Roberto Bolaño

Εκτος απο την μεθυστικη εκθεση "Barcelona and modernity" που σε μεταφερει στην πεντηκονταετια 1880-1930 παρουσιαζοντας καθε εκφανση της καταλανικης-η-μη καλλιτεχνικης δραστηριοτητας της πολης αυτης που συγκρινοταν τοτε με το Λονδινο η το Παρισι, η Βαρκελωνη εκτος των αλλων υπηρξε το 2003 και ο τοπος θανατου (πρωιμου) ενος απο τους σημαντικοτερους λατινοαμερικανους συγγραφεις της εποχης μας, του Roberto Bolaño.

Ενος αληθινα μοντερνου συγγραφεα ο οποιος ξεπερασε την παγιδα του μαγικου ρεαλισμου που ελαβε τη μορφη επιδημιας στους "λατινος" συγγραφεις μετα τα βιβλια του Μαρκες και αντιθετα εγραψε για χαρακτηρες που περνανε τη ζωη αυτη σε ενα καθεστος ταραγμενης "μεταναστευσης" απο τοπο σε τοπο, απο φιλιες σε φιλιες, απο αγαπη σε αγαπη...

Σιχαινοταν το "μαγικο ρεαλισμο" και σε καθε ευκαιρια δεν παρελειπε να δειχνει την αηδια του γι αυτον, θεωρουσε οτι ο Μαρκες ειχε πουλησει τον εαυτο του σε περιοδειες με "προεδρους" και "αρχιεπισκοπους" και θεωρουσε την Αλλιεντε μια πολυ κακη συγγραφεα που η προσπαθεια της για λογοτεχνια βρισκοταν καπου μεταξυ κιτς και γελοιου! Γενικα ηταν μαλλον δυσαρεστος ανθρωπος θεωρουσε ομως τον Κορτασαρ και τον Μπορχες μαγους της γραφης... Ειρωνικα, εξι μολις εβδομαδες πριν πεθανει, σε μια μεγαλη συναντηση ισπανοφωνων συγγραφεων στη Σεβιλλη, ο μοντερνος Μπολανιο ανακυρηχτηκε ο Λατινοαμερικανος συγγραφεας που ασκησε την μεγαλυτερη επιρροη στη γενια του.

Ο Μπολανιο γεννηθηκε στο Σαντιαγκο της Χιλης το 1953, μετακομισε με την οικογενεια του στο Μεξικο Σιτυ αργοτερα, οπου καταναλωνε με μανια οτι λογετεχνικο βιβλιο επεφτε στο χερι του (εκλεβε σαν τρελος βιβλια). Το 1973 γυρισε για συντομο διαστημα στο Σαντιαγκο μολις ο Αλιεντε εκλεχθηκε προεδρος αλλα οταν συντομα συνεβη το πραξικοπημα τον συνελαβαν και ηθελαν να τον εκτελεσουν διοτι με τα χρονια η προφορα του ειχε χασει την χιλιανη χροια της και τον θεωρησαν ξενο πρακτορα. Ετσι οπως τα φερνει η Θεα τυχη, ενας απο τους φρουρους τον αναγνωρισε διοτι ηταν συμμαθητης του στο σχολειο και ο Μπολανιο επεζησε. Στη συνεχεια εζησε ξανα στο Μεξικο και μετα μετακομισε στην Ευρωπη: στο Παρισι και τα τελευταια χρονια του στην Καταλονια, οπου και πεθανε.

Το magnum opus του Μπολανιο θεωρειται το βιλιο "Los Detectives Salvajes/ The Savage Detectives" το οποιο μολις κυκλοφορησε στη Βορειο Αμερικη την εβδομαδα που μας περασε και αποτελεσε και το εργο που τον τοποθετησε (εκτος των βραβειων) εκει που θεωρησε οτι ανηκει, στην παρεα του Κορτασαρ και του Μπορχες.

Ηθελα να γραψω το κειμενο αυτο αφου θα εχω διαβασει ενα τουλαχιστον βιβλιο του Μπολανιο και μολις τελειωσα το "Last evenings on Earth" που ειναι συλλογη δεκατεσσαρων ιστοριων και ειναι πραγματικα αριστοτεχνικο. Εαν εχει μεταφραστει στα Ελληνικα, και θα θελατε να γνωρισετε εναν πολυ "διαφορετικο" λατινοαμερικανο συγγραφεα, ιδου η ευκαιρια!

Μερικα σημεια της γραφης του:

-"...the melancholy folklore of exile..." (μου αρεσει τοσο που θα το υιοθετησω!)

-" Β is in love with X. Unhappily, of course. There was a time in his life when B would have done anything for X, as people generally say and think when they are in love. X breaks up with him. At first of course, B suffers, but eventually he gets over it, as people generally do. Life as they say in soap operas, goes on. The years pass."

- "Tony never got angry, never argued, as if he could see absolutely no point in trying to make someone else agree with him, as if, for him, everyone was lost, so how could one lost person presume to show another the way."

- "They sat in the bar and i could hardly take my eyes off them. I hadn't seen such a beautiful man and woman for a long time. They were so sure of themselves. So distant and disconcerting. I thought all the other people in the bar should have knelt down before them."

- "I prefer not to say anything, she wrote, there's no point adding to the pain, or adding our own little mysteries to it. As if the pain itself were not enough of a mystery, as if the pain were not the (mysterious) answer to all mysteries."

- "During a period of my life, thankfully behind me now, I used to see Adolf Hitler in the corridor of my house. All Hitler did was walk up and down the corridor, without even looking at me when he passed the open door of my bedroom. At first i thought it was the devil (who else could it have been?) and feared i had gone irreversibly mad. After two weeks, Hitler disappeared, and i was expecting him to be replaced by Stalin. But Stalin didn't show. It was Neruda who took up residence in my corridor..."

Καλημερα σας, καλη συνεχεια.