1046 km/hr
Τη μελωμενη διπλα που λιωνει στο στομα τη λιγουρευομουν μερες τωρα. Επιτελους σπιτικο φαγητο, ένα πιο γιορτινο περιβαλλον από το αστολιστο σπιτι μου στην άλλη ακρη. Οι γονεις μου σαν μικρα παιδια. Αντιστροφη ρολων, χαιρονται σαν παιδια, κι ο γιος τους αντιμετωπιζει στοργικα… Η αποσταση πολλες φορες δημιουργει αυτόν τον προσκαιρο ιδεαλισμο στις σχεσεις…
Η πτηση μαραθωνια, μου φαινεται ότι κάθε φορα διαρκει περισσοτερο. Ισως να εχω κουραστει και από τον υπεργκο αριθμο πτησεων φετος, περισσοτερες από ποτε, 42 τον αριθμο χωρις να εχω καμια σχεση με επιχειρησεις…
Σαν την αδικη καταρα… Δεν μπορουσα να παραμεινω στο σπιτι μου ηρεμος καθολου. Μονιμως ενιωθα αβολα και οι τασεις φυγης μου εντονες. Θελω αυτές οι τασεις φυγης να παψουν να με καταδιωκουν.
Η χιονοθυελα του Ντενβερ ηταν πολύ μακρια και η πτηση για Νεα Υορκη χωρις προβληματα. Εχοντας χρονο στο αεροδρομιο αποφασιζω να παω για μασαζ μηπως με ηρεμησει και με βοηθησει να κοιμηθω στην πτηση. Θυμαμαι στις πρωτες υπερατλαντικες πτησεις μου κοιμομουν σαν πουλακι…δεν με αγγιζε τιποτε, ουτε αλλαλαζον μωρο διπλα. Ξυπνουσα στον προορισμο μου, κυριος και χαμογελαστος. Αλλα με την παροδο του χρονου ολο και πιο αβολα αισθανομουν ωσπου πλεον είναι αδυνατον να με επισκεφτει ο φιλος υπνος.
Το μασαζ ηταν μαρτυριο! Δεν θυμαμαι την τελευταια φορα που ειχα να πονεσω ετσι. Ισως όταν με πατησε αυτοκινητο… Αφου πρεπει καμια στιγμη να μου κυλησε και ένα δακρυ μιας και ενιωθα πληρως διαλυμενος. Σηκωθηκα σαν να ειχα φαει γερο ξυλο, πληρωσα και εδωσα και φιλοδωρημα μιας και τετοια περιποιηση πρεπει να αμοιβεται σωστα… Πραγματι όμως όταν καθησα στην καρεκλα μπροστα από την πυλη με πηρε ο υπνος, ουτε οι ελληναρες με ενοχλουσαν διπλα μου, ουτε τα μωρα που κλαινε… ουτε τα εκνευριστικα ηλεκτρικα αυτοκινητα με το συνεχες μπιπμπιπ που μεταφερουν τους παπουδες…
Με το που επιβιβαστηκα όμως, το ματι παρεμεινε γαριδα σε ολη την πτηση όπως και αλλοτε με εκατονταδες βλακωδεις σκεψεις και σπανιως κατι πιο εξυπνο να με απασχολει. Επομενως δεν είναι να απορει κανεις ποσο χημηλης ποιοτητας είναι το ποστ σημερα. Η εγκεφαλικη μου λειτουργια τελει υπο καταρρευση. Παω πριν χτυπησει το κεφαλι μου στο πληκτρολογιο και όχι τιποτε άλλο αλλα θα προτιμουσα τα σαλια να μην καταστρεψουν το λαπτοπ…
posted by IdentityCafe @ 1:17 PM
3 Comments:
καλώς ήρθες jet lag-όπαιδο!!!!!
1) κι εσύ δεν κλείνεις μάτι στα αεροπλάνα?...
άμα πετάγαμε παρέα, θα είχαμε ξεσηκώσει την καμπίνα από το πολύ μπλα-μπλα και τα γέλια (απίθανο εκτονωτικό σε κλειστοφοβικές πριγκήπισσες!)
2) και μια που αναφέρεις το μασάζ, το ίδιο έκανα κι εγώ σήμερα με τη μοναδική διαφορά ότι δεν δάκρυσα στα σημεία που πόναγαν (τα ρημάδια!) αλλά απλά μετέφερα ΟΛΗ την ένταση στη θεραπεύτρια και χασμουριόταν η γυναίκα σαν χάνος. χιχιχιχιιι!!!!
3) το ποστ μια χαρά είναι. να το αφήσεις στην ησυχία του.
4) αν χτυπήσεις το κεφάλι σου, βάλε χρωματιστό hansplast-κάνει μπαμ από μακριά και "διευκολύνει" φιλικότατα.
;)
P.S. γύρνα το πληκτρολόγιο ανάποδα σε περίπτωση που η σιελόρροια προκαλέσει προβλήματα. αλλιώς άσ'το σε μια γωνιά και θεώρησέ το "σύγχρονη τέχνη". κάποιοι θησαυρίζουν με κάτι τέτοια...
:P
Στις υπερατλαντικές πτήσεις ούτε εγώ κατάφερνα να κοιμηθώ πάνω από μερικά λεπτά... Εκτός από τις λίγες φορές που με κάνανε upgrade σε business class :-))
Έφτανα βέβαια πτώμα στη Γερμανία και στην πτήση Φρανκφούρτη-Αθήνα κοιμόμουνα μια χαρά συνήθως!
Όσο για τις τάσεις φυγής, τι να πω... ομοιοπαθής! Το πρόβλημα με μένα είναι πως από κάποιο σημείο και μετά δεν ένιωθα και πουθενά σπίτι μου (αλλά παντού ένιωθα άνετα -όπου γης και πατρίς!). Τι τα θέλαμε τα ταξίδια? Δεν καθόμασταν στα αυγά μας??? ;-)
Πρινσεσα
Οι θεσεις στα αεροπλανα εχουν κατασκευαστει απο ειδικους στο S/M.
Ναι η καλη παρεα σε μια πτηση ειναι ιδανικο εφοδιο! (αν και οι δυο ξερουν οτι δεν μπορουν να κοιμηθουν). Εμενα μαλλον ανοιχτοφοβια μου προκαλει οταν σκεφτομαι οτι ΅πεταω΅ στα 36 χιλ ποδια πανω απο την γροιλανδια!
Σου εκανε μασαζ και χασμουριοτανε;
καλο κι αυτο! παλι καλα που δεν ξαπλωσε και πανω σου!
Τωρα με το χρωματιστο χανζαπλαστ μου εδωσες πολυ καλη ιδεα!
Οδυσσεα!
που ειναι επιτελους αυτη η ψυχη που θα με κανει απγκραιηντ;
Η τελευταια σου παραγραφος συνοψιζει επακριβως την μερικη τουλαχιστον απωλεια της ταυτοτητας μας (που ακομα δεν εχω τοποθετησει στα θετικα η στα αρνητικα μας).
Το σκεφτομαι οπως κι εσυ. δεν καθομασταν στ αυγα μας; αλλα παλι σκεψου ποσα κερδισαμε...(και ποσα χασαμε!)
Post a Comment
Subscribe to Post Comments [Atom]
<< Home