Ο Γουσταβος

Ποσο εγωιστης ειν'ο ανθρωπος...
Ενω στο Ορλαντο χρονομετρω αντιστροφα περιμενοντας ανυπομονα την αυριανη μεσημεριανη πτηση για τις Βρυξελλες, παρακαλαω μεσα μου το Γουσταβο με την καταστροφικη μανια του να μην αλλαξει ροτα προς τ'ανατολικα...

Δεν αφηνει τιποτε ορθιο στο διαβα του...'Αρκει να μη χτυπησει εμας', ο εαυτουλης παπαγαλιζει.
Πως να πονεσεις ανθρωπο χωρις να δεις το προσωπο του, οταν καταγραφεται ως ενα απ΄τα νουμερα των θυματων στις ειδησεις με μια εικονα χαους που τρυπωνει στον εγκεφαλο ως εκπληξη κι οχι ως συναισθημα...

Αφηνοντας διαλυμενη ηδη την Καραιβικη, σταθερα η ενταση του δυναμωνει... Ετοιμος να ισοπεδωσει παλι τη Νεα Ορλεανη που'ακομα δεν εχει συνελθει... Οι ανθρωποι σφαλιζουν σπιτια, κουβαλανε οτι μπορουν, εκκεκωνουν τις πολεις στη νοτια Λουιζιανα... Τι θα μεινει κι απο την Κουβα αποψε...μονο αυτοι που θα την πληρωσουν θα πονεσουν, οσοι γλιτωσουν ενα συναισθημα ανακουφισης θα γευτουν, κι ας λενε αλλα, 'τι κριμα' κλπ...

Κι εγω να κοιταω το ρολοι μου αγωνιωντας αν θα πεταξει η πτηση μου στην ωρα της, να με γυρισει ασφαλως απ' το μακρυα-μακρυα, ενω σε μια τοσο κοντινη συντεταγμενη χανεται το βιος ανθρωπων, κι οι ζωες τους μαζι...
Πως να βγεις απ'τον εαυτο σου και να να το νιωσεις αυτο? Πλεγμενοι στην παραδοξοτητα βρισκομαστε μονιμως...

Κοιταω προς τα πισω, μπαινοντας απ'τους τελευταιους επιβατες στην πτηση, πιανω στην ακρη του ματιου στην οθονη της τηλεορασης στην αιθουσα αναμονης την εικονα του τυφωνα να τα παρασερνει ολα, ενω σε λιγο οι τουρμπινες του αεροπλανου δινουν ωθηση ψηλα στον ουρανο... και στη γη χαμος...