Faraway, so close

Δεν ξερω κατα ποσο συνειδητοποιουμε ποσο δεσμιοι της ψυχολογιας μας ειμαστε.

Περασμενες επισκεψεις μου στην Αθηνα με χαροποιουσαν ως μια ευκαιρια να δω τους αγαπημενους μου ανθρωπους και τους φιλους μου αλλα τωρα ειναι ισως η πρωτη φορα μετα απο χρονια που κατεβηκα στην Αθηνα γιατι ηθελα να ειμαι στο σπιτι μου, να αισθανθω - εστω και παραγνωριζοντας οτι στην πραγματικοτητα ουτε εδω ειναι σπιτι μου - οτι ανηκω καπου.

Ακομα θυμαμαι τη φραση που μου ειπε η Eszter στη Βουδαπεστη τον Σεπτεμβρη. 'Σε κοιταω στα ματια και νιωθω οτι εισαι χαμενος, δεν ξερεις που πατας'. Με τρομαξε το γεγονος οτι με διαβασε τοσο ευκολα και εστρεψα τα ματια μου κατω. Μετα ηπιαμε πολυ, μαλλον το αλκοολ μας θολωσε το βλεμμα, να μην βλεπουμε πια τα πραγματα που μας τρομαζουν...

Το περασμενο βραδυ συνειδητοποιησα ξανα ποσο σημαντικο ειναι να βρισκομαι κοντα σ αυτους που με αγαπανε. Μονο ετσι επιβεβαιωνουμε το λογο υπαρξης μας. Διπλα σε κεινους που ΜΑΣ αγαπανε. Ολα τα αλλα ειναι αερολογιες.

Βολτα στην Αθηνα. Παρακολουθησα το '2' και εφυγα με αναμεικτα συναισθηματα. Πολυ καλες ιδεες. Ο μηχανισμος της συγχησης του ανδρα σημερα, η δυσκολια (σχεδον αδυνατο) της επικοινωνιας μεσα μας και με τον αλλο. Η ελλειψη παραδοχης οτι πουλαμε τα ονειρα μας. Ολα βγηκαν πολυ ομορφα οπτικα και καλαισθητα, ομως περιμενα περισσοτερη κινηση, περισσοτερο χορο, το γεγονος οτι κραταει μια σκηνη για μεγαλο διαστημα δεν με κανει να σκεφτω περισσοτερο! Η δυναμη της εικονας ειναι τοσο μεγαλη και νομιζω αυτες οι 'παυσεις' (για αναλογισμο;) μαλλον το αντιθετο αποτελεσμα ειχαν σε μενα! Το μηνυμα του ηταν καθαρο, δεν χρειαζοταν να περιμενω 10 λεπτα να το καταλαβω.

Μεσα δεν επεφτε ουτε καρφιτσα. Αρχιζει στις 9.2ο και οχι στις 9 (γιατι λενε 9 τοτε;), και μου αρεσε το γεγονος οτι ειχε πολυ , μα παρα πολυ νεο κοσμο μεσα. Ασχετα εαν η παρασταση αυτη εκπληρωσε τις προσδοκιες ειναι αναμφιβολα πολυ ομορφο θεαμα και σε κανει να σκεφτεσαι, η ματια του ειναι αιχμηρη, επομενως καποιος που ειναι εκει μονο κερδισμενος μπορει να φυγει...

Μετα απο Βουκουρεστιου (μα τι πανεμορφο εγινε το τετραγωνο αυτο;) στην Κηφισια για το παρτυ της καλης μου φιλης. Να που το τζετ λαγκ βοηθησε! Επειδη στην αμερικη τα δικα μας μεσανυχτα ειναι μεσημερι ημουν μια χαρα, φρεσκος με μαγουλακι ροδαλο, πολλα απο τα παιδια της καλης αυτης παρεας με κανουν αισιοδοξο, ο τροπος που σκεφτονται και με αυτα που ασχολουνται μου δημιουργουν ενα ομορφο συναισθημα, αυτο που ακριβως εχω αναγκη...

Μπροστα απο αναμενο τζακι, με βουνισια θεα, σαβατο μεσημερι μετα απο ψαρακι, λευκο κρασι και μελομακαρονο. Τι χαλια που ειναι η ζωη, ε;