Μη-Πασχαλινη Ιστορια

Εκεινο το πρωι ελαχιστα διεφερε απο ενα τυπικο καλοκαιρινο πρωινο στην ελλαδα του ιουλιου. Ο ηλιος αργα αλλα σιγουρα μεσουρανουσε, η θερμοκρασια προσεγγιζε την ανωτερη τιμη της ημερας, το ξερο τοπιο γνωριμο και το ενα χερι εξω απο το παραθυρο του αυτοκινητου να παιζει με τον αντιθετο ανεμο σαν μικρο φιδακι. Το αυτοκινητο το παρακολουθειτε απο ψηλα, διαγραφει ασκοπες στροφες σε δρομους λαβυρινθους, διατηρωντας ομως μια προδιαγεγραμμενη πορεια προς τις δυτικες ακτες της Κρητης.

Η παραλια στα Φαλασαρνα απο ψηλα ειναι μαγευτικη, τιποτε δεν προειδεαζει οτι τα κυματα και τα ρευματα της δεν ειναι τοσο αθωα. Φτανοντας στην παραλια, ελαχιστος κοσμος ειναι μεσα στην θαλασσα, και γενικα εχει πολυ λιγοτερη ανθρωπινη παρουσια απ’οτι θα περιμενα. Περπατωντας στην αμμουδια με τις πατουσες να καιγονται ακουω μια παρεα διπλα να συζηταει σε εντονο υφος τι συνεβει εκει λιγα λεπτα πριν. Δυο γερμανοι τουριστες πνιγηκαν στ’ ανοιχτα, ουτε μιση ωρα δεν ειχε περασει, κανεις δεν καταφερε να τους σωσει, η ομορφια του τοπιου τους ξεγελασε, το ρευμα τους παρεσυρε, οι δυναμεις τους τους προδωσαν, θανατος απο πνιγμο, μακρυα απο το σπιτι τους, αφηνοντας ποιος ξερει ποιους και τι πισω...

Εβλεπα το νερο να σκαει με δυναμη στην ακρογιαλια. Λεω στην Ρ. Παμε! Δεν μπορω να καθησω αλλο εδω. Θα πεσω στα βαθια να κολυμπησω αν μεινουμε λιγο ακομα και δεν θα βγω εξω...

Δυο φιλοι μας καλοι ηταν στο νησι τις ιδιες μερες. Απο την τετραδα της εποχης εκεινης καμια σχεση δεν εμεινε ανεπαφη απο το χρονο, αλλα μονο μια επεζησε της ανθρωπινης ηλιθιοτητας, ματαιοδοξιας, περιφρονησης κι εγωισμου. Ανυποψιαστοι ομως ολοι τοτε για το τι μας επιφυλασσε το μελλον, ζουσαμε τις μερες εκεινες με τη ληθη της ξεγνοιασιας η την ξεγνοιασια της ληθης... ακομη δεν ξερω.

Αποφασισαμε να παμε ολοι με ενα αυτοκινητο ακομα πιο νοτια, στο Ελαφονησι...Το μερος αυτο το τοποθετω στις τροπικες παραλιες της Κρητης (τι κρητη τι καραιβικη). Ο Κ ως παρεξηγημενος ραλιστας μας πηγε σε χρονο ρεκορ αλλα μας εδωσε και τις σακουλες για εμετο, δεν ηθελε να προκαλεσουμε ατυχημα στο παρμπριζ των καημενων που μας ακολουθουσαν με το χυλο απο το πρωινο που φαγαμε ...

Ακομα θυμαμαι με λεπτομερειες την παραλια αυτη, κι ας εχουν περασει 7 χρονια σχεδον. Οταν πια αρχισε να σουρουπωνει και μας ειχε κοψει η λορδα ξεκινησαμε παλι για την δευτερη ειδικη διαδρομη της ημερας, αφου πλεον και με αδειο στομαχι, δεν μας υπολογιζε καθολου στις στροφες... Σε μια ευθεια ομως με το φως τις μερας ακομα το λευκο,-το χλωμο λευκο, η τελευταια αναλαμπη πριν πεσει το σκοταδι- βλεπει ενα φωσφοριζον αντικειμενο στο δρομο που νομισε οτι επεσε απο το αυτοκινητο μπροστα. Σταματαει επιτοπου και ανοιγοντας την πορτα, συλλεγει ενα χιλιοφορεμενο μπλε ελεκτρικ μαγιο Σπιντο! Δεν ξερω αν η συνεχεια αποτελει μια πραξη καλου Σαμαρειτη η ενα στοιχημα να προλαβει το αυτοκινητο μπροστα και να δοκιμασει το αρχαιο πρασινο καντετ στα ορια του θετοντας μας υποψηφιους στη λιστα με τα θυματα της ημερας, οπως και να’χει ο Κ το πηρε πολυ πατριωτικα το ζητημα. «Πρεπει να τους επιστρεψουμε το speedo!» Οι επομενες σκηνες ανοικουν στην σφαιρα του τραγελαφικου. Ενα αρχαιο αυτοκινητο να μαρσαρει με τεσσερις ταλαιπωρες ψυχες μεσα, οι τρεις πρασινες απο την ναυτια, και να πλησιαζουν σιγα σιγα το αυτοκινητο μπροστα που ειχε γαλλικες πινακιδες. Ειχε πια νυχτωσει κι ο Κ αρχισε τις κορνες και τα μαρσαρισματα μεσα στην ερημια-στη μεση του πουθενα-φυσιολογικα οι Γαλλοι μπροστα ειχαν τρομοκρατηθει, νομισαν πως αποψε θα υποστουν καποιας μορφης βιασμο η αιφνιδιο θανατο, και επιταχυναν, με τον Κ να μην τα παραταει και μαλιστα με το ενα χερι να οδηγει και με το αλλα να εχει προταξει στον αερα το μαγιο, ψηλα να φαινεται και να το στροβιλιζει σαν σουλιωτισσα που γυρναει το φωσφωριζε μαντηλι της πριν πεσει στο γκρεμο! Εγω τον κοιτουσα και δεν ηξερα αν πρεπει να γελασω η να κλαψω! Φτανοντας σ’ ενα χωριο, το μπροστα αμαξι σταματαει, ισως να αισθανθηκαν οτι δεν θα υποστουν ληστεια η σφαγη στην κεντρικη πλατεια απο τον τρελο που τους κυνηγαει απο πισω το τελευταιο μισαωρο! Ο Κ βγαινει απο το αμαξι με τα κορδονια του μαγιο να σερνονται σχεδον στο εδαφος. Βγηκα κι εγω γιατι η περιεργεια μου να δω τα προσωπα τους ξεπερνουσε το οριο. Ειλικρινα, τοσο φοβισμενα προσωπα ειχα καιρο να δω. Ο Κ αρθρωσε δυο τρεις λεξεις στα γαλλικα και τους εδωσε το μαγιο. Ειμαι σιγουρος οτι απο την τρομαρα τους, και δικο τους να μην ηταν θα το επαιρναν με παγωμενο χαμογελο στα χειλη. Αμφιβαλλω εν τελη να ηταν και δικο τους! Ο Κ χαιρεταει, μπαινει στο αυτοκινητο. Τους βριζει στα γαλλικα και μαρσαρει. Το πρασινο ταλαιπωρημενο καντετ χανεται μες στη νυχτα με τους ζαλισμενους επιβατες του. Bonne nuit.