Αλλιως

Ειναι μερες που ολα πανε καλα.
Δουλευεις απο τα ξημερωματα παρολο που ειναι σαβατο αλλα εχεις επιτελους την ικανοποιηση oτι εκανες μια αρχη με το project που ασχολεισαι καιρο τωρα,
τακτοποιεις την απεραντη ακαταστασια στο σπιτι σου που μοιαζει πιο ανθρωπινο,
παιζεις το σκακι σου και τα λες με φιλο μεχρι αργα οπως θα ηθελες,
γνωριζεις ενδιαφερον ανθρωπο γυρω σου που για αλλαγη δεν σε κανει να βαριεσαι και να βλαστημας την ωρα και τη στιγμη που βγηκες,
ξυπνας με τηλεφωνημα απο αλλη παρεα μαζεμενη που σε καλει για βασιλικο πρωινο σε ομορφο εργενικο διαμερισμα...
παρατηρεις απο αποσταση, απλετο φως, ολα μυριζουν ωραια, τα προσωπα κεφατα, η κινηση τους ειναι σαν να χορευουν,
σερβιρεσαι και μεσω ιντερνετ ακους Bestραδιο ταυτοχρονα με τους φιλους σου στην αλλη ακρη του πλανητη (ακομα μου φαινεται ασυλληπτο οταν το συλλογιζομαι),
συζητας περι ανεμων και υδατων
ωσπου παιζει το L'Appuntamento της Ornella Vanoni,
η φωνη γλυκια να σε λιωνει και καθαρη σαν κρυσταλλο,
γεμιζει ο χωρος με μουσικη και καθε κουβεντα σταματαει,
ειναι η σπανια στιγμη που αισθανεσαι πληρης παρολες τις ατελειες, τις ελλειψεις και τα προβληματα,
που δεν μπορεις να ανασανεις για λιγα δευτερολεπτα προτου επιστρεψεις στα εγκοσμια. Ειναι η στιγμη που θα επρεπε να συμβαινει πιο συχνα.

dont you hear that horrible screaming all around you?
That screaming men call silence? Λεει ο Herzog.
Εχθες ηταν ομως αλλιως!

3 & 1