Η μαχη του παπουτσιου

Η ημέρα καθημερινή, η ώρα απογευματινή, τέτοια ώρα μου αρέσει να παίρνω το Αθηναϊκό μετρό. Ο λίγος κόσμος με βοηθά να ασχοληθώ με πιο ενδιαφέροντα πράγματα από την διπλανή μαυροφορεμένη πιτσιρίκα με το mp3 player στη διαπασών να ακούει deathmetal!!! ή με την ενόχληση που μου προκαλούν όσοι μιλάνε δυνατά στο κινητό τους anyway που λεν και στο χωριό μου, μια τέτοια μέρα παρατηρώντας όπως πάντα τον κόσμο ξαφνικά μου ‘ρθε… τα γυναικεία παπούτσια.

Είναι αλήθεια ότι πάντα ένιωθα δέος και όχι μόνο, μπροστά στην γυναικεία γκαρνταρόμπα γενικά. Έχω σταθεί πολλές φορές εκστατικός μπροστά σε απροσδιορίστου σχήματος υφάσματα που με ένα μαγικό τρόπο τον οποίο μόνο οι γυναίκες κατέχουν, μετατρέπονται σε ενδυμασία και μάλιστα όμορφη ενδυμασία ενίοτε και σεξυ. Τις έχω χαζέψει να περιεργάζονται τέτοια «ρούχα» στα καταστήματα, να τα χειρίζονται δε τόσο άνετα που τρελαίνεσαι. «Αχ αυτή η βεραμάν τουνίκ ταιριάζει τέλεια με το μπολερό μου»(!!!) κτλ. Παρόλα αυτά όμως ένα είδος κατέχει στις γυναικείες καρδιές ξεχωριστή θέση, τα παπούτσια τους. Είναι το κάτι άλλο. Ποτέ άλλοτε ένα αντικείμενο με τόσο συγκεκριμένη αποστολή δεν πήρε τόσες μορφές. Μέσα στο βαγόνι μου λοιπόν παρατηρώ, γεμίζω, εικόνες, σχέδια, χρώματα τόση ποικιλία. Από αυστηρά σκούρα μεσόκοπης κυρίας μέχρι μαύρες λουστρίνι μπότες ως το γόνατο με μεγάλες αλυσίδες (τις φοράει η πιτσιρίκα με το mp3).

Έχει τα πάντα ο μπαξές-λέγε με βαγόνι- κομψές γόβες όχι πάντα σε κομψά πόδια, στα οποία πόδια θα επανέλθω έχει επίσης αγριεμένα νιάτα με σταράκια, μπαλαρίνες σε απίστευτο αριθμό χρωματικών συνδυασμών, μπότες, μποτάκια ή σεξυ μποτίνια καθώς και κλασικές γόβες. Γόβες στιλέτο, μυτερές ή πιο στρογγυλευμένες. Τα αξεσουάρ πολλά. Φιογκάκια λουλουδάκια μέχρι και κουδουνάκια έχω δεί, φυσικά αθλητικά διαφόρων ειδών. Καθαρόαιμα, φιρμάτα με χρυσές λεπτομέρειες, η πιο απλά περιπάτου. Τα χρώματα άπειρα φυσικά. Τα τακούνια από μόνα τους αποτελούν ένα σημαντικό κομμάτι της μάχης του παπουτσιού στο γυναικείο έπος. Ψηλά, κοντά πιο χοντρά, στιλέτα ή παγοκόφτες ότι προτιμάτε πάντως γεγονός παραμένει ότι η ισορροπία που προσπαθούν να κρατήσουν πάνω τους οι γυναίκες ίσως να είναι αφροδισιακή. Μας δίνει στους άνδρες την εντύπωση υποσυνείδητα ότι αυτό το όμορφο πλάσμα μας χρειάζεται, μας θέλει για την στηρίξουμε ίσως… Ασε που ομορφαίνει το πόδι το μακραίνει ανασηκώνει τους γλουτούς τι άλλο να κάνει πια; Και ενώ όλα αυτά στριφογυρίζουν στο μυαλό μου ξανακοιτάω καλύτερα να δω, γιατί τόσο καπνός γιατί η μάχη; Ποιο το αποτέλεσμα; ποιος νικάει;

Κυρίες και κύριοι μπορεί να ακουστεί κοινοτυπία αλλά τι είναι άλλο η κοινοτυπία παρά μια μεγάλη αλήθεια; Δεν έχουν σημασία τα παπούτσια το είδος, η μάρκα, το χρώμα τα φιογκακια τα τακούνια, το πόδι μετράει. Αυτό μας τραβάει σαν υπνωτισμένους και κάνει τα δικά μας δύσμοιρα πατούμενα να παίρνουν άβολες στάσεις λόγω αμηχανίας. Αυτό κάνει τα παπούτσια μας να τρέχουν, όταν το πόδι της, φέρνει σ’ αυτό του Καραγκούνη. Πραγματικά μου έρχεται πολλές φορές να τους δώσω πάσα…

Σταθμός Λαρίσης. Η στάση μου. Ξυπνάω από το λήθαργο, βγαίνω από το βαγόνι. Μερικά από τα προ ολίγου στατικά γυναικεία παπουτσάκια βγαίνουν και αυτά βιαστικά. Τα κοιτάζω στις κυλιόμενες στην αποβάθρα. Μερικά λερωμένα αλλά όχι, στρίβω στο στενό μου. Δυο ζευγάρια παπούτσια ένα ανδρικό και ένα γυναικείο προσπαθούν να αποφύγουν ένα λάκο με νερό. Μαζί. Δύσκολο να συγχρονιστούν ανδρικά και γυναικεία παπούτσια
Τα παπούτσια των άλλων.

(Του Von Taser,
το Ιδ καφε φιλοξενει φιλους)