Beau Travail

Ετοιμαζω το σακ-βουαγιαζ του Σπορτ-Μπιλι (πως καποιες καρτουνικες φιγουρες δεν θα μας εγκαταλειψουν ποτε... με φανταζομαι γερο κατακοιτο να σκεφτομαι απολυτως φυσικα τον Αιμιλιο το Μηλο και τη Ματα την Ντοματα...) και ετοιμαζομαι σε λιγες ωρες να πεταξω παλι στη Νεα Υορκη. Αυτη τη φορα παιρνω και την καλη βιντεοκαμερα μαζι μου, σιγουρα θα βρω παραξενες φιγουρες να τραβηξω... Στο μεταιχμιο ζουγκλας και ζωολογικου κηπου η Νεα Υορκη εχει αυτην την ελκυστικη μεθυστικη αγριαδα. Με δοσεις ομως.

Πριν φυγω, προσκαλω οσους ενδιαφερονται σε ενα κουιζ.
Απο τις κινηματογραφικες σκηνες που με καθηλωνουν και με γεμιζουν περισσοτερο ειναι αυτες οπου εντελως απροσμενα, χωρις η ροη του εργου να σε προειδεαζει, οι χαρακτηρες επιδιδονται σε ενα ξεφρενο χορο, αδιαφορωντας ΠΑΝΤΕΛΩΣ για το τι συμβαινει γυρω τους. Η παρορμητικη -αλλα στο ρυθμο- κινηση του σωματος ως μια απελπιδη κραυγη αθανασιας, ευτυχιας, η αντιστασης...

Θυμαμαι τεσσερις τετοιες σκηνες...

Στην αγαπημενη ταινια 'Bande á part' (Band of outsiders) του Godard, oπου η Οντιλ ο Αρτουρ κι ο Φραντζ εχουν στο παρισινο μπιστρο ισως την πιο κουλ σκηνη χορου σε ταινια...

Στο 'Beau Travail' της Claire Denis (μοναδικη αντιληψη του κοσμου γυρω της), οπου στο τελος της ταινιας ο Ντενι Λαβαν απο το πουθενα χορευει μονος του στη Ντισκο.

Φυσικα το 'Napoleon Dynamite' του Hess, με τον Heder να χορευει απιστευτα, θυμαμαι την εκπληξη μου ακομα οταν πρωτοειδα την ταινια...

Και το 'Water drops on burning rocks' του Ozon (αλλα διασκευη εργου του Φασμπιντερ) οπου τα δυσλειτουργικα ζευγαρια υπο πληρη συγχηση χορευουν εκει που δεν το περιμενει κανεις.

Υπαρχει κατι αλλο? Εξαιρουνται μουσικες ταινιες φυσικα...
Καλο σαβατοκυριακο...