Μοντρεαλ

Το να διαμορφωνεις μια σκεψη εν καιρω που μπορει να αναιρεθει σε μια στιγμη,
να αναθεωρεις μια αποψη που σε εχει καθορισει
η να αλλαζεις γνωμη σε θεμα που ως τωρα εψαχνες μονο την επιβεβαιωση του ειναι απο τα πιο δυσκολα πραγματα στη μικρη και ασημαντη ζωη μας...

Σκεφτομαι οτι αν καταφερει κανεις συνειδητα να αποδεχτει την περιπτωση αυτη μεσα του του ποσο συχνα σφαλλει, μαλλον κερδισμενος θα ειναι... Ευκαιριες να δουμε αλλιως τα πραγματα μας δινονται συχνα πυκνα...

Οι τελευταιες μερες πλουσιες, με εικονες, παραστασεις, συζητησεις, συναισθηματα. Μακαρι να ημασταν παντα ενα σφουγγαρι ετοιμο καθε στιγμη να τα αποροφησει ολα...

Ταξιδεψα στο Μοντρεαλ το τελευταιο τριημερο, κατι που ηθελα να κανω για μεγαλο διαστημα. Οι πολικες θερμοκρασιες δεν ηθελα να με πτοησουν, τι κι αν ειναι Γεναρης, σιχαινομαι την αναβλητικοτητα αν και φορες υποκυπτω κι εγω ταπεινωμενος...
Αφορμη ηθελα να βρω, οι αφορμες ειναι ισως το ευκολοτερο πραγμα στη ζωη αυτη!
Παρα τις χιονοθυελλες, μου φανηκε ασυγκριτα πιο ενδιαφερον να τουρτουριζω στο Vieux Montreal παρα να ειμαι σε πλαστικο οτελ-καζινο της Καραιβικης...

Μουσικη στο δρομο να μας κραταει ζεστους, το παρμπριζ του αυτοκινητου παγωμενο με εικονα που εντασσεται στη μεταμοντερνα ζωγραφικη... η θερμοκρασια στο -22 εξω απο τη μικρη βολιδα μας που αντιστεκεται σε οτι εχει κρυσταλλωσει γυρω μας.

Η απαξιωση λοιπον που ειχα για πολλα πραγματα που σχετιζονται με τη Γαλλια τα τελευταια χρονια ηρθε να με γρονθοκοπησει και να μου υπενθυμισει ποσο διαφορετικη και ελκυστικη μπορει να γινει δυνητικα η ζωη μας.

Τα γαλλικα που ειχα σχεδον μισησει διοτι εμαθα μια γλωσσα που οδηγειται σε αχρηστια, στο Μοντρεαλ εγιναν ξανα μουσικη στ αυτια μου, μεχρι και οι τετριμμενοι βασικοι χαιρετισμοι μου προξενουσαν ευαιξια ψυχης! Εμπαινα στα μαγαζια μονο και μονο για να χαιρετισω κοσμο! Αν τα ουγγρικα δεν εκτοπιζαν τις αμετρητες ωρες γαλλικων απο το σχολειο ισως κι εγω να γινομουν πιο κατανοητος σε πολλες περιπτωσεις, ομως αυτο μαλλον με ενθαρρυνε να συνεχισω παρα με πτοουσε...

Η πολη πανεμορφη, η γαλλικη επιρροη και κουλτουρα παρουσα σε καθε γωνια, με το στυλ να καθοριζει την ατμοσφαιρα και ο κοσμοπολιτικος τροπος ζωης να σου κλεινει το ματι , "η ζωη ειναι εδω, και οχι αλλου αγαπητε μου". Οι ανθρωποι ευγενικοι παρα τα στερεοτυπα οτι αν τους μιλας αγγλικα ξινιζουν... Αχ αυτα τα στερεοτυπα...

Η ενιοτε μετακομμουνιστικη αρχιτεκτονικη δεν αλλοιωνε το ολο ξεχωριστο συναισθημα. (ετσι αποκαλω ολα σχεδον τα κτιρια που εχουν κτιστει το '60-'70 α λα Λε Κορμπυζιε και ειναι γκριζοι, αποτροπαιοι, ασχημοι, καταθλιπτικοι ογκολιθοι, παντου στο δυτικο ημισφαιριο, ηθελα να ηξερα ποσο ψυχικα αρρωστοι ηταν οι αρχιτεκτονες τοτε).

Μεχρι και το κρυο σε μερη σαν κι αυτο χανουν καθε σημασια αν καταφερεις και δεν παθεις κρυοπαγηματα στα δαχτυλα των ποδιων σου μετα απο 30 λεπτα περπατημα η δεν σου πεσει η μυτη καθως χαμογελας στο αιθεριο πλασμα στη Rue St. Denis που πρεπει να ειναι η βασιλισα του χιονιου.
Στο τελος του ταξιδιου ηθελα να αναφωνησω "Vive la Nouvelle France" η φιλογαλλια μου επανηλθε δριμυτερη και ετρεξα να αγορασω ενα παλιο δισκο του Charles Aznavour ωστε να με συντροφευει στο ταξιδι της επιστροφης κωφευοντας τους συνεπιβατες μου...

Επομενη αρκτικη αποστολη στην πολη του Κεμπεκ.