδιαφορο ηθελα ν'αποφυγω τα 40 και βαλε λεπτα βεγγαλικων ανεξαρτησιας αποψε το βραδυ, και προτιμησα μετα απο τοσες ωρες οδηγησης και μεγαλης βολτας στην πολη να παω στο Living Room, στον ανεξαρτητο αλλα λουξ κινηματογραφο/lounge bar στο κεντρο του Πορτλαντ. Συμπτωματικα, μια απο τις ταινιες που επαιζε και διαλεξα να δω, ενα αρκετα καλο αμερικανικο indy road movie - το 'Go Getter', ειχε ως θεμα εναν νεο τυπο ο οποιος σε κρισιμη φαση της ζωης του ξενικα ενα road trip αναζητησης απο το Eugene, Oregon, στο Μεξικο... χαμογελουσα βλεποντας σε αντιστροφη κινηση στην οθονη κι αναγνωριζοντας τα τοπια, τις στασεις και τους δρομους που διηνυσα τις τελευταιες 5 μερες...

Λiving room

Σταματαω την πολυλογια και παραθετω αλλες λιγες φωτος της ημερας...

Κοντα στην τσαιναταουν, Σινο-Πορτλαντ

ιδιο μοτιβο

the only way is up, US199

Crescent beach, ομιχλη.

Crescent Beach, Man & Dog...

Ημερολογια Οδοστρωματος, "Ευρηκα!", Καλιφορνια...

Τεταρτη ημερα...
Η ομιχλη που ειχε καλυψει εχθες το Σαν Φρανσισκο δημιουργησε μια πολυ μυστηρια ατμοσφαιρα, ειδικα με τις βαθιες παραπονεμενες κορνες απο τα βαπορια, ευακουστες απο καθε σημειο της πολης...
Ενα που σιγουρα γνωριζω οτι θα μου λειψει απο την Αμερικη ειναι η πολυ-πολιτισμικοτητα και πολυεθνικοτητα που διατηρουν οι 5-6 μεγαλες πολεις της. Μας εκανε εντυπωση στο στυλατο υπερμοντερνο Ταιλανδεζικο εστιατοριο που διαλεξαμε να μπουμε εχθες το βραδυ τι ποικιλια προσωπων βλεπαμε ολογυρα μας... Πολυ ωραιο συναισθημα να βρισκεσαι με τοσες φυλες ανθρωπων μαζι... Μεχρι και το πρωτο ζευγαρι μαυρης κοπελας (πανεμορφης) με απω-ανατολιτη ανδρα διαπιστωσαμε... συνδυασμο που οπως σχολιαζαμε με τον Α. δεν τον πετυχαμε ουτε στη Νεα Υορκη...(οι ενδιαφεροντες διαφυλλετικοι συνδυσμοι θεμα για αλλο ποστ!)

Eξω απο το Osha, στην Union Street, φωτογραφια "ασφαλτος", θα κανω σειρα με δαυτες μου φαινεται...

Το ερχομενο πρωι, μονος πια για τις επομενες δυο μερες αφησα το ΣΦ πισω με κατευθυνση βορρα...
Η ομιχλη να επιμενει, ορατοτητα λιγα μετρα μονο, διασχιζοντας την περιφημη Golden Gate Bridge, οπως σε goth ταινια...

Για του λογου το αληθες... απο την μερια του Μπερκλευ, η γεφυρα σαν να ιπταται στον ουρανο, τ'αυτοκινητα να μπαινουνε στα συννεφα...

Μετα απο ατελειωτες φουρκετες στον US1, βορειως του Bodega Bay, ανοιγει ο ωκεανος...

Κοντα στο Jenner, αγρια, ομορφα, τοπια.

Συνεχιζοντας βορεια...

Μου αρεσε παρα πολυ αυτη... η αγελαδα αταραχη ν' αγναντευει απο τον γκρεμο τον ωκεανο... αυτη ειναι ζωη... (κανει αραγε και την μπριζολα πιο νοστιμη?)

Μαγεια...

Η γραμμη των οριζοντων...

Στο δρομο για την Ευρηκα/Eureka, το τοπιο αλλαζει μιας και το Ορεγκον ειναι πια κοντα... Τεραστιων διαστασεων δεντρα, τα Redwoods, μα ποσο ψηλα ειναι?

Μετα απο 500 κμ (με μια σταση στο κοιμισμενο Fort Bragg) εφτασα στην πολη της Eureka!
Τ' ονομα της το πρωτακουσα σ' ενα θεατρικο εργο του Τενεσυ Γουιλλιαμς, πολλα χρονια πριν αφου βρισκομουν ακομα στην Αθηνα, ως εναν τοπο που μαζευει καθε λογης τυχοδιωκτες... Ειναι μια πολη που τ'ονομα της το πηρε στην αγρια εποχη του Gold Rush, οταν εψαχναν σαν τρελοι στα μεσα του 19ου αιωνα στην Καλιφορνια για χρυσο... (παντοτε συνδυαζω τον Τσαρλυ Τσαπλιν οταν συνανταω τη λεξη αυτη).
Η 'Ευρηκα' σαν να αντιπροσωπευει αυτην την -φρουδα- ελπιδα, της αναζητησης ενος καλυτερου αυριο... Μια πολη που μετα και την παρακμη της ξυλειας (Timber-Land!), απομονωμενη κι αποκομμενη απο την υπολοιπη Καλιφορνια ακολουθησε κι αυτη την κλασικη πορεια της παρακμης τοσων και τοσων πολεων... Μου αρεσε η ιδεα να μεινω εδω αποψε...
Οπως και να'χει, η αργη παρακμη με τα σημαδια της εχει μια γοητεια ισως πολυ ελκυστικοτερη απο τοσα αλλα προφανη πραγματα... μαλλον διοτι συγγενευει με την πορεια της ανθρωπινης φυσης...

Αυριο κατευθυνση προς Crescent City και μετα Ορεγκον...

Δυτικη Ακτη, σταση Σαν Φραντσισκο

Ημερα δευτερη και τριτη...

Life is an open road.../ Προσεγγιζοντας την Cambria, ατελειωτοι δρομοι...

Μην βουτατε στην αμμο? Αδιορατο σχολιο περι στρουθοκαμηλισμου?

Πριν τη Lucia

Oι πυρκαγιες στην Καλιφορνια μας αναγκασαν να γυρισουμε πισω, ο US1 αποκοπηκε, η φωτια διπλα μας... παρακαμψη τουλαχιστον 200κμ για να ξαναβγουμε στον παραλιακο...

Κομματι της παρακαμψης, απεραντα κιτρινα λιβαδια...

Sans Soleil

Λιγο πριν το Σαν Φραντσισκο...

Μεσημεριανο... με μουσικη υποκρουση κρουστων, συμπαθεστατος drummer...

Tα τραμ του Σαν Φραντσισκο ειναι ενα ταξιδι στο χρονο... μπροστα απο τον σταθμο των φερρυ...

Στη Μarket street, τι 2008, τι 1908...

Tωρα βραδυ, πυκνη ομιχλη να καλυπτει το San Francisco, με 12 C, 2 ιουλιου καλοκαιριατικα, να τριγυρναμε στην πανεμορφη πολη ανεβοκατεβαινοντας τους κεκλιμενους δρομους, ακουγοντας απο μακρυα τις κορνες των πλοιων...
Αισιως αυριο στην 'Ευρηκα' (Eureka) (!!!), η αναζητηση συνεχιζεται...

Σαν Ντιεγκο

Ασκησεις επι χαρτου

Αποθηκευμενα κειμενα, τα διαβαζω και δεν μου λενε τιποτε. Η καταγραφη "ξεχωριστων" παρελθοντικων στιγμων στην πολη του Μπαφαλο που αφησα σημερα πισω δεν με ικανοποιει. Μουσειακο μου φαινεται το ολο εγχειρημα. Ισως πρεπει να περασει λιγος χρονος, μια αποσταση απο τα πραγματα. Εφτασα στην αλλη ακρη της Αμερικης, στο Σαν Ντιεγκο, νοικιασα αυτοκινητο να οδηγησω τον highway 1, παραλιακα κατα μηκος του Ειρηνικου ως βορεια στο Σηατλ για την επομενη βδομαδα... Η υποσχεση που ειχα δωσει στον εαυτο μου εξαρχης, πριν συμπληρωσω τα 32 να βρισκομαι ξανα στην ευρωπη απ'οτι φαινεται θα εκπληρωθει. Αλλες, ισως πιο σημαντικες υποσχεσεις, εμειναν ανεκπληρωτες... Το Σαν Ντιεγκο το περιμενα λιγο διαφορετικο, πιο μαζεμενο, με μεγαλυτερη μεξικανικη επιρροη μιας και ειναι στα συνορα... δεν μου εκανε τεραστια εντυπωση σαν πολη, μπορει να φταιει και το πολυωρο ταξιδι μαζι κι υποβοσκουσα ανησυχια της μετεγκαταστασης αυτο το διαστημα που δεν μ'αφηνει να ηρεμησω... Ξημερωματα ερχεται φιλος να ακολουθησει για τρεις μερες στο road trip προς το Βορρα, οι δρομοι μας θα χωρισουν στο Σαν Φραντσισκο...ποιος ξερει ποτε θα ξαναβρεθουμε... Περπατωντας το βραδακι στο Gaslamp district του Σαν Ντιεγκο, πεφτω ολος τυχαιως σε συναυλιακο χορο οπου επαιζε ο Gil Gilberto, ο βραζιλιανος, γνωστος απο τα Bossa Nova ακουσματα του '60... πληρωνω τα 45 δολλαρια και μπαινω. Το γεγονος οτι αντι να προσεχω τη μουσικη χαζευα τις πολυαριθμες βραζιλιανες καλονες να λικνιζονται σε οποιοδηποτε σημειο του οπτικου μου πεδιου με φυσικη παρουσια που προκαλουσε στυση ακομα σε νεκρο, δηλωνει το μετριο της συναυλιας, αλλα ας μην τα θελουμε ολα δικα μας! Αντι να κοιμαμαι, πτωμα απο την εξαντληση και την αυριανη πολυωρη οδηγηση, γραφω αναλαφρες βλακειες. Θα προσπαθησω μια καλυτερη εξιστορηση απο τη διαδρομη, τις επομενες μια-δυο μερες...

south by southwest