H Καλπαζουσα Δικτατορια

Απορω. Ειναι ενα τρομακτικο σεναριο που εχει γινει ηδη πραγματικοτητα και δυσαναλογα μικρος αριθμος ανθρωπων ασχολειται μ’αυτο. Ο γνωστος στρουθοκαμηλισμος.

Η μετατροπη της Ρωσιας τα τελευταια χρονια σε μια δικτατορια, Οργουελιανη στα ματια μου, με βαναυση καταπατηση ανθρωπινων δικαιωματων, ελευθεριας του λογου, φυλακισεις, δολοφονιες δημοσιογραφων (σχεδον 300!) η οποιωνδηποτε τελος παντων αντιτιθενται σφοδρα στο Κρεμλινο κι εχουν καποια δυναμη επιρροης ειναι νομιζω εξισου αν οχι περισσοτερο επικινδυνη απο την ιδεολογικη δικτατορια των κομμουνιστικων χρονων.

Φυλλο δεν κουνιεται!

Δολοφονιες στο εξωτερικο (Λιτβινιενκο), καμια εξιχνιαση εγκληματων (βλεπε Πολιτκοφσκαγια), εκλογες παρωδια με εναν προεδρο δικτατορα σε ενα κομμα που ελεγχει τα παντα και χωρις αιδω ηδη πριν τις εκλογες με στομφο λεει οτι θα μεταπηδησει στην πρωθυπουργια, Γιαννης κερναει, Γιαννης πινει.

Διαβαζω επι μηνες συνεχη περιστατικα στον τυπο για γεγονοτα και εγκληματα τα οποια μου σηκωνουν την τριχα... μια Ρωσια που επανακτα τη δυναμη της οχι προς οφελος μιας δημοκρατικης αναγεννησης, μιας στηριξης σε βασικα ανθρωπινα δικαιωματα, αλλα με εθνικιστικες κορονες, μια αλαζονεια εντεινομενη απο την προσφατη μετα κομμουνιστικη ντροπιαστικη κατασταση τους. Εμπλεκονται με απειλες και μεσαιωνικες τακτικες στα εσωτερικα γειτονικων χωρων. Η Λευκορωσια του αλλου μονο ευρωπαιου δικτατορα ουσιαστικα προσαρτιστηκε, οι Βαλτικες χωρες αισθανονται απειλουμενες (προσφατως εγιναν εκτροπα στην Εσθονια σαφως δυσαναλογα της αφορμης που δοθηκε) με τον Εσθονο προεδρο να δηλωνει σημερα πως η σημερινη εικονα της Ρωσιας ειναι σχεδον καρμπον με την εικονα της Γερμανιας – της Δημοκρατιας της Βαιμαρης – μετα τον πρωτο παγκοσμιο.

Η Τσετσενια ποδοπατηθηκε τοσο βαναυσα οπως θα εκαναν ορδες βαρβαρων στην εποχη του Χριστου, και με νοθευμενες εκλογες εκλεγουν ρωσους αντιπροσωπους με 99% (το θρασος τους να εκλεγουν δικους τους σε δορυφορικες αυτονομες περιοχες/κρατιδια με 99% δηλωνει την προκλητικοτητα τους), η Ουκρανια κι η υπολοιπη ευρωπη ειναι δεσμιοι της Γκαζπρομ, κι η ρωσικη διπλωματια απειλει με πολεμο για την περιπτωση του Κοσοβου...

Πανω απ’ολα ομως διαβαζω τις τακτικες αυτης της δικτατοριας στους ιδιους τους κατοικους της Ρωσιας - φοβερο το καροτο μιας σχετικης ευμαρειας (ποιας ευμαρειας? Αν σκεφτει μονο κανεις πως μπορει να ζουσαν πριν) με το μαστιγιο της τιμωριας (παραδειγματικης!) για καθε ειδους ανυπακοη στην Ενωμενη Ρωσια, το κομμα του δικτατορα. Περιστατικα απο αλλες εποχες! Ρεπορταζ για ολη την προεκλογικη περιοδο (κι απο καιρο πριν) με κανουν να αισθανομαι οτι κινουμαστε πισω δεκαδες χρονια, εντυπωσιαζομαι πως το 2008 η ανθρωποτητα ειναι τοσο δραματικα διχασμενη, μεγαλο μερος της αρνειται ακομα να παρεχει τα πιο βασικα ανθρωπινα δικαιωματα! Τρομαζω διαβαζοντας απο διαφορες πηγες την κατασταση της Ρωσιας που ακομη και σημερα τιποτε μα τιποτε δεν ειναι αυτονοητο! Το αντιθετο μαλιστα.

Το πιο ανησυχητικο ειναι πως η Ρωσια ειχε την ευκαιρια τη δεκαετια του '90 να επενδυσει σε δημοκρατικες διαδικασιες (σε αντιθεση πχ με την Κινα που ποτε δεν πειραματιστηκε με δημοκρατικο πολιτευμα ) οι οποιες βεβαια σε μια κοινωνια υπο βαθια κριση και μεταβαση θα επαιρναν δεκαετιες να καρποφορησουν, αντ'αυτου η μεταβαση εγινε προς εναν συνδυασμο ακρατου καπιταλισμου μ'ολοενα μεγαλυτερο περιορισμο δικαιωματων κι ατομικων ελευθεριων...

Αυτο κανει πιο επιτακτικη την αναγκη συνειδητοποιησης της αξιας της προ πεντηκονταετιας αργης αλλα σταθερης δημοκρατικης ενωσης των ευρωπαικων κρατων που παρολα τα μειονεκτηματα της στηριζεται στις αξιες του Διαφωτισμου, της Δημοκρατιας και της υπερασπισης των Ανθρωπινων Δικαιωματων οπως ΚΑΝΕΝΑΣ αλλος οργανισμος η κρατος σε οποιοδηποτε μηκος και πλατος της γης, σε οποιαδηποτε χρονικη στιγμη της γελοιας ανθρωπινης ιστοριας.

YΓ Μολις σημερα, η Διεθνης Αμνηστια κρουει τον κωδωνα του κινδυνου για τις καταπατησεις βασικων ανθρωπινων δικαιωματων στη Ρωσια, η ελευθερια του λογου εκει ανηκει στο παρελθον!

"...Οντας παντοτε μεσα στον Κοσμο, ξαφνικα βρηκα τον εαυτο μου εκτος του..."

Ενα παιχνιδι που δεν καταλαβαινω, αλλα παιζω, μιας και στην Ντισκολατα
που προσφατως εχει γραψει απο τα ωραιοτερα κειμενα ("Ο μικρος κυριος Φριντεμαν") δεν μπορεις να αρνηθεις αν εχεις σωας τας φρενας...

Ανοιγω λεει το κοντινοτερο βιβλιο διπλα μου - αυτο που διαβαζω τωρα... στο οποιο συμπτωματικα μολις περασα πριν απο μιση ωρα την 123η σελιδα, επομενως επιστρεφω εκει για την εκτη, εβδομη κι ογδοη προταση:

"...(her mouth) lacks saliva and space.

She has nice lips but they're a bit thin and immobile or, rather, not immobile exactly (for they are not, I'm very aware of them moving) but lacking in flexibility, rigid (they are like taut ribbons).

While I have my cock in her mouth I can see her breasts, they are large and white with very dark nipples, unlike Claire's, whose breasts combine their two colours very subtly, like the transition from apricot to hazel..."

Απο τον εξαιρετικο Ισπανο Javier Marias (εδω το αφιερωμα του Νιου Γιορκερ), που χρησιμοποιει την προζα φονικα και κοφτερα οπως κι ο Κουντερα (ημιτελης ακομη η λιστα, θυμα αναβλητικοτητας αδρανειας κι ομφαλοσκοπησης), στο βιβλιο του "All Souls".
(εκδοση New Directions, που εκδιδει στην Αμερικη: Ρομπερτο Μπολανιο (μολις εκδοθηκε το τελευταιο του), Χουλιο Κορτασαρ, Ντεζο Κοστολανυι,Ντερυ Τιμπορ, Ντανιλο Κις, Λασζλο Κρασναχορκαι, Ραινερ Μαρια Ριλκε, Γουιλιαμ Σαρογιαν κι αλλους παρα πολλους -εν ολιγοις ο πιο ενδιαφερον εκδοτικος οικος στα εδω λημερια-).

Συνειδητοποιω οτι η συνδεση ολων σχεδον των συγγραφεων ακριβως επανω συντελειται στ' οτι εχουν αμεση σχεση με τον κινηματογραφο...

Το μπαλακι σε οσους ειναι παθιασμενοι με κατι. Τι αλλο εχει σημασια?


Η αυθαιρετη 6η-7η-8η προταση της 123ης σελιδας τι να φανερωνει αραγε? Νομιζω τιποτε, οχι?

Build a Ship, Sail it Where?

Στη μεση ενος συναρπαστικου βιβλιου, "The Curtain" του Milan Kundera (το τελευταιο του και σιγουρα το καλυτερο του απο τις αρχες του '90) τσακιζω σελιδες, ξαναδιαβαζω παραγραφους που βαζουν σε μια ταξη σκεψεις που εχουμε κανει κατα καιρους, σημειωνω βιβλια που δεν εχω διαβασει και ξαναερωτευομαι τον αληθινο ευρωπαικο διαφωτισμο που ο Κουντερα εκφραζει πεντακαθαρα...

Θελω να βαλω καποιες σκεψεις του σ' επομενο ποστ μιας κι εχουν μια ωση που σπανιως συνανταμε τις μερες αυτες , αλλα προς το παρον, μερικες ακομη φωτογραφιες απο τη Νεα Υορκη.

Eλεκτρο-ποπ στον υπογειο, βροχερη Κυριακη στο Τσελσυ.

Απο τα καφε της πολης με την ωραιοτερη ατμοσφαιρα, Καφε Ζιταν στην Μοττ.

Πηγαινοντας να δουμε την εκθεση του Γκοντρυ (κλειστη!) γκραφιτι στο ΣοΧο που σου φτιαχνει τη μερα...

Αλφαβιλ.

Ψαχνω τη σχεση βελγων με υπογεια... επαναληπτικο μοτο...

Οξεια γωνια.

Ολους τους χωραει η πολη, even from a galaxy far far away...

Beau Travail

Ετοιμαζω το σακ-βουαγιαζ του Σπορτ-Μπιλι (πως καποιες καρτουνικες φιγουρες δεν θα μας εγκαταλειψουν ποτε... με φανταζομαι γερο κατακοιτο να σκεφτομαι απολυτως φυσικα τον Αιμιλιο το Μηλο και τη Ματα την Ντοματα...) και ετοιμαζομαι σε λιγες ωρες να πεταξω παλι στη Νεα Υορκη. Αυτη τη φορα παιρνω και την καλη βιντεοκαμερα μαζι μου, σιγουρα θα βρω παραξενες φιγουρες να τραβηξω... Στο μεταιχμιο ζουγκλας και ζωολογικου κηπου η Νεα Υορκη εχει αυτην την ελκυστικη μεθυστικη αγριαδα. Με δοσεις ομως.

Πριν φυγω, προσκαλω οσους ενδιαφερονται σε ενα κουιζ.
Απο τις κινηματογραφικες σκηνες που με καθηλωνουν και με γεμιζουν περισσοτερο ειναι αυτες οπου εντελως απροσμενα, χωρις η ροη του εργου να σε προειδεαζει, οι χαρακτηρες επιδιδονται σε ενα ξεφρενο χορο, αδιαφορωντας ΠΑΝΤΕΛΩΣ για το τι συμβαινει γυρω τους. Η παρορμητικη -αλλα στο ρυθμο- κινηση του σωματος ως μια απελπιδη κραυγη αθανασιας, ευτυχιας, η αντιστασης...

Θυμαμαι τεσσερις τετοιες σκηνες...

Στην αγαπημενη ταινια 'Bande á part' (Band of outsiders) του Godard, oπου η Οντιλ ο Αρτουρ κι ο Φραντζ εχουν στο παρισινο μπιστρο ισως την πιο κουλ σκηνη χορου σε ταινια...

Στο 'Beau Travail' της Claire Denis (μοναδικη αντιληψη του κοσμου γυρω της), οπου στο τελος της ταινιας ο Ντενι Λαβαν απο το πουθενα χορευει μονος του στη Ντισκο.

Φυσικα το 'Napoleon Dynamite' του Hess, με τον Heder να χορευει απιστευτα, θυμαμαι την εκπληξη μου ακομα οταν πρωτοειδα την ταινια...

Και το 'Water drops on burning rocks' του Ozon (αλλα διασκευη εργου του Φασμπιντερ) οπου τα δυσλειτουργικα ζευγαρια υπο πληρη συγχηση χορευουν εκει που δεν το περιμενει κανεις.

Υπαρχει κατι αλλο? Εξαιρουνται μουσικες ταινιες φυσικα...
Καλο σαβατοκυριακο...

Cafe Aroma

Ο σουρεαλισμος στη ζωη μας.

Αυτη τη στιγμη που γραφω, στο αντικριστο τραπεζι στο καφε, τεσσερις κοπελες απαγγελουν δυνατα το κινεζικο αλφαβητο. Δυνατα. Με μια φωνη. Σαν χορωδια. Η μαλλον σχεδον στρατιωτικα. Σαν να βρισκονται σε τρανς. Εχω σταματησει και τις παρατηρω. Εξω χιονιζει. Ο Τομ πισω απο το μπαρ κραταει το κεφαλι του που παει να πεσει απο τη νυστα. Οι στιγμες που ΔΕΝ διαθετω την βιντεοκαμερα που οφειλα να εχω μαζι μου.

Αποκλεισμος.

- Τι κανεις τον καιρο αυτο?

- Τι να κανω, σημερα ειχε -28 βαθμους οταν φυσουσε.

- Εχετε αποκλειστει?

- ...ρε συ με κοροιδευεις? 6 χρονια αποκλεισμενος ειμαι!

Του πεφτει το τηλεφωνο απο τα γελια.
Βλεπω την πρασινη πορτα του γκαραζ να κλεινει νωχελικα. Αχνιζω το παραθυρο και με το δαχτυλο σχεδιαζω ενα ανθρωπακι. Σκεφτομαι το δασκαλο στο σχεδιο που μου εβαζε 14.

Πλαστελινη

Αναρρωτιεμαι επαναληπτικα αυτες τις μερες πως η αντιληψη που εχουμε για τα πραγματα, τους ανθρωπους και τον κοσμο γυρω μας ειναι εντελως πλασματικη, δημιουργημα σε τεραστιο βαθμο του μυαλου μας. Χειραγωγημενη αντιληψη ως το κοκκαλο, ικανοποιωντας τις προκαταληψεις, τις μειονεξιες, τα λαθη μας. Με οσους φιλους μιλαω παραδεχονται το ιδιο. Στον εαυτο μας ομως?

Σε αντιδιαστολη με το υφος, μια μακαριοτητα, ελκυστικη, με παρασερνει αργα στο ατλαντικο δελτα...

Φωτο-Βινιετα

Μερες τωρα αρχιζω μια παραγραφο που δεν με παει πουθενα.
Θελω να γραψω για το σινεμα του Olivier Assayas και του Wong Kar Wai, ποσο διαφορετικοι ειναι αυτοι οι δυο σκηνοθετες αλλα και πως μια εκπληκτικη γυναικα, η Maggie Cheung καταφερνει και γεφυρωνει το χασμα στον τροπο που απεικονιζουν την προσωπικη πραγματικοτητα τους. Η αντιληψη της πραγματικοτητας σαφως μεν παραδοξως(!) δε, ειναι εντελως υποκειμενικη.

Στο Μανχατταν το Anthology Film Archives διοργανωσε προσφατως εκτενες αφιερωμα στις ταινιες του Ασαγιας, ειχα την ευκαιρια να βρισκομαι στην προβολη μαζι με τον γαλλο σκηνοθετη του post-new wave γαλλικου σινεμα (o Maurice Pialat, o Jean Eustache μεταξυ αλλων ειναι εκπροσωποι της γαλλικης μετα-νεο-κυμα-τικης εποχης...) Καταχαρηκα την κουβεντα που εγινε μετα την προβολη του Irma Vep, μιας εντελως καλτ ταινιας-διαμαντι (τοσο φρεσκια, αυθορμητη, κουλ, διαχρονικη) σε μια αιθουσα γεματη οταν στη ΝΥ γινονται ταυτοχρονα εκατονταδες χωρις υπερβολη εκδηλωσεις.

Ο Ασαγιας γυρισε το Ιρμα Βεπ το '97 με την αισθησιακη Maggie Cheung εξαρχης στο μυαλο του (την γνωρισε στη Βενετια το '94 οταν αυτη προωθουσε φιλμ του Καρ Βαι) και αποτυπωσε σε μια απο τις πιο μοντερνες ταινιες που υπαρχουν τι εστι Femme Fatale... Ο αυθορμητισμος της αποτυπωσης της Στιγμης αλλα ταυτοχρονα η μετατροπη του Χρονου σε μια εννοια ασημαντη, α-καιρη...

Το Ιρμα Βεπ ειναι ακομα πιο ενδιαφερον μιας κι ο τροπος που συνδυαζει πειραματικο κινηματογραφο με πιο κλασικες μεθοδους φαινεται ως εντελως φυσικο επακολουθο, τα τελευταια πεντε λεπτα της ταινιας επιβεβαιωνουν το σινεμα ως μια πολυδιαστατη μορφη τεχνης.


Τελος παντων, ο Ασαγιας παντρευτηκε την εκθαμβωτικη Maggie Cheung το '98 αλλα η συμμετοχη της στην 'Ερωτικη Επιθυμια'/In the mood for Love του Καρ Βαι το 2000 (ναι, ειναι η Ιερια της αφροδισιακης ταινιας του W.K.W) εφερε συννεφα στη σχεση τους αφου τα 15-μηνα γυρισματα του τελειομανη σκηνοθετη απο το Χονγκ Κονγκ επηρρεασαν αρνητικα τους ρυθμους ζωης πολλων ανθρωπων...

Μου φανηκε πολυ ενδιαφερουσα αυτη η σχεση Αssayas-Cheung-W.K.W, και πως η αιτια να γνωρισεις και να αγαπησεις καποιον μπορει ν'αποτελεσει αργοτερα και το λογο του χωρισμου...

Σταματαω εδω και παραθετω μερικες φωτο απο Νεα Υορκη (καθε φορα, η πιο ενδιαφερουσα πολη που εχω επισκεφτει ποτε μου, αν και προ-ευρωπαιος εκ πεποιθησεως).

Πρωινο στο Meatpacking District, στη little 12th str.

To Νεο Μουσειο της ΝΥ, στο lower Manhattan, στο τελος της πανεμορφης Spring Str. πως φαινεται οτι ειναι εργο Γιαπωνεζων αρχιτεκτονων...μοναδικη θεα απο τον τελευταιο οροφο.

SoHo, αυτες οι σκαλες που πανε στα ουρανια με μαγευουν...

Carpet Culture

Για καποιο λογο το lower Manhattan σε πολλα σημεια μου θυμιζει Παρισι, ως ατμοσφαιρα. Περιεργως ακους γαλλικα συνεχως γυρω απο το ΣοΧο.

Ουδεν σχολιο.

Στο ΜοΜΑ μεχρι κι οι σκαλες ειναι εργο τεχνης...

Χαρα...

Δυο πορτες εχει η ζωη... η καπως ετσι.

Ισως η καλυτερη μου φωτογραφια σε υπογειο σιδηροδρομο...

Καβαλα. Οχι η πολη.