Ενσταντανε, η συνεχεια...

Πλεον στην ευρυχωρη τσεπη του απαραιτητου ανοιξιατικου τζακετ εχω μια καινουρια παρεα που πιστα με ακολουθει στις γυρες μου...Επειδη προεξεχει λιγο απο τη μεγαλη τσεπη, οι φιλοι μου με πειραζουν και γελανε με τις ιδιοτροπιες μου, "τι εγινε, τωρα βγαινεις εξω με βιβλια στις τσεπες"?
Απλως ο ενθουσιασμος μου με τα βιβλια του Μπολανιο ειναι τετοιος που τελικα πιανω τον εαυτο μου να θελει να περναει ωρες στο καφε της γειτονιας στο στασιδι διπλα στο μεγαλο τζαμι και να διαβαζει... Εχθες φτανοντας στο τελος ενος κεφαλαιου απο το Distant Star ενιωσα τετοια αγαλλιαση που πηγα παλι πισω στην αρχη και το ξαναδιαβασα, και μετα παλι. Η ωρα περασε, οι φιλοι μου με φωναξαν στην παρεα τους, κατεληξε το βιβλιο να με συντροφευει στα στεκια μας και να μου μιλαει μεσα στην εκκωφαντικη οχλαγωγη και ανοησια σαν φιλος παλιος ολο το βραδυ...Ειναι συγγραφεις που ταιριαζουν τοσο στην ψυχοσυνθεση μερικων ανθρωπων που δεν μπορεις παρα να αισθανεσαι ευγνωμοσυνη για τ' οτι παιδευτηκαν να αποτυπωσουν αυτα που σκεφτονται και ονειρευονται.


Πριν απο λιγες μερες σε ομορφο βιβλιοπωλειο του Μπαφαλο, εψαχνα να αγορασω τα υπολοιπα βιβλια του Μπολανιο. Πιανω κουβεντα με τον βιβλιοπωλη που με ψυχαγωγει με τις γνωσεις του και αποτελει το αντιθετο του τυπικου αμερικανου με τα στερεοτυπα που κουβαλαμε στο μυαλο μας... Καποια στιγμη το παει αλλου η κουβεντα και τον ρωταω αν εχει τους "Τεσσερις τοιχους" του Βαγγελη Χατζηγιαννιδη, και μου απανταει θετικα, βγαζοντας το απο το ραφι εμπρος μου! Η παγκοσμιοποιηση στο μεγαλειο της.

Ενα απο τα λιγα γλυκα βραδια των ημερων, αφησα το αυτοκινητο και περπατησα στη γειτονια. Δυο καλοι μου φιλοι με καλεσαν για φαγητο και η αποσταση ηταν ιδανικη για βολτα. Εδω σχεδον ολοι διαθετουν παρκινγκ ακριβως διπλα στο σπιτι τους, η απλα χωρου ισως ειναι σημα κατατεθεν της ηπειρου αυτης. Απαγορευτικα βεβαιως υπαρχουν παντου τα οποια εφαρμοζονται πληρως και χωρις εξαιρεσεις. Βλεποντας την ταμπελα αυτη ομως, ξεσπασα σε γελια! Η αληθεια ειναι οτι μου ηρθε να περασω με κατσαβιδι την επομενη φορα και να την βουτηξω...Don't even think...!

Κανενα σχολιο. Και δεν ειναι φωτομονταζ. Σε κεντρικη πλατεια στο Μπαφαλο, εμπρος απο το δημαρχειο, αντικριζω σε περιοπτη θεση να ανεμιζει η ελληνικη σημαια!
Ααααααα, ετριβα τα ματια μου, ειπα "παει, το εχασα"!
Αναγκαστηκα να ρωτησω μεσα στο δημαρχειο, "γιατι εχετε την ελληνικη σημαια εξω?!!!", μου απαντησαν οτι ειχαν καποια γιορτη και ως ενδειξη φιλιας υψωνουν τη σημαια.
Σκεφτομαι ποσο αδικοι ειμαστε με τους αμερικανους τοσες φορες...


Η Φιλαρμονικη Ορχηστρα του Μπαφαλο ειναι απο τα καμαρια της πολης (ε, δεν εχει πολλα!). Στεγαζονται σε ενα καταπληκτικο μινιμαλιστικο μεγαρο μουσικης, το Kleinhans Music Hall που σχεδιαστηκε απο τους φιλανδους αρχιτεκτονες Eero & Eliel Saarinen το 1938 παρακαλω!!! Φυσικα εχει ανακαινιστει, αλλα παντοτε εντυπωσιαζομαι με κτιρια που μου φαινονται τοσο μοντερνα παροτι ειναι χτισμενα εδω και 70 σχεδον χρονια!!!



Συχναζουμε με τετοιους ρυθμους στο Soundlab που θεωρησα οτι του αξιζει μια σκοτεινη φωτογραφια, το βραδυ του Shock & Awe. Ισως οι πιο ενδιαφερουσες φιγουρες της πολης συχναζουν εδω, πολλες φορες αξιζει να παει κανεις μονο για το χαζι...

Καλο Σαββατοκυριακο!