Μικρο Οδοιπορικο - Μερος Δευτερο

Μετα απο σπιτικο φαγητο με γευσεις γνωριμες που σου χαιδευουν τους αδενες, πιανουμε συζητηση με συνοδεια κρασιου που εξαρχης μεν συντροφευει στοργικα αλλα εν τελη σε παγιδευει πονηρα σε παιχνιδια λεξεων και μπορει να σε οδηγησει σε χωραφια που δεν θελεις να πας, οπως εχει αποδειχθει οι καταπατητες ενιοτε πυροβολουνται...

Το πρωι ξυπναω πιασμενος σαν να εχω κλειδωθει σε μια θεση, ο καναπες μαλλον προοριζεται για αλλες μορφες ζωης, για ανθρωπο να ξεκουραστει παντως οχι!
Η Λ. μου τραβαει το ποδι, ειναι ενα αγγελακι ακροβατης, καθε φορα που βρισκομαστε μου δειχνει ακροβατικα που μ'αφηνουν με το στομα ανοικτο, το πως οι κλειδωσεις της παραμενουν ανεπαφες μου ειναι μυστηριο.
Με την Λ. συνδεθηκαμε αυτοματα απο την πρωτη φορα που βρεθηκαμε, ισως το πρωτο παιδι με το οποιο εχω αναπτυξει τετοια σχεση, η πρωτη που με εκανε να νιωσω οτι ειναι ευχη να εχεις παιδι και να το μεγαλωσεις, ειδικα ενα τετοιο αγγελουδι.

Ειναι το υβριδιο του 21ου αιωνα. Ουτε 8 χρονων ακομα και εχει γεννηθει και μεγαλωσει στη Χαιδελβεργη, τους τρεις καλοκαιρινους μηνες τους περνουσε μεχρι προτινος στη Βουδαπεστη και τα τελευταια δυο χρονια ζει στον Κινγκστον του Καναδα. Μια αυθεντικη trilingual, χωρις καμια προσπαθεια μιλαει τρεις γλωσσες με τελεια προφορα και χρησιμοποιει λεξεις που με κανουν να γελαω...
Με την Λ. μιλαμε τα hunglish που πολυ τα αγαπαω...ο συνδυασμος ουγγρικων και αγγλικων... Οταν θελει να πει κατι στην μαμα της να μην το καταλαβω το γυριζει στο απταιστο γερμανικο... Με την Κ. κοιταζομαστε και χαμογελαμε οταν το κανει αυτο...

Ερχεται λοιπον η Λ. πρωνιατικα και μετα απο μικρη κουβεντα ενω εγω νιωθω διαλυμενος με το ματι τσιμπλα μου δειχνει ενα φλοιο καρυδιου που τον εχει βαψει σαν πασχαλιτσα (ladybug).
Το βαζει στην παλαμη μου και με ρωταει. Τι ειναι αυτο?


Το αγγιζω, την κοιταω ξανα, λεω "πασχαλιτσα"...

Μμμμ, μου λεει, σωστα!
Το παιρνει απο την παλαμη και με το αλλο χερι βαζει δευτερο ζωγραφισμενο καρυδι στην παλαμη μου. Η ωρα 8.50 το πρωι, το μαλλι μου πεταει σαν κοκκορι, το μαγουλο μου εχει το σημαδι απο το φερμουαρ του μαξιλαριου, ειμαι σαν τρακαρισμενο περιπτερο. Θελω καφε.
"Τι ειναι αυτο?" Με βλεμμα σκανταλιαρικο!

Λοιπον, ειλικρινα δεν ειχα την παραμικρη ιδεα, ειναι ολο βαμμενο μαυρο, με ενα μικρο παραλληλογραμμο μονο στη μεση που ειναι αφημενο στο φυσικο του χρωμα...


Της λεω, "Λ. δεν εχω ιδεα!"

Με κοιταει με το βλεμμα της νικης και με ενα χαμογελο ως τ' αυτια και μου λεει
"Μια μουσουλμανα πασχαλιτσα!"...

Περιττο να πω πως αφου το ξαναεφερα στο οπτικο μου πεδιο και οι αργες στροφες στο μυαλο μου πηραν μπροστα, εφυγα! "Μια μουσουλμανα πασχαλιτσα!"
Απιστευτα παιδια! Με πηραν τα γελια, παραλιγο να πνιγω απο το σαλιο μου και φυσικα ξυπνησα και τους οικοδεσποτες μου που δεν ειμαι σιγουρος πως ειχαν την ορεξη μας!

Στη διαρκεια του πρωινου, η Λ. μου εδειχνε καθε τοσο τη μουσουλμανα πασχαλιτσα και ολοι γελαγαμε σαν να τη βλεπαμε πρωτη φορα...

Το μεσημερι καναμε μια μικρη εκδρομη με φερρυ στο γειτονικο Wolfe Island, δραξαμε της ευκαιριας αφου μας βοηθησε η ανελπιστη ηλιοφανεια και περπατησαμε μεσα στο νησι ως μια μακρινη παραλια... Το θεαμα που αντικρυσα δεν το υπολογιζα καθολου...





Σχεδον αισθανθηκα οτι ημουν στην Ελλαδα... βγαζαμε τρελες φωτογραφιες ο ενας με τον αλλο και παιζαμε με την αμμο και καναμε πικνικ και ριχναμε πλακουτσωτες πετρες στη θαλασσα...συγνωμη, λιμνη.
Το σκηνικο θα μπορουσε να πει κανεις οτι ηταν σχεδον τελειο...

(απουσια κινηματογραφου τη φορα αυτη! Νομιζω θα σας εβρισκε συμφωνους!)