Round up

Μεσημερι, λιγο μετα τη μια. Ησυχια στη βιβλιοθηκη.
Παρατεροι ηχοι που-και-που απλως τονιζουν καλυτερα την γενικοτερη ησυχια.
Ξαφνικα, απο την aula ακουγεται δυνατα, καθαρα, κρυσταλινα μια μονο γυναικεια εξαισια φωνη να τραγουδαει ουγγρικα παραδοσιακα τραγουδια, σαν ενα ονειρο να εχει μπει σφηνα στην πραγματικοτητα.
Κοιταζομαστε δεξια αριστερα με την εκπληξη του ασυναρτητου ζωγραφισμενη στα προσωπα μας, ασυνοδευτη η φωνη συνεχιζει να τραγουδαει περηφανα λυπητερα, ειναι τοσο καθαρα ουγγρικο το συναισθημα, δεν γινεται να το μπερδεψεις με τιποτε.
Ειμαι στον τεταρτο οροφο, σηκωνομαι ελατηριο, παω στα εσωτερικα παραθυρα που βλεπουν στην aula, σχεδον κρεμιεμαι, ισα που χωραω διπλα σε μια κοπελα που εχει κι αυτη τις αισθησεις της τεντωμενες... «Ειναι η Palya Bea!» μου λεει. Κοιταω γυρω, σε πανω κατω οροφους, σχεδον ολοι εχουν σηκωθει απο τις θεσεις τους, σαν υπνωτισμενοι κοιτανε προς το μερος της, κι η βιβλιοθηκη εχει μετατραπει σε θεατρο.
Σταματαει για ενα λεπτο. «Σημερα ειναι η ημερα του αυθορμητου τραγουδιου!» μας λεει. «Το ποσο ασυνηθιστο ειναι να τραγουδαει κανεις σε μια βιβλιοθηκη μ’εφερε ως εδω» ...

Συνεχιζει το τραγουδι μονη της για περιπου μιση ωρα, η φωνη της, ο μονος ανθρωπινος ηχος που αντηχει στο μερος αυτο, διαχεεται σε καθε γωνια της “Szabo Ervin” στην Καλβιν Τερ. Ακομα και μετα το τελος οι πιο πολλοι παραμενουν καθηλωμενοι, δεν γυριζουν πισω στις θεσεις τους. Για κατι τετοιες στιγμες ζουμε.