"Γυρισες κι ολας"?

: Αυτο με ρωτησε μ'ενα ελαφρο μειδιαμα ο ογκωδης αστυνομικος στον ελεγχο διαβατηριων στη Σαρλοτ πριν συνεχισω την ανταποκριση μου για το Ορλαντο...
Τον κοιταξα πισω με προσοχη, διερευνητικα, να διακρινω εαν το ελεγε με ειρωνια η ως καλωσορισμα...εχω ομως χασει τις λεπτες αυτες γραμμες...

"Μονο για δεκα μερες", του απαντησα επιπεδα.

Αφηνοντας τα καθιερωμενα ηλεκτρονικα δακτυλικα αποτυπωματα και τη στιγμιαια ηλεκτρονικη ψηφιακη φωτογραφια του προσωπου μου στον υπολογιστη του δικτυου σκεφτηκα να τον ρωτησω: "Μηπως να μου δειχνατε τη φωτογραφια που μου πρωτοβγαλατε το 2001"? Να διαβασω στο προσωπο μου του τοτε τι με τριβελλιζε, τι προσδοκιες αντανακλουσε, τι με σημαδευε σε σχεση με τωρα...


Αφιχθης στo πλαστικο Ορλαντο υπο καταρρακτωδη βροχη υπολειμμα του τυφωνα Fey, παρατηρω σαν να 'ναι πρωτη φορα ποσο παχυσαρσκοι και κακοντυμενοι ειναι οι περισσοτεροι ανθρωποι γυρω μου. Ποιος ειπε πως δυσκολα απαγκιστρωνεσαι απ'τη συνηθεια? Απορω πως σε τοσο λιγο διαστημα πολλα απ'αυτα που εβλεπα στην καθημερινη μου ζωη επι χρονια, τ'αντιμετωπιζω ωσαν νεο φρουτο...

Πολυ αργοτερα, στα διαλειματα απο τα σεμιναρια, νιωθω ξαφνικα να με χτυπαει το μεγεθος και το ευρος της αποξενωσης στην οποια βρισκομουν επι μακρον εδω, η οποια δεν μετριαστηκε ουτε με τους λιγοστους καλους φιλους ουτε με τις περιστασιακες ανουσιες σχεσεις στη Μ.Ρ μεταμυθολογικη εποχη που συντηρουσαν τη διαβιωση στο ρελαντι...

Μαλλον η αντιδιαστολη στο μυαλο μου τροφοδοτειται απ' τις μικρες χαρες του καλοκαιριου, του επαναπατρισμου στην Ευρωπη που φωναχτα αντισταθμιζει την προσωρινη αισθηση του κενου στην τεχνητη θλιμμενη Ορλαντια ζωη...

Σε τετοιες στιγμες ευτυχως οι σκεψεις μου γυρνουν εδω: στο σταφυλι που κολυμπαει, στα δαχτυλα μου π'αγγιζουν τ'αλατισμενο δερμα της, στο ψαρι που ξεβραστηκε στην πλατη της...