Ι21

Στο καφε του Foyles, στον πρωτο οροφο του τεραστιου αυτου βιβλιοπωλειου στο κεντρικο Λονδινο, με τα μεγαλα ξυλινα τραπεζια και τους φαγωμενους παγκους τριμμενους απο την εμπειρια χιλιαδων αγκωνων και βιβλιων στην 'πλατη' τους, ξεφυλλιζω το London Fields, του Martin Amis... Προφαση για να χαζεψω κοσμο, σε μια πολυπολιτισμικη θαλασσα ανθρωπων με απειρες συνιστωσες, κατι που φαινεται να με ηρεμει, η πολιτισμικη ομογενοποιηση πλεον με τρομαζει ως εμμεσως καταπιεστικη και πρωτογονη. Η ελευθερια της Μητροπολης αξιοποιειται απο αυτους που την αναγνωριζουν, εν τελη απο τους λιγους που ενδιαφερονται να αξιοποιησουν εμπειριες του ασημαντα συντομου, παραδοξα τραγελαφικου περασματος τους απο τη ζωη.

The solitude of the long distance runner

Δεν ξερω πως συμβαινει, αλλα ο συναισθηματισμος μου αυξανει γεωμετρικα οταν βλεπω ανθρωπους σε χωρες με καταπιεστικες δικτατοριες κοκκινες, μαυρες η θρησκευτικες, να εξεγειρονται και να ζητανε τα βασικα τους ανθρωπινα δικαιωματα. Ταυτοχρονα δυο σκεψεις με κυριευουν. Ποσο κακομαθημενη και αχαριστη ειναι η πλειοψηφια της δυτικης κοινωνιας που κακομοιριαζει και γκρινιαζει χωρις να συνειδητοποιει το απιστευτο δωρο μιας δημοκρατιας αντικειμενικα σε ευημερια και να διαφυλαττει το δωρο της "δυνατοτητας" σαν κορη οφθαλμου. Και το δευτερο, πως οι ελπιδες των ανθρωπων σ 'αυτες τις καταπιεσμενες χωρες που προσδοκοκουν απλως να ζησουν αυτοπροσδιοριζομενοι θα διαλυθουν βιαια ακομη μια φορα...