Cafe Aroma

Ο σουρεαλισμος στη ζωη μας.

Αυτη τη στιγμη που γραφω, στο αντικριστο τραπεζι στο καφε, τεσσερις κοπελες απαγγελουν δυνατα το κινεζικο αλφαβητο. Δυνατα. Με μια φωνη. Σαν χορωδια. Η μαλλον σχεδον στρατιωτικα. Σαν να βρισκονται σε τρανς. Εχω σταματησει και τις παρατηρω. Εξω χιονιζει. Ο Τομ πισω απο το μπαρ κραταει το κεφαλι του που παει να πεσει απο τη νυστα. Οι στιγμες που ΔΕΝ διαθετω την βιντεοκαμερα που οφειλα να εχω μαζι μου.

Αποκλεισμος.

- Τι κανεις τον καιρο αυτο?

- Τι να κανω, σημερα ειχε -28 βαθμους οταν φυσουσε.

- Εχετε αποκλειστει?

- ...ρε συ με κοροιδευεις? 6 χρονια αποκλεισμενος ειμαι!

Του πεφτει το τηλεφωνο απο τα γελια.
Βλεπω την πρασινη πορτα του γκαραζ να κλεινει νωχελικα. Αχνιζω το παραθυρο και με το δαχτυλο σχεδιαζω ενα ανθρωπακι. Σκεφτομαι το δασκαλο στο σχεδιο που μου εβαζε 14.

Πλαστελινη

Αναρρωτιεμαι επαναληπτικα αυτες τις μερες πως η αντιληψη που εχουμε για τα πραγματα, τους ανθρωπους και τον κοσμο γυρω μας ειναι εντελως πλασματικη, δημιουργημα σε τεραστιο βαθμο του μυαλου μας. Χειραγωγημενη αντιληψη ως το κοκκαλο, ικανοποιωντας τις προκαταληψεις, τις μειονεξιες, τα λαθη μας. Με οσους φιλους μιλαω παραδεχονται το ιδιο. Στον εαυτο μας ομως?

Σε αντιδιαστολη με το υφος, μια μακαριοτητα, ελκυστικη, με παρασερνει αργα στο ατλαντικο δελτα...