Ως εδω ολα πανε καλα...

Εχθες το βραδυ η καταπονημενη ξυλινη κατασκευη του επανω οροφου που αποκαλω σπιτι μου κυριολεκτικα σειοταν σαν σε σεισμο ολο σχεδον το βραδυ ανα τακτα διαστηματα. Δεν υπερβαλω!
Ξυπνησα απο την τρομαρα μου και δεν μπορεσα να χαλαρωσω απο το ταρακουνημα ολο το βραδυ. Σφοδροτατοι ανεμοι απο τη λιμνη χτυπουσαν την πολη με θερμοκρασιες στο μειον. Ενιωσα σαν σε παραμυθι με το λυκο και τα τρια γουρουνακια και τα σαθρα τους οικοδομηματα. Η μηπως επαιζε κι η Κοκκινοσκουφιτσα? Τελως παντων το γνωστο παραμυθι. Αυτο που ενας χαρακτηρας φυσουσε κι εριχνε τα σπιτια καποιων φιλησυχων ζωων. Ουτε θυμαμαι τι επαθαν τα γουρουνακια τελικα...

Γυρνωντας απο δουλεια επρεπε να διαβασω, να προετοιμαστω σε κατι που δεν το κατεχω καλα. Το γεγονος οτι η παραμονη στο σπιτι μου εφερνε ζαλαδα με εβγαλε προς το γειτονικο καφε, στο πεζοδρομιο να πολεμω με τον παγωμενο ανεμο, να με σπρωχνει απο δω κι απο κει σαν τσουβαλι.

Καθημενος στο καφε μετα απο μιση ωρα αφηρημενος κοιτουσα προς τα εξω την ταλαιπωρια ωσπου μου ηρθε η εικονα πρωην συμμαθητη μου απο φροντιστηριο, 14 χρονια απο την τελευταια μας συναντηση, 20 κιλα βαρυτερο και πλεον φαλακρο, τροφαντο με ροδαλο μαγουλο να ειναι ηδη "Προφ" σε πανεπιστημιο της Καραιβικης με κοκονατς, πεντικιουρ και εξωτικες γκομενες να ξαποσταινουν στη χορτασμενη του κοιλια κι εγω να εχω μεταμορφωθει σε ενα απο τα τρια γουρουνακια στο πολυπαθο Μπαφαλο. Η ιδεα που εξαρχης προοριζοταν να με θλιψει, σε αντιδιαστολη τελικα μου εφερε γελια...
Η χειραγωγηση της εκαστοτε πραγματικοτητας ειναι μεγαλο πραγμα.
Η οπτικη γωνια του παρατηρητη ως διαθλαστικο παραμορφωτικο γυαλι...

--------------------------------------------

Με αφορμη τον θελκτικο λογο της Ολυφ,

"συνέχεια γράφω αυτό το ποιήμα
στά ιδια φιλιά μονάχα θελω να επιστρέφω"

μετρησα σημερα τις αποτυχημενες σχεσεις και ανοητες συνευρεσεις του τελευταιου διχρονου, με προαναγγελθεν αποτελεσμα ολες, (καιροφυλακτει η επομενη) και το μεγεθος της ατομικης ευθυνης στην αδυναμια να ξαποστασω καπου, να γαληνεψω μεσα μου. Η προσωπικη ευθυνη ως ο πιο ισχυρος παραγοντας που καθοριζει μια ατομικη πορεια, ολα τ'αλλα ειναι φθηνες, σαθρες δικαιολογιες. Ο καπετανιος ειναι ενας που καθοριζει την πλευση, σπανιως η ευθυνη των πραξεων οφειλεται σε καποιον αλλο. Εξαιρειται μια μικρη δοση τυχαιου, η οποια χρησιμοποιειται ως δικαιολογια δυσαναλογα της επιδρασης της...

Κι εκει (οχι τοσο ασχετα οσο φαινεται) μου ηρθε στο μυαλο ο Σημιτης, και πως η αποτυχημενη δευτερη τετραετια του να σπασει πολλα απο τα αποστηματα της ελλαδας οδηγησαν σε μια τεραστια παρατεταμενη κριση με καραμανλικες ψευδομεσιανικες προσδοκιες, προφασεις εν αμαρτια, ζαχαρωμενα σκατα σερβιρισμενα, με πληρη απουσια προσωπικης ευθυνης σε οποιοδηποτε επιπεδο να σταματησει μια πτωση καθως ολοι σιγονταρουνε "jusqu' ici tout va bien"... ως εδω ολα πανε καλα...

----------------------------------

Ραντεβου απο εβδομαδα, ακολουθει επισκεψη στη Νεα Υορκη, να δωσω εκτος των αλλων αναφορα στο φιλο Κελσιο σχετικα με Λουσιεν Φρουντ και ΜΟΜΑ...

Θα χυθει αιμα. (Μερος Α)

Οσο μεγαλωνω τοσο μεσα μου κατασταλλαζει η ιδεα οτι οι δυναμεις που καθοριζουν την ζωη τουτη ειναι η Εντροπια, ο Παραλογισμος κι η ελλειψη Αλληλοκατανοησης. Ενταξει, σιγουρα η Αγαπη, ο Ουμανισμος, η Φιλια κλπ υπρχουν μεσα μας και γυρω μας αλλα επι το πλειστον συνθλιβονται απο τις προαναφερομενες επιδημιες. Ειμαι απλως πραγματιστης, φυσει αισιοδοξος αλλα οχι αφελης.

Βεβαιως μια αλλη παραμετρος που επηρρεαζει τα μαλλα τις ανθρωπινες αντιδρασεις ειναι η Σχετικοτητα.
Το πως αντιλαμβανομαστε τον κοσμο, πως καθοριζουμε συμπεριφορες και προσδοκιες εξαρταται αμεσα απο τις προυπαρχουσες εμπειριες μας. Η εκτιμηση μιας καταστασης δεν μπορει παρα να τροφοδοτειται απο την ως τωρα πορεια καθενος. Η σχετικοτητα της υποκειμενικοτητας. Αυτη η τοσο βασικη παραμετρος σπανια γινεται συνειδηση στη διαμορφωση η εκφορα μιας αποψης ισχυροποιωντας περαιτερω την ταση προς Εντροπια, Παραλογισμο και απουσια Αλληλοκατανοησης. Ο κυκλος ειναι φαυλος.

Σημερα θελοντας να ολοκληρωσω επιτελους μια οδυνηρη διαδικασια αιτησεων για τη μετακομιση μου στην Ευρωπη αποφασισα να παρω το λαπτοπ σ' ενα ομορφο καφε σ' ενα δορυφορικο χωριο περιμετρικα του Μπαφαλο μιας κι ειχα κουραστει απο την επαναληπτικη εκθεση στις ιδιες παραστασεις. Σ' ενα μεγαλο παγκο που τοποθετησα τα πραγματα μου, επιασα διπλα εν μεσω θορυβου μια γερμανοφωνη γλωσσα την οποια εξελαβα ως καποια σκανδιναβικη. Οι δυο ομιλητες ηταν στην ηλικια μου και τους συστηθηκα. Ολλανδοι, ο ενας ζουσε στην Αμερικη εδω και 2 χρονια, ο αλλος μολις ειχε ερθει προ διμηνου. Η κοινη ευρωπαικη καταγωγη μας ηταν αρκετη για να φερουμε τη συζητηση γρηγορα σε κατι ουσιαστικο (πολλες φορες διαπιστωσα στην Αμερικη πως η πνευματικη συγγενεια μεταξυ των ευρωπαιων αποτελει πραγματικοτητα, και πως σε ενα εξω-ευρωπαικο "ουδετερο" χωρο αντιλαμβανεσαι ευδιακριτως ποσα κοινα σε ενωνουν με τους συν-ηπειρωτες, τα οποια ως δια μαγειας γινονται αορατα στην πλειονοτητα των κατοικων της ευρωπης).

Καποια στιγμη λοιπον αναποφευκτα ηρθε ως θεμα σηζητησης ο τροπος ζωης εδω κι η αντιληψη μου περι "επιπεδης" ζωης στις περισσοτερες εκφανσεις της. Εκει ο Μιχηλ με σταματησε και με ρωτησε τι εννοω. Εν ολιγοις του εξεφρασα την ως τωρα εμπειρια μου εδω μιας ζωης χωρις παθη, σχεσεις στερημενες ερεθισματων και προκλησεων κι απουσια ενος αισθηματος εκπληρωσης... Μου εξηγησε ομως τη δικη του αντιληψη και το γεγονος γι αυτον οτι η επιπεδη χωρα του η Ολλανδια του δημιουργουσε ακριβως αυτο το συναισθημα του ανεκπληρωτου κι ενος "επιπεδου" τροπου ζωης, "φυτοζωης" οπου ολα ειναι τετραγωνισμενα καθαρα και στην εντελεια, κι αντιθετως η Αμερικη του εδωσε ενα αισθημα ελευθεριας, καθαρου ουρανου και δυνατοτητας που του ελλειπε εκει. Τον κοιταζα, διαπιστωνοντας πως συμφωνουσα σε αυτα που ελεγε, μα εξαιτιας ακριβως του διαφορετικου παρελθοντος μας, παρολο που σκεφτομασταν με παρομοιο τροπο οδηγηθηκαμε σε εντελως αλλα συμπερασματα...

Οι τρεις μας βρεθηκαμε αργοτερα και παρακολουθησαμε το αριστουργηματικο "There will be blood" για το οποιο θα γραψω μεσ'την βδομαδα. Καθως οδηγουσαμε απο το σινεμα ηρθε στο μυαλο μου η γεματη παθος πλουσια προτερη ζωη μου στην κεντρικη και νοτια ευρωπη ενω ακουγα τον εαυτο μου να λεει στο Μιχηλ οτι τον θαυμαζα ειλικρινως που βρηκε την εσωτερικη ισορροπια και γαληνη να νιωθει ικανοποιημενος απο τη ζωη του, κατι που εχω να το νιωσω και να το εκτιμησω απο την βιβλικη περιοδο της Εξοδου απο τη χωρα των Μαγυαρων...

Victor Erice

Οποιος σινεφιλ η μη ενδιαφερεται να δει μια πανεμορφη ταινια μικρου μηκους (10') ας περασει διπλα να παρει μια γευση.

Ντουκανταμ

Η σχεση μου με το ποδοσφαιρο ηταν παντα προβληματικη. Ειδικα τα τελευταια χρονια το ενδιαφερον μου για το αθλημα παρομοιαζεται και μ'αυτο που μπορει να εχει ινδος τηλεφωνητης τελεμαρκετινκ για ελληνικα γραμματοσημα του μεσοπολεμου.

Τις προαλλες ομως καπως μεσα στην κουβεντα προεκυψε o τερματοφυλακας της Στεαουα Βουκουρεστιου στον τελικο του κυπελλου πρωταθλητριων το 1986 με την Μπαρτσελονα. Θελω να πιστευω πως οι συσχετισμοι με την Στεαουα αρχισαν απο τις ρουμανικες ταινιες της χρονιας ομως μαλλον αυτο ειναι μια κεκαλυμενη προφαση να δικαιολογησω απωλεια φαιας ουσιας για παντελως αχρηστες πληροφοριες.

Για οσους ενθυμουνται, ο εν λογω τερματοφυλαξ ηταν θρυλικος μιας κι απεκρουσε τεσσερα στη σειρα πεναλτυ σε τελικο μεγαλης διοργανωσης... Για ανθρωπους αρρωστους με τη καταγραφη αχρηστων γνωσεων, το ονομα του εν λογω αθλητη αποτελουσε θεμα πρεστιζ στους παραμορφωμενους μικροκοσμους μας. Η προσπαθεια ν' ανασυρει κανεις μια ξεχασμενη πληροφορια σε καποιο αραχνιασμενο κομματι του μυαλου αποτελει δραστηριοτητα που λιγο πολυ σε ολους μας φερνει μια ταχυπαλμια απο τις εκκρινομενες κατεχολαμινες με την ελπιδα και μονο οτι θα ανασυρουμε τη σωστη πληροφορια προς επιβραβευση απο τους γυρω φιλους μας...

Το συμβαν τελικα ξεχαστηκε μιας και κανεις εκ των ενδιαφερομενων δεν θυμοταν το ονομα (επισης σ'αυτες τις περιπτωσεις ο αριθμος των ασχετων πραγματων που ξεθαβει κανεις απο το μυαλο του θα επρεπε ν'αποτελει ερευνητικη μελετη για τη λειτουργια του υποσυνειδητου). Ωσπου σε μια διαδρομη απο το Κληβελαντ στο Μπαφαλο στο ματι μιας χιονοθυελας που με ειχε τρομαξει, η απροσμενη βοηθεια του τηλεφωνου ανασυρει ως ενα Γκουγκλ Μαγικο, το δυσευρετο ονομα του Ντουκανταμ με την '80ς κομη -χαιτη (η διαφορετικα αποκαλουμενο και στυλ "μπροστα-δουλεια-πισω-παρτυ") να εμφανιζεται ως οραμα στο περιγραμμα του πισω μερους της προπορευομενης νταλικας, αποκρουοντας το πεναλτυ που εκανε τους συμπατριωτες του προς στιγμην να ξεχασουν τα δεινα του κυκνειου ασματος της σαδιστικης δικτατοριας του προλεταριατου...

Καθως συνεχιζα την οδηγηση μ'ενα χαμογελο, θυμηθηκα τον εαυτο μου ως παιδι 10 χρονων το 1986 να παιζει στην αλανα της γειτονιας λιγες μολις μερες μετα το Τσερνομπιλ, ολοι οι μικροι ενα κουβαρι, να τσακωνομαστε για το ποιος θα κανει τον Ντουκανταμ στο αυτοσχεδιο γηπεδο μας... Λιγο αποτραβηγμενος απο τη φασαρια αργοτερα, παρατηρουσα τα χερια και τα δαχτυλα μου με τους δυο δεικτες μου να εχουν ελαφρη κλιση προς τα εσω (σκεψου να θελεις να δειξεις μπροστα "να, ενα μηλο" και να δειχνεις μερικες γωνιες εκτος στοχου) το οποιο αργοτερα χρησιμοποιησα ως σαθρο επιχειρημα οτι ειμαι κι εγω παιδι του Τσερνομπυλ, θυμα της ραδιενεργειας που με χτυπησε σε τοσο τρυφερη ηλικια επηρεαζοντας την πορεια μου ως τερματοφυλακα-γιατρου ανεπανορθωτα...

Οι πιο ενδιαφερουσες ταινιες του '07

Καθυστερημενα μεν, αλλα προς τι η βιασυνη?
Σημειωνω τις ταινιες που μου εκαναν τη μεγαλυτερη εντυπωση τη χρονια που περασε.
Καποιες απο αυτες θα επιζησουν τη φθορα του χρονου...

Κατα την αποψη του ιστολογιου οι πιο ενδιαφερουσες ταινιες του 2007.

• "The Banishment" (Izgnanie / Η Αποξενωση), του Andrei Zvyagintsev (Russia): Απλως αριστουργημα. Συγκλονιστικη απο καθε αποψη. Σε 10 χρονια θα την εχουν στα canon films...

• "4 months, 3 weeks and 2 nights" (4 luni, 3 saptamani si 2 zile), του Cristian Mungiu (Romania): Συναγωνιζεται την Αποξενωση ως η καλυτερη ταινια της χρονιας, σιγουρα αποδειξη του πως μπορεις να γυρισεις σχεδον την Τελειοτητα μ'ελαχιστα χρηματα. Με backgound το αρρωστο δικτατορικο καθεστως του Τσαουσεσκου μια ταινια που σπαει κοκκαλα με τα οριακα διλημματα και τις δυσκολιες που βρισκεται αντιμετωπη μια νεα κοπελα υπο συνεχη πιεση παρα την ωριμοτητα και την δυναμη που την διακατεχει.

• "No Country for Old Men", των Ethan & Joel Cohen (USA). Η δυνατοτερη ταινια των Κοεν εδω και χρονια. Αν ηταν ετσι ο αμερικανικος κινηματογραφος, ως χωρα θα προκαλουσε πολυ μεγαλυτερη συμπαθεια. Ο Bardem ως η απολυτη μανια καταστροφης, παρομοιαζεται και με πανουκλα! Η παραλληλη ιστορια της ηρεμης δυναμης που λεγεται Τομμυ Λι Τζοουνς ισοσταθμιζει το φιλμ μαγικα.
  

• "Once", του John Carney (Ireland). Η μουσικη ταινια της γενιας μας. Εντελως αυθεντικη, ειλικρινης, η πιο feel good ταινια που ειδα φετος με τις ενδορφινες στα ουρανια. Δεν υπαρχει περιπτωση να μην νιωσεις απολυτη ευφορια με την εξοδο απο την αιθουσα.

• "Michael Clayton" του Tony Gilroy (USA). Ξανα, ενα μικρο διαμαντι, με τον Κλουνυ σε ρολο γαντι. Πλεον οι επιλογες του εγγυηση για την ποιοτητα της ταινιας...

• "Eastern Promises"του David Cronenberg (Canada, UK). Κι ομως ο Κρονεμμπεργκ εκανε δευτερη πραγματικα καλη ταινια στη σειρα! Ειναι που βρηκε τη μουσα του, τον Μορτενσεν, ολα τα λεφτα στο φιλμ αυτο.

• "Lust, Caution" (Se, Jie) του Ang Lee (China). Μεγαλος τεχνιτης και storryteller. Την ταινια τη λατρεψα. Ο αισθησιασμος κι η ευαισθησια των μεγαλων σκηνοθετων απο την Ασια ειναι αλλης κατηγοριας.

• "Zidane, a 21st century portrait" των Douglas Gordon και Philippe Pareno (France). Ταινια ελεγεια στον Ζινταν αλλα με ενα τροπο που δεν το εχει επαναλαβει κανεις. Σε ενενηνταλεπτο πραγματικο αγωνα, καμερες απο παντου τραβανε μονο τον Ζινταν σε οτιδηποτε κανει. Ακομα κι οταν η μπαλα παιζεται αλλου. Unexpectedly sublime... Με μουσικη των Mogwai. Φυσικα σκοραρει και παιρνει και κοκκινη καρτα.

• "Before the Devil Knows, You're Dead", του Sydney Lumet (USA). O 84 ετων Λιουμετ γυριζει ταινια χαρακτηρων με τετοια διαυγεια και μπριο που θα τη ζηλευε 20αρης. Απολαυστικη.
  

• "Atonement" του Joe Wright (UK). Πηγα στον κινηματογραφο χωρις να προσμενω κατι. Με αγγιξε γιατι με επεισε η χημεια του McAvoy και της Knightley και τα βιβλια του Μακ Γιουαν αποτελουν παντοτε βαση για ξεχωριστες ταινιες.
  

• "12:08 East of Bucharest" του Corneliu Porumboiu (Romania). Η χρυση εποχη του Ρουμανικου Κινηματογραφου ειναι εδω. Μαυρη κωμωδια με τα ολα της.
  

• "Gucha! Distant Trumpet" (Guca!) του Dusan Milic (Serbia). Η ταινια που ΔΕΝ μπορει να γυρισει ο Κουστουριτσα εδω και 10+ χρονια... Βαλκανικη τρελα.
  

• "First Snow" του Mark Fergus (USA). O Guy Pearce εκπληκτικος. Η μονη ελαφρως μεταφυσικη ταινια που δεν με ειχε ενοχλησει, αντιθετως μ'εκανε και την σκεφτομουν μερες.
  

• "Red Road" της Andrea Arnold (Scotland). Αριστοτεχνικο ντεμπουτο ατμοσφαιρικα γυρισμενο με την αυτοπεποιθηση ενος βετερανου. Επιτελους μια γυναικα σκηνοθετης. Αναμενω την επομενη ταινια της.
  

• "After the wedding" (Εfter bryllupet) της Susanne Bier (Denmark). Μετα την τριτη προβολη, καπως ησυχασα. Για ταινιες σαν κι αυτες αγαπαω το σινεμα οσο τιποτε αλλο.

Σχεσεις αγαπης-μισους

Αδερφικος φιλος, γυρνωντας σημερα στις Βορειοανατολικες Πολιτειες απο Ελλαδα με καλει απο τ’αεροδρομιο να μου διηγηθει τα καθεκαστα της διαμονης του, τις επαφες του με φαντασματα της προτερης φοιτητικης ζωης μας, το διχαστικο συναισθημα να ανηκεις σε πολλα μερη ταυτοχρονα η σε κανενα (Το συνδρομο Χουλκ, που «δεν εχεις που να κατσεις απο κατω» οπως εχει τραγουδηθει για οσους ενθυμουνται).

«Ξερεις Θανο, στην Ελλαδα μπορει να νιωθεις την αβασταχτη ελαφροτητα του ειναι οπως σχεδον παντου, εξισορροπεις ομως απο τη βραδεια γλυκητητα που σε περιτριγυριζει!»

η καπως ετσι το εννοουσε (εχει μεσο ορο παρουσιας στην ελλαδα λιγοτερο απο 30 μερες τα τελευταια 6 χρονια, κι επειδη συνεχεια την κατηγορουμε την χωρα που μεγαλωσαμε μια παρεκτροπη αγαπης συγχωρειται).

Επιτελους!

Eπιτελους!

Το αριστουργηματικο "The Banishment" ("Izgnanie", "Η Εξορια", αλλα μεταφραστηκε ως "Αποξενωση") του Zvyagintsev προβαλλεται στις αιθουσες απο την παρασκευη!

Προκειται περι εμπειρια ολκης γι' αυτους που αγαπανε τον κινηματογραφο.

Στα σχολια,
- το αρθρο/συνεντευξη του Zvyagintsev στην Καθημερινη της Κυριακης
- κι ενα κειμενο με αφορμη την ταινια που γραφτηκε απο τον IC για το περιοδικο Π στο τευχος Νοεμβριου.

Un homme et une femme

Εχθες ειχα την τυχη να παρακολουθησω μια μοναδικη σκηνη στη διαρκεια ενος φιλμ.
Η ταινια του Claude Lelouch, απο τους πρωτοπορους της Νουβελ Βαγκ τη δεκαετια του '60, "Un Homme et une Femme" περιγραφει την απλη ιστορια δυο ανθρωπων γυρω στα 35 που ειναι μεν τραυματισμενοι κουβαλωντας βαρυ φορτιο απο προυπαρχουσες εμπειριες στην πλατη τους αλλα απο την αλλη εχουν ακομα ολη τη ζωη μπροστα τους, μπορουν να αγαπησουν, ν'αγαπηθουν. Τιποτε δεν εχει ακομα καθοριστει.

Οταν λοιπον πρωτογνωριζονται -ολες οι εσωτερικες σκηνες ειναι ασπρομαυρες, κι οι εξωτερικες εγχρωμες- οδηγουν βραδυ υπο κατταρρακτωδη βροχη κι ο αντρας ρωταει τη γυναικα σχετικα με τον (πρωην) συζυγο της. Η γυναικα αναφερει ποσο παθος για τη ζωη εχει ο αντρας της, πως πεφτει με τα μουτρα σε κατι που τον συνεπαιρνει, να το απορροφησει στο επακρο, να το νιωσει. Και δινει ως παραδειγμα την εβδομαδα που ειχαν επισκεφτει τη Βραζιλια κι ο αντρας της παθιαστηκε με τη σαμπα.

Ομως ο Λελους, αντι να συνεχισει τη διηγηση στο κλασικο στυλ η εστω μ'ενα απλο φλασμπακ, κοβει αποτομα και σε αλλο χωροχρονο μεσα στα επομενα 5 λεπτα δειχνει στιγμες απο τη ζωη του ζευγαριου αυτου, με τον αντρα να τραγουδα την μποσα νοβα του Samba de Bensao καθως οι δυο τους βρισκονται σε διαφορες στιγμες της ζωης τους...Ενα σουρεαλιστικο ονειρο! Αλλα ολα παρα το σουρεαλισμο τους δειχνονται με μια συνεχεια, μια απαλοτητα, με αγαπη και με χιουμορ. Μεσα σε πεντε λεπτα, παρεμβαλε σκηνη μαγικη απο το πουθενα κι εδειξε με εντελως ξεχωριστη λεπτομερη ματια τη χημεια δυο ανθρωπων απο το παρελθον τους οσο διαρκει να τραγουδηθει μια σαμπα. Μια τρυφεροτητα που θα ηταν αδυνατον να δειξει αλλιως. Γυρισα κι ειδα τη σκηνη ξανα τρεις φορες απο την εκπληξη.
Σκεφτομαι πως αν καποιος παρακολουθει μια ταινια 40 χρονια μετα απο το γυρισμα της κι αισθανεται τετοια φρεσκαδα κι αληθινη χαρα στην πορεια ειναι ισως η καλυτερη αποδειξη για το πως αυτοι οι λιγοι ανθρωποι ειχαν σπασει απο το κατεστημενο και μια συνηθισμενη γλωσσα κι οδηγησαν το σινεμα σε αλλα μονοπατια.
Κερδισε το Grand Prix στις Καννες το '66 και διαφορα αλλα βραβεια.
Μονο και μονο για τη σκηνη της Samba με τον Pierre Barouh να τραγουδαει, εχει καταγραφει στις must ταινιες που πρεπει να εκτεθει κανεις...

Salon Daomé

Η χαμενη βαλιτσα με τις αγνωστες συντεταγμενες.
Σκεφτηκε ειρωνικα πως ζυγιζει ακριβως οσο ενας μεσος ενηλικος ανθρωπος, εξηντα πεντε κιλα, δεν του φανηκαν τοσα οταν τη σηκωσε... Ισως γιατι τα ετεροκλητα αποθηκευμενα αντικειμενα ειχαν στο μυαλο του πια τριφτει. Ειχαν χασει το ειδικο βαρος τους απο την πολυχρησια, σαν να ειχε αποθηκευσει την ιδεα ενος αντικειμενου, η το φαντασμα του...
Λες και το παρελθον ειχε λιγοτερο βαρος!

Σε μια αδεια αιθουσα με ασπρες παγωμενες φθοριζουσες λαμπες που σου καινε το ματι.
Ο θορυβος απο τον ιμαντα του κυλιομενου διαδρομου που τριζει ενοχλητικα καθε λιγο.
Η βαλιτσα που κανει γυρους μονη της, χανεται κι επανεμφανιζεται καθε τοσο, θλιμμενη, παραπονεμενη , καταπονημενη.
Η ζωη μιας βαλιτσας που αυτονομειται σε καποιο μηκος και πλατος της υδρογειου.
Περικλειοντας ενα κομματι της ζωης ενος αλλου που εχει πια παρελθει .
Αλλη μια στροφη με χαρη στον ιμαντα...

Τρικυμια

Δαιδαλωδεις διαδρομοι νοσοκομειου.
Εξασφαλισμενη ανεπιτυχης επιλογη χρωματων στους τοιχους. Μουντα φωτα, συνοφρυομενοι ενοικοι.
Γιατροι, νοσοκομοι, ασθενεις, προσωπικο ανακατεμμενοι σε μια βαβελ σκεψεων, συναισθηματων, βηματισμων, πιο κοντα σε κατι νοσηρο απ'οσο αφηνουμε τον εαυτο μας να εκτεθει συνειδητα.
Και τοτε, στον δεκατο πεμπτο οροφο, στο ανοιγμα του μεγαλου γραφειου υπο εκτυφλωτικη ηλιοφανεια ασυνηθιστη για τον βαρυ χειμωνα, με χαστουκιζει η θεα της Λιμνης. Με σπανια καθαροτητα οριζοντα απο τον ισχυροτατο ανεμο που ετριζε το σπιτι μου συθεμελα απο τις 4 το πρωι ωσαν κανονικος σεισμος, εχω γυρει στην τζαμαρια σχεδον κολλωντας το προσωπο μου και χαζευω τεραστια κυματα να σκανε στην εξωτερικη προβλητα του λιμανιου του Μπαφαλο, προβατακια παντου λες κι εισαι σε θαλασσα τρικυμιασμενη, λαμπυριζει το οπτικο μου πεδιο απο τα παιχνιδια της αντανακλασης του φωτος στα κυματα.
Πρωτη φορα εβλεπα τη Λιμνη απο τοσο ψηλα, φουρτουνιασμενη, μανιασμενη, με τετοια καθαροτητα.
Το μονο που 'θελα τη στιγμη εκεινη ηταν να ημουν σαν τον Τρουμαν, στο Τρουμαν Σοου, στη μεση της μαστιγωμενης λιμνης, δεμενος στο μικρο ιστοπλοοικο να τρωω χαστουκια απο τα κυματα ουρλιαζοντας "Is this all you got?"...

Ομως το μονο πνιξιμο ηταν αυτο που αισθανθηκα στο λαιμο καθως καταπινα.

15 φωτογραφιες, Δεκεμβριος 2007

Αν κι η καμερα του κινητου ειναι παλαιολιθικης εποχης, παντοτε χαιρομαι σαν παιδι οταν βρισκω κατι στην καθημερινοτητα που μου τραβαει την προσοχη και μπορω να το αποτυπωσω εστω κι ελλιπως.

Τοιχος στο "Πλατω", στη Μοντ-Ρουαγιαλ, Μοντρεαλ

Μηπως η καλυτερη ομπρελα? Στην Σαιντ Λωραν, απεναντι απο το Τοκυο κλαμπ παραμονη πρωτοχρονιας. Η ομπρελα δεν χρειαστηκε. Εριξε ενα μετρο χιονι.

Ηρεμια μετα το χιονι...

Ο Αη-βασιλης, στην Πλακα. Τον ειδα απο μακρυα να ξεχωριζει. Τον ρωτησα τι δωρα μας φερνει.


Εντυπωσιακο το νεο μουσειο Ακροπολης. Μακαρι να ειχε 30 κτιρια τετοιας αισθητικης η Αθηνα...

Η αρχιτεκτονικη που ελειπε απο την Αθηνα...

Τι ωρα ειναι?

Στην οδο Ναγκυμεζο, στο μουσειο φωτογραφιας, Ποια η σωστη κατευθυνση?

Στην εβραικη γειτονια της Βουδαπεστης, στο εβδομο district, σαν να εισαι σε αλλη πολη, καπου Μεσογειακα. Απο τα καλυτερα σοκακια που ειδα βραδυ εκει...

Στο Μουσειο Μοντερνας τεχνης της Φρανκφουρτης, το ακεφαλο αλογο του Maurizio Cattelan

Με το που μπαινεις στο ΜΜΤΦ σ'αφηνει αφωνο.

Χαιδελβεργη, στη χριστουγιεννιατικη γιορτη του νοσοκομειου. Ηχοι αγνωστοι.

Καθως περιμενα μια φιλη στην Αντρασυ μπροστα στην Οπερα της Βουδαπεστης, περναει ο κυριος με το γερακι(?) στο χερι...!!! Δεν το πιστευα. Πηγα και του ζητησα αν μπορω να τους βγαλω φωτογραφια. Εβλεπα μετα την εκπληξη των περαστικων καθως περπατουσαν στην στολισμενη λεοφωρο...

Στο Λουντβιγκ, εχει κατι το ελκυστικα τρομακτικο.

Διαμερισμα στην Αλκοτμανυ, στη Βουδαπεστη

Αταξιδευτα

Επιστροφη στο Μπαφαλο μετα απο καιρο. Σχεδον ανακουφισμενος μετα απο την παρατεταμενη περιπλανηση απο τα τελη Νοεμβριου. Εχοντας ξεχασει ενα βιβλιο στη Χαιδελβεργη, το ipod στη Βουδαπεστη, τα μισα ρουχα στην Αθηνα και τον φορτιστη του κινητου στο Μοντρεαλ αναγνωριζω στην αφηρημαδα μια υποβοσκουσα πνευματικη συγχυση...

Βλεποντας μια πολυ ωραια ταινια εχθες "Τελη Αυγουστου, Αρχες Σεπτεμβριου" του Assayas, διαβαζοντας τη λεξη Μυλουζη, μου ηρθαν στο μυαλο ολα τα ταξιδια του τελευταιου διχρονου που προγραματισα μεχρι και την αγορα αεροπορικου εισητηριου αλλα τελικα δεν πραγματοποιησα. Μυλουζη, Κοπενχαγη, Ινβερνες, Ρευκιαβικ, Γλασκωβη... Πεντε εισητηρια χαμενα, ολα για διαφορετικους λογους, αναβολες, ματαιωσεις, αλλαγες σχεδιων τελευταιας στιγμης, για καποιο λογο η προγραμματισμενη μεταφορα ενος ανθρωπου στην ταδε πολη δεν ελαβε χωρα ποτε. Τι εχασα? Τι βρηκα? Αισθανομαι οτι εχει ελαχιστη σημασια.

Το 2008 ηταν για χρονια ενα οροσημο στο μυαλο μου, η χρονια οπου θα τελειωνα την ειδικοτητα στην Αμερικη και θα επεστρεφα στην ευρωπαικη ηπειρο. Ο συμβιβασμος να αισθανομαι αταιριαστος στην ηπειρο αυτη για να επενδυσω σε ενα μελλον που μπορω να καθορισω ελλιπως με καθησυχαζε μονο οταν σκεφτομουν την ημερομηνια αναχωρησης. Ειχε παρει μυθικες διαστασεις, ηρωικους τονους, λαβαρα της λευτεριας. Αστειοτητες εν ολιγοις. Οι λιγοτερο απο εξι μηνες που μου απομενουν πια στη βορειο αμερικη μαλλον εχουν αρχισει να με φοβιζουν. Ισως η πρωτη υγειης ρεαλιστικη αντιδραση μακρυα απο ευκολους ιδεαλισμους. Ο κυβος ερριφθη ουτως η αλλως.

Καλη χρονια, in limbo.